Η σιωπή της επίσημης Εκκλησίας απέναντι στην επικείμενη γενοκτονία της Γάζας δεν είναι ουδετερότητα· είναι στάση. Είναι συνενοχή.
Η Εκκλησία που βγήκε στα κεραμίδια για τον διαχωρισμό Κράτους-Θρησκείας, που βροντοφώναξε όταν η λέξη «έμφυλος» μπήκε στα σχολικά προγράμματα, που θεώρησε επίθεση στην πίστη την κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών όπως το ήξεραν οι δεκαετίες του ’50, που θεώρησε ιερό της καθήκον να υπερασπιστεί την ταυτότητα φύλου ως απειλή, που οργάνωσε συλλαλητήρια για τη Μακεδονία, σαν να εξαρτιόταν η πίστη απ’ τα σύνορα και τα ονόματα, που καταγγέλλει το δικαίωμα της γυναίκας στην άμβλωση σαν πραγματικό έγκλημα, που κάθε τόσο θυμάται να μιλήσει για τη “φθορά των αξιών”, όταν οι αξίες που φθείρονται είναι η ανεκτικότητα, η ελευθερία και το δικαίωμα του ανθρώπου να ορίζει τον εαυτό του, που επιστρατεύει πατέρες της ερήμου για να καταδικάσει την παρένθετη μητρότητα, που θυμάται τον Απόστολο Παύλο κάθε φορά που δύο άνθρωποι του ίδιου φύλου ζητούν την ευλογία της πολιτείας, που υψώνει φωνή για τα Χριστούγεννα όταν κάποιοι λένε “καλές γιορτές” και όχι “Χριστός γεννάται”, αυτή η Εκκλησία, η τόσο φλύαρη μπροστά σε συμβολικά ή κοινωνικά ζητήματα, γίνεται βουβή όταν πέφτουν πραγματικές βόμβες. Όταν δολοφονούνται παιδιά με τη συναίνεση ισχυρών. Όταν η σιωπή δεν είναι πνευματική αλλά πολιτική.
Για τη γλώσσα, το όνομα, το σύμφωνο συμβίωσης, τα pride, την ταυτότητα φύλου, για όλα αυτά εκδόθηκε μια εγκύκλιος. Για τη Γάζα, καμία ! Καμία δημόσια προσευχή, ούτε ένα ανάθεμα για τη φρίκη. Η Εκκλησία που υποτίθεται πως υπερασπίζεται το “κατ’ εικόνα” του κάθε ανθρώπου, δεν βλέπει τον Θεό στα μάτια των νεκρών παιδιών, ίσως επειδή δεν είναι Έλληνες, ίσως επειδή δεν είναι χριστιανοί.
Ο χριστιανισμός της βιτρίνας και της εθιμοτυπίας, των ιερών καντηλιών, που δεν θίγεται από το αίμα, αλλά από το φιλί. Που δεν συγκλονίζεται από τη γενοκτονία, αλλά από το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό. Που θυμάται το Ευαγγέλιο όταν πρέπει να πει “όχι”, αλλά το ξεχνά όταν πρέπει να πει “ως εδώ”.
Ο Χριστός αναποδογύρισε τα τραπέζια των εμπόρων. Ήταν τότε οι έμποροι στο ναό, σήμερα είναι οι έμποροι του φόβου και της σιωπής. Ήταν τότε οι Φαρισαίοι που κρατούσαν τον τύπο του Νόμου και αρνούνταν το πνεύμα του· είναι σήμερα οι λειτουργοί που χτίζουν την πίστη τους πάνω σε φράχτες και κανονισμούς, ενώπιον της σφαγής. Ο Φαρισαϊσμός δεν χρειάζεται ρούχα εποχής· φοράει ράσα, κοστούμια, τίτλους. Τότε καταδίκαζε τον Χριστό στο όνομα του Θεού. Τώρα σωπαίνει μπροστά στο μαρτύριο των παιδιών στο όνομα της διπλωματίας.Ο Φαρισαϊσμός επιβιώνει γιατί είναι εύκολος, ασφαλής και ηθικά άψογος. Δεν σηκώνει μαστίγιο. Μόνο δάχτυλο.
Μα ο Ναζωραίος, αν ερχόταν σήμερα, δεν θα καθόταν με τη Σύνοδο. Θα περπατούσε στους δρόμους της Γάζας. Και πάλι θα τον σταύρωναν, μα αυτή τη φορά, με ανακοινωθέν σιωπής.
Νικολέτα Γερολιμίνη
Σχόλια (0)