Πολλοί πιστεύουν ότι το Ισραήλ πιάστηκε σε βαθύ ύπνο και μετά βίας ξύπνησε από τις ρουκέτες της Χαμάς που έπεφταν σωρηδόν και τις κραυγές των αμάχων που σφαγιάστηκαν. Αυτή άλλωστε είναι η επίσημη εκδοχή που διαδίδει η κυβέρνηση Νετανιάχου και αναπαράγεται κατά κόρον από τα διεθνή Μέσα Μαζικής Επιρροής. Άλλοι, λίγοι μα περισσότερο φιλύποπτοι, βρίσκουν τουλάχιστον παράδοξο αν όχι παραπλανητικά δόλιο το ότι οι μυστικές υπηρεσίες του αστακού δεν πήραν είδηση τα ποδάρια του κάβουρα.
Ακόμα όμως κι αν δεχθούμε πως η προετοιμασία μιάς επίθεσης που η έκταση και η έντασή της απαιτούσε εργώδη κινητοποίηση και μακρόχρονο σχεδιασμό πέρασε εντελώς απαρατήρητη, γεγονός παραμένει ότι η εξαπόλυσή της άλειψε με αίμα το ψωμί της στρατοκρατικής κλίκας που κυβερνά το Ισραήλ. Στριμωγμένος άσχημα από το ογκούμενο φιλειρηνικό κίνημα και τις αντιδράσεις στην προσπάθειά του να καταλύσει ό,τι απέμεινε από το κράτος δικαίου, ο Νετανιάχου αναζητούσε επειγόντως μια πολιτική διέξοδο.
Και τη βρήκε στην κτηνώδη στρατιωτική επιχείρηση της Χαμάς. Τώρα συσπειρώνει στο πλευρό του ακόμα και την αντιπολίτευση επικαλούμενος το «ύψιστο καθήκον»: την ασφάλεια των πολιτών του Ισραήλ και την υπεράσπιση της ύπαρξής του. Παράλληλα, τα αιματηρά αντίποινα που ήδη δρομολογούνται θα ενισχύσουν τη δικτατορική εξουσία της Χαμάς στους καταβασανισμένους Παλαιστίνιους της Γάζας.
Το βαθύ αυταρχικό κράτος του Ισραήλ έχει ανάγκη τη μισαλλοδοξία της Χαμάς για να βάλει πάγο στις δημοκρατικές συνειδήσεις που εξεγείρονται απέναντι στην ανελέητη πρακτική του και η Χαμάς έχει ανάγκη ένα στρατοκρατούμενο Ισραήλ για να εδραιώσει την παρουσία της ως μαχητική δύναμη κρούσης και στα κατεχόμενα. Έτσι οι άσπονδοι σύμμαχοι αποκομίζουν αμοιβαία οφέλη. Χαμένοι είναι μονάχα οι νεαροί Ισραηλινοί που σφαγιάστηκαν σ’ ένα φιλειρηνικό rave πάρτυ κοντά στα σύνορα με τη Γάζα και όσοι άμαχοι Παλαιστίνιοι θα έχουν την ίδια μοίρα στην αντίπερα όχθη.
