Επαιζες με κούκλες, έτσι δεν είναι; Σε θυμάμαι. Επαιζες και ποδόσφαιρο και μπάσκετ (ήσουν ψηλότερη από τα περισσότερα αγόρια της ηλικίας σου τότε και σε προτιμούσαν στην ομάδα), έπαιζες και με τα χώματα. Υπήρχαν ακόμα πάρκα με χώμα τότε, τέλη του ’80. Με χώμα και δέντρα και μουριές με μούρα κι αγριολούλουδα -γέμιζε το πάρκο μαργαρίτες την άνοιξη.
Νόρα Ράλλη
Σε θυμάμαι να φτιάχνεις στεφάνια για όλη την παρέα, αγόρια και κορίτσια, και να χορεύετε ως να παίζετε σε τραγωδία, γιατί είχες μάθει για τον «χορό» στο αρχαίο θέατρο, μα παραήσουν μικρή και νόμιζες πως σήμαινε χορός – χορός. Κι έστηνες τη μαργαριταρένια παρέα σε κύκλο και χορεύατε. Κάθε άνοιξη, σε όλο το Δημοτικό. Ως τη φορά που ήρθε μία μάνα, του Τάκη ήταν (έως τα σήμερα δεν της μιλάς, και καλά κάνεις.
Σιχτίρ πια με την κάθε μάνα που φοβάται μην της μαγαρίσουν το μούλικο!), ήρθε που λες αυτή και ζήτησε απ’ τη δική σου μάνα να σε κλείσει μέσα, μια και καλή, γιατί κορίτσια σαν κι εσένα δεν είναι σόι και πού ακούστηκε μικρά παιδιά να χορεύουν με μαργαρίτες στο κεφάλι και πώς θ’ ανοίξεις σπίτι με τέτοια μυαλά και το δικό της αγόρι θα γίνει άντρας κανονικός και όχι από αυτούς που φοράνε λουλούδια στα κεφάλια και φούστες κλαρωτές και στο κάτω κάτω της γραφής δεν τη νοιάζει αν είσαι και πρώτη μαθήτρια, εσύ το καμάρι της δεν θα το κάνεις «λουλουδού», κι εσύ θυμάμαι πως κοιτούσες απορημένη και είπες ότι ποτέ δεν έδωσες στον Τάκη να φορέσει φούστα και πως δεν ξέρεις τι σημαίνει «κλαρωτή» και πως είναι αρχαίο έθιμο αυτό που παίζετε και τότε αυτή είπε πως, αν πάρει τη βίτσα, θα σου μάθει εκείνη τι θα πει κλαρωτή κι αρχαίο έθιμο και η μάνα σου της έκλεισε την πόρτα στα μούτρα και ποτέ δεν της ξαναμίλησε, μόνο σαν χρόνια μετά έγινε το κακό: μια μέρα που λείπατε όλοι από το σπίτι, έστειλε τον άντρα της κι έκοψε μία πανύψηλη μυγδαλιά που είχατε στον κήπο σας και κάθε Φλεβάρη άνθιζε και μοσκομύριζε ο τόπος όλος, αλλά λέει έπεφταν και στο δικό της μπαλκόνι τα πέταλα και δεν θα σκουπίζει όλη μέρα τα δικά σας σκουπίδια και η μητέρα σου στενοχωρήθηκε πολύ, γιατί λίγο πριν γεννήσει εσένα είχε φυτέψει αυτή τη μυγδαλιά και μαζί της μεγάλωνες κι εσύ ήσουν φοιτήτρια πια σαν η μάνα του Τάκη έβαλε τον άντρα της να μπει παράνομα και να πετσοκόψει το δέντρο και να τον πνίξεις στον ασβέστη ήθελες εσύ, αλλά η μητέρα σου είπε: «Ασ᾽ τον. Δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει δημιουργία». Κι εσύ της απάντησες πως δημιουργία δεν σημαίνει μόνο να «φτιάχνει/δημιουργεί» κάποιος παιδιά, άρα μπορούν να την καταλάβουν και οι άντρες και πως εσύ παιδιά δεν θα ‘κανες ποτέ, αλλά αυτό δεν θα σε έκανε ούτε λιγότερο γυναίκα ούτε λιγότερο δημιουργό ούτε λιγότερο μάνα.
Και τα χρόνια πέρασαν και μεγάλωσες και συνεχίζεις να σιχαίνεσαι τον Τάκη και όλο του το σόι και πράγματι παιδιά ποτέ δεν έκανες (αυτός φυσικά έκανε -μη χάσει!) και η μυγδαλιά ποτέ δεν ξαναφύτρωσε, μα έναν κισσό φύτεψε η μαμά σου και τον κόσμο γέμιζε με τ’ απλώματά του. Κι εσένα σ’ αρέσει ο κισσός. Να τυλίγεσαι γύρω από άλλους, ήμερα αλλά και με δύναμη, αναλόγως τους «άλλους». Κατάκτηση είναι και η τρυφεράδα και η δύναμη. Μα πλέον, όχι μόνο εσύ, μα και όλες οι γυναίκες και η κόρη που ποτέ δεν θα κάνεις και η μάνα που ποτέ δεν θα γίνεις, να ανακτήσουν πρέπει να δικαιώματα που άλλες, δεκαετίες πριν, κατέκτησαν. Δεν κατακτούμε πια. Ανακτούμε. Κι αυτό είναι πολύ σκληρό, αλλά μην ανησυχείς. Δεν θα ‘σαι μόνη. Αλλά και μόνη να μείνεις, πάλι θ’ αγωνιστείς -δεν με φοβάμαι.
* Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από το βιβλίο της σπουδαίας δημοσιογράφου και αγωνίστριας Οριάνας Φαλάτσι, ως απάντηση σε κάθε γελοίο φασιστοειδές που λέει «κάνε και κάνα παιδί».
https://www.efsyn.gr/stiles/hronografima/466159_gramma-apo-mia-mana-poy-den-egine-pote
Σχόλια (0)