Η νίκη του Λούλα, οι «δύο Βραζιλίες» και το φάντασμα της εφόδου στο Καπιτώλιο

Η νίκη του Λούλα, οι «δύο Βραζιλίες» και το φάντασμα της εφόδου στο Καπιτώλιο

  • |

«Ο Λούλα νίκησε τον Μπολσονάρο. Ο Λούλα νίκησε! Η νίκη αυτή ανήκει στη βορειοανατολική Βραζιλία, στους ταπεινούς, στις φτωχές γυναίκες, στις μάζες των μαύρων, στην νεολαία που ονειρεύεται. Ας κατέβουμε στους δρόμους της χώρας απόψε! Μας αξίζει να γιορτάσουμε αυτή τη νίκη ενάντια στον φασίστα Μπολσονάρο. Ο λαός αξίζει αυτή τη χαρά… Ζήτω οι εργαζόμενοι και οι καταπιεσμένοι! Ζήτω τα βορειοανατολικά, οι μαύροι, οι εργαζόμενες! Νικήσαμε αυτήν τη μάχη – Και θα νικήσουμε τον πόλεμο!».

Πάνος Πέτρου

Αυτό το από­σπα­σμα της ανα­κοί­νω­σης της Resistencia (ρεύμα του PSOL), απο­τυ­πώ­νει την χαρά και την ανα­κού­φι­ση εκα­τομ­μυ­ρί­ων αν­θρώ­πων κατά την ανα­κοί­νω­ση των τε­λι­κών απο­τε­λε­σμά­των. Αλλά σε άλλο ση­μείο, οι σύ­ντρο­φοι προει­δο­ποιούν:

«Ο εχθρός μας, ο φα­σι­σμός του Μπολ­σο­νά­ρο, είναι επι­κίν­δυ­νος και πα­ρα­μέ­νει ισχυ­ρός. Ο πό­λε­μος θα συ­νε­χι­στεί. Θα χρεια­στεί να γί­νου­με ακόμα ισχυ­ρό­τε­ροι, πιο ορ­γα­νω­μέ­νοι και ακόμα πιο ενερ­γά κι­νη­το­ποι­η­μέ­νοι για τις μάχες που έρ­χο­νται. Δεν θα επι­τρέ­ψου­με καμιά από­πει­ρα πα­ρε­νό­χλη­σης της ορ­κω­μο­σί­ας του Λούλα, που εξε­λέ­γη δη­μο­κρα­τι­κά από την πλειο­ψη­φία…  Από αύριο, θα εί­μα­στε σε συ­να­γερ­μό και σε κι­νη­το­ποί­η­ση, γιατί ο πό­λε­μος συ­νε­χί­ζε­ται!».

Πράγ­μα­τι, πα­ρα­κο­λου­θώ­ντας τα νέα από τη Βρα­ζι­λία, η ανα­κού­φι­ση συ­νυ­πάρ­χει με την αβε­βαιό­τη­τα.

Στον πρώτο γύρο, ο Μπολ­σο­νά­ρο είχε βγει άθι­κτος από την τα­ρα­χώ­δη θη­τεία του, δια­τη­ρώ­ντας την εκλο­γι­κή βάση που είχε στη­ρί­ξει την πρω­τιά του το 2018. Το επα­νέ­λα­βε και στον δεύ­τε­ρο γύρο, όπου συ­γκέ­ντρω­σε 58.206.354 ψή­φους, λίγο πε­ρισ­σό­τε­ρες από αυτές που του χά­ρι­σαν την άνετη νίκη στο δεύ­τε­ρο γύρο του 2018. Ο Λούλα επι­κρά­τη­σε σπά­ζο­ντας κάθε ρεκόρ ψήφων, φτά­νο­ντας στις 60.345.999. Αυτά απο­τυ­πώ­θη­καν σε ένα σκορ 50,9% ένα­ντι 49,1%, που είναι η ει­κό­να μιας βαθιά δι­χα­σμέ­νης και ακραία πο­λω­μέ­νης κοι­νω­νί­ας.

Την ώρα που η μισή Βρα­ζι­λία πα­νη­γύ­ρι­ζε, η άλλη μισή σιω­πού­σε. Όχι (υπο­χρε­ω­τι­κά) απο­θαρ­ρυ­μέ­νη, αλλά μάλ­λον πε­ρι­μέ­νο­ντας να δώσει το στίγ­μα του ο Αρ­χη­γός. Ένας Βρα­ζι­λιά­νος δη­μο­σιο­γρά­φος έγρα­φε προ­ε­κλο­γι­κά ότι «το χει­ρό­τε­ρο που μπο­ρεί να συμ­βεί [στην πε­ριρ­ρέ­ου­σα ατμό­σφαι­ρα], είναι οι Βρα­ζι­λιά­νοι να πάνε για ύπνο χωρίς να έχει κάνει δη­λώ­σεις ο Μπολ­σο­νά­ρο». Οι Βρα­ζι­λιά­νοι πή­γα­νε για ύπνο, ξύ­πνη­σαν και (ως την ώρα που γρά­φο­νταν αυτές οι γραμ­μές) ο Μπολ­σο­νά­ρο πα­ρα­μέ­νει σιω­πη­λός.

Οι κυ­βερ­νή­σεις διε­θνώς έσπευ­σαν να συγ­χα­ρούν τον Λούλα μέσα σε ελά­χι­στο χρο­νι­κό διά­στη­μα, κάτι που έχει ερ­μη­νευ­τεί στο διε­θνή Τύπο  ως ένα πρώτο «σήμα» -στους κρα­τι­κούς μη­χα­νι­σμούς και την άρ­χου­σα τάξη της Βρα­ζι­λί­ας, στον ίδιο τον Μπολ­σο­νά­ρο. Είναι βά­σι­μη έν­δει­ξη των διε­θνών κα­ταρ­χήν δια­θέ­σε­ων, αν και δεν θα βια­ζό­μα­σταν να απο­φαν­θού­με για τη συ­νέ­χεια (εφό­σον ο Μπολ­σο­νά­ρο επι­λέ­ξει να ανα­κι­νή­σει μια δια­δι­κα­σία ανα­τρο­πής του απο­τε­λέ­σμα­τος).

Στο εσω­τε­ρι­κό, καθώς προ­χω­ρού­σε η μέρα, κά­ποιοι σύμ­μα­χοι του Μπολ­σο­νά­ρο -κυ­ρί­ως οι πιο «θε­σμι­κοί»- άρ­χι­σαν να κά­νουν δη­λώ­σεις απο­δο­χής του απο­τε­λέ­σμα­τος. Όσον αφορά την κοι­νω­νι­κή βάση του μπολ­σο­να­ρι­σμού, υπήρ­ξαν κά­ποια πρώτα μπλο­κα­ρί­σμα­τα κε­ντρι­κών αρ­τη­ριών από φορ­τη­γα­τζή­δες, οι οποί­οι δη­λώ­νουν ότι «το απο­τέ­λε­σμα ήταν ορια­κό», οπότε «πε­ρι­μέ­νουν να το­πο­θε­τη­θεί και ο Μπολ­σο­νά­ρο».

Μια άλλη πτυχή του κα­θο­ρι­στι­κού εσω­τε­ρι­κού με­τώ­που ίσως έχει κρι­θεί ήδη, αλλά δεν γνω­ρί­ζου­με πού έγει­ρε η πλά­στιγ­γα. Στην τε­λι­κή ευ­θεία προς την κάλπη, η κα­μπά­νια του Μπολ­σο­νά­ρο είχε κα­ταγ­γεί­λει ότι τα ρα­διό­φω­να στις βο­ρειο­α­να­το­λι­κές επαρ­χί­ες πα­ρα­βιά­ζουν τον ίσο χρόνο και ότι είναι συ­νέ­νο­χος συ­μπαι­γνί­ας με το PT ο Ντε Μο­ρά­ες, ο πρό­ε­δρος του Ανώ­τα­του Εκλο­γι­κού Δι­κα­στη­ρί­ου. Για να συ­ζη­τη­θεί αυτή η κα­ταγ­γε­λία, ο Μπολ­σο­νά­ρο συ­γκά­λε­σε στις 26 Οκτώ­βρη σύ­σκε­ψη κο­ρυ­φαί­ων στε­λε­χών του κόμ­μα­τός του με τους επι­κε­φα­λής του Στρα­τού, της Αε­ρο­πο­ρί­ας και του Ναυ­τι­κού. Αμ­φι­βά­λου­με κατά πόσο η ηγε­σία και των τριών ένο­πλων σω­μά­των της Βρα­ζι­λί­ας κλή­θη­κε να συ­ζη­τή­σει τί σποτ παί­ζουν ή δεν παί­ζουν κά­ποια ρα­διό­φω­να στην Μπα­χία. Από όσα ει­πώ­θη­καν σε αυτήν τη σύ­σκε­ψη ίσως κρι­θεί το τι θα κάνει ή δεν θα κάνει ο Μπολ­σο­νά­ρο τις επό­με­νες εβδο­μά­δες.

Οι επό­με­νοι δύο μήνες πα­ρα­μο­νής του Μπολ­σο­νά­ρο στο «Πλα­νάλ­το», μέχρι και την ορ­κω­μο­σία του Λούλα την 1η Γε­νά­ρη του 2023, μπο­ρεί να έχουν πολ­λές ανα­τρο­πές. Ακόμα κι αν κρί­νει ότι σή­με­ρα θα ήταν τυ­χο­διω­κτι­σμός και ότι μπο­ρεί ο χρό­νος να δου­λέ­ψει υπέρ του, ο νε­ο­φα­σί­στας ηγέ­της και το ρεύμα που έχει κα­τα­φέ­ρει πλέον να συ­γκρο­τή­σει, θα πα­ρα­μεί­νει μια απει­λή, που ρί­χνει βαριά τη σκιά της πάνω από την ανα­κού­φι­ση που προ­κα­λεί η ση­με­ρι­νή εκλο­γι­κή του ήττα.

Όπως το έθετε άρθρο στο Esquerda online:

«Ο Μπολ­σο­να­ρι­σμός δεν είναι μόνο ο Μπολ­σο­νά­ρο και ο αγώ­νας του δεν είναι μόνο εκλο­γι­κός. Ήρθε για να μεί­νει και θα πα­ρα­μεί­νει στο πο­λι­τι­κό προ­σκή­νιο και μετά τις 30 Οκτώ­βρη, ανε­ξαρ­τή­τως απο­τε­λέ­σμα­τος… Ο Μπολ­σο­να­ρι­σμός ως έκ­φρα­ση του βρα­ζι­λιά­νι­κου φα­σι­σμού ετοι­μά­ζε­ται για μακρά πο­ρεία. Μπο­ρεί να υπο­στεί μια υπο­χώ­ρη­ση την επό­με­νη Κυ­ρια­κή, αλλά δεν θα έχει ητ­τη­θεί. Αντί­θε­τα, θα έχει κάνει ένα ποιο­τι­κό άλμα σε σχέση με 4 χρό­νια πριν, καθώς είναι κα­λύ­τε­ρα ορ­γα­νω­μέ­νος, πιο συ­νε­κτι­κός, πιο συ­νει­δη­τός και πε­ρισ­σό­τε­ρο  [σσ: κυ­ριο­λε­κτι­κά…] εξο­πλι­σμέ­νος».

Ο Λούλα, κατά την επι­νί­κια ομι­λία του, δή­λω­σε ότι «δεν υπάρ­χουν δύο Βρα­ζι­λί­ες. Εί­μα­στε μία χώρα, ένας λαός -ένα σπου­δαίο έθνος». Η προ­σφι­λής του κα­τα­φυ­γή σε θε­τι­κές έν­νοιες κι όμορ­φα συ­ναι­σθή­μα­τα, («Λούλα – χαρά», «Λούλα – αγάπη -συμ­φι­λί­ω­ση» κλπ) δεν πρό­κει­ται να βρει αντα­πό­κρι­ση σε μια χώρα που το αυ­ξη­μέ­νο πο­λι­τι­κό μίσος αντα­να­κλά κοι­νω­νι­κό μίσος. Ενώ τα «καλά χρό­νια», από τα οποία αντλού­σε κά­πο­τε το θη­ριώ­δες 80% δη­μο­φι­λί­ας και του επέ­τρε­παν να ισχυ­ρί­ζε­ται ότι «ενώ­νει», προ­έ­κυ­ψαν στο ευ­νοϊ­κό οι­κο­νο­μι­κό φεγ­γά­ρι που επέ­τρε­πε σε μια πο­λι­τι­κή «τα­ξι­κής συ­νερ­γα­σί­ας» να είναι λει­τουρ­γι­κή. Η ση­με­ρι­νή οι­κο­νο­μι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι αδυ­σώ­πη­τα σκλη­ρή.

Αλλά για τις με­σο­πρό­θε­σμες προ­ο­πτι­κές, όπως και για τον πλήρη απο­λο­γι­σμό της προη­γού­με­νης πε­ριό­δου, θα έχου­με ευ­και­ρί­ες να επα­νέλ­θου­με πιο ανα­λυ­τι­κά, όταν και εφό­σον θα γνω­ρί­ζου­με αν έφυγε όντως (και πώς) ο Ζαΐρ Μεσ­σί­ας Μπολ­σο­νά­ρο από το προ­ε­δρι­κό μέ­γα­ρο…

rproject.gr

Εκτρωφείο Λαγων Καρφής Ευαγγελος