Κόσμος πάει κι έρχεται στον σταθμό υπεραστικών λεωφορείων (ΚΤΕΛ Λιοσίων). Απολαμβάνει κανείς τον καφέ του καθήμενος σε ένα από τα πολλά τραπεζάκια που υπάρχουν στον χώρο αναμονής, αλλά και αναψυχής για μερικούς φιλικούς αργόσχολους, που διαβάζουν την εφημερίδα τους την οποία αγοράζουν από το διπλανό μικρό βιβλιοπωλείο. Γλυκιά, πραγματικά, ατμόσφαιρα, όχι βέβαια σε ώρες αιχμής, σε καθηλώνει να βλέπεις τα πρόσωπα των ταξιδιωτών, τις κινήσεις τους, άλλοτε βιαστικές, άλλοτε ράθυμες, τις βαλίτσες τους, την αγωνία τους, αλλά και μια τρυφερότητα που πιθανώς οφείλεται στη νοσταλγία για τον τόπο τους, που, να, θα τον αγκαλιάσουν σε λίγες ώρες!
Της πρέφας…
Γιώργος Σταματόπουλος
Περνώ αρκετές στιγμές, ενίοτε, εκεί. Ξάφνου μια φωνή με αναστατώνει. «Εφτά αχρωμάτιστα» ακούω -και ριγώ. Κάποιοι παίζουν πρέφα στον χώρο! Τρέχω αμέσως στο τραπέζι από όπου βγήκε, ηδονικά σχεδόν, αυτή η φωνή. Τρεις καλοσυνάτοι άνθρωποι όντως παίζουν αυτό το παιχνίδι το οποίο ελάχιστοι πλέον γνωρίζουν σε όλη την επικράτεια. [Ανάλογη εμπειρία είχα πριν από χρόνια στο Μεϊντάνι, στην ωραία πλατεία δηλαδή στα Ανώγεια της Κρήτης.] Ρωτάω αν μπορώ να καθίσω και να παρακολουθήσω. Μετά χαράς, απαντούν αυθωρεί και παραχρήμα. Κάπου στα εξήντα υπολογίζω είναι οι παίκτες, ο Στράτος και ο Σπύρος· ο τρίτος με αφήνει άναυδο. «Εγώ είμαι ογδόντα οχτώ», μου λέει χαμογελώντας, αντιλαμβανόμενος εμφανώς την έκπληξή μου – και όπως μας διαβεβαίωσε αργότερα, με διάχυτο, ελαφρύ μειδίαμα, εξακολουθεί να είναι ε ν ε ρ γ ό ς· καταλάβαμε το υπονοούμενο και θαυμάσαμε…
Τι είναι η πρέφα; Δύσκολο να εξηγηθεί -και ανήκει και όχι στα τυχερά παίγνια. Ασφαλώς χρειάζεται τύχη, να πιάσεις δηλαδή γερό χαρτί, αλλά πρέπει ταυτόχρονα να μπορείς να ψυχολογήσεις τον αντίπαλο, να μπορείς να συνεργάζεσαι με τον εκάστοτε συνεταίρο σου ώστε να κατανικήσεις τον τρίτο, να θυμάσαι καλά, και πολλά άλλα που απαιτούν εγρήγορση -κυρίως όμως χρειάζεται να έχεις παιγνιώδη διάθεση. Καλή παρέα είναι στην ουσία αυτό το παιχνίδι, ευχάριστη σπατάλη (;) χρόνου.
Οι παίκτες μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν μεταξύ τους, έχουν τη δυνατότητα αν θέλουν να μη σταματήσει ποτέ η παρτίδα. Ιδού ο θρύλος. Ρώτησαν κάποτε τρεις καταδικασμένους σε θάνατο ποια είναι η τελευταία τους επιθυμία και αμέσως δήλωσαν, ασμένως και με άγρια χαρά: Να παίξουν ένα παιχνίδι πρέφα [που δεν τελειώνει ποτέ βέβαια εάν οι παίκτες το συμφωνήσουν να βάλουν κάσα, η οποία δεν σβήνει ποτέ…]. Η παρέα είναι ωραία. Αστειεύονται, ξεχνάνε καμιά φορά τη σειρά του μοιράσματος των φύλλων, αλλά το διασκεδάζουν, πειράζει ο ένας τον άλλο, αδιαφορούν για τις φωνές και τη γύρω κίνηση και υπόσχονται να με δεχτούν στην ομήγυρη εάν δεν είμαι περίεργος, φωνακλάς, ιδιοτελής, πονηρούλης, τέτοια… Υπόσχομαι κι εγώ να είμαι συνεπής και… Ας περάσουν όμως πρώτα οι γιορτές του Πάσχα κι εδώ είμαστε -μακριά από σκοτούρες, υποχρεώσεις και έτερα οχληρά, μακριά επίσης από τον σπαραγμό στα εσωτερικά των πολιτικών μας κομμάτων. Κομμάτια και θρύψαλα…
https://www.efsyn.gr/stiles/yposimeioseis/469109_tis-prefas
Σχόλια (0)