7. Συμπέρασμα: τι είναι και που πάει το ΚΚΕ;
Είναι το ΚΚΕ ένα (ασύμμετρο) Εργατικό Κόμμα;
Όχι φυσικά: το Εργατικό Κόμμα βασίζεται στα συνδικάτα και τις κοινωνικές οργανώσεις που αυτά συστήνουν. Δεν επιχειρεί συστηματικά να διαλύσει κάθε μορφή αυτοοργάνωσης που κτίζει η μισθωτή εργασία προκειμένου να παραμείνει η μοναδική οργανωτική έκφρασή της.
Είναι το ΚΚΕ ένα (αιρετικό) Σοσιαλιστικό Κόμμα;
Όχι φυσικά: το Σοσιαλιστικό Κόμμα προσβλέπει στο σοσιαλισμό με δημοκρατική διαδικασία, πολυμορφία οικονομικών φορέων και λειτουργία πάνω στο Νόμο της Αξίας, όχι στον δικτατορικό μονοκομματισμό και το σχεδιασμό της κρατικής οικονομίας στη βάση των Αξιών Χρήσης.
Είναι το ΚΚΕ ένα (κατάλοιπο) Σταλινικό Κόμμα;
Όχι φυσικά: το Σταλινικό Κόμμα εκφράζει πολιτικά τα συμφέροντα της προνομιούχας κυβερνητικής / κομματικής / στρατιωτικής γραφειοκρατικής κάστας που διοικεί ένα σταλινικό / γραφειοκρατικό / εργατικό παραμορφωμένο κράτος. Δεν υπάρχει σταλινισμός δίχως ένα κράτος αυτού του τύπου που το Σταλινικό Κόμμα «υπερασπίζει» με νύχια και δόντια ως 5η Φάλαγγα.
Τι είναι, λοιπόν, το ΚΚΕ;
Το ΚΚΕ υποστασιοποιεί κατά κυριότητα τον διαχρονικά φθίνοντα κοινωνικό χώρο των ηττημένων του εμφυλίου πολέμου τον οποίο επιχειρεί να αναπαράγει διαχρονικά ως σύνθετη κοινωνικο-πολιτική νοερή κοινότητα μέσω της ιδεολογικής κοσμοαντίληψης του θρησκευτικής χροιάς λαϊκού κομμουνιστικού μανιχαϊσμού και μεθόδων δράσης αστικού ζαχαριαδισμού.
Η προλεταριακή πτυχή του κόμματος είναι δευτερεύουσας σημασίας. Ο κοινωνικός χώρος των ηττημένων ήταν και διαχρονικά διατηρείται πολυταξικός, δηλαδή «λαϊκός», εκκινώντας από τον ίδιο κατά βάση αγροτικό χαρακτήρα που είχε ο ίδιος ο ΔΣΕ.
Είναι ένα κόμμα από τη μια: σίγουρα λαϊκό, πλέον πατριωτικό και αταλάντευτα αντι-ιμπεριαλιστικό και παράλληλα από την άλλη: αντεργατικό, αντισοσιαλιστικό και αντικομμουνιστικό.
Για τη θεωρητική ακρίβεια: είναι αντεργατικό επειδή είναι αντισοσιαλιστικό. Και είναι αντισοσιαλιστικό επειδή οραματίζεται τη νεκρανάσταση της δικτατορικής ΕΣΣΔ του 20ου αιώνα στη δημοκρατική Ελλάδα του 21ου αιώνα εις το διηνεκές επειδή έχει πλέον εμμέσως πλην σαφώς απορρίψει την πάγια / αξιωματική θέση του Κομμουνισμού ότι ο κομμουνισμός είναι μια κοινωνική διαμόρφωση δίχως κράτος. Εξ ου και ο αντικομμουνισμός του ΚΚΕ.
Μεθοδολογικά, ο αντικομμουνισμός του μετασταλινικού ΚΚΕ απορρέει από την λανθασμένη ανάλυσή του για τις αιτίες της «αντεπαναστατικής ανατροπής» στην ΕΣΣΔ την οποία και αποδίδει με τη 2η Θέση που προαναφέρθηκε στην κατάργηση της «προλεταριακής δικτατορίας» και την αντικατάστασή της από το «παλλαϊκό κράτος».
Μετά την πλήρη κοινωνική απαξίωση του πολιτικού προγράμματός του, το ΚΚΕ θεμελιώνει τη σύγχρονη νομιμοποίησή του πάνω στους ηρωϊκούς αλλά και εξ’ αιτίας της εκάστοτε ηγεσίας του ατελέσφορους αγώνες του παρελθόντος (ΕΑΜ, εμφύλιος πόλεμος 1946-9, αντίσταση στη μετεμφυλιακή αντεπανάσταση) και όχι πάνω στην πολιτική δράση του για τη σοσιαλιστική υπέρβαση του καπιταλισμού.
Το ΚΚΕ δεν υπάρχει ακόμα σήμερα επειδή είναι ένα “εργατικό” κόμμα – είδαμε ότι δεν είναι. Ούτε επειδή είναι “σοσιαλιστικό” κόμμα – είδαμε ότι δεν είναι. Ούτε επειδή είναι “σταλινικό κόμμα” – είδαμε ότι δεν είναι.
Το (εκφυλισμένο μετασταλινικό) ΚΚΕ υπάρχει ακόμα σήμερα επειδή είναι πλέον πρωτίστως συνεταιρική επιχείρηση διαχρονικής διαρκούς εκμετάλλευσης των θυμάτων και όλων των συνημμένων ανθρώπινων τραγωδιών του εμφύλιου πολέμου που ο (μαοϊκός) Ζαχαριάδης ετσιθελικά προκάλεσε το 1946-9 χωρίς την παραμικρή ελπίδα νίκης.
Είναι κόμμα-ζωντανό αναπαραστατικό μουσείο, μια ανατριχιαστική παγκόσμια αποκλειστικότητα ιστορικού Grand-Guignol, που δεν αφήνει τους νεκρούς του παρελθόντος να ησυχάσουν όποιοι κι’ αν είναι, όπου κι’ αν βρίσκονται θαμμένοι…
Οι σχετικές κομματικές δραστηριότητες είναι άπειρες. Στο Παράρτημα Ι που περιέχεται στο τέλος του κειμένου επισημαίνονται ενδεικτικά τρεις πρόσφατες σχετικές κεντρικές δράσεις «Διατήρησης της ιστορικής κομμουνιστικής μνήμης ζωντανής».
Στη νεολαία του κόμματος, την ΚΝΕ, δεν «μαθαίνουν την κομματική ιστορία» αλλά ανακτούν -φαντασιωτικά- «μια ομαδική βιωματική εμπειρία της». Πρόκειται για μια ομαδική ιδεατή μετατόπιση στο χωρόχρονο με ανακατασκευή του παρελθόντος σύμφωνα με τις τρέχουσες ανάγκες και στόχους του κόμματος έτσι όπως τις αναγνωρίζει και τους θέτει η εκάστοτε ηγεσία του. Η «ομάδα» ορίζει και την «αλήθεια» της όποιας διαπραγμάτευσης με το παρελθόν. Για το λόγο αυτό, οι Κομμουνιστές δρουν αποκλειστικά ομαδικά: η ύπαρξη του ενός αποδείχνει την «αλήθεια» / «ορθότητα» της άποψης, θέσης, πράξης στον άλλον και τούμπαλιν. Ο «κόσμος» γίνεται ερμητικά κλειστός και αυτοπαθής.
Μέσα στο Μαυσωλείο του Εμφύλιου, έξω από την κοινωνία και τους ανθρώπους της, η ηγεσία του ΚΚΕ κτίζει την κομμουνιστική ταυτότητα, τον «Άνθρωπο Νέου Τύπου», συνυφασμένο με τη «συλλογικότητα» που νοείται αποκλειστικά ως «το κόμμα – φωνή της Μεγαλοδύναμης Ιστορικής Προόδου».
Ωστόσο, αυτός ο «Άνθρωπος νέου τύπου» (και των 15 βουλευτών του 5% ) δεν βρίσκει ανταπόκριση από τη συντριπτική πλειονότητα των «ανθρώπων παλαιού τύπου [ή -μήπως- παλιανθρώπων (;)] παρά τα μύρια όσα έχουν συμβεί την τρίτη περίοδο από τον Ιούνιο 2012 μέχρι σήμερα.
Εάν αφαιρέσουμε την μεσαία περίοδο του μετασταλινισμού (1994-2008) κατά την οποία το ΚΚΕ σημείωσε μια ανάκαμψη η οποία και αποδόθηκε στην αντιευρωενωσιακή φυσιογνωμία του σε συνδυασμό με τη διαδικασία της Οικονομικής και Νομισματικής Ενοποίησης της ΕΕ που τελούταν την περίοδο αυτή και συναρθρώσουμε την πρώτη σταλινική περίοδο (1974-1993) και την τελευταία περίοδο του εκφυλιζόμενου μετασταλινισμού (2009-2019) προκύπτει το Διάγραμμα που ακολουθεί:
Το Διάγραμμα απεικονίζει παραστατικά την μεταδικτατορική άνοδο και την πτώση του σταλινισμού και τον εν συνεχεία εκφυλισμό του (μέσω της μεταβατικής ενδιάμεσης περιόδου διαμόρφωσης του μετασταλινισμού που έχει αφαιρεθεί από το Διάγραμμα) κατά μήκος μιας απλής φθίνουσας γραμμικής τάσης με αρχικό σημείο εκκίνησης τις 700.000 ψήφους.
Το προκύπτον συμπέρασμα είναι προφανές: σε μακροπρόθεσμη κλίμακα το ΚΚΕ οδεύει προς την ιστορική έξοδό του από την κοινοβουλευτική σκηνή της χώρας.
Υπάρχει έστω και η παραμικρή πιθανότητα αντιστροφής της ιστορικής καθοδικής τάσης κατά μήκος της οποίας πορεύεται το ΚΚΕ;
Κατηγορηματικά «‘Όχι»!
Μετά την απώλεια του «ευρύτερου κοινωνικού χώρου επιρροής» του ΚΚΕ από το ΣΥΡΙΖΑ το 2012, το κόμμα δεν μπορεί πλέον να αναπτυχθεί επειδή η ανάπτυξή του διέρχεται από την επέκταση και μαζικοποίηση των κοινωνικών οργανώσεων, δηλαδή πρωτίστως των εργατικών συνδικάτων.
Το ΚΚΕ δεν μπορεί ούτε να επεκτείνει, ούτε να μαζικοποιήσει το συνδικαλιστικό κίνημα επειδή τα στελέχη και τα μέλη του δεν μπορούν να υπερβούν τους περιορισμούς του λαϊκού κομμουνιστικού μανιχαϊσμού τους και να διανοηθούν ότι η εργατική τάξη έχει και -άκουσον, άκουσον- δικαιούται να έχει πολλαπλές πολιτικές και συνδικαλιστικές εκπροσωπήσει και αντιπροσωπεύσεις και ότι οι ίδιοι απλώς αποτελούν μία μόνο εξ αυτών.
Για ποιο λόγο να προσελκύσεις κάποιον στο συνδικάτο σου εάν έχει άλλη πολιτική άποψη από τη δικιά σου; Για να χάσεις τον «έλεγχο»; Και αν έχει την ίδια, πρώτα τον πας στο κόμμα και μετά στο συνδικάτο. Χωρίς εργατική δημοκρατία δεν υπάρχει συνδικαλισμός. Τόσο απλό. Και επειδή ο μονολιθισμός και μονοκομματισμός του ΚΚΕ την καθιστά απαγορευμένη, οι άνθρωποί του φυτοζωούν στη νεκρική σιγή του Μουσείου / Μαυσωλείου του Εμφύλιου εκδράμοντας από καιρό σε καιρό με καταδρομικές αντικαπιταλιστικές επιχειρήσεις που δεν έχουν καμία άλλη επίπτωση εκτός από την τόνωση του ηθικού των μελών, φίλων και οπαδών του κόμματος, εν ολίγοις των «πιστών».
Την απομόνωσή του, το βραχυκύκλωμα στη διαδικασία προσέλκυσης που παράγουν οι θέσεις του, η στάση του, η ιστορία του, η ηγεσία του ΚΚΕ την ερμηνεύει ως «ηλιθιότητα» των καθυστερημένων από την καταπίεση εργατών που αντιστέκονται στην επιχειρούμενη απ’ το κόμμα κομμουνιστική απελευθέρωσή τους. Χαρακτηριστικός είναι ο τίτλος του best seller ενός (όντως ταλαντούχου) κομμουνιστικού αστέρα «Είναι ο καπιταλισμός ΗΛΙΘΙΕ».
Αυτή είναι η πόρτα που η ηγεσία ανοίγει διάπλατα για να εισχωρήσει ο νεοφασισμός στο κόμμα με όχημα τον αστικό ζαχαριαδισμό: οι κομμουνιστές έχουν δίκιο παρά τις απανωτές αποτυχίες τους επειδή οι «Άλλοι» είναι «κατώτεροί» τους ως προς τον «ανώτερο ανθρωπολογικό τύπο» που αντιπροσωπεύουν οι «Κομμουνιστές».
Στρέφονται, λοιπόν, ενάντια στα «απολειφάδια» και τα «ανδρείκελα» του συνδικαλισμού -κατά πως επώνυμος Κομμουνιστής συνδικαλιστής και πολιτικός αποκαλεί τους επικεφαλής της ΓΣΕΕ και των αντίπαλων συνδικαλιστικών παρατάξεων- για να επιβάλλουν το «δίκιο» τους με τη βία των μπράτσων τους (και όχι της πειθούς τους).
Η αστικοζαχαριαδική επίθεση που η ηγεσία του ΚΚΕ έχει εξαπολύσει ενάντια στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι η ύστατη επίθεση που μπορεί να διεξάγει για να βρει νέο «ζωτικό χώρο ύπαρξης».
Προεκλογικά, η επίθεση αυτή δεν απέφερε κανένα απολύτως πολιτικό όφελος στο ΚΚΕ. Τα πλήθη των εργατών δεν έτρεξαν ούτε να γραφτούν στα συνδικάτα τους, ούτε να προσχωρήσουν στο ΠΑΜΕ, ούτε στις κάλπες να ψηφίσουν μαζικά ΚΚΕ.
Μετεκλογικά, η επίθεση αυτή θα διώξει κόσμο και από τα συνδικάτα, και από το ΠΑΜΕ και από το ΚΚΕ. Ο εμπρηστικός εμφυλιοπολεμικός «ταξικός φανατισμός» που επικρατεί στις γραμμές του ΚΚΕ θα διώξει τους μετριοπαθείς φίλους, οπαδούς και ψηφοφόρους. Όλοι αυτοί πάνε στα συνδικάτα για να αγωνιστούν για το ψωμί τους και τα δικαιώματά τους, όχι για να αλληλοσκοτωθούν με τους συναδέλφους τους.
Μετά την βέβαιη αποτυχία της επίθεσης, δηλαδή την εκλογή της νέας Διοίκησης της ΓΣΕΕ, το ΚΚΕ θα έχει απέναντί του δύο μόνο επιλογές:
1) ή να ολοκληρώσει την τελούμενη νεοφασιστικοποίησή του με όχημα τον αστικό ζαχαριαδισμό του,
2) ή να λειτουργήσει αποκλειστικά ως Αναπαραστατικό Μουσείο / Μαυσωλείο του Εμφύλιου Πολέμου
Στην πράξη, θα συμβεί ένας κάποιος συνδυασμός και των δύο: το ΚΚΕ θα διασπαστεί για μια ακόμα φορά. Μόνο που αυτή η φορά θα είναι -οριστικά- η ύστατη …
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Ι
Κομματικές δραστηριότητες διατήρησης της ιστορικής κομμουνιστικής μνήμης ζωντανής
28ο ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΔΙΗΜΕΡΟ ΤΗΣ ΚΝΕ
Το πρόγραμμα δραστηριοτήτων, συναυλιών και εκδηλώσεων του διημέρου 12-14 Ιουλίου 2019 Παρασκευή 12/07/2019 – 08:14 – Ενημέρωση: Παρασκευή 12/07/2019 – 22:03
https://www.902.gr/eidisi/neolaia-paideia/195388/programma-drastiriotiton-synaylion-kai-ekdiloseon-toy-diimeroy
45ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ – «ΟΔΗΓΗΤΗ»
Με παλαίμαχους αγωνιστές του ΔΣΕ από το «Σπίτι του Αγωνιστή» συναντήθηκε ο Δημήτρης Κουτσούμπας (ΦΩΤΟ) Παρασκευή 20/09/2019 – 20:00
https://www.902.gr/eidisi/neolaia-paideia/201827/me-palaimahoys-agonistes-toy-dse-apo-spiti-toy-agonisti-synantithike-o
Εκδήλωση τοποθέτησης μνημείου στη Γυάρο στις 12 Οκτωβρίου με ομιλητή τον Δ. Κουτσούμπα 1.10.2019 / ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ WEB
www.topontiki.gr/article/343538/ekdilosi-topothetisis-mnimeioy-sti-gyaro-stis-12-oktovrioy-me-omiliti-ton-d?fbclid=IwAR2W3vmpZNl3i-r-ATdI7sVQqDU_zkHo8aXclF5po3_QXF01OMF4C6A1JOM#.XZOSLoiHHck.facebook
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Anderson [1991] Benedict, Imagined Communities: Reflections on the Origin and Spread of Nationalism, Verso, September 13, 2016.
Γρηγορόπουλος [20181122] Δημήτρης, Η μακρόχρονη στρατηγική των σταδίων του ΚΚΕ ανασταλτικός παράγοντας για τον επαναστατικό αγώνα, ΠΡΙΝ, http://prin.gr/?p=22926&fbclid=IwAR2CMx3YdPTuo70NKSWUEEzOky1s94lmawDR8ipXo3LYugh7pfxMKeMbIt0
ΔΑΣ [20190308] Σχετικά με την νομιμοποίηση των αντιπροσώπων στο 37ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, https://pamehellas.gr/das-schetika-me-tin-nomimopoiisi-ton-antiprosopon-sto-37o-synedrio-tis-gsee
Δεμερτζής [2011] Νίκος, Ο ελληνικός Εμφύλιος ως πολιτισμικό τραύμα, Επιστήμη και Κοινωνία τ. 28, https://ejournals.epublishing.ekt.gr/index.php/sas/article/view/821/843
Eliade [1954] Mircea, Cosmos and history, The myth of the eternal return, Harper,
Λαμπρόπουλος [2013] Κώστας, Αναδιατυπώνοντας το σοσιαλισμό, Οδυσσέας, Αθήνα.
Λιβιεράτος [1997] Δημήτρης., Τα συνέδρια της ΓΣΕΕ, Προσκήνιο, Αθήνα.
Μπέκετ [1953] Σάμουελ, Περιμένοντας τον Γκοντό: Μια τραγικωμωδία σε δυο πράξεις, Ύψιλον, Αθήνα, 1994.
Πουλιόπουλος [1934] Παντελής, Δημοκρατική ή Σοσιαλιστική Επανάσταση στην Ελλάδα;, Αθήνα, Εργατική Πάλη 2005, Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο 2006.
Χ. [20130428] Γιάννης, Να αποτινάξουμε το μύθο της Αιώνιας Επιστροφής, Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα, http://eek.gr/index.php/politics/1618-2013-04-28-18-11-34
