- του Φροστ Ρόμπερτ
—————————————–
Περάσανε χρόνια πολλά,
κι επιτέλους ακούστηκε χτύπος.
Να “ταν η πόρτα μου μήπως
που την είχα χωρίς κλειδωνιά;
Έσβησα αμέσως το φως
στ” ακροδάχτυλα πατώντας
και για τη πόρτα κινώντας
σε προσευχή τα χέρια μου σήκωσα μπρος.
Αλλά ο χτύπος ακούστηκε πάλι
Το παράθυρό μου ήταν φαρδύ:
δρασκέλισα λοιπόν το περβάζι
κι έξω βγήκα πηδώντας στη γη
Κρυμμένος πίσω απ” το περβάζι
-«Περάστε», ψέλλισα δειλά,
σ” όποιον το χτύπημα της πόρτας
όφειλα, κει στα σκοτεινά
Έτσι μ” αυτό το χτύπημα,
στον κόσμο πήγα να κρυφτώ.
“Αδειασα το κλουβί μου
σύγκαιρα, να “βρω τον άλλο μ” εαυτό…
