- του Κωνσταντίνου Αλσινού
——————–———–—–—–
Να με θυμάστε
όταν κάποια μικρή πεταλούδα σας σκουντήσει το τζάμι
ή κάποιος γλάρος κινήσει για ταξίδι μεσοπέλαγα
γιατί ήμουν εγώ
το αδύναμο αεράκι στα φτερά της
κι η απελπισία στην καθάρια του ματιά.
Κι αν με ρωτήσετε
Εσύ πού ήσουν όταν πολεμούσαμε τον χρόνο
θα απαντήσω
πως αιώνια μονομαχούσα τον καιρό,
κι αν με ρωτήσετε
Εσύ γιατί πάλεψες και πότε
θα σας πω πως μια ζωή
πάλευα με τις νεράιδες της θάλασσας
και όλα τα στοιχειά των πόλεων
φορώντας πάντοτε τα δεκανίκια του θεού
και παιανίζοντας τους ύμνους των δαιμόνων
να ανταμώσω τις λέξεις
να τους δώσω λόγο κι ελευθερία
μήπως και έτσι
κουνήσω ένα λιθαράκι απ’ τα θεμέλια του κόσμου
και ακουστώ σαν επιμένων θόρυβος στις συνειδήσεις,
μήπως και έτσι
αγγίξω το άθικτο ανείπωτο και φυλαχτώ στην κιβωτό των ονείρων.
