Στις 7 Μάη 2022, δυο ημέρες πριν την επετειακή Ημέρα της Νίκης των σοβιετικών κατά της ναζιστικής Γερμανίας, δημοσιεύθηκε στην ψηφιακή πλατφόρμα του κρατικού πρακτορείου ειδήσεων ΡΙΑ ΝΟΒΟΣΤΙ ένα άρθρο άξιο προσοχής (https://ria.ru/20220507/pobeda-1787318806.html), στο βαθμό που φιλοδοξεί να αποτελέσει μια συνολική οπτική της ρωσικής πλευράς γύρω από τη σύγκρουση στην Ουκρανία. Το άρθρο, το οποίο παρατίθεται ολόκληρο και μεταφρασμένο παρακάτω, έχει τίτλο «Η Νέα Ρωσία και ο καινούριος Κόσμος μετά τη νίκη» και το υπογράφει ο συντάκτης του ΝΟΒΟΣΤΙ, Πιότρ Ακόποφ, που εκτιμάται από εχθρούς και φίλους ως μια από τις «φωνές» του Βλαντιμίρ Πούτιν.
Είναι άξιο προσοχής, επιπρόσθετα, γιατί, μετά από 100 ημέρες πολέμου, δείχνει να επιβεβαιώνεται σε βασικές του αναφορές, αλλά και γιατί αντανακλά, σε μεγάλο βαθμό, τη δημόσια συζήτηση στα ΜΜΕ της Ρωσίας, τις απόψεις που διατυπώνονται σε αυτήν, όπως και την κυρίαρχη ιδεολογία και πολιτική της ρωσικής αστικής τάξης και της κυβέρνησης Πούτιν.
Το άρθρο προσεγγίζει τον πόλεμο στην Ουκρανία με ιστορικούς – πολιτικούς -ιδεολογικούς και γεωπολιτικούς όρους, πέρα από τις επίσημες διακηρύξεις και για αυτό μπορεί να συνεισφέρει στην συζήτηση που παγκόσμια έχει ανοίξει γύρω από το ζήτημα για το τι προσδοκά η ρωσική πλευρά μέσα από τη σύγκρουση.
Ένα πρώτο σημείο που κάνει εντύπωση είναι η παντελής απουσία αναφοράς σε αυτό που αποτέλεσε την επίσημη αφορμή που επικαλέστηκε η Ρωσία για το ξέσπασμα του πολέμου: την κατάσταση στο Ντονμπάς. Ο Ακόποφ υποστηρίζει με σαφήνεια ότι η νικηφόρα έκβαση ή και η λήξη αυτού του πολέμου καμία σχέση δεν έχει με την «απελευθέρωση» των εδαφών του Ντονμπάς από τα ναζιστικά στοιχεία. Αντίθετα, υποστηρίζει ότι μπορεί να κριθεί αναγκαίο το ισχυρό ενδεχόμενο να επεκταθεί ο πόλεμος και σε άλλες ευρωπαϊκές ή και ασιατικές χώρες με πρώτες την Υπερδνειστερία, τη Μολδαβία, τις χώρες της Βαλτικής.
Για την κυρίαρχη μερίδα της ρωσικής αστικής τάξης, σήμερα, η σύγκρουση αυτή αποκτά καινούργιο νόημα με κύριο ερώτημα «Εμείς ή η Δύση». Έτσι, προσδίδει στον πόλεμο έναν απόλυτα υπαρξιακό χαρακτήρα: «Χωρίς τη νίκη, Ρωσία δεν υπάρχει». Είναι μάλιστα μια νίκη που η ρωσική πλευρά, σύμφωνα με τον Ακόποφ, αναμένει με υπομονή από το 1945. Μια νέα νίκη που δεν θα ακυρώσει αλλά αντίθετα θα ολοκληρώσει την νίκη του 1945, όπως υποστηρίζει.
Σύμφωνα με τον συντάκτη, απέναντι στη επιθετικότητα της Δύσης που εκφράζεται με την περικύκλωση και την απειλή για εξαφάνιση της Ρωσίας, η τελευταία πρέπει να απαντήσει εξίσου επιθετικά, σε παγκόσμια κλίμακα με στόχο την τελειωτική εξαφάνιση της δυτικής κυριαρχίας.
Ένα δεύτερο σημείο άξιο αναφοράς είναι ότι σε όλα τα δυνατά ή αποδεκτά σενάρια από πλευράς της Ρωσίας υπάρχει ένα κοινό αδιαπραγμάτευτο στοιχείο: Η εξάλειψη της Ουκρανίας με τη σημερινή κρατική της δομή.
Εδώ χρειάζεται μια προσοχή. Ο αρθρογράφος δεν κάνει λόγο για την «πολιτική» αλλά για την «κρατική δομή». Δηλαδή η Ουκρανία πρέπει να συντριβεί και να εξαλειφθεί ως «Αντι-Ρωσία». Η χώρα αυτή μπορεί άρα να υπάρχει μόνο σαν συστατικό αυτού που οι ιδεολόγοι της αστικής Ρωσίας ονομάζουν «Ρωσικό Κόσμο», σαν μέλος της «οικογένειας των Σλάβων» ή της «Τριεθνικής Ενότητας» του Ρωσικού Κόσμου. Αυτό δηλαδή, που ο πρόεδρος της Ρωσίας ανάλυσε και διακήρυξε στην ομιλία του, την παραμονή της έναρξης του πολέμου. Η Ουκρανία, μια χώρα ανάμεσα στη Δύση και τη Ρωσία, με τα σημερινά σύνορά της και τη συγκεκριμένη κρατική της δομή δεν είναι καθόλου αποδεκτή από την Ρωσία.
Εδώ να προσθέσουμε και τη ρήση Λαβρόφ, ότι η Ουκρανία, με την εμπλοκή της στον πόλεμο ως ενεργούμενο της Δύσης, έχει απολέσει το δικαίωμά της για ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα. Η Ουκρανία λοιπόν ουδόλως αφορά την Ρωσία. Τη Ρωσία την αφορά το κομμάτι του «Ρωσικού Κόσμου» που ονομάζεται Νοβορωσία.
Αυτό σε συνδυασμό με τις «περίεργες» δηλώσεις Πολωνών ανώτατων αξιωματούχων περί κατάργησης στο εγγύς μέλλον των πολωνο-ουκρανικών συνόρων, περί απόκτησης πολωνικών νομιμοποιητικών εγγράφων από όλους τους Ουκρανούς πολίτες, δηλ. τελικά μιας κοινής επικράτειας, ίσως σκιαγραφεί μια πολύ πιθανή λύση του ζητήματος τη Ουκρανίας. Με αυτόν τον τρόπο θα επανορθωθεί και το «λάθος του Λένιν», όπως είπε ο Πούτιν, για τη συγκρότηση του ουκρανικού κράτους.
Πίσω βέβαια από όλη αυτή την οπτική υπάρχει ατόφια η ιδεολογία του μεγαλορωσικού εθνικισμού. Ο σχεδόν ταυτόσημος τρόπος που αναλύουν τη θέση της Ρωσίας στο σύγχρονο κόσμο οι εκπρόσωποι αντιδραστικών, βαθιά συντηρητικών και εθνικιστικών θεωριών, όπως π.χ., ο Αλεξάντρ Ντούγκιν, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητος. Ο Ντούγκιν μοιάζει σχεδόν να υπαγορεύει τις κινήσεις στην κυβέρνηση Πούτιν για το μοναδικό δρόμο ανασύστασης της χώρας σαν μεγάλης δύναμης: Κατάλυση της Ουκρανίας, σύσταση της Νοβορωσίας, ρήξη σε όλους τους τομείς των δεσμών με την Ευρώπη, μέχρι να έρθει η στιγμή της σύστασης της Ευρασίας με κυρίαρχο το ρόλο της Ρωσίας.
Ένα τρίτο σημείο που προκαλεί ενδιαφέρον είναι η περιγραφή των τριών σεναρίων – εκδοχών του τι συνιστά νίκη για την Ρωσία.
Με τον αναπροσανατολισμό της Ρωσίας προς Ανατολή και Νότο, με την αλλαγή όλων των οικονομικών – εμπορικών – χρηματοοικονομικών σχέσεων, με τη συνέχιση και επέκταση των εχθροπραξιών, όχι μόνο σε ευρωπαϊκό έδαφος, αλλά και στην Ασία, περιγράφεται ένα κόσμος χωρισμένος στα δυο με νέα Τείχη του Βερολίνου, με ένταση του Ψυχρού Πολέμου, σε επίπεδα πολύ χειρότερα από αυτά που έχουμε δει μέχρι τώρα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ένας επίπλαστος «Πολυπολικός Κόσμος» στρωμένος με «μονόδρομους», με ξέφρενους ανταγωνισμούς ανάμεσα σε δυνάμεις με πυρηνικά οπλοστάσια, που θα απαντάει στο θανάσιμο ερώτημα, «Εμείς ή Αυτοί». Ένας κόσμος όπου η επίκληση της πυρηνικής καταστροφής θα είναι πάνω στο τραπέζι.
Αυτός όμως είναι ένας επικίνδυνος κόσμος, ένας παλιός κόσμος ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, με στόχο την παγκόσμια κυριαρχία.
Λαοί και κράτη θα εγκλωβίζονται σε αυτήν την αντίθεση όπου η ισχύς των στρατιωτικών συνασπισμών θα αυξάνει, η πάλη για απεγκλωβισμό από αυτούς θα δυσκολεύει, ο αυταρχισμός θα μεγαλώνει.
Τι έχουν οι λαοί να κερδίσουν από ένα τέτοιο κόσμο;
Ένα τελευταίο σημείο που αξίζει αναφοράς, είναι αυτό που ορίζεται από τον συντάκτη σαν βασική προϋπόθεση όλων των παραπάνω: Το θέμα της «εσωτερικής αυτοκάθαρσης» της ρωσικής κοινωνίας.
Ο ίδιος ο πρόεδρος Πούτιν το έθεσε πρώτος με ιδιαίτερα οξύ τόνο, αμέσως μετά το τέλος της πρώτης φάσης της «Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης».
Η «κάθαρση» αυτή αφορά πολιτικούς, στρατιωτικούς, δημοσιογράφους, επιχειρηματίες, κρατικούς λειτουργούς, που υποτίθεται πως δρουν σαν «Πέμπτη Φάλαγγα» στη ρωσική κοινωνία. Παράλληλα, απαιτείται και μια «αυτοκάθαρση» στις απλές διαπροσωπικές σχέσεις που αφορά όλους τους Ρώσους πολίτες.
Είναι σαφές ότι αυτή η διαδικασία έχει αναφορές στο πολιτικό σύστημα, στις κυρίαρχες ελίτ και σε ενδεχόμενη διαπάλη που υπάρχει στο εσωτερικό τους. Το αν διωχθεί κάποιος ολιγάρχης, αν αντικατασταθεί από κάποιον άλλον ή αν κατηγορηθεί ότι δρούσε «αντιπατριωτικά» βγάζοντας τα χρήματα στη Δύση, δεν μας αφορά.
Όταν όμως αυτό διαχέεται στη ρωσική κοινωνία, στην πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα, στη δράση συλλογικοτήτων, οργανώσεων, κομμάτων, τότε αφορά όλους μας. Ιδιαίτερα όταν η διαχωριστική γραμμή μπαίνει ανάμεσα σε «πατριώτες» και «προδότες».
Οι Νατοϊκοί προσδίδουν ψευδεπίγραφα στη σύγκρουση με την Ρωσία το χαρακτήρα αναμέτρησης «ανάμεσα στη Δημοκρατία και την Απολυταρχία». Υπερασπίζονται έτσι την δική τους ταξική δημοκρατία. Προσπαθούν στο όνομα των «ατομικών δικαιωμάτων» και της «ανοικτής κοινωνίας» να ξεπλύνουν τον δικό τους αυταρχισμό, τα δικά τους εγκλήματα εναντίον των λαών. Υπερασπίζονται τη μοναδική ελευθερία που ξέρει ο καπιταλισμός. Την ελευθερία του κέρδους.
Αυτό όμως καθόλου δεν σημαίνει ότι όλα αυτά μας είναι αδιάφορα.
Η ιδεολογία και η ιστορία πάντα έφερναν τους κομμουνιστές στην πρώτη γραμμή της πάλης για την κατοχύρωση και διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Οι όροι διεξαγωγής της ταξικής πάλης αλλά και γενικότερα της πολιτικής πάλης –πέρα από λεγκαλιστικές αυταπάτες- δεν μπορούν να μας είναι αδιάφοροι. Η ύπαρξη και δράση ενός αντιιμπεριαλιστικού αντιπολεμικού κινήματος στη Ρωσία –για την αναγκαιότητα του οποίου παλεύουμε και στη χώρα μας– είναι καθαρό ότι δεν μπορεί να υπάρξει σε συνθήκες «κάθαρσης» ή «εκκαθαρίσεων» στη ρωσική κοινωνία. Κι αυτό δεν μπορεί να μας αφήνει αδιάφορους.
Επαναστατικό είναι ό,τι κινεί την ιστορία μπροστά
Οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ εμπνεύστηκαν, οργάνωσαν και καθοδηγούν τον πόλεμο στην Ουκρανία. Το βάθος της δομικής κρίσης του 2008, η αδυναμία ξεπεράσματός της με πολιτικά – οικονομικά μέσα, η όξυνση των αντιθέσεων με την οικονομική άνοδο βασικά της Κίνας, ο κίνδυνος απώλειας της παγκόσμιας κυριαρχίας, είναι πού καθιστούν για τις ΗΠΑ την προσφυγή σε αυτόν αναγκαστική.
Όλοι καταλαβαίνουμε τι θα σήμαινε για τα εργατικά, απελευθερωτικά, δημοκρατικά κινήματα σε όλο τον κόσμο μια ενδεχόμενη νίκη των Αμερικανών. Η αποτυχία τους και η ήττα τους είναι αναγκαία.
Ήττα όμως των ΗΠΑ δεν σημαίνει και νίκη των λαών ή των κινημάτων αυτών. Δεν είναι οι γεωπολιτικές αλλαγές που θα σηματοδοτήσουν κοινωνικές αλλαγές. Αντίθετα, είναι η όξυνση της ταξικής πάλης σε κάθε χώρα και διεθνώς που θα αλλάξουν τον κόσμο. Η εξουσία των Σοβιέτ γεννήθηκε βεβαίως από τις στάχτες του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, οφείλει όμως τη νικηφόρα έκβασή της στην όξυνση της ταξικής πάλης, στην ύπαρξη και αυτοτελή δράση του υποκειμένου της, στην ανεξάρτητη πολιτική δράση των μπολσεβίκων και όχι το αντίθετο.
Η ύπαρξη πυρηνικών όπλων σε τερατώδη ποσότητα αλλάζει τον ίδιο τον χαρακτήρα των πολέμων. Η επίκληση της πυρηνικής δύναμης από του εμπλεκόμενους κρύβει τεράστια απειλή για τους λαούς όλου του κόσμου. Η επαγγελματοποίηση των στρατευμάτων αλλοιώνει και αυτή σημαντικά τον χαρακτήρα των σύγχρονων πολέμων, δυσκολεύει τη μετατροπή του χαρακτήρα τους. Στις ήδη φοβισμένες από την πανδημία του κορωνοϊού κοινωνίες προστίθεται ο φόβος της πυρηνικής σύγκρουσης, ο ενεργειακός φόβος, ο επισιτιστικός φόβος. Και ο φόβος συχνά παραλύει, αδρανοποιεί.
Οι τελευταίες δηλώσεις του προέδρου Πούτιν για τους στόχους της Ρωσίας, η μεσσιανική του εκτίμηση ότι η ιστορία τού αναθέτει το καθήκον να κατακτήσει «ό,τι είναι ή ήταν δικό μας» (δηλαδή, της Ρωσίας), η σχεδόν ντε φάκτο ενσωμάτωση των κατακτημένων περιοχών της Ουκρανίας, η αιφνιδιαστική αλλαγή των κυβερνήσεων των «Λαϊκών Δημοκρατιών» του Λουγκάνσκ και του Ντονιέτσκ, ξεδιαλύνουν με εμφατικό τρόπο τον χαρακτήρα που δίνει η ρωσική ηγεσία στον πόλεμο αυτό.
Η νίκη της καπιταλιστικής Ρωσίας σε αυτόν τον πόλεμο σημαίνει επίσης δεινά για τους λαούς. Θα ενθαρρύνει τις διαθέσεις για ιμπεριαλιστική επέκταση για αυτό που δήθεν της ανήκει. Και όταν «αυτό που της ανήκε» έχει τρεις και τέσσερις αιώνες πίσω, καταλαβαίνουμε πόσο επικίνδυνο γίνεται.
Η εργατική τάξη που αντιπροσωπεύει και τα συμφέροντα της πλειοψηφίας των λαών οφείλει να έχει αυτόνομο ρόλο σε αυτήν τη σύγκρουση. Έχει να προασπίσει τα δικά της οικονομικά, κοινωνικά και δημοκρατικά συμφέροντα. Κανένα συμφέρον δεν έχει από το να πάρει το μέρος ενός από τους δυο στη σύγκρουση αυτή.
Η οργάνωση της ανεξάρτητης πάλης –καθήκον δύσκολο στη σημερινή κατάσταση– είναι ο αναγκαίος δρόμος της εργατικής τάξης.
* Ο Δημήτρης Συμνιώτης είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Κρατικού Πανεπιστημίου του Κιέβου
Ακολουθεί το άρθρο του Πιότρ Ακόποφ από το ΡΙΑ ΝΟΒΟΣΤΙ σε μετάφραση του Δημήτρη Συμνιώτη:
Η Νέα Ρωσία και ο καινούριος Κόσμος μετά τη νίκη, ρου Πιότρ Ακόποφ
Ο εορτασμός της Ημέρας της Νίκης – 9 Μάη φέτος αποκτά ένα καινούργιο νόημα.
Πρώτη φορά, μετά το 1945, περιμένουμε μια νέα νίκη, χωρίς την οποία η ίδια η ύπαρξη του ρωσικού κράτους μπαίνει σε αμφισβήτηση. Αυτή η νίκη δεν αναιρεί τη Μεγάλη Νίκη (σ.τ.μ., της 9ης Μάη), ίσα – ίσα που την επιβεβαιώνει και αποτελεί την αρχή μιας νέας εποχής στη ζωή της χώρας αλλά και ολοκλήρου του κόσμου. Χωρίς αυτήν τη νίκη, Ρωσία δεν υπάρχει.
Η Ουκρανία, στη σημερινή της κρατική έκφραση, είναι απλά ο φαινομενικός εχθρός.
Τώρα βέβαια -αυτό πρέπει να είναι κατανοητό-, το καθοριστικό θέμα είναι η στρατιωτική νίκη στο πεδίο της μάχης. Για την όσο πιο γρήγορη κατάκτηση της νίκης όμως, πρέπει να κατανοήσουμε με ποιον και με τι πολεμάμε, ποιος είναι απέναντί μας και μας εμποδίζει.
Η Δύση στο σύνολό της, με κύρια έκφραση τις χώρες του αγγλοσαξονικού άξονα (πιο συγκεκριμένα οι ελίτ τους) είναι ο κύριος εχθρός σε αυτήν την μάχη, η οποία δεν θα τελειώσει όταν τα όπλα στην Ουκρανία σιγήσουν. Η αντιπαράθεση με τη Δύση παίρνει ταυτόχρονα τη μορφή ενός πολέμου δι’ αντιπροσώπων με ουκρανικά χέρια, τα οποία εξοπλίζει συνεχώς με όπλα, παράλληλα με έναν ολοκληρωτικό οικονομικό και ιδεολογικό πόλεμο με σκοπό την ήττα, την αποδυνάμωση και τον αποκλεισμό της Ρωσίας, αλλάζοντας και την κυβέρνησή της.
Αυτό σημαίνει ότι η αντιπαράθεση μπορεί να τελειώσει με δύο τρόπους: Ή με τη συνθηκολόγηση της Ρωσίας και την πτώση του Πούτιν ή με το ξέσπασμα μιας βαθιάς κρίσης στο Δυτικό Κόσμο, η οποία θα οδηγήσει σε μια διάσπαση της Ευρώπης σε δύο μικρότερα κομμάτια. Το αγγλοσαξονικό και το ευρωπαϊκό με ταυτόχρονη εμβάθυνση της κρίσης στις ΗΠΑ σαν κεντρικής δύναμης του Δυτικού Κόσμου.
Είναι ξεκάθαρο ότι για εμάς είναι αποδεκτή μόνον η δεύτερη εκδοχή και ως προς αυτό υπάρχουν οι αντικειμενικές προϋποθέσεις σε ένα βάθος των επόμενων 5 – 10 ετών. Για αυτό πρέπει να προετοιμαστούμε για μια παρατεταμένη αντιπαράθεση πολλών δεκαετιών με την ενιαία Δύση, αν αυτή υπάρχει σαν τέτοια και μετά το 2030. Θα πρέπει να νικήσουμε όχι μόνο στην Ουκρανία αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο.
Το μέγεθος αυτής της αποστολής δεν πρέπει να μας φοβίζει. Μπορεί να μην συγκρινόμαστε σε δύναμη με την ΕΣΣΔ, όμως ο παγκόσμιος συσχετισμός δυνάμεων και το κυριότερο, οι τάσεις στην παγκόσμια ανάπτυξη, εργάζονται εναντίον της Δύσης, εναντίον των ατλαντικών σχεδίων για την παγκόσμια κυριαρχία, της επονομαζόμενης παγκοσμιοποίησης. Για αυτόν το λόγο, η νίκη απέναντι στην Δύση χρειάζεται όχι μόνο σε εμάς (αν και για εμάς είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου), αλλά στην απόλυτη πλειοψηφία του μη Δυτικού Κόσμου.
Πολλοί λαοί των χωρών του «Χρυσού Δισεκατομμυρίου» (σ.τ.μ., εννοούνται οι ανεπτυγμένες και πλούσιες χώρες της Δύσης), με την πάροδο του χρόνου, θα αρχίσουν να καταλαβαίνουν σε τι θέση μπορεί να τους φέρει μια νίκη της αγγλοσαξονικής παγκοσμιοποίησης και ότι δεν έχουν κανένα λόγο να είναι εχθροί μιας ρωσικής νίκης. Γιατί μια ρωσική νίκη απέναντι στη Δύση δεν σημαίνει ούτε υποταγή σε εμάς ούτε κατάκτηση από εμάς της Δύσης.
Η νίκη μας, όπως το 1814 και το 1945 σημαίνει εξάλειψη της απειλής για τη Ρωσία. Όμως σε αντίθεση με τον 19ο και 20ο αιώνα, όταν ολόκληρος ο κόσμος ήταν κάτω από την ηγεμονία της Δύσης (ή υπό την ηγεμονία των δυτικών χωρών, αφού ενιαία Δύση τότε δεν υπήρχε), η τωρινή νίκη θα αποδειχθεί τεράστια ως προς τα αποτελέσματά της, αφού θα σημάνει το τέλος της ηγεμονίας της μετά από πεντακόσια χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι η νίκη της Ρωσίας θα ανοίξει μια νέα περίοδο στην ιστορία της ανθρωπότητας -όπως ακριβώς έκανε η Οκτωβριανή Επανάσταση στην εποχή της (η σχέση με την οποία μετά από αυτό θα αλλάξει και σε εμάς και στον κόσμο).
Τι σημαίνει νίκη επί της Δύσης; Αυτή μπορεί να επιτευχθεί με τρεις τρόπους:
Πρώτη εκδοχή: Η Ρωσία αντέχει σε διάρκεια αρκετών ετών στα δυτικά χτυπήματα διευρύνοντας ταυτόχρονα τον αναπροσανατολισμό της στην Ανατολή και τον Νότο. Όλο το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό – εμπορικό και γεωπολιτικό σύστημα μπαίνει σε διαδικασία αναμόρφωσης. Ταυτόχρονα, στο εσωτερικό της Δύσης αυξάνουν τα κρισιακά φαινόμενα και οι διαφωνίες ανάμεσα στους Αγγλοσάξονες και την Ηπειρωτική Ευρώπη. Η εσωτερική πολιτική κρίση στις ΗΠΑ τις οδηγεί σε
εσωστρέφεια, μειώνοντας δραματικά την επιρροή τους στον κόσμο. Σε αυτές τις συνθήκες, η Ευρώπη αποκτά δυνατότητα χειραφέτησης από την αγγλική επιρροή, αρχίζοντας τη μεταμόρφωσή της σε πραγματική γαλλογερμανική υπόθεση. Η αντιπαράθεση της ΕΕ με τη Ρωσία δεν είναι προς το συμφέρον της και αρχίζει να ψάχνει τρόπους αποκατάστασης των σχέσεων, όμως τώρα σε απόλυτα ισότιμη βάση. Αυτό συνιστά νίκη της Ρωσίας.
Δεύτερη εκδοχή: Αμέσως μετά την απόκτηση του ελέγχου στην Ουκρανία (σ.τ.μ., από τη Ρωσία), η Δύση συνεχίζει το καθεστώς ολοκληρωτικού οικονομικού πολέμου απέναντι στη Ρωσία. Ένα νέο Τείχος του Βερολίνου διαχωρίζει την Ευρώπη με τη Ρωσία. Όλες οι μεταξύ τους σχέσεις καταρρέουν και όλα μοιάζουν με το πρώτο μισό του ‘50 σε ακόμα χειρότερη εκδοχή, εφόσον διατηρούνται σε ισχύ οι οικονομικές
κυρώσεις που σκοπό έχουν να αποκλείσουν τη Ρωσία από τις ευρωπαϊκές και
παγκόσμιες αγορές. Όμως, οι ίδιες αυτές οι κυρώσεις επιταχύνουν την
αναδιαμόρφωση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού -εμπορικού συστήματος,
φέρνοντας πιο κοντά το τέλος της υπεροπλίας της Δύσης και στον
χρηματοπιστωτικό τομέα. Η Ρωσία, σε βάθος κάποιων χρόνων, πραγματοποιεί
στροφή προς την Ανατολή και το Νότο, ξεχνώντας τις σχέσεις με την Δύση – μέχρι να έρθουν καλύτερες μέρες. Αυτό επίσης συνιστά νίκη της Ρωσίας.
Τρίτη εκδοχή: Η αντιπαράθεση Ρωσίας και Δύσης στο έδαφος της Ουκρανίας
παίρνει χρόνιο χαρακτήρα και μεταφέρεται και σε άλλα σημεία της Ευρώπης.
Αρχικά στην Υπερδνειστερία και έπειτα στις Βαλτικές Χώρες (μετά από
απόπειρες ασφυκτικής πολιορκίας του Καλίνινγκραντ). Γενικευμένος πόλεμος ανάμεσα στο ΝΑΤΟ και την Ρωσία δεν επέρχεται. Η Ρωσία δεν καταλαμβάνει τις Βαλτικές Χώρες και οριοθετεί τον διάδρομο Suvalski
στην κατεύθυνση προς το Καλίνινγκραντ, κατά μήκος
των πολωνο-λιθουανικών συνόρων. Η Ρουμανία παραιτείται από τα σχέδια
προσάρτησης της Υπερδνειστερίας στα σύνορα της οποίας προωθούνται
τα ρώσικα στρατεύματα που ασκούν έλεγχο στη Νοβορωσία
(σ.τ.μ., τα εδάφη της Ανατ. Ουκρανίας αλλά και το σύνολο των υπό κατοχή εδαφών της Ουκρανίας). Όμως, μετά την Ευρώπη, αναφλέγεται η Ασία.
Προβοκάτσιες γύρω από την Ταϊβάν προκαλούν την έναρξη σινο-αμερικανικών
αντιπαραθέσεων στη θάλασσα και οδηγούν τις σχέσεις των δύο κρατών
σε κατάρρευση. Ο κόσμος διαιρείται σε δύο μπλοκ, το Δυτικό
και το Ρωσοκινεζικό, οι σχέσεις των οποίων παίρνουν έναν χαρακτήρα συγκρίσιμο με τις χειρότερες στιγμές του Ψυχρού Πολέμου, χωρίς όμως να φτάσουν
μέχρι την ανοικτή πολεμική σύγκρουση όπως στην Κορέα το 1950 – ‘53.
Σε αυτήν την περίπτωση, η Ρωσία κρατάει στον έλεγχό της την Ουκρανία, το κέντρο
όμως των γεωπολιτικών εξελίξεων αλλά και της έντασης μεταφέρεται
στον Ειρηνικό. Η Νατοϊκή μαζί με την Δυτική Εποχή περνάει στο παρελθόν
και η Ρωσία σαν ευρασιατική δύναμη αναδεικνύεται σε ένα από τα κέντρα ενός
Πολυπολικού Κόσμου (όπου το διπολικό σύστημα αποδεικνύεται μόνο
μια μεταβατική περίοδος).
Δεν έχει καμία αξία να μαντέψουμε τώρα με ποιον τρόπο θα φθάσουμε στη νίκη.
Τώρα αυτό αποφασίζεται στο πεδίο της μάχης. Το κύριο τώρα είναι να μη δώσουμε
την ευκαιρία στη Δύση να καθυστερήσει τις πολεμικές επιχειρήσεις επί μακρόν.
Η Ουκρανία σαν αντι-Ρωσία πρέπει να συντριβεί όσον το δυνατόν γρηγορότερα,
αν και καταλαβαίνουμε ότι μπροστά μας υπάρχουν αρκετά ακόμα στάδια
της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης για να καταφέρουμε
να ελαχιστοποιήσουμε στο μέγιστο
βαθμό τις απώλειες του στρατού μας και
του άμαχου πληθυσμού των ανεξάρτητων περιοχών. Αυτοί που παραπονιούνται ότι οι επίσημοι στόχοι αυτής της ειδικής επιχείρησης είναι «ανεπαρκείς», «ασαφείς»,
ότι «λαμβάνουν χώρα κάποιες συνομιλίες», πρέπει να μην ξεχνούν ότι ο πιο σημαντικός στόχος που έχει τεθεί είναι η εξάλειψη του κινδύνου για την Ρωσία
από την πλευρά των Δυτικών, άρα και
από την πλευρά της Ουκρανίας σαν αντιρωσικής δύναμης, σαν νατοϊκό όπλο.
Και αυτό είναι αδύνατο να συμβεί χωρίς αλλαγής εξουσίας, αλλά και χωρίς αλλαγή της ίδιας της κρατικής υπόστασης σε αυτό το εδαφικό κομμάτι
της ιστορικής Ρωσίας. Δεν πρέπει να αφεθούν ούτε θεωρητικές πιθανότητες για
επαναμετεξέλιξη της Ουκρανίας από Μικρορωσία σε Αντιρωσία.
Και αυτό αποτελεί προτεραιότητα όχι μόνο για τον Πούτιν αλλά για κάθε ρώσο
πατριώτη. Για αυτό το σκοπό, για να γυρίσουμε την Ουκρανία στην οικογένεια
των Αδελφών Σλαβικών Λαών (όπως τους ονομάζει ο Λουκασένκο), ή απλώς στο Ρωσικό Κόσμο (όπως ονομάζει ο Πούτιν την τριεθνική ενότητα του ρωσικού λαού αποτελούμενη
από τους Μεγαλορώσους, τους Μικρορώσους και τους Λευκορώσους).
Δεν αρκεί μόνο μια νίκη στο πεδίο της μάχης και η ανασυγκρότηση του υπάρχοντος
κράτους της Ουκρανίας.
Μας είναι επίσης απαραίτητη και μια νίκη απέναντι στον εαυτό μας. Πολύ
περισσότερο χωρίς αυτήν δεν μπορούμε να κερδίσουμε ούτε στην Ουκρανία
ούτε τους Δυτικούς.
Και αυτό γιατί η μεταβατική περίοδος που άρχισε με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ
έχει οριστικά τελειώσει. Τώρα μας χρειάζεται να απαλλαγούμε
από τις ασθένειες και τα τραύματα που μας άφησε αυτή η περίοδος.
Τα τελευταία χρόνια έγινε μια προσπάθεια να τα γιατρέψουμε, όμως ήρθε ο καιρός της εγρήγορσης και βλέπουμε πόσο ακριβά μας στοιχίζουν οι υπεξαιρέσεις
και τα υστερόγραφα, οι διεφθαρμένοι και η πέμπτη φάλαγγα, ψευτοπατριωτισμός,
η μετατόπιση της ευθύνης. Μας στοιχίζουν ακριβά με την πιο φοβερή έννοια,
αφού μεταφράζονται σε ζωές των στρατιωτών και των αξιωματικών μας.
Ολιγάρχες με οφ-σορ και αργυρώνητοι γραφειοκράτες, ανίκανοι στρατηγοί και
φοβισμένοι ρωσόφοβοι, αστέρια της σόου μπιζ, από όλο αυτό πρέπει να
αποκαθαρθούμε, όχι μόνο γιατί είναι σωστό και δίκαιο, αλλά γιατί αποτελεί θέμα
ύπαρξης της Ρωσίας σαν τέτοιας.
Μας χρειάζεται όχι μια οποιαδήποτε νίκη, αλλά μια νίκη με κόστος την απαλλαγή από αυτόπου έχει σαπίσει, αλλά δεν εννοεί να παραδοθεί. Το θέμα της κάθαρσης
καθίσταται κυρίαρχο. Χωρίς αυτό δεν θα κερδίσουμε σε αυτήν τη μάχη
για τη Ρωσία που μόλις άρχισε.
Χρειάζεται να κινητοποιήσουμε ό,τι καλύτερο έχουμε στην κοινωνία μας, ό,τι καλύτερο έχουμε στην ιστορία μας (συμπεριλαμβανομένων όλων των μοντέλων
στα οποία ζήσαμε), ό,τι καλύτερο έχουμε στον εθνικό μας χαρακτήρα.
Πρέπει όχι μόνο να υποστηρίξουμε τον Βλ. Πούτιν -ο οποίος έχει απόλυτη
κατανόηση του μεγέθους της αποστολής και τεράστια υπευθυνότητα απέναντι όχι μόνο στο λαό, αλλά και στους προγόνους και τους επιγόνους- αλλά
να σταθούμε καθαροί ο ένας απέναντι στον άλλο, απέναντι στον εαυτό μας,
υπεύθυνοι στα λόγια και τις πράξεις μας.
Μας περιμένει τεράστια δουλειά -να οικοδομήσουμε ένα τέτοιο μοντέλο της χώρας
το οποίο όχι μόνο θα αντέχει σε όλες αυτές τις προκλήσεις σήμερα, αλλά θα αποδειχθεί επιτυχημένο και αξιόπιστο για πολλές δεκαετίες ανάπτυξης.
Για αυτό το σκοπό διαθέτουμε τα πάντα, ανθρώπινο δυναμικό, πλούτο,
ευνοϊκή διεθνή κατάσταση και το κυριότερο, θέληση και κίνητρο. Όταν οι Ρώσοι
θέλουν τη νίκη, όταν γνωρίζουν γιατί θυσιάζονται, δεν υπάρχει δύναμη ικανή
να τους σταματήσει.
Γι’ αυτό η νίκη θα είναι δική μας.
kommon.gr
