- του Νικόλα Άσιμου
——————–————–
Κάθε λάθος που ‘χω κάνει θα σημαίνει
Πως μου έχεις δώσει αφορμή
Τόσος πόνος και η ψυχή μου αρρωσταίνει
Πως να σε ξεχάσει το κορμί
Τη δύναμη μου σου ‘χω δώσει και την έχασα
Μη σπαταλήσεις έναν τέτοιο θησαυρό
Κι αν σε μαλώνω, πάλι μέσα μου σε έκλεισα
Σαν τον καλύτερο μικρό μου πειρασμό
Γίνεσαι αυτό που με κατέχει
Γίνομαι ποτάμι να λούστεις
Μη μου πεις πως τίποτα δεν τρέχει
Ούτε το κακό να φανταστείς
Και τα δικά μου τώρα μάτια γίναν μάτια σου
Μη σπαταλήσεις έναν τέτοιο θησαυρό
Και δε ζητάω τίποτα από τα νιάτα σου
Να μη σαλτάρεις όπως σάλταρα εγώ
Γίνομαι καράβι και σανίδι,
γίνομαι φωλιά για να κρυφτείς
Είσαι σαν παιδί που απ’ το παιχνίδι
ψάχνεις αγκαλιά για να χωθείς.
Τη δύναμη μου σου έχω δώσει και τον έρωτα
Κι απ’ τον ομφάλιο μου λώρο τώρα ζεις
Με μια αόρατη κλωστούλα σε συνέδεσα
και δεν το θέλω σε μπελάδες να μπλεχτείς.
Να ‘ρθεις να με βρεις κάνα βραδάκι
όταν θα ‘μαι πάλι ζωντανός
Όσο ζωντανεύεις ζωντανεύω
κι έτσι ξαναρχίζει ο χορός.
Θα τον χορέψουμε εκεί όπου σας πήγαινα,
όταν ο τόπος ξαναγίνει μυθικός,
εκεί που έπαιζα το χάρο και ξεκλείδωνα
τα ντουλαπάκια της ζωής του καθενός.
Κι έχω μια τελευταία επιθυμία. Γιατί ένας πολέμαρχος πάντα την έχει: αν με σκοτώσει κάποιος- γιατί δεν πρόκειται να σκοτωθώ μονάχος, ούτε να αυτοκτονήσω, όπως προσπάθησαν μερικοί να με δηλητηριάσουν πληρώνοντας τους απατεώνες γιατρούς τους- θέλω να με ξεχάσετε όλοι.
Κι ούτε ποτέ να αναφέρετε το όνομα μου, γιατί δε θέλω καμία στρέβλωση και καμία δολοφονία στο όνομα μου…
Νικόλας Άσιμος, από συνέντευξη στην Ελευθεροτυπία, 11 Μαΐου 1987
