Μετά από πάνω από 50 χρόνια υποστήριξης της Κατοχής, τι ακριβώς περίμενε η Ισραηλινή Αριστερά ότι θα συμβεί;

Οι κάλπες στο Ισραήλ έβγαλαν την πιο δεξιά κυβέρνηση και το πιο δεξιό κοινοβούλιο μέχρι σήμερα. Επιστροφή του Νετανιάχου στην εξουσία, ενίσχυση των πιο έξαλλων ακροδεξιών (φονταμενταλιστικών και εθνικιστικών) κομμάτων που θα συγκυβερνήσουν μαζί του, καταβύθιση ως εξαφάνιση της πάλαι ποτέ Σιωνιστικής «Αριστεράς». Σε άρθρο του στην «Χάαρετζ», γραμμένο την επομένη του αποτελέσματος, ο Ισραηλινός αντισιωνιστής δημοσιογράφος Γκιντεόν Λεβί, γράφει γιατί δεν θα έπρεπε να σοκάρεται κανένας. [Rp]

Γκιντεόν Λεβί

Τι νο­μί­ζα­τε ότι θα γι­νό­ταν; Τι πί­στευε η Σιω­νι­στι­κή Αρι­στε­ρά, βυ­θι­σμέ­νη σε κώμα μετά τις Συμ­φω­νί­ες του Όσλο; Ότι είναι εφι­κτό να επι­στρέ­ψει από το κώμα στην εξου­σία; Με άδεια χέρια; Χωρίς εναλ­λα­κτι­κή πρό­τα­ση ή ηγε­σία; Με μο­να­δι­κή βάση το μίσος για τον Νε­τα­νιά­χου; Γιατί εκτός από αυτό, δεν είχε τί­πο­τε άλλο να προ­σφέ­ρει.

Κα­νείς δεν πρέ­πει να αιφ­νι­διά­ζε­ται από αυτό που συ­νέ­βη. Δεν θα μπο­ρού­σε να συμ­βεί κάτι άλλο. Άρ­χι­σε με την κα­το­χή –συ­γνώ­μη για την ενο­χλη­τι­κή επα­νά­λη­ψη αυτού του κλισέ, αλλά τότε άρ­χι­σε πραγ­μα­τι­κά– και θα κα­τέ­λη­γε υπο­χρε­ω­τι­κά σε μια κυ­βέρ­νη­ση ρα­τσι­σμού και με­τα­φο­ράς [εκτο­πι­σμού των Πα­λαι­στι­νί­ων].

Πε­νή­ντα χρό­νια τρο­μο­λα­γνεί­ας και υπο­κί­νη­σης μί­σους κατά των Πα­λαι­στι­νί­ων δεν μπο­ρούν να κα­τα­λή­ξουν σε μια κυ­βέρ­νη­ση ει­ρή­νης. Πε­νή­ντα χρό­νια σχε­δόν πα­ντα­χού πα­ρού­σας και αδιά­λει­πτης υπο­στή­ρι­ξης για την κα­το­χή, από τη Σιω­νι­στι­κή Αρι­στε­ρά και Δεξιά, δεν θα μπο­ρού­σαν να κα­τα­λή­ξουν αλ­λιώς παρά με τον [ακρο­δε­ξιό και με­γά­λο κερ­δι­σμέ­νο στις εκλο­γές] Μπεν-Γκ­βιρ ως λαϊκό ήρωα. Μια ατε­λεί­ω­τη κα­το­χή μπο­ρού­σε να οδη­γή­σει μόνο σε μια κυ­βέρ­νη­ση Μπέν­τζα­μιν Νε­τα­νιά­χου-Ιτα­μάρ Μπεν Γκβιρ. Γιατί αν πρό­κει­ται να συ­νε­χί­σεις μια κα­το­χή, τότε πρέ­πει να αγκα­λιά­σεις την αυ­θε­ντι­κή της εκ­δο­χή, αυτή που δεν ντρέ­πε­ται κα­θό­λου για αυτήν –την εκ­δο­χή του Μπεν Γκβιρ.

Ήταν απλώς ανέ­φι­κτο να συ­νε­χι­στούν οι αυ­τα­πά­τες και όλο αυτό το κου­ρα­σμέ­νο ρε­περ­τό­ριο φρά­σε­ων –και εβραϊ­κό και δη­μο­κρα­τι­κό [κρά­τος], δια­φω­τι­σμέ­νη κα­το­χή, προ­σω­ρι­νή κα­το­χή. Έφτα­σε η ώρα της αλή­θειας και αυτήν πρό­κει­ται να μας πουν οι Νε­τα­νιά­χου και Μπεν Γκβιρ.

Χθες, το Ισ­ρα­ήλ ξύ­πνη­σε στην αυγή μιας νέας ημέ­ρας, όπου όλα τα μι­σό­λο­γα και οι ευ­φη­μι­σμοί ανή­κουν στο πα­ρελ­θόν. Από εδώ και στο εξής, η κα­το­χή είναι ακρι­βώς αυτό -κα­το­χή, και το ίδιο ισχύ­ει και για το κα­θε­στώς εβραϊ­κής ανω­τε­ρό­τη­τας στο Ισ­ρα­ήλ. Από εδώ και στο εξής, ο Σιω­νι­σμός προ­ά­γε­ται σε απρο­κά­λυ­πτο ρα­τσι­σμό.

Χθες ανα­κη­ρύ­χθη­κε και επί­ση­μα ο θά­να­τος της Πρά­σι­νης Γραμ­μής [τα σύ­νο­ρα του 1967]: Η κα­το­χή είναι εδώ, είναι πα­ντού. Όποιος πί­στευε πως ό,τι συμ­βαί­νει στο Γι­τζάρ [ισ­ραη­λι­νός εποι­κι­σμός κοντά στη Να­μπλούς], μένει στο Γι­τζάρ, απλά κο­ρόι­δευε τον εαυτό του. Όποιος πί­στευε ότι η Γέσα [εβραϊ­κό ακρω­νύ­μιο για την Ιου­δαία-Σα­μά­ρεια-Γά­ζα, δη­λα­δή τα πα­λαι­στι­νια­κά εδάφη που αντι­με­τω­πί­ζουν εποι­κι­σμό, κα­το­χή και πο­λιορ­κία] είναι εκεί πέρα αλλά όχι εδώ, έκανε λάθος. Εδώ και πολύ καιρό, η Γέσα έρ­χε­ται όλο και πιο κοντά στο Ισ­ρα­ήλ, με τον βαθιά ρι­ζω­μέ­νο εθνι­κι­σμό και φο­ντα­με­ντα­λι­σμό. Και όλα αυτά τα χρό­νια, κα­νείς δεν ύψωσε ανά­στη­μα για να το στα­μα­τή­σει. Τώρα είναι πολύ αργά. Πριν δυο μέρες, αυτή η με­τα­τό­πι­ση ολο­κλη­ρώ­θη­κε.

Δεν έχει νόημα να αρ­χί­σουν οι κα­τη­γο­ρί­ες –ο [κε­ντρώ­ος] Γιαΐρ Λα­πίντ απορ­ρό­φη­σε ψή­φους των Ερ­γα­τι­κών, οι Ερ­γα­τι­κοί δεν ενώ­θη­καν με το  Με­ρέτζ [το πιο αρι­στε­ρό κόμμα στα πλαί­σια του Σιω­νι­σμού, έμει­νε εκτός Βου­λής] το [πα­λαι­στι­νια­κό κόμμα] Μπα­λάντ δεν συμ­με­τεί­χε στο Κοινό Ψη­φο­δέλ­τιο [συμ­μα­χία πα­λαι­στι­νια­κών κομ­μά­των]. Όλα αυτά θα ήταν προ­σω­ρι­νά παυ­σί­πο­να για μια ανί­α­τη ασθέ­νεια. Ακόμα κι αν όλα αυτά δεν συ­νέ­βαι­ναν [τα «λάθη» που πε­ρι­γρά­φει πα­ρα­πά­νω], τί­πο­τε δεν θα άλ­λα­ζε στη με­γά­λη ει­κό­να: Η κοι­νω­νία που δη­μιουρ­γή­θη­κε σε αυτή τη χώρα είναι σε ένα ση­μα­ντι­κό βαθμό θρη­σκευό­με­νη και σε πολύ με­γά­λο βαθμό ρα­τσι­στι­κή, με το μίσος ενά­ντια στους Άρα­βες να απο­τε­λεί το βα­σι­κό της καύ­σι­μο –και δεν υπήρ­ξε κα­νέ­νας που να αντι­στά­θη­κε σε αυτό.

Αυτό που συ­νέ­βη πριν δυο μέρες, δεν άρ­χι­σε πριν δυο μέρες. Ίσως το άρ­χι­σε η Γκόλ­ντα Μέιρ, ίσως ο Σίμον Πέρες, αλλά σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, κα­νέ­νας από τους δια­δό­χους τους δεν επι­χεί­ρη­σε να αλ­λά­ξει κα­τεύ­θυν­ση, να ανα­χαι­τί­σει το κύμα. Πι­στεύ­α­τε αλή­θεια ότι ο Γιαΐρ Λα­πίντ, ένας με­τριο­πα­θής και κού­φιος δε­ξιός με καλές προ­θέ­σεις θα μπο­ρού­σε να πα­ρου­σιά­σει μια εναλ­λα­κτι­κή στον Μπεν Γκβιρ; Ποια εναλ­λα­κτι­κή; Να σκο­τώ­νου­με απαλά; Ενα­γκα­λι­σμούς με τον Εμ­μα­νου­έλ Μα­κρόν [ανα­φο­ρά και στην επί­σκε­ψή του Λα­πίντ στο Πα­ρί­σι αλλά και στην προ­σπά­θειά του να εκ­φρά­σει ένα νέο «κέ­ντρο»]; Το Ισ­ρα­ήλ απο­φά­σι­σε πλέον ότι προ­τι­μά να μην είναι ευ­γε­νι­κό όταν σκο­τώ­νει. Η επό­με­νη κυ­βέρ­νη­ση του­λά­χι­στον θα απο­φύ­γει τις προ­σποι­ή­σεις για την προ­στα­σία της ει­κό­νας της.

Επί χρό­νια, μια πα­ρα­παί­ου­σα αρι­στε­ρά και κέ­ντρο, δίχως ηγε­σία και θάρ­ρος, προ­σπα­θεί απε­γνω­σμέ­να να σέρ­νε­ται στα πόδια της Δε­ξιάς και να της μοιά­ζει. Αυτό θα κα­τέ­λη­γε στον Μπεν Γκβιρ και το εθνι­κι­στι­κό Σας [υπε­ρορ­θό­δο­ξο φο­ντα­με­ντα­λι­στι­κό κόμμα]. Δεν υπήρ­χε άλλη πι­θα­νή έκ­βα­ση.

Επί χρό­νια, οι Ισ­ραη­λι­νοί λέμε ότι εί­μα­στε ο Εκλε­κτός Λαός, ότι μετά το Ολο­καύ­τω­μα όλα μας επι­τρέ­πο­νται, ότι οι Άρα­βες θέ­λουν να μας πε­τά­ξουν στη θά­λασ­σα, ότι έχου­με δι­καί­ω­μα σε αυτή τη γη επει­δή το λένε οι ιστο­ρί­ες της Βί­βλου, ότι ο IDF είναι ο πιο ηθι­κός στρα­τός του πλα­νή­τη, ότι ο Δαυίδ πο­λε­μά τον Γο­λιάθ, ότι οι Άρα­βες του Ισ­ρα­ήλ είναι  πέμ­πτη φά­λαγ­γα, ότι όλος ο πλα­νή­της είναι ενα­ντί­ον μας και ότι όλοι όσοι μας κά­νουν κρι­τι­κή είναι αντι­ση­μί­τες. Τι νο­μί­ζα­με ότι θα προ­έ­κυ­πτε από όλα αυτά; Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, ο Μπεν-Γκ­βιρ πήγε με το πάσο του. Θα μπο­ρού­σε να έχει κάνει τη με­γά­λη του επι­τυ­χία πολύ καιρό πριν. Αυτό συμ­βαί­νει όταν έχεις Μπολ­σο­νά­ρο αλλά όχι Λούλα απέ­να­ντί του. Αυτό συμ­βαί­νει όταν οι κραυ­γές «Θά­να­τος στους Άρα­βες», που θα ακού­γο­νται πλέον το πρωί στα σχο­λεία, δεν απα­ντή­θη­καν από μια κραυ­γή «Λευ­τε­ριά στους Άρα­βες». Από εκεί ξε­κί­νη­σαν όλα αυτά και εδώ κα­τέ­λη­ξαν.

*Φωτό: Ο Μπεν Γκβιρ ηγεί­ται ακρο­δε­ξιάς σιω­νι­στι­κής δια­δή­λω­σης στην Ιε­ρου­σα­λήμ τον Μάρτη του 2022.

rproject.gr