Η Πρωτομαγιά δεν είναι για να πλέκουμε στεφάνια. Είναι για να μετράμε απώλειες. Όχι μόνο ζωές — αλλά ώρες, μέρες, αξιοπρέπεια. Είναι η μέρα που θυμίζει πως η εργασία δεν είναι προνόμιο, αλλά ανάγκη. Κι εκεί πατάνε.
Σήμερα, ο εργάτης δεν κρατά σφυρί.
Είναι ο γιατρός που παλεύει με την κούραση, τις ατελείωτες ώρες και την σιωπή του συστήματος, ενώ ξέρει πως αυτός και οι συνάδελφοί του απλώς θα συνεχίσουν να κουβαλούν τα βάρη χωρίς ανταμοιβή.
Είναι η νοσηλεύτρια, που εργάζεται 12ωρα χωρίς ρεπό, γιατί η έλλειψη προσωπικού δεν είναι ευθύνη της, αλλά προϋπόθεση της δουλειάς της.
Είναι ο εργάτης στο εργοστάσιο που δουλεύει με ταχύτητα και χωρίς διαλείμματα, γιατί η εντολή είναι να παράγει, όχι να σκεφτεί αν είναι ασφαλής ή όχι. Γιατί ο χρόνος και η παραγωγή μετράνε περισσότερο από την ασφάλεια και την ανθρώπινη ζωή.
Είναι η καθαρίστρια που δουλεύει σε δύο σχολεία, με μία σύμβαση ή πληρώνεται με απόδειξη δαπάνης.
Είναι ο διανομέας που τρέχει με δικό του μηχανάκι και δικά του τα έξοδα βενζίνης.
Είναι η καθηγήτρια που διορθώνει διαγωνίσματα στα μεσάνυχτα, που κάνει “δωρεάν” γονικές ενημερώσεις Κυριακή πρωί, που ακούει το “είμαστε μια ομάδα εδώ” — και ξέρει ότι η “ομάδα” γίνεται ξαφνικά εργοδοσία όταν έρχεται η ώρα για αναγνώριση ή αμοιβή.
Η Πρωτομαγιά είναι για να μην τα ξεχνάμε αυτά. Για να θυμόμαστε πως τα εργασιακά δικαιώματα δεν γράφτηκαν σε PowerPoint — γράφτηκαν με αίμα. Και αν σήμερα χαμογελούν οι εργοδότες, είναι γιατί σιωπούν οι εργαζόμενοι.
Αν δεν το πούμε σήμερα, θα το καταπιούμε αύριο. Και η σιωπή, όπως κάθε ψέμα, συνηθίζεται.
Νικολέτα Γερολιμίνη
Σχόλια (0)