Βρετανία: Από το απεργιακό «καλοκαίρι της δυσαρέσκειας» σε ένα καυτό φθινόπωρο;

Το κα­λο­καί­ρι της δυ­σα­ρέ­σκειας

Της Ρού­μπι Χίλερ

Οι ιαχές «νίκη στο RMT» [συν­δι­κά­το ερ­γα­ζο­μέ­νων στις με­τα­φο­ρές] αντη­χούν στις με­γά­λες πό­λεις της Βρε­τα­νί­ας καθώς 40.000 σι­δη­ρο­δρο­μι­κοί συ­νε­χί­ζουν τον αγώνα τους για κα­λύ­τε­ρους μι­σθούς. Οι δρά­σεις τους έχουν το­νώ­σει την αυ­το­πε­ποί­θη­ση μιας ερ­γα­τι­κής τάξης που αντι­με­τω­πί­ζει γε­νι­κευ­μέ­νη επί­θε­ση στο βιο­τι­κό της επί­πε­δο. Ο επί­ση­μος πλη­θω­ρι­σμός τρέ­χει στο 9,4% στο Ηνω­μέ­νο Βα­σί­λειο και οι απλοί ερ­γα­ζό­με­νοι υπο­φέ­ρουν πε­ρισ­σό­τε­ρο. Το κό­στος της στέ­γα­σης, του νερού και των καυ­σί­μων έχει αυ­ξη­θεί κατά 19,6% σε σχέση με τον Ιούνη του 2021, και οι πραγ­μα­τι­κοί μι­σθοί πέ­φτουν με τον τα­χύ­τε­ρο ρυθμό εδώ και δύο δε­κα­ε­τί­ες.

Μετά τη συ­γκλο­νι­στι­κή τρι­ή­με­ρη απερ­γία στους σι­δη­ρο­δρό­μους τον Ιούνη, όλο και πε­ρισ­σό­τε­ροι χώροι δου­λειάς συ­γκλο­νί­ζο­νται από απερ­για­κή δράση. Στις αρχές Αυ­γού­στου, μετά από ένα δεύ­τε­ρο γύρο απερ­γιών στους σι­δη­ρο­δρό­μους, 40.000 ερ­γα­ζό­με­νοι-ες στην British Telecom κα­τέ­βη­καν σε απερ­γία, ενώ 115.000 τα­χυ­δρο­μι­κοί υπάλ­λη­λοι ετοι­μά­ζο­νται να απερ­γή­σουν το Σε­πτέμ­βρη. Καθώς η Red Flag πή­γαι­νε στο τυ­πο­γρα­φείο, οι λι­με­νερ­γά­τες προ­ε­τοι­μά­ζο­νταν να ανα­κη­ρύ­ξουν  ερ­γα­σια­κές δια­μά­χες στα με­γα­λύ­τε­ρα λι­μά­νια της Βρε­τα­νί­ας ενώ εξε­λίσ­σο­νταν ψη­φο­φο­ρί­ες [για απερ­γία] στο δη­μό­σιο τομέα. Αυτό που ξε­κί­νη­σε ως μια δυ­νη­τι­κά απο­μο­νω­μέ­νη μάχη στους σι­δη­ρο­δρό­μους, εξε­λί­χθη­κε σε ένα κύμα τα­ξι­κής πάλης, με τους σι­δη­ρο­δρο­μι­κούς να ανοί­γουν το δρόμο.

Ο Ουν­γιούμ Μίρζα είναι οδη­γός τρέ­νου και συν­δι­κα­λι­στής στο Μετρό του Λον­δί­νου, όπου οι 6.000 οδη­γοί του Associated Society of Locomotive Engineers and Firemen [συν­δι­κά­το οδη­γών τρέ­νων] ενώ­θη­καν με τα μέλη του RMT για απερ­γί­ες σε όλο το σύ­στη­μα συ­γκοι­νω­νιών. Ο Ουν­γιούμ λέει στην Red Flag ότι οι με­γά­λες, συ­ντο­νι­σμέ­νες δρά­σεις του RMT έχουν προ­κα­λέ­σει «μια βα­ρυ­τι­κή έλξη που τρα­βά­ει κοντά της ευ­ρύ­τε­ρα τμή­μα­τα της τάξης μας, ανε­ξαρ­τή­τως συν­δι­κά­του, ανε­ξαρ­τή­τως κλά­δου».

Η έκρη­ξη δεν ήρθε από το που­θε­νά. Η Βρε­τα­νία είχε βιώ­σει μια πε­ριο­ρι­σμέ­νη άνοδο στις απερ­γί­ες τα τε­λευ­ταία δύο χρό­νια. Από την αρχή της παν­δη­μί­ας, τα αφε­ντι­κά και η κυ­βέρ­νη­ση επέ­με­ναν στην πίεση των μι­σθών ως ανα­γκαία θυσία. Παρά τα αυ­ξα­νό­με­να κέρδη, λέει ο Ουν­γιούμ, «υπάρ­χουν ερ­γά­τες-τριες που βρί­σκο­νταν χωρίς καμία αύ­ξη­ση στο μισθό επί 3 χρό­νια. Οπότε υπήρ­χε ήδη μια γε­νι­κό­τε­ρη ώθηση προς τα συν­δι­κά­τα να ανα­κη­ρύ­ξουν ερ­γα­σια­κές δια­μά­χες και να ορ­γα­νώ­σουν ψη­φο­φο­ρί­ες».

Το ση­μείο κα­μπής ήρθε στα τέλη Ιούνη, όταν οι σι­δη­ρο­δρο­μι­κοί ξε­κί­νη­σαν πα­νε­θνι­κές κυ­λιό­με­νες απερ­γί­ες για τους μι­σθούς. Λέει ο Ουν­γιούμ: «Σε μια σειρά από το­πι­κές απερ­για­κές μάχες, στις μάχες στους σι­δη­ρο­δρό­μους και τώρα στην British Telecom και ίσως στους τα­χυ­δρο­μι­κούς, αυτό που αρ­χί­ζει να δια­φαί­νε­ται είναι η πρώτη σε πα­νε­θνι­κό επί­πε­δο σύ­γκρου­ση με­τα­ξύ κε­φα­λαί­ου και ερ­γα­σί­ας».

Η συ­γκυ­ρία έχει υπο­χρε­ώ­σει και τις δύο πτέ­ρυ­γες του πο­λι­τι­κού φά­σμα­τος να κά­νουν λόγο για ένα «κα­λο­καί­ρι της δυ­σα­ρέ­σκειας» στις ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις στη Βρε­τα­νία, μια ανα­φο­ρά στο «χει­μώ­να της δυ­σα­ρέ­σκειας» το 1978-79, όταν πα­ρό­μοιες πλη­θω­ρι­στι­κές πιέ­σεις στους μι­σθούς πυ­ρο­δό­τη­σαν με­γά­λες δια-κλα­δι­κές συν­δι­κα­λι­στές μάχες. Αρ­κε­τοί ελ­πί­ζουν ότι το ση­με­ρι­νό απερ­για­κό κύμα μπο­ρεί να ση­μα­το­δο­τή­σει τα πρώτα βή­μα­τα προς μια εξί­σου ιστο­ρι­κή στιγ­μή για το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα στη Βρε­τα­νία.

Το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα έχει διε­ξά­γει μια σειρά από ση­μα­ντι­κές πο­λι­τι­κές και απερ­για­κές μάχες μέσα στο κα­λο­καί­ρι και η πε­ρή­φα­να επι­θε­τι­κή στάση του RMT έχει δια­λύ­σει την εκ­κω­φα­ντι­κή σιωπή που εξέ­πε­μπαν οι πε­ρισ­σό­τε­ρες συν­δι­κα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες για δε­κα­ε­τί­ες νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, πτώ­σης των μι­σθών και απο­γεί­ω­σης των κερ­δών.

Αλλά αυτά τα χρό­νια αδρά­νειας ση­μαί­νουν ότι σή­με­ρα οι ερ­γα­ζό­με­νες/οι ξε­κι­νούν από ένα ιστο­ρι­κό χα­μη­λό όσον αφορά την απερ­για­κή εμπει­ρία, την έντα­ξη σε συν­δι­κά­τα, τους μι­σθούς και τις ερ­γα­σια­κές συν­θή­κες. Σύμ­φω­να με το [θινκ τανκ για τη βελ­τί­ω­ση του βιο­τι­κού επι­πέ­δου] Resolution Foundation, μόνο το 23% των ερ­γα­ζο­μέ­νων στο Ηνω­μέ­νο Βα­σί­λειο ήταν μέλη του συν­δι­κά­του του κλά­δου τους το 2021. Στον ιδιω­τι­κό τομέα η έντα­ξη σε συν­δι­κά­το βρί­σκε­ται στο χα­μη­λό 10%. Σε αντι­πα­ρα­βο­λή, το 1980, του­λά­χι­στον το 53% της βρε­τα­νι­κής ερ­γα­τι­κής δύ­να­μης ήταν ορ­γα­νω­μέ­νο σε συν­δι­κά­τα. Πολ­λοί και πολ­λές δρα­στη­ριο­ποιού­νταν σε ζωηρά δί­κτυα αγω­νι­στών βάσης που είχαν την ικα­νό­τη­τα να συ­ντη­ρούν πα­ρα­τε­τα­μέ­νες «άγριες» απερ­γί­ες από τα κάτω κατά τον χει­μώ­να της δυ­σα­ρέ­σκειας.

Σή­με­ρα, είναι η υπο­βάθ­μι­ση του βιο­τι­κού επι­πέ­δου της ερ­γα­τι­κής τάξης και της δύ­να­μης των συν­δι­κά­των που πα­ρέ­χουν τα καύ­σι­μα για την απερ­για­κή άνοδο. Ο Ουν­γιούμ μου λέει ότι συχνά επι­κα­λεί­ται τα λόγια του Όσκαρ Γουάιλντ στις συ­νε­λεύ­σεις του σω­μα­τεί­ου: «Αν είσαι στο λούκι και κοι­τάς κάτω, θα δεις μόνο σκατά. Οπότε, ξέ­ρεις, κοίτα πάνω, και ένωσε τους αγώ­νες μας. Και είναι αρ­κε­τά εύ­κο­λο να ενω­θούν αυτοί οι αγώ­νες, γιατί κυ­ριο­λε­κτι­κά όλοι μας εί­μα­στε μέσα στα ίδια σκατά». Σε αυτό το πλαί­σιο, το βα­σι­κό αί­τη­μα του RMT για μι­σθούς που θα αντι­με­τω­πί­ζουν τις συ­νέ­πειες του πλη­θω­ρι­σμού προ­σφέ­ρει ένα ενο­ποι­η­τι­κό αί­τη­μα το οποίο μπο­ρούν να προ­ω­θή­σουν οι ερ­γα­ζό­με­νες-οι πα­ντού.

Οι ερ­γά­τες-τριες στη Βρε­τα­νία έχουν ένα μακρύ δρόμο μπρο­στά τους για να ανοι­κο­δο­μή­σουν την δύ­να­μή τους στους χώ­ρους δου­λειάς. Η επι­στρο­φή της μα­ζι­κής και ανυ­πά­κου­ης απερ­για­κής δρά­σης είναι το πρώτο, κρί­σι­μο βήμα σε αυτό το δρόμο. «Υπάρ­χει ασφα­λώς μια στρο­φή  στις δια­θέ­σεις μετά τις απερ­γί­ες του Ιούνη» λέει ο Ουν­γιούμ. «Υπάρ­χει με­γα­λύ­τε­ρη αυ­το­πε­ποί­θη­ση για αγώνα, για να μπει κα­νείς σε σω­μα­τείο, να είναι πε­ρή­φα­νη για το σω­μα­τείο, να απερ­γή­σει, να συμ­με­τέ­χει σε απερ­για­κή φρου­ρά».

Οι ακτι­βι­στές-στριες της βάσης αξιο­ποιούν με θέρμη τη μα­χη­τι­κή διά­θε­ση για να συν­δέ­σουν τους αγώ­νες σε διά­φο­ρους χώ­ρους δου­λειάς. Από τις αρχές Ιούνη, ο Ουν­γιούμ και μια ομάδα μα­χη­τι­κών σι­δη­ρο­δρο­μι­κών επι­σκέ­πτο­νται το προ­σω­πι­κό κα­θα­ριό­τη­τας στο Νο­σο­κο­μείο St George στο Λον­δί­νο που βρί­σκε­ται σε απερ­γία. «Οι κα­θα­ρί­στριες, το προ­σω­πι­κό των νο­σο­κο­μεί­ων και άλλοι κρί­σι­μοι ερ­γα­ζό­με­νοι ήταν πο­λύ­τι­μοι για να σω­θούν ζωές στην παν­δη­μία», λέει ο Ουν­γιούμ. «Και αντα­μεί­φθη­καν με πε­ρι­κο­πές μι­σθών».

Το τε­λευ­ταίο Σάβ­βα­το των σι­δη­ρο­δρο­μι­κών απερ­γιών του Ιούνη, οι κα­θα­ρί­στριες/ες ορ­γά­νω­ναν μια δική τους συ­γκέ­ντρω­ση στο νο­σο­κο­μείο. «Εγώ και λίγα ακόμα μέλη του RMT πή­γα­με να δεί­ξου­με αλ­λη­λεγ­γύη στην απερ­για­κή τους φρου­ρά στο Νότιο Λον­δί­νο», θυ­μά­ται ο Ουν­γιούμ. «Μετά πή­ρα­με όλη την απερ­γία κι όλη την δια­δή­λω­ση και την πή­γα­με στο Μετρό του Λον­δί­νου! Πή­ρα­με τη [γραμ­μή] Northern Line, και πή­γα­με στον [τερ­μα­τι­κό σταθ­μό] King’s Cross. Κα­τα­λά­βα­με την [κε­ντρι­κή οδό] Euston Road και ενω­θή­κα­με –πολύ θο­ρυ­βω­δώς- με την απερ­για­κή φρου­ρά του RMT και τη συ­γκέ­ντρω­ση που γι­νό­ταν εκεί. Ήταν ένα μικρό δείγ­μα των δυ­να­το­τή­των της τάξης μας… Η δυ­να­μι­κή, το πόσο γρή­γο­ρα μπο­ρεί να γε­νι­κευ­τεί… Ήταν κάτι που σε ηλέ­κτρι­ζε». Με ση­μα­ντι­κές ψη­φο­φο­ρί­ες να ετοι­μά­ζο­νται στο ΕΣΥ, στα τα­χυ­δρο­μεία και σε πολ­λούς κλά­δους του ιδιω­τι­κού τομέα, αυτή η γε­νί­κευ­ση ξε­δι­πλώ­νε­ται σε πραγ­μα­τι­κό χρόνο.

Υπάρ­χουν και πο­λι­τι­κοί πα­ρά­γο­ντες που κλι­μα­κώ­νουν πε­ρισ­σό­τε­ρο την κα­τά­στα­ση. Η κρίση στην κο­ρυ­φή του κυ­βερ­νώ­ντος Συ­ντη­ρη­τι­κού Κόμ­μα­τος έχει ωθή­σει τους επί­δο­ξους επι­κε­φα­λής του να ανα­σύ­ρουν το φά­ντα­σμα του Θα­τσε­ρι­σμού ως απά­ντη­ση στις απερ­γί­ες. Η ακρί­βεια με την οποία μι­μεί­ται η Λιζ Τρας την μι­ση­τή Μάρ­γκα­ρετ Θά­τσερ είναι τρο­μα­κτι­κή, ενώ ο αντα­γω­νι­στής της, Ρίσι Σού­νακ, το έχει θέσει ξε­κά­θα­ρα: «Οι αξίες μου είναι θα­τσε­ρι­κές… Διεκ­δι­κώ το χρί­σμα ως θα­τσε­ρι­κός και θα κυ­βερ­νή­σω ως θα­τσε­ρι­κός». Και οι δύο υπο­ψη­φιό­τη­τες υπό­σχο­νται ανοι­χτές επι­θέ­σεις στο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα σε μια προ­σπά­θεια να κερ­δί­σουν την εμπι­στο­σύ­νη του βρε­τα­νι­κού κε­φα­λαί­ου.

Η ανυ­πο­χώ­ρη­τη στάση της κυ­βέρ­νη­σης έχει εξω­θή­σει κά­ποιες συν­δι­κα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες να ανα­φερ­θούν στην πι­θα­νό­τη­τα μιας γε­νι­κής απερ­γί­ας. Ο Ουν­γιούμ ισχυ­ρί­ζε­ται ότι ακρι­βώς αυτή την επι­θε­τι­κή δράση χρειά­ζο­νται οι ερ­γα­ζό­με­νοι:

«Εγώ θα προ­τι­μού­σα να ορί­ζο­νται κοι­νές [απερ­για­κές] ημε­ρο­μη­νί­ες και από τα τρία συν­δι­κά­τα [των σι­δη­ρο­δρο­μι­κών]… Αυτή η κυ­βέρ­νη­ση απλώς δεν θα μπο­ρού­σε να αντέ­ξει μια γε­νι­κευ­μέ­νη απερ­γία στους σι­δη­ρο­δρό­μους. Ξέ­ρεις, ανοί­γου­με τις ρωγ­μές μέσα στους κύ­κλους της άρ­χου­σας τάξης, βγαί­νου­με όλοι μαζί σε απερ­γία και δεν τους λέμε πότε θα την στα­μα­τή­σου­με. Έτσι μπο­ρού­με να νι­κή­σου­με».

Αλλά τα κο­ρυ­φαία συν­δι­κα­λι­στι­κά όρ­γα­να ακόμα δεν έχουν πα­ρου­σιά­σει οτι­δή­πο­τε που να πλη­σιά­ζει σε αυτό το επί­πε­δο συ­ντο­νι­σμού και απο­φα­σι­στι­κό­τη­τας. Ενώ με­τα­ξύ των επί­ση­μων πο­λι­τι­κών εκ­προ­σώ­πων του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος, σι­γο­βρά­ζει ανα­στά­τω­ση. Ο βου­λευ­τής της αντι­πο­λί­τευ­σης, Σαμ Τάρι, απο­πέμ­φθη­κε από την ηγε­σία του κόμ­μα­τος τον πε­ρα­σμέ­νο μήνα επει­δή επι­σκέ­φτη­κε  απερ­για­κή φρου­ρά. Ο ηγέ­της των Ερ­γα­τι­κών, Κιρ Στάρ­μερ, έχει υπο­σχε­θεί ότι θα δώσει την επό­με­νη εκλο­γι­κή μάχη με μια πλατ­φόρ­μα «οι­κο­νο­μι­κής ανά­πτυ­ξης» που θα πε­ρι­λαμ­βά­νει όρια στους μι­σθούς στο δη­μό­σιο. Ένας αυ­ξα­νό­με­νος αριθ­μός αξιω­μα­τού­χων των συν­δι­κά­των κα­τα­κε­ραυ­νώ­νει τη στάση των Ερ­γα­τι­κών απέ­να­ντι στις απερ­γί­ες και αρ­κε­τοί δη­λώ­νουν ότι ίσως απο­σύ­ρουν τη χρη­μα­το­δό­τη­σή τους στο κόμμα και διαρ­ρή­ξουν τους δε­σμούς τους με αυτό. Αν και μένει να φανεί το αν τις εν­νο­ούν αυτές τις απει­λές, είναι σί­γου­ρο ότι ο Στάρ­μερ δεν θα πε­ρά­σει εύ­κο­λα στο δρόμο για το πα­νε­θνι­κό συ­νέ­δριο των Ερ­γα­τι­κών το Σε­πτέμ­βρη.

Αυτό που είναι κα­θα­ρό σε ερ­γα­ζό­με­νους όπως ο Ουν­γιούμ είναι ότι η κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πο­λι­τι­κή δεν προ­σφέ­ρει διέ­ξο­δο από την τρέ­χου­σα κρίση. «Ει­λι­κρι­νά, οι πε­ρισ­σό­τε­ροι άν­θρω­ποι το ξέ­ρουν. Όλοι ασφα­λώς μι­σούν τους Τό­ρη­δες, αλλά κα­νέ­νας δεν έχει κά­ποια αυ­τα­πά­τη ή θε­ω­ρεί αξιό­πι­στο το Ερ­γα­τι­κό Κόμμα».

Ο Ουν­γιούμ εξη­γεί: «Η πο­λι­τι­κή αφορά τη δύ­να­μη. Κι έχου­με εδώ από την μία πλευ­ρά τις διευ­θε­τή­σεις αυτής της δύ­να­μης σε κοι­νο­βου­λευ­τι­κό επί­πε­δο. Νο­μί­ζω ότι το κρί­σι­μο ζή­τη­μα είναι το πώς ορ­γα­νώ­νου­με, πα­ρου­σιά­ζου­με και κι­νη­το­ποιού­με μια εναλ­λα­κτι­κή δύ­να­μη; Αυτό μπο­ρεί να γίνει εξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κά, και χρειά­ζε­ται να γίνει με όρους δρά­σης της βάσης των συν­δι­κά­των».

Όσον αφορά τα επό­με­να κα­θή­κο­ντα, ο Ουν­γιούμ λέει ότι η κα­τά­στα­ση πα­ρα­μέ­νει εξαι­ρε­τι­κά απρό­βλε­πτη. «Υπάρ­χουν κάθε εί­δους κίν­δυ­νοι μπρο­στά μας, όσον αφορά τις στρα­τη­γι­κές για να προ­χω­ρή­σει αυτός ο αγώ­νας μπρο­στά, όσον αφορά το τί θα δια­πραγ­μα­τευ­τούν και με τι θα ικα­νο­ποι­η­θούν [οι συν­δι­κα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες], και όσον αφορά τον ευ­ρύ­τε­ρο πο­λι­τι­κό αγώνα».

Αλλά οι επό­με­νοι μήνες στη Βρε­τα­νία θα είναι γε­μά­τοι από ευ­και­ρί­ες. Πέρα από τον επό­με­νο γύρο των απερ­γιών στους σι­δη­ρο­δρό­μους, διά­φο­ρα συν­δι­κά­τα θα εμπλα­κούν σε μάχες μέσα στο φθι­νό­πω­ρο. Σε πο­λι­τι­κό επί­πε­δο, θα υπάρ­ξει νέος/α πρω­θυ­πουρ­γός στις 5 Σε­πτέμ­βρη και το πι­θα­νό­τε­ρο είναι ότι θα φέρει μαζί της/του μια νέα αντερ­γα­τι­κή νο­μο­θε­σία που θα απαι­τεί μια κα­θα­ρή απά­ντη­ση από το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα. Οι εντά­σεις που σι­γο­βρά­ζουν μέσα στο πα­ρα­δο­σια­κό κόμμα των συν­δι­κά­των μπο­ρεί να εκρα­γούν, δη­μιουρ­γώ­ντας νέες πραγ­μα­τι­κό­τη­τες οι οποί­ες μπο­ρούν εξί­σου πι­θα­νά είτε να βλά­ψουν είτε να ανα­ζω­πυ­ρώ­σουν την αυ­το­πε­ποί­θη­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων.

«Όσον αφορά το πώς θα εξε­λι­χθεί αυτή κρίση, θα δούμε», λέει ο Ουν­γιούμ. «Δεν έχου­με κρυ­στάλ­λι­νη σφαί­ρα για να ξέ­ρου­με, αλλά μπο­ρού­με να προ­σπα­θή­σου­με να επη­ρε­ά­σου­με την πο­ρεία που θα πά­ρουν τα πράγ­μα­τα. Εί­μα­στε εν τω μέσω μιας κρί­σης που είναι πα­γκό­σμια…  το μο­να­δι­κό πράγ­μα που μπο­ρού­με να κά­νου­με και πρέ­πει να κά­νου­με είναι να ορ­γα­νώ­σου­με ένα συ­σχε­τι­σμό δύ­να­μης προς όφε­λός μας».

Οι Βρε­τα­νοί ερ­γά­τες-τριες μας έδει­ξαν ότι η αλ­λη­λεγ­γύη, οι απερ­γί­ες και η τα­ξι­κή πάλη είναι ξανά στο προ­σκή­νιο στον ανε­πτυγ­μέ­νο κα­πι­τα­λι­στι­κό κόσμο. Ακόμα και εκεί όπου τα συν­δι­κά­τα της είναι σχε­τι­κά αδύ­να­μα και τα κοι­νο­βου­λευ­τι­κά κόμ­μα­τά της απελ­πι­στι­κά χρε­ο­κο­πη­μέ­να, η ερ­γα­τι­κή τάξη εξα­κο­λου­θεί να δια­θέ­τει τε­ρά­στια δύ­να­μη. Ας ελ­πί­ζου­με ότι θα μπο­ρέ­σει να με­τα­τρέ­ψει το κα­λο­καί­ρι της δυ­σα­ρέ­σκειας σε ένα καυτό φθι­νό­πω­ρο.

https://​redflag.​org.​au/​article/​britains-​summer-​industrial-​discontent

Ζω­ο­γό­να έναρ­ξη της κα­μπά­νιας «Enough is Enough»

Του Κόλιν Γουίλ­σον

Πάνω από χί­λιοι άν­θρω­ποι γέ­μι­σαν το Clapham Grand [αί­θου­σα εκ­δη­λώ­σε­ων] στο Νότιο Λον­δί­νο, κατά την πρώτη συ­γκέ­ντρω­ση του Enough is Enough («Φτά­νει πια»). Πρό­κει­ται για την κα­μπά­νια για το κό­στος ζωής που ξε­κί­νη­σαν το RMT, το CWU [συν­δι­κά­το ερ­γα­ζο­μέ­νων στις επι­κοι­νω­νί­ες], το Acorn [ορ­γά­νω­ση-δί­κτυο χα­μη­λό­μι­σθων που ορ­γα­νώ­νει τη δράση του σε επί­πε­δο «κοι­νό­τη­τας»] και άλλες δυ­νά­μεις, που πλέον υπο­στη­ρί­ζε­ται και από το UCU [συν­δι­κά­το κα­θη­γη­τών, ερευ­νη­τών κ.ά. ερ­γα­ζο­μέ­νων στα πα­νε­πι­στή­μια].

Δεν ήταν η τυ­πι­κή αρι­στε­ρή συ­νά­ντη­ση, με τις κα­ρέ­κλες σε σει­ρές και τους ομι­λη­τές σε ένα τρα­πέ­ζι. Έμπαι­νες σε έναν χώρο που θύ­μι­ζε κλαμπ, με κυ­ρί­ως νέους αν­θρώ­πους να πί­νουν και να κου­βε­ντιά­ζουν. Οι ομι­λη­τές γί­νο­νταν δε­κτοί με τε­ρά­στιες επευ­φη­μί­ες από ένα πλή­θος που στε­κό­ταν όρθιο, ενώ άν­θρω­ποι διώ­χνο­νταν λόγω έλ­λει­ψης χώρου, από τη στιγ­μή που η ουρά για να μπεις έκανε τον κύκλο του τε­τρα­γώ­νου.

Φυ­σι­κά αυτό που έκανε τη δια­φο­ρά και δη­μιούρ­γη­σε αυτή τη ζω­ο­γό­να ενέρ­γεια είναι ο θυμός που αι­σθά­νο­νται εκα­τομ­μύ­ρια για το κό­στος ζωής, ο φόβος για τους λο­γα­ρια­σμούς φέτος το χει­μώ­να και η αντε­πί­θε­ση στους χώ­ρους δου­λειάς που κα­θο­δη­γούν αυτή τη στιγ­μή το RMT και το CWU. Την ίδια μέρα με τη συ­γκέ­ντρω­ση, αυτή η αντε­πί­θε­ση συ­νε­χί­στη­κε με τα μέλη του CWU να ψη­φί­ζουν για απερ­γί­ες στην Royal Mail [τα­χυ­δρο­μεία] με το συ­γκλο­νι­στι­κό 98,7%. Τώρα, το Enough is Enough επι­διώ­κει να ενώ­σει αυ­τούς τους αγώ­νες σε χώ­ρους δου­λειάς με τις ορ­γα­νώ­σεις κοι­νο­τή­των και να δη­μιουρ­γή­σει μια κα­μπά­νια για όλη την ερ­γα­τι­κή τάξη.

Αυτό ση­μαί­νει την απόρ­ρι­ψη των προ­σπα­θειών να διαι­ρε­θούν οι ερ­γα­ζό­με­νοι άν­θρω­ποι, και ο Ντέιβ Γουορντ του CWU, ο πρώ­τος ομι­λη­τής, τό­νι­σε τη ση­μα­σία της πάλης ενά­ντια στο ρα­τσι­σμό. Πα­ρου­σιά­ζο­ντας την Τζο Γκρέι­ντι του UCU, το προ­ε­δρείο επε­σή­μα­νε την ισχυ­ρή υπο­στή­ρι­ξη αυτού του συν­δι­κά­του στα τρανς άτομα. Ο Ντέιβ Γουορντ ανα­φέρ­θη­κε στην ανά­γκη να εμπλα­κούν οι άν­θρω­ποι χωρίς δου­λειά, ενώ ο Κουα­γιό, ακτι­βι­στής σε ζη­τή­μα­τα στέ­γης, μί­λη­σε για τις τρα­γι­κές στε­γα­στι­κές συν­θή­κες που επη­ρε­ά­ζουν πολ­λούς.

Πολ­λοί ομι­λη­τές κα­τήγ­γει­λαν την ηγε­σία των Ερ­γα­τι­κών για την άρ­νη­σή της να υπο­στη­ρί­ξει τις απερ­γί­ες και να κάνει ου­σιώ­δεις προ­τά­σεις για το κό­στος ζωής. Η βου­λευ­τής των Ερ­γα­τι­κών, Ζάρα Σουλ­τά­να, απέ­σπα­σε ένα τε­ρά­στιο χει­ρο­κρό­τη­μα όταν είπε στο κοινό: «Αυτό είναι το μά­θη­μα που χρειά­ζε­ται να μά­θουν κά­ποια άτομα στο κόμμα μου όταν ξε­σπά­νε απερ­γί­ες. Δεν είναι οι ερ­γά­τες-τριες ενά­ντια στο κοινό. Είναι οι ερ­γά­τες-τριες ενά­ντια στα αφε­ντι­κά –δια­λέξ­τε πλευ­ρά».

Η εκ­δή­λω­ση θύ­μι­ζε τον πρώτο, αρ­χι­κό εν­θου­σια­σμό γύρω από τον Τζέ­ρε­μι Κόρ­μπιν, με την οργή ενά­ντια στο στά­τους κβο και την επι­θυ­μία για αλ­λα­γή. Όμως, όπως τό­νι­σε ο Ντέιβ Γουόρντ, θύ­μι­ζε και κάτι από τις πρώ­τες μέρες της παν­δη­μί­ας -ένα αί­σθη­μα ανά­γκης συλ­λο­γι­κής απά­ντη­σης και επι­θυ­μί­ας για μια δια­φο­ρε­τι­κή κοι­νω­νία. Τις πιο θερ­μές επευ­φη­μί­ες της βρα­διάς κέρ­δι­σε η εκ­πρό­σω­πος της Λαϊ­κής Συ­νέ­λευ­σης [πο­λι­τι­κή-κι­νη­μα­τι­κή ορ­γά­νω­ση που επι­χει­ρεί να συν­δέ­σει τα διά­φο­ρα κι­νή­μα­τα και συν­δι­κά­τα], όταν είπε στο πλή­θος ότι «Απαι­τού­με μια σο­σια­λι­στι­κή κοι­νω­νία». Αυτή η απαί­τη­ση ενι­σχύ­ε­ται με τους άμε­σους δε­σμούς με με­γά­λα συν­δι­κά­τα που βρί­σκο­νται σε αγώνα -σύ­ντο­μα πε­ρί­που 170.000 μέλη του CWU θα βρί­σκο­νται σε απερ­γί­ες, μαζί με τους χι­λιά­δες σι­δη­ρο­δρο­μι­κούς, και ενώ στις απο­θή­κες της Amazon έχουν ξε­σπά­σει αυ­θόρ­μη­τες «απερ­γί­ες της αγριό­γα­τας» από τα κάτω. Η Τζο Γκρέι­ντι ανα­φέρ­θη­κε στο πώς η δράση του UCU κα­τέ­κτη­σε στα­θε­ρή σχέση ερ­γα­σί­ας για 4.800 μέλη του προ­σω­πι­κού του Ανοι­κτού Πα­νε­πι­στη­μί­ου, που μέχρι πρό­τι­νος ήταν συμ­βα­σιού­χοι, ενώ ο Μάικλ Ρό­ου­ζεν ανα­φέρ­θη­κε στις πρό­σφα­τες απερ­για­κές φρου­ρές του UCU στο [πα­νε­πι­στή­μιο] Goldsmiths.

Ο τε­λευ­ταί­ος ομι­λη­τής, ο Μικ Λιντς του RMT, πε­ριέ­γρα­ψε πώς η αρ­χι­κή στρα­τη­γι­κή της κυ­βέρ­νη­σης να επι­τε­θεί στους σι­δη­ρο­δρο­μι­κούς και να επι­χει­ρή­σει να τους απο­μο­νώ­σει, γύ­ρι­σε μπού­με­ρανγκ -προ­κά­λε­σε διά­χυ­τη αλ­λη­λεγ­γύη. Ο Λιντς συ­νέ­χι­σε: «Εί­μα­στε σε τα­ξι­κή πάλη. Θέ­λου­νε να σου κό­ψουν τη σύ­ντα­ξη. Σου λένε να το βου­λώ­νεις στη δου­λειά. Λένε ότι χρεια­ζό­μα­στε απορ­ρύθ­μι­ση. Αυτά μας τα κά­νουν οι από­φοι­τοι του Ήτον, οι άν­θρω­ποι του Γουίν­τσε­στερ [πα­νε­πι­στή­μια της ελίτ και «εκ­κο­λα­πτή­ρια» στε­λε­χών του Συ­ντη­ρη­τι­κού Κόμ­μα­τος]. Μόλις ανα­λά­βει η Τρας θα πε­ριο­ρί­σει το δι­καί­ω­μα στη δια­μαρ­τυ­ρία… Κά­νουν στρο­φή προς τη σκλη­ρή δεξιά. Είναι σκλη­ρά δε­ξιοί εξ­τρε­μι­στές».

«Δρουν με βάση τα τα­ξι­κά τους συμ­φέ­ρο­ντα. Είναι ώρα να δρά­σου­με κι εμείς για τα δικά μας», είπε ο Λιντς στους συ­γκε­ντρω­μέ­νους. «Η ερ­γα­τι­κή τάξη επέ­στρε­ψε. Αρ­νού­μα­στε να εί­μα­στε τα­πει­νοί. Αρ­νού­μα­στε να εί­μα­στε άλλο πια φτω­χοί. Θα ορ­γα­νώ­σου­με κάθε τμήμα της τάξης μας. Μπεί­τε σε ένα συν­δι­κά­το. Εμπλέξ­τε κι άλλα μέλη στην προ­σπά­θεια. Σπρώξ­τε με τις κλω­τσιές τους αξιω­μα­τού­χους του συν­δι­κά­του σας να δρά­σουν. Αλ­λάξ­τε τους αν δεν δρά­σουν».

Το Enough is Enough είναι μια πλα­τιά κα­μπά­νια, τό­νι­σε ο Λιντς, που εμπλέ­κει τη Λαϊκή Συ­νέ­λευ­ση και πολ­λές άλλες δυ­νά­μεις. Μια από αυτές θα έπρε­πε να είναι η κα­μπά­νια «Δεν Πλη­ρώ­νω», της οποί­ας οι προ­κη­ρύ­ξεις έγι­ναν δε­κτές με εν­θου­σια­σμό στην ουρά προς την εί­σο­δο, αλλά η οποία δυ­στυ­χώς δεν ανα­φέρ­θη­κε από την εξέ­δρα των ομι­λη­τών. Υπάρ­χει η ενέρ­γεια για πολ­λές δια­φο­ρε­τι­κές κα­μπά­νιες, που ερ­γά­ζο­νται με δια­φο­ρε­τι­κές τρό­πους -όλες αξί­ζουν υπο­στή­ρι­ξη.

Τι ακο­λου­θεί για το Enough is Enough; Σχε­διά­ζο­νται νέες το­πι­κές συ­γκε­ντρώ­σεις και ετοι­μά­ζο­νται νέες το­πι­κές ορ­γα­νώ­σεις. Η κα­μπά­νια θα ορ­γα­νώ­νει αλ­λη­λεγ­γύη σε απερ­για­κές φρου­ρές όπως και άλλες μα­ζι­κές δρά­σης πί­ε­σης στις εται­ρί­ες ενέρ­γειας. Αν δεν είσαι στη λίστα επι­κοι­νω­νί­ας του, γίνε κι εσύ μέλος μαζί με τα άλλα 400.000 άτομα που έχουν ήδη γρα­φτεί!

https://​www.​rs21.​org.​uk/​2022/​08/​18/​vibrant-​launch-​for-​enough-​is-​enough/

rproject.gr/