- του Uberto Saba | μτφρ: Φοίβος Γκικόπουλος
——————–——————–——————————————
Στη νιότη μου αρμένισα για ένα φεγγάρι
στις δαλματικές ακτές. Νησάκια
στην επιφάνεια του νερού προβάλαν, όπου σπάνια
ένα πουλί στεκόταν ζητώντας την τροφή του,
ντυμένα με φύκια, γλιστερά, να λάμπουν
έμορφα στον ήλιο σα σμαράγδια. Όταν τα έσβηνε
η παλίρροια και η νύχτα, πανιά
στον άνεμο λοξεύαν μακριά τους,
για ν’ αποφύγουν την κακοτοπιά. Βασίλειό μου είναι τώρα
εκείνη η χαμένη γη. Για άλλους
το λιμάνι τα φώτα του ανάβει∙ στα ανοιχτά
με σπρώχνει ακόμη το ατίθασό μου πνεύμα,
και η γεμάτη πόνο αγάπη στη ζωή.
Από «Μεσογειακά»
Μετάφραση: Φοίβος Γκικόπουλος
