- της Στέλλας Βλαχογιάννη
——————–————–——
Είναι κάτι πόλεις
Άδειες από όνειρα παιδιών
Γεμάτες κρυφές ενοχές
Και επιθυμίες ανισσόροπων μυαλών
Που βυθίζονται.
Είναι κάτι πόλεις
Γεμάτες από ανθρώπινα στοιχειά
Αχαρτογράφητες σχεδόν
Με το σπαθι του θανάτου και τη ρομφαία του αναπόφευκτου
Δίπλα σε άντρες που μυρίζουν τσιγάρο και άγονο σπέρμα
Που βυθιζονται.
Σ’ αυτές τις πόλεις
Περπατώ τα απογεύματα
Πίνω τον καφέ μου στο μαγαζί της πλατείας
Και γυναίκες που σκουπίζουν η μια τα δάκρυα της άλλης από τα μάγουλα
Και βυθίζομαι.
