Το να αναπαράγει κανείς το χρονικό της εξέγερσης των φοιτητών και των άλλων νέων συντρόφων τους, το Νοέμβρη του ’73, στο Πολυτεχνείο, έχει τη δική του αξία και συμβολή στην ιστορική μνήμη. Κάποιος θα τονίσει κάτι ιδιαίτερο, κάποιος θα φωτίσει περισσότερο κάποια πτυχή, που οι πολλοί θεωρούν λεπτομέρεια κ.λ.π. Όμως, γενικά, ως καταγραφή, το θέμα έχει εξαντληθεί. Σήμερα, στην εποχή πολλαπλής τεχνολογικά ενημέρωσης και των ηλεκτρονικών βιβλιοθηκών, εύκολα βρίσκεις το σχετικό χρονικό, αλλά και αποθησαυρίζεις σχετικές λεπτομέρειες και μνήμες αγωνιστών εκείνης της νεολαιίστικης εξέγερσης, στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα, στα Γιάννενα.
Η Κραυγή του ποιητή, «Ορέστη απ’ το Βόλο, Μαρία απ’ τη Σπάρτη γυρεύω το γιο μου, Μαρία απ’ τη Σπάρτη, Ορέστη απ’ το Βόλο την κόρη μου θέλω», που ζωντάνεψαν ο Νίκος Δημητράτος και η Τζένη Καρέζη, μοιάζει να έρχεται απ’ τους αιώνες του κόσμου που έχει διαβεί και να πηγαίνει στους αιώνες του κόσμου που μέλλει..! Βέβαια ο ποιητής, ο Ιάκωβος Καμπανέλης πήρε την αφορμή, απ’ τους νεκρούς νέους της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το ’73, μα τα Πολυτεχνεία είναι διαχρονικά, όπως οι αγωνίες, οι λαχτάρες, τα όνειρα, οι αγώνες και οι θυσίες των νέων και των λαών! Έτσι λοιπόν η αναφορά στο Πολυτεχνείο δε μπορεί να είναι μια πολιτικάντικη παράτα ως αγγαρεία, ούτε ένα διεκπεραιωτικό-δημοσιογραφικό θέμα της συγκεκριμένης ημερομηνίας, ως απλή ιστορική αναφορά, ούτε καν ένα πολιτικό μνημόσυνο!
Γράφει ο Γιώργος Παληγεώργος 
Το Πολυτεχνείο ως εξέγερση έχει, με βεβαιότητα, τα διαχρονικά μηνύματα του διαρκούς ανθρώπινου αγώνα, του λαϊκού αγώνα, του πολιτικού και πνευματικού αγώνα για τη δημοκρατία και την ελευθερία, για το δίκαιο κόσμο, αλλά και το μήνυμα ότι οι μεγάλες ανθρωπιστικές(ουμανιστικές) αξίες δεν καταστέλλονται, δε φυλακίζονται, δεν εξορίζονται, δε δολοφονούνται! Κι αυτά τα μηνύματα εκπέμπονται προς κάθε κατεύθυνση· προς την ντόπια πολιτικοοικονομική εξουσία (όποιας εκδοχής) και τα ΜΜΕ, προς την ιεραρχία του κλήρου, προς τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, προς τα κόμματα, ακόμα και τα πιο δημοκρατικά, ακόμα και τα πιο φιλολαϊκά κόμματα. Και βέβαια αυτά τα μηνύματα πυρώνουν, φλέγουν και πυρπολούν τις καρδιές των νέων και των λαών, αλλά και ανατροφοδοτούν τους ίδιους τους εξεγερμένους, τους ίδιους τους αγωνιστές και επιβεβαιώνουν τις τεράστιες δυνάμεις του λαϊκού παράγοντα, όταν αυτός είναι προσανατολισμένος κι αποφασισμένος!
Η ιστορία κινείται συνήθως πολύ αργά, φορές κάνει και βήματα προς τα πίσω· κάποτε όμως ξετυλίγεται γοργά, ραγδαία! Είναι οι φορές που οι λαοί μπαίνουν σε συνεννόηση, μπαίνουν σε κίνηση, κινάνε για τους μεγάλους στόχους.
Μετά τη θεμελίωση των μνημονίων ως «κανονικότητα, μετά την εργαλειοποίηση του Covid 2019 για ακραία νεοφιλελεύθευρες οικονομικές πολιτικές, μετά την επινόηση και αξιοποίηση του πολέμου στην Ουκρανία για θησαυρισμό των εκμεταλλευτών της ενέργειας σε βάρος των λαών, ονομάζουν ως νέα κανονικότητα και τη γενοκτονία των Πλαιστινίων στη Γάζα. Οι ανερυθρίαστοι δημαγωγοί, απ’ τον πρωθυπουργό της χώρας ως το τελευταίο μνημονιακό δεκανίκι, μιλούν για ανάκαμψη της οικονομίας και της χώρας, για οικονομική ανάπτυξη, σε έναν ατέρμονα διαγωνισμό ψεύδους, που ούτε στους λόγους των πάλαι ποτέ εστεμμένων δε είχε ακούσει η Ελληνική κοινωνία! Ταυτόχρονα κι ενώ η αξιωματική αντιπολίτευση βουλιάζει στην έσχατη ευτέλεια το μεγαλύτερο μέρος του λαού δυστυχεί- πάρα πολλοί πεινάνε- και οι Έλληνες επιστήμονες φεύγουν οικονομικοί μετανάστες προς κάθε σημείο της υδρογείου, αναζητώντας ψωμί και δημοκρατία!
Θα μπορούσε να θεωρήσει κανείς ότι αυτοί οι νέοι επιστήμονες – οικονομικοί μετανάστες είναι συνάμα και πολιτικοί αυτοεξόριστοι, αφού στην Ελλάδα όποια διαφορετική πολιτική φωνή για άλλη πολιτική επιλογή της χώρας, πέρα απ’ τα μνημόνια του ΔΝΤ της ΕΚΤ και της ΕΕ και την ασφυξία της ευρωζώνης, πνίγεται ή αποσιωπάται από τα κρατικά αλλά και τα λοιπά μεγάλα ΜΜΕ, όπως ακριβώς και την εποχή της χούντας! Και οι γονείς των νέων ξενιτεμένων επιστημόνων αναπαράγουν την κραυγή του ποιητή, «Ορέστη απ’ το Βόλο, Μαρία απ’ τη Σπάρτη γυρεύω το γιο μου, Μαρία απ’ τη Σπάρτη, Ορέστη απ’ το Βόλο την κόρη μου θέλω»!
Στα πισωγύρισματά της η ιστορία φέρνει κάποτε και δικτατορίες, όμως οι χούντες πάντα γκρεμίζονται, πάντα θα γκρεμίζονται, απ’ την ανάγκη του ελεύθερου ανθρώπου και την πίεση του αγώνα της νεολαίας και του λαού για ψωμί, παιδεία, ελευθερία!
Το πολυτεχνείο δε μπορεί να είναι παρά ένας φωτεινός κρίκος μιας αδιάσπαστης αλυσίδας ανθρώπινου αγώνα, για ένα κόσμο ολοένα και πιο δίκαιο, ολοένα και πιο όμορφο. Αφού αυτό το όνειρο μπήκε στις σκέψεις και στις καρδιές των ανθρώπων αργά ή γρήγορα θα συμβεί! Με τον Ορέστη απ’ το Βόλο με τη Μαρία απ’ τη Σπάρτη, με όλη τη φλεγόμενη νεολαία, με όλο το δημοκρατικό λαό, που αρνείται να μείνει ραγιάς! Ό,τι δεν συνέβη ποτέ, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά, λέει ο μεγάλος κρητικός γραφιάς!
