[Με τροχαλία]

του Δημήτρη Στενού
——————–———–—

Τα μάτια μου έχουν τέτανο
από το βαθύ πέταγμα των πουλιών.

Με τροχαλία
ταξιδεύω απόδημος
πάνω από φαράγγι
Είναι πικρό καταχείμωνο
μνημονεύω την άνοιξη
κεντώ ό, τι πεθαίνει.

Κρυστάλλινος σκελετός η σιωπή
του.

Να σου πω ό, τι απόμεινε
μια κηλίδα λιθοξόου από άλλο Βασίλειο.
Στο τέλος φοβάμαι ότι θα μείνω μόνος χωρίς σκέψεις
θα τρέμω.
Το δέρμα μου σε κάποια σημεία
Θα ναι φαγωμένο.
Ολόγυρα θα πυρώνονται οι φούρνοι.
Γύρω γύρω τα δημόσια συντριβάνια
θα τινάζουν το αίμα.

Μετά από μια έκλειψη Ηλίου
μετά από μια κρίση του νου
Μια κατάμαυρη θάλασσα
που έφτανε μέχρι το ταβάνι
μπήκε από την πόρτα
έπλευσε μέχρι τη σοφίτα
ξέβρασε κιβώτιο θανάτου