Η Λιζ Τρας είναι η νέα πρωθυπουργός στην Βρετανία μετά την εκλογή της στην ηγεσία του Συντηρητικού κόμματος μετά από ψηφοφορία στην οποία συγκέντρωσε 81.326 ψήφους έναντι 60.399 του εσωκομματικού της αντιπάλου Ρίσι Σούνακ. Η εκλογή της χαιρετίστηκε στα δημοσιεύματα στον αστικό τύπο με αναφορές στη «νέα σιδηρά κυρία», έναν χαρακτηρισμό που την δεκαετία του ’80 είχε πάρει η Μάργκαρετ Θάτσερ που σαν πρωθυπουργός της Βρετανίας ηγήθηκε μιας μεγάλης νεοφιλελεύθερης επίθεσης με αποκορύφωμα το τσάκισμα της απεργίας των ανθρακωρύχων. Πρόκειται το λιγότερο για υπερβολές.
Γιώργος Πίττας
Η Τρας μπροστά της έχει να αντιμετωπίσει μια παρατεταμένη κρίση στην οποία έχει περιέλθει ο βρετανικός καπιταλισμός σε μια συγκυρία που διεθνώς αγριεύει όλο και περισσότερο. Υπόσχεται ότι θα μειώσει τα έσοδα από τους φόρους στα κέρδη και τις επιχειρήσεις, θα αυξήσει τις δαπάνες στους εξοπλισμούς και θα καλύψει την ακρίβεια στα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις με ενέσεις στις εταιρείες ενέργειας. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα που μεταφράζεται σε επίθεση περικοπών και περαιτέρω συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας, των μισθών και των συντάξεων – πάνω ακριβώς στην στιγμή που ένας νέος παράγοντας, αυτός των απεργιών, έχει κάνει την εμφάνισή του μετά από δεκαετίες στην Βρετανία.
«Η κυβέρνηση Τζόνσον αποδείχτηκε καταστροφική για τον βρετανικό καπιταλισμό» αναφέρει σε άρθρο του στην εφημερίδα Socialist Worker, o Άλεξ Καλίνικος. «Το κύριο επίτευγμα του Τζόνσον -με την βοήθεια της ΕΕ- ήταν να προχωρήσει στο σκληρό Brexit σε ένα περιβάλλον που αποδείχτηκε ακόμη πιο δύσκολο λόγω του Covid19 και της αύξησης του πληθωρισμού. Αλλά η απότομη αναχώρηση της Βρετανίας από την ευρωπαϊκή κοινή αγορά ήταν καταστροφική οικονομικά.
Και τι γίνεται με τη διάδοχό του, Λιζ Τρας; Αν υπήρχε κάποια συνοχή στην εκστρατεία της ήταν ότι έμοιαζε με αφιέρωμα στην Μάργκαρετ Θάτσερ. Όμως η Βρετανία αντιμετωπίζει μια τεράστια οικονομική και πολιτική καταιγίδα καθώς οι αυξανόμενες τιμές του φυσικού αερίου επιφέρουν μια άγρια αναδιανομή του εισοδήματος από την εργατική τάξη στις ενεργειακές εταιρείες. Πώς υποτίθεται ότι θα την αντιμετωπίσει το θατσερικό «mantra» των φορολογικών περικοπών;
H εμπειρία των τελευταίων 15 ετών είναι αντίθετη, ο καπιταλισμός βρίσκεται στη μέγγενη μιας μακροχρόνιας κρίσης που τον καθιστά ολοένα και περισσότερο εξαρτημένο από την κρατική υποστήριξη. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι δημόσιες δαπάνες και η φορολογία αυξήθηκε την περίοδο του Τζόνσον. Το γεγονός ότι οι κεντρικές τράπεζες αντέδρασαν στον εκτοξευόμενο πληθωρισμό μειώνοντας τη στήριξή τους στις χρηματοπιστωτικές αγορές και αυξάνοντας τα επιτόκια δεν το αλλάζει αυτό»
/ergatiki.gr/
