Η Eurovision. Ο μεγάλος τελικός της Ευρώπης του θεάματος, όπου οι χώρες παρελαύνουν όχι με στρατούς, αλλά με στρας, καπνούς, τεντωμένες νότες και καλλιτέχνες που θα περάσουν μια φορά από τη σκηνή για να εξαφανιστούν μετά στα παρασκήνια της λήθης. Το είδα να παίζει στις ειδήσεις, να γίνεται hashtag, να σχολιάζεται σαν να κρίνεται εκεί το πολιτιστικό μέλλον της ηπείρου μας. Δεν την παρακολουθώ—ούτε από περιέργεια.
Τη μια χρονιά ντυμένοι σαν γαλαξιακοί πρίγκιπες, την άλλη σαν διαστημικές καμαριέρες, με φωνές που ξεκινούν από το λαρύγγι και καταλήγουν στο ταβάνι. Πίσω τους γραφικά, φωτιές, καθρέφτες, LED, για να καλύψουν το γεγονός ότι η μουσική είναι τόσο πρόχειρη, που μοιάζει φτιαγμένη με έτοιμο μείγμα σε σακουλάκι.
Και η μεγάλη υπόσχεση: η ανάδειξη νέων ταλέντων. Μα η ίδια η σκηνή φαίνεται να μην αντέχει τίποτα περισσότερο από μια εβδομάδα φήμης. Τους φτιάχνει με ταχύτητα τηλεπαιχνιδιού και τους εξαφανίζει με την ίδια ευκολία. Διάττοντες αστέρες χωρίς ουρανό.
Παρά ταύτα, κάθε χρόνο επανέρχεται, σαν τηλεοπτικό έθιμο. Όχι επειδή έχει κάτι να πει, αλλά επειδή έχουμε ξεχάσει πώς είναι να ακούμε. Και το κοινό, πρόθυμο και συγκινημένο, παρακολουθεί με δέος, σα να βλέπει κάτι σπουδαίο, κάτι που θα θυμάται. Μέχρι να έρθει η Δευτέρα.
Και όσο περισσότερο τη βλέπω να κερδίζει έδαφος στη δημόσια κουβέντα, τόσο πιο παράξενο μου φαίνεται το φαινόμενο.
Νικολέτα Γερολιμίνη
Σχόλια (0)