Προεδρικές εκλογές στη Γαλλία: Υπόθεση ακροδεξιών και κεντρο(;)δεξιών

Η Γαλλία μπαίνει στην τελική ευθεία για τις προεδρικές εκλογές που θα διεξαχθούν σε δύο γύρους τον Απρίλη. Έχουμε γράψει επανειλημμένα ότι -κατά το δεύτερο μισό της θητείας του Εμανουέλ Μακρόν- η Γαλλία περνά μια πολύ «σκοτεινή» περίοδο. Αυτή η σκληρή πραγματικότητα αναμένεται να αποτυπωθεί στις κάλπες του Απρίλη, με μια συνολική δεξιά μετατόπιση του εκλογικού σκηνικού.

Πάνος Πέτρου

Κα­ταρ­χήν έχου­με τη με­τε­ω­ρι­κή εμ­φά­νι­ση του «φαι­νο­μέ­νου Ζε­μούρ». Η Μαρίν Λεπέν βρέ­θη­κε με έναν επι­κίν­δυ­νο αντα­γω­νι­στή στα (ακρο)δεξιά της. Ο ανερ­χό­με­νος μι­ντια­κός αστέ­ρας της ακρο­δε­ξιάς απευ­θύ­νε­ται σε όσους ακρο­δε­ξιούς δυ­σα­να­σχε­τούν με τη στρα­τη­γι­κή «απο­το­ξι­κο­ποί­η­σης» του RN (πρώην FN), υιο­θε­τώ­ντας την πιο ωμή ρα­τσι­στι­κή, σε­ξι­στι­κή, εθνι­κι­στι­κή ρη­το­ρι­κή και δη­λώ­νο­ντας ότι «η Λεπέν μι­λά­ει όπως ο Μα­κρόν και ο Μα­κρόν μι­λά­ει όπως η Λεπέν». Ασφα­λώς, όπως έχει ση­μειώ­σει εύ­στο­χα ο Στά­θης Κου­βε­λά­κης, «η Λεπέν μι­λά­ει όπως όλοι οι άλλοι, αφού πρώτα έκανε όλους τους άλ­λους να μι­λά­νε όπως αυτή». Η άνο­δος του κραυ­γα­λέα αντι­δρα­στι­κού Ζε­μούρ υπήρ­ξε πα­ρά­γω­γο αυτής της δια­δι­κα­σί­ας ακρο­δε­ξιάς με­τα­τό­πι­σης του δη­μό­σιου δια­λό­γου, αλλά πλέον λει­τουρ­γεί και ως επι­τα­χυ­ντής της. Αντί ανά­λυ­σης για τις θέ­σεις του Ζε­μούρ (για τις οποί­ες έχου­με γρά­ψει σε πα­λιό­τε­ρο φύλλο), θα αρ­κε­στού­με στο όνομα της εκλο­γι­κής του κα­μπά­νιας: «Επα­να­κα­τά­κτη­ση». Πρό­κει­ται για ανα­φο­ρά στην ισπα­νι­κή Reconquista, τους πα­λιούς πο­λέ­μους του Πάπα και των Χρι­στια­νών βα­σι­λιά­δων για να πε­τά­ξουν τους Άρα­βες Μου­σουλ­μά­νους έξω από την Ιβη­ρι­κή Χερ­σό­νη­σο –ένα αγα­πη­μέ­νο θέμα και των δυ­νά­με­ων του στρα­τη­γού Φράν­κο καθώς «ανα­κα­τα­λάμ­βα­ναν» την Ισπα­νία από τον «άθεο κομ­μου­νι­σμό» του Λαϊ­κού Με­τώ­που. Ο Ζε­μούρ έχει δι­ψή­φια πο­σο­στά στις δη­μο­σκο­πή­σεις. Και αν και «τρώει» τμήμα της εκλο­γι­κής δύ­να­μης του RN/FN, πα­ρα­τη­ρεί­ται μια γε­νι­κό­τε­ρη διεύ­ρυν­ση του ακρο­δε­ξιού ακρο­α­τη­ρί­ου, με την Μαρίν Λεπέν να δια­τη­ρεί ση­μα­ντι­κές δυ­νά­μεις και να πα­ρα­μέ­νει αρ­κε­τά ψηλά στις δη­μο­σκο­πή­σεις.

Ο Μα­κρόν, του οποί­ου τα κυ­βερ­νη­τι­κά πε­πραγ­μέ­να (στην οι­κο­νο­μία, αλλά και στο ρα­τσι­σμό, τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές πο­λι­τι­κές και τον αυ­ταρ­χι­σμό) μι­λά­νε από μόνα τους, πα­ρα­μέ­νει πρώ­τος στις δη­μο­σκο­πή­σεις (με ένα «αμε­τα­κί­νη­το» 24-25% που του αρκεί στο κα­τα­κερ­μα­τι­σμέ­νο τοπίο που επι­κρα­τεί μετά το 2017). Ενώ το πο­λυ­συ­ζη­τη­μέ­νο τους τε­λευ­ταί­ους μήνες εν­δε­χό­με­νο να σπά­σει το γνώ­ρι­μο δί­πο­λο «Μα­κρόν-Λε­πέν» και να προ­κύ­ψει «κούρ­σα για τρεις» φαί­νε­ται να αφορά πε­ρισ­σό­τε­ρο την ανά­καμ­ψη της πα­ρα­δο­σια­κής Δε­ξιάς, των Ρε­που­μπλι­κά­νων.

Οι Ρε­που­μπλι­κά­νοι

Η υπο­ψή­φιά τους, Βα­λε­ρί Πε­κρέζ, εμ­φα­νί­ζε­ται να δίνει μάχη με τη Λεπέν για την δεύ­τε­ρη θέση, αν και μένει να φανεί κατά πόσο αυτό αντα­να­κλά μια εφή­με­ρη «ώθηση» λόγω της δια­δι­κα­σί­ας των εσω­κομ­μα­τι­κών προ­κρι­μα­τι­κών που έστρε­ψε τα βλέμ­μα­τα στο δεξιό κόμμα.

Η Πε­κρέζ με­γά­λω­σε σε εύ­πο­ρη οι­κο­γέ­νεια και συ­νοι­κία, σπού­δα­σε σε ιδιω­τι­κό σχο­λείο και σε επι­χει­ρη­μα­τι­κή σχολή της «ελίτ», πριν γίνει σύμ­βου­λος του Ζακ Σιράκ (όταν απέ­κτη­σε από συ­να­δέλ­φους της το προ­σω­νύ­μιο «μπουλ­ντό­ζα» γιατί «κι­νεί­ται αργά, αλλά είναι ακα­τά­βλη­τη») και υπουρ­γός του Νι­κο­λά Σαρ­κο­ζί (όταν συ­γκρού­στη­κε με το συ­γκλο­νι­στι­κό φοι­τη­τι­κό κί­νη­μα της επο­χής). Ως πε­ρι­φε­ρειάρ­χης τη­ςΙλ-ντ-Φρανς (ευ­ρύ­τε­ρη πε­ριο­χή του Πα­ρι­σιού), έχτι­σε τε­χνο­κρα­τι­κό, φι­λο-επι­χει­ρη­μα­τι­κό, ευ­ρω­παϊ­στι­κό προ­φίλ, ενώ πρω­το­στά­τη­σε στην προ­σπά­θεια να αντι­κα­τα­στή­σει το Πα­ρί­σι το Σίτι του Λον­δί­νου μετά το Brexit, «ξε­δι­πλώ­νο­ντας το κόκ­κι­νο-μπλε-λευ­κό χαλί» στους ανη­συ­χού­ντες τρα­πε­ζί­τες του Ηνω­μέ­νου Βα­σι­λεί­ου. Με αυτή την έν­νοια, προ­σπα­θεί να απο­δει­χθεί «πιο μα­κρο­νι­κή από τον Μα­κρόν».

Ταυ­τό­χρο­να όμως, προ­σπα­θεί (και αυτή) να απο­δει­χθεί «λε­πε­νι­κό­τε­ρη της Λεπέν». Πρό­σφα­τα η Πε­κρέζ δή­λω­σε ότι θα πάρει το «Karcher» (μάρκα με την οποία είναι γνω­στό το λά­στι­χο που ρί­χνει νερό υψη­λής πί­ε­σης) με στόχο «να κα­θα­ρί­σω αυτές τις γει­το­νιές που έχουν με­τα­τρα­πεί σε πε­ριο­χές χωρίς νό­μους και, με­ρι­κές φορές, χωρίς Γαλ­λία». Είναι σαφής η νοη­μα­το­δό­τη­ση που απο­κτά η υπό­σχε­σή της να απο­κα­τα­στή­σει «την ενό­τη­τα, την αξιο­πρέ­πεια και την πε­ρη­φά­νια» της Γαλ­λί­ας, προ­σχω­ρώ­ντας κι αυτή στην ακρο­δε­ξιά θε­μα­το­λο­γία της «πα­ρακ­μής του έθνους».

Αυτές οι εκ­δο­χές ακρο­δε­ξιάς και κε­ντρο(;)δε­ξιάς μο­νο­πω­λούν το προ­ε­κλο­γι­κό εν­δια­φέ­ρον, τη στιγ­μή που η Αρι­στε­ρά βρί­σκε­ται κα­τα­κερ­μα­τι­σμέ­νη αλλά και αδύ­να­μη, ακόμα και ως άθροι­σμα που συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νει και τους σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τες.

Δη­μο­σιεύ­ου­με πα­ρα­κά­τω απο­σπά­σμα­τα κει­μέ­νου του Ούγκο Πα­λέ­τα (NPA), [ολό­κλη­ρο το άρθρο εδώ, Η πάλη ενά­ντια στο γαλ­λι­κό φα­σι­σμό ση­μαί­νει πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρα από το «οποισ­δή­πο­τε εκτός από τον Ζε­μούρ»] που -ξε­κι­νώ­ντας από την υπο­ψη­φιό­τη­τα Ζε­μούρ- ανα­λύ­ει πε­ρισ­σό­τε­ρο την γε­νι­κό­τε­ρη δεξιά με­τα­τό­πι­ση στη γαλ­λι­κή πο­λι­τι­κή σκηνή, ενώ θίγει τον πυ­ρή­να του ζη­τή­μα­τος της κρί­σης στα αρι­στε­ρά, πέρα από τις τα­κτι­κές που προ­τεί­νο­νται ως πα­νά­κεια στην τε­λι­κή ευ­θεία προς την κάλπη. Στο επό­με­νο φύλλο της «Ε.Α.» θα συ­νε­χί­σου­με το αφιέ­ρω­μα στην γαλ­λι­κή πο­λι­τι­κή σκηνή με μια πιο ανα­λυ­τι­κή επι­σκό­πη­ση των εκλο­γι­κών τα­κτι­κών και επι­λο­γών που έχουν ξε­δι­πλω­θεί στα αρι­στε­ρά του κέ­ντρου.

rproject.gr