- της Έφης Κρίτωνος
——————–————–
Σαν τα ποντίκια πια στριμώχνονται οι γελωτοποιοί στις τζαμαρίες
Το γέλιο κρύβει μιαν ιδιότητα αχνή και λυπημένη.Όταν γεννιέται και όταν πεθαίνει.
Τα παιδιά που γελούν ντροπαλά στις παγίδες της άμμου
το ξέρουν.
Ο στρατιώτης που μειδιά στo όπλο του το εννοεί.
Μία γυναίκα φωτεινή με νύχια δύσμορφα το επιβάλλει.
Στην στρογγυλή της γη ιχνεύοντας νερό επί ματαίω.
Εσύ όταν γελάς στον ύπνο σου
δεν βλέπεις.
Ποιο έντρομο ερωτηματικό αλέθεται στα δόντια σου
Κάτω απ’ το γέλιο.
