«Ν’ απολυθώ να φύγω / τι θ’ αντικρίσω τι θα βγει / τούτο το καψώνι μοιάζει / να είν’ ολόκληρη η ζωή«. Οι στίχοι του Σαββόπουλου – και μάλιστα από το «Happy Day» – μου ήρθαν στο μυαλό μόλις το σποτ του Ιάσονα – Γκουαϊδό – Πιπίνη ολοκληρώθηκε στο λάπτοπ μου.
Ξεκίνησε κι επίσημα η προεκλογική περίοδος κι άρχισε να τσουρουφλίζεται ο εγκέφαλός μας. Βγαίνει ο Ιάσων Πιπίνης, σύμβουλος του πρωθυπουργού, σε σποτ υπερπαραγωγή, όπου εν ολίγοις διώχνει τον Μαυρογυαλούρο του νησιού και φέρνει τη σοβαρότητα και το έργο.
Ντίνα Δασκαλοπούλου
Ο υπουργός Ανάπτυξης βγαίνει σε σποτ ημιφωτισμένο, σε στιλ νουάρ, με λέιζερ πόιντερ να τον σημαδεύουν – «με στοχοποιούν», μας λέει περισπούδαστα πριν αρχίσει τον (αυτο)αποθεωτικό μονόλογό του για την Ελλάδα, που επί των ημερών του γίνεται Σίλικον Βάλεϊ. Ολα στο κλίμα «νέτφλιξ» που χάραξε η Νέα Δημοκρατία με το «σταθερά, τολμηρά, μπροστά», όπου βλέπουμε την Ελλάδα που σπάει όλα τα ρεκόρ – από τον τουρισμό μέχρι τον κατώτατο μισθό.
Θα ήταν πολύ χαριτωμένα όλα αυτά αν ζούσαμε σε μια άλλη περίοδο – ή, ίσως, σε μια άλλη χώρα. Δηλαδή, αν ο μισθός μας δεν εξαϋλωνόταν τις πρώτες 15 μέρες του μήνα, αν οι μισοί Ελληνες δεν χρώσταγαν, αν τα δάνεια για τα σπίτια μας δεν κοκκίνιζαν, αν η βία ανάμεσα σε ανήλικους δεν θέριευε. Θα ήταν σίγουρα ξεκαρδιστικά τα σποτ αν έπαιζαν μονάχα με τα όρια της αισθητικής μας – και όχι της νοημοσύνης μας.
Θα μου πείτε, εδώ η κυβέρνηση παίζει με τη νοημοσύνη μας επί 4 χρόνια, ας πάει και το παλιάμπελο – σαράντα μέρες μείνανε, θα αντέξουμε. Και θα σιγοτραγουδάμε. «Μάνα μου, όλα περνούνε / και όλα γίνονται ξανά / όμως τούτη η θητεία / δεν σταματάει πουθενά».
efsyn.gr
