- του Λευτέρη Τηλιγάδα
———————————–—–
Οι νάρκισσοι των αγώνων
φόρεσαν επωμίδες
τους μετέπειτα συμβιβασμούς,
και διάλεξαν συνεργάτες
απ’ την εξέδρα των επισήμων.
Την ώρα που τα λόγια
χόρευαν -άλογα ατίθασα-
πάνω στη γλώσσα
των δημοσκόπων,
την ώρα που οι νεκροί σηκώθηκαν
και πέρασαν κάθετα
μέσα από τα μάτια μας,
γυρεύοντας να πιούνε το μυαλό μας
μπας και ζήσουν λίγο ακόμα·
εκείνη την ώρα,
τα νέα έκθετα κοινοβούλια,
καρφώθηκαν πάνω στα παλούκια
μιας υποταγής συμφωνημένης.
Αλήθεια! Πόσο έτοιμοι γεννηθήκαμε,
για να παραδοθούμε, άνευ όρων,
στα παραισθησιογόνα των διαφημιστών
στη γοητεία των συνθημάτων,
και στην εξουσία των διαχειριστών!
(Σε θυμάμαι να λες:
«Ο νεκρός ζει ρε… Μ’ ακούς».
Και μετά δεν είπες τίποτα.
Τελείως φυσιολογικά,
παράτησες τον νεκρό
στην άκαμπτη ανησυχία του,
και την χρεωμένη σου ζωή
στην φοβική της ησυχία).
