Στην υπεράσπιση των συντάξεων ενάντια στον Μακρόν, η προοπτική της ανανεούμενης απεργίας

Εδώ και ένα μήνα [το άρθρο δημοσιεύτηκε στην αγγλική του εκδοχή στις 18 Φλεβάρη], οι κινητοποιήσεις ενάντια στην κυβέρνηση Μακρόν δεν αποδυναμώνονται, αλλά το αντίθετο.

Την πε­ρα­σμέ­νη εβδο­μά­δα, έγι­ναν δύο μέρες δρά­σης από τον πα­νε­θνι­κό δια­συν­δι­κα­λι­στι­κό συ­ντο­νι­σμό: Μια μέρα απερ­γιών και δια­δη­λώ­σε­ων στις 7 Φλε­βά­ρη και μια μέρα δια­δη­λώ­σε­ων (χωρίς κά­λε­σμα σε απερ­γί­ες) στις 11 Φλε­βά­ρη.

Η Τρίτη 7 Φλε­βά­ρη ήταν της ίδιας τάξης με­γέ­θους με την 19η Γε­νά­ρη όσον αφορά το μέ­γε­θος των δια­δη­λώ­σε­ων, αλλά με μι­κρό­τε­ρο αριθ­μό απερ­γών σε σχέση με τις 31 Γε­νά­ρη.

Λεόν Κρεμιέ | μετάφραση Πάνος Πέτρου

Αυτά τα χα­μη­λό­τε­ρα πο­σο­στά [συμ­με­το­χής στην απερ­γία] κατά την τρίτη απερ­γία σε 20 μέρες, είναι προ­φα­νές ότι θέ­τουν το ζή­τη­μα της απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τας των επα­να­λαμ­βα­νό­με­νων [αλλά με χρο­νι­κή από­στα­ση] απερ­γιών την ώρα που η κυ­βέρ­νη­ση πα­ρα­μέ­νει απο­λύ­τως απο­φα­σι­σμέ­νη να πε­ρά­σει με πυγμή την υιο­θέ­τη­ση της αντι­με­ταρ­ρύθ­μι­σης.

Αλλά από την άλλη, ο μα­ζι­κός χα­ρα­κτή­ρας των δια­δη­λώ­σε­ων συ­νε­χί­ζει να δεί­χνει την μα­ζι­κή λαϊκή απόρ­ρι­ψη της με­ταρ­ρύθ­μι­σης και ότι υπάρ­χει μια κα­θα­ρή κα­τα­νό­η­ση των συ­νε­πειών της.

Το Σάβ­βα­το 11 Φλε­βά­ρη, με 2,5 εκα­τομ­μύ­ρια δια­δη­λω­τές σύμ­φω­να με τα συν­δι­κά­τα, ήταν μια επι­βε­βαί­ω­ση αυτής της λαϊ­κής απόρ­ρι­ψης. Σε ένα με­γά­λο αριθ­μό πό­λε­ων, ακόμα και μι­κρού ή με­σαί­ου με­γέ­θους, η συμ­με­το­χή στις δια­δη­λώ­σεις ήταν ακόμα με­γα­λύ­τε­ρη από εκεί­νη της 31ης Γε­νά­ρη -ακό­μα και σύμ­φω­να με τα στοι­χεία της αστυ­νο­μί­ας. Στο Πα­ρί­σι, η αστυ­νο­μία ανα­κοί­νω­σε 963.000 δια­δη­λω­τές, που απο­τε­λεί το με­γα­λύ­τε­ρο αριθ­μό [που έχουν ανα­κοι­νώ­σει οι Αρχές] όχι μόνο από την αρχή αυτού του κι­νή­μα­τος, αλλά εδώ και δε­κα­ε­τί­ες κοι­νω­νι­κών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων.

Συ­νε­πώς, αυτές οι δύο μέρες επι­βε­βαί­ω­σαν το πιο εμ­φα­νές φαι­νό­με­νο της κοι­νω­νι­κής και πο­λι­τι­κής κα­τά­στα­σης της χώρας: Ο Μα­κρόν και η κυ­βέρ­νη­σή του πα­ρα­μέ­νουν απο­λύ­τως απο­μο­νω­μέ­νοι και ο ερ­γα­ζό­με­νος πλη­θυ­σμός υπο­στη­ρί­ζει συ­ντρι­πτι­κά το κί­νη­μα ενά­ντια στα σχέ­διά του.

Σε κάθε συ­ζή­τη­ση για το νο­μο­σχέ­διο βλέ­που­με υπουρ­γούς να ανα­κοι­νώ­νουν ψεύδη, να κά­νουν λάθος υπο­λο­γι­σμούς τους οποί­ους μετά υπο­χρε­ώ­νο­νται να ανα­σκευά­σουν οι ίδιοι. Αυτό συ­νέ­βη με την υπό­σχε­ση της Ελι­ζα­μπέτ Μπορν ότι «η με­ταρ­ρύθ­μι­ση θα επι­τρέ­ψει να επα­νε­κτι­μη­θούν οι απο­λα­βές των συ­ντα­ξιο­δο­τη­μέ­νων ερ­γα­ζο­μέ­νων, τε­χνι­τών και μι­κρο­μα­γα­ζα­τό­ρων που δού­λευαν με τον κα­τώ­τα­το μισθό: θα παίρ­νουν πε­ρί­που 1.200 ευρώ το μήνα». Ισχυ­ρί­στη­κε από μόνη της ότι αυτό αφορά 1,8 εκα­τομ­μύ­ριο συ­ντά­ξεις. Τε­λι­κά, η διά­ψευ­ση ήρθε κα­τευ­θεί­αν από τον υπουρ­γό που έχει την ευ­θύ­νη της με­ταρ­ρύθ­μι­σης, τον Ολι­βιέ Ντου­σόπ: «Τώρα να σας πω αν θα αφορά 10, 20 ή 30 χι­λιά­δες αν­θρώ­πους, δεν το γνω­ρί­ζω». Το ίδιο ισχύ­ει με τη συ­μπε­ρί­λη­ψη των χρό­νων «μα­θη­τεί­ας» [πρα­κτι­κής εξά­σκη­σης] στον υπο­λο­γι­σμό του ερ­γά­σι­μου βίου για πλήρη σύ­ντα­ξη, που θα αφορά μόνο τους νέους αν­θρώ­πους που βρί­σκο­νταν σε «μα­θη­τεία» μετά το 2014. Οι πολ­λές ανα­κρί­βειες και τα μικρά ψέ­μα­τα απα­ξιώ­νουν πλή­ρως κάθε επι­κοι­νω­νια­κή τα­κτι­κή της κυ­βέρ­νη­σης.

Τα επι­θε­τι­κά επι­χει­ρή­μα­τα της κυ­βέρ­νη­σης είναι τα πιο γε­λοία. Ο υπουρ­γός Προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού, Γκα­μπριέλ Ατάλ, τολμά να δια­κη­ρύσ­σει ότι «το σύ­στη­μα δια­νο­μής [συ­ντά­ξε­ων] πρέ­πει να σωθεί από τη χρε­ο­κο­πία». Υπάρ­χουν πολλά και ιδιαί­τε­ρα ανα­λυ­τι­κά άρθρα που έχουν απο­δεί­ξει την απάτη αυτών των επι­χει­ρη­μά­των, αν λά­βου­με υπόψη την απο­στα­θε­ρο­ποί­η­ση του συ­στή­μα­τος λόγω της μεί­ω­σης των κοι­νω­νι­κών ει­σφο­ρών. Οι εξαι­ρέ­σεις των ερ­γο­δο­τών από την κα­τα­βο­λή ασφα­λι­στι­κών ει­σφο­ρών φτά­νουν τα 85 δισ. ευρώ στον προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό Κοι­νω­νι­κής Ασφά­λι­σης του 2021. Επι­πλέ­ον, η κυ­βέρ­νη­ση απαι­τεί από τις υπη­ρε­σί­ες που τις αφορά, να επι­δει­κνύ­ουν στους οί­κους αξιο­λό­γη­σης και στην Κο­μι­σιόν τον υπο­δειγ­μα­τι­κό της δη­μο­σιο­νο­μι­κό χα­ρα­κτή­ρα,μειώ­νο­ντας κάθε χρόνο κατά 17 δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια ευρώ το κε­φά­λαιο του χρέ­ους της.

Τέλος, είναι πα­ρά­δο­ξο να βλέ­που­με τους βου­λευ­τές της Renaissance [«Ανα­γέν­νη­ση», το κόμμα του Μα­κρόν] να μέμ­φο­νται τους βου­λευ­τές της NUPES γιατί αρ­νού­με­νοι τη με­ταρ­ρύθ­μι­ση, θέ­λουν «να δη­μιουρ­γη­θεί ένα αβά­στα­χτο χρέος 160 δισ. ευρώ». Αυτά τα 160 δισ. ευρώ υπο­τί­θε­ται ότι αντι­στοι­χούν στο έλ­λειμ­μα που θα έχει συσ­σω­ρευ­θεί μετά από 20 χρό­νια, σύμ­φω­να με το πιο απαι­σιό­δο­ξο σε­νά­ριο του COR (Συμ­βού­λιου Προ­σα­να­το­λι­σμού Συ­ντά­ξε­ων). Πρό­κει­ται για ένα υπο­θε­τι­κό ετή­σιο έλ­λει­μα 8 δισ., το οποίο προ­βάλ­λε­ται στην 20ε­τία για να πα­ρου­σια­στεί ένα βάρος που μοιά­ζει ως αβά­στα­χτο, τη στιγ­μή που ο ετή­σιος προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός της Κοι­νω­νι­κής Ασφά­λι­σης είναι πάνω από 700 δισ. ευρώ, ενώ το έλ­λειμ­μα του κρα­τι­κού προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού για το 2023 είναι 165 δισ. ευρώ. Αυτό το έλ­λειμ­μα δεν εμπό­δι­σε την κυ­βέρ­νη­ση να προ­γραμ­μα­τί­ζει μια αύ­ξη­ση των στρα­τιω­τι­κών δα­πα­νών κατά 100 δισ. ευρώ την πε­ρί­ο­δο 2024-30 και να κα­ταρ­γή­σει την ει­σφο­ρά επί της προ­στι­θέ­με­νης αξίας των επι­χει­ρή­σε­ων, που αφορά ετή­σια έσοδα 9,7 δισ. ευρώ, από τον προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό του 2023. Θα πρέ­πει επί­σης να θυ­μό­μα­στε ότι η βο­ή­θεια που κα­τα­βά­λει το κρά­τος σε επι­χει­ρή­σεις (είτε με δα­πά­νες είτε με φο­ρο­α­παλ­λα­γές) είναι 157 δισ. ευρώ ετη­σί­ως. Είναι λοι­πόν προ­φα­νές ότι το επί­δι­κο σε όλη αυτή τη συ­ζή­τη­ση αφορά την ανα­δια­νο­μή του πλού­του, ξε­κι­νώ­ντας από τις πηγές των φο­ρο­λο­γι­κών εσό­δων και τη δια­νο­μή των δη­μό­σιων δα­πα­νών.

Οι δια­δη­λώ­σεις, ιδιαί­τε­ρα στις μι­κρές και με­σαί­ες πό­λεις, είχαν μα­ζι­κή λαϊκή συμ­με­το­χή που δεν εκ­φρά­ζει μόνο την απόρ­ρι­ψη της συ­ντα­ξιο­δο­τι­κής με­ταρ­ρύθ­μι­σης, αλλά δίνει φωνή και στην δυ­σα­ρέ­σκεια, την απελ­πι­σία που προ­κα­λεί ο πλη­θω­ρι­σμός, η αύ­ξη­ση του κό­στους ζωής και ιδιαί­τε­ρα των τρο­φί­μων και της ενέρ­γειας, όπως και η διά­λυ­ση των δη­μό­σιων υπη­ρε­σιών, με πρώτα τα νο­σο­κο­μεία και τα σχο­λεία.

Όλα αυτά ενώ οι 40 κο­ρυ­φαί­οι ει­σηγ­μέ­νοι στο χρη­μα­τι­στή­ριο Όμι­λοι [CAC 40] ανα­κοι­νώ­νουν διευ­ρυ­μέ­να κέρδη και ο πλου­τι­σμός μιας μι­κρής μειο­ψη­φί­ας στέ­κε­ται απέ­να­ντι στην επι­σφά­λεια των πολ­λών: 80 δισ. ευρώ (με­τα­ξύ των οποί­ων 56 δισ. σε με­ρί­σμα­τα) δια­νε­μή­θη­καν στους με­τό­χους των CAC 40 το 2022. Ο Εμ­μα­νου­έλ Μα­κρόν μπο­ρεί να είναι πε­ρή­φα­νος που ο Μπερ­νάρ Αρνό, ο οποί­ος πρό­σφα­τα τον συ­νό­δε­ψε στην Ουά­σινγ­κτον, έγινε ο ιδιο­κτή­της της πρώ­της πε­ριου­σί­ας στον πλα­νή­τη, με 213 δισ. δο­λά­ρια.

Η κα­τά­στα­ση όσον αφορά τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις προ­φα­νώς δεν είναι απλή. Η κυ­βέρ­νη­ση αγνο­εί πλή­ρως τη θέ­λη­ση της πλειο­ψη­φί­ας που εκ­φρά­ζε­ται στους δρό­μους. Από την άλλη, επι­διώ­κει να θε­με­λιώ­σει τη νο­μι­μο­ποί­η­σή της μέσω μιας κοι­νο­βου­λευ­τι­κής συμ­φω­νί­ας με τους Ρε­που­μπλι­κά­νους, που απο­τε­λεί τη μόνη πι­θα­νό­τη­τα να απο­κτή­σει πλειο­ψη­φία στη Βουλή και στη Γε­ρου­σία.

Κάθε διά­λο­γος με τα συν­δι­κά­τα έχει απο­κλει­στεί εδώ και αρ­κε­τές εβδο­μά­δες, αλλά από την άλλη, η Ελι­ζα­μπέτ Μπορν και οι υπουρ­γοί της δια­πραγ­μα­τεύ­ο­νται με το πα­ρα­δο­σια­κό κόμμα της Δε­ξιάς. Η τα­ξι­κή πε­ρι­φρό­νη­ση που επι­δει­κνύ­ε­ται απέ­να­ντι στη λαϊκή θέ­λη­ση εμ­βα­θύ­νει πε­ρισ­σό­τε­ρο την απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα ενά­ντια σε αυτή τη με­ταρ­ρύθ­μι­ση, αλλά και απο­κα­λύ­πτει την πο­λι­τι­κή προ­σέγ­γι­ση της κυ­βέρ­νη­σης: Να επα­να­λά­βει την τα­κτι­κή του Σαρ­κο­ζί το φθι­νό­πω­ρο του 2010, που προ­κει­μέ­νου να αυ­ξή­σει τα όρια ηλι­κί­ας από τα 60 στα 62, αντι­στά­θη­κε σε μια σειρά απερ­γιών και δια­δη­λώ­σε­ων που ήταν αντί­στοι­χου επι­πέ­δου με αυτές που βλέ­που­με σή­με­ρα: Μέσα στο Σε­πτέμ­βρη και μέχρι τα μέσα Οκτώ­βρη του 2010, υπήρ­ξαν 7 με­γά­λες μέρες απερ­γιών και δια­δη­λώ­σε­ων, με ένα συν­δι­κα­λι­στι­κό μέ­τω­πο πα­νο­μοιό­τυ­πο με το ση­με­ρι­νό και με με­γά­λες απερ­γί­ες. Από τις 12 Οκτώ­βρη, οι σι­δη­ρό­δρο­μοι, το μετρό, τα λι­μά­νια και τα δι­υ­λι­στή­ρια κα­τέ­βη­καν σε απερ­γία: 18 μέρες απερ­γί­ας στα τρένα, 12 δι­υ­λι­στή­ρια απο­κλει­σμέ­να και ελ­λεί­ψεις καυ­σί­μων στο ένα τρίτο των σταθ­μών εξυ­πη­ρέ­τη­σης. Εκεί­νες τις μέρες, ο δια­συν­δι­κα­λι­στι­κός συ­ντο­νι­σμός πε­ριο­ρί­στη­κε στο να καλεί μέρες δρά­σης, με όλο και με­γα­λύ­τε­ρα χρο­νι­κά κενά με­τα­ξύ τους, και άφησε το κί­νη­μα χωρίς κα­νέ­να προ­σα­να­το­λι­σμό το βράδυ της 19ης Οκτώ­βρη [ψή­φι­ση του νέου νόμου]. Ο Σαρ­κο­ζί και ο υπουρ­γός του ο Βερτ, κα­τά­φε­ραν έτσι να πε­ρά­σουν μια λα­ο­μί­ση­τη απο­νο­μι­μο­ποι­η­μέ­νη με­ταρ­ρύθ­μι­ση. Ο Σαρ­κο­ζί είχε την πο­λυ­τέ­λεια ακόμα και να συγ­χα­ρεί τις συν­δι­κα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες στις 16 Νο­έμ­βρη του 2010 στο TF1, το με­γα­λύ­τε­ρο τη­λε­ο­πτι­κό κα­νά­λι:

«Πρέ­πει να τι­μή­σου­με τις συν­δι­κα­λι­στι­κές δυ­νά­μεις της χώρας μας, καθώς κά­να­με πράξη αυτή τη ση­μα­ντι­κή συ­ντα­ξιο­δο­τι­κή με­ταρ­ρύθ­μι­ση χωρίς κα­θό­λου βία. (…) Ο γαλ­λι­κός λαός δι­καιού­ται να είναι πε­ρή­φα­νος. Εκ­δή­λω­σαν την δια­φω­νία τους, τις ανη­συ­χί­ες τους, αλλά με σε­βα­σμό ο ένας απέ­να­ντι στον άλλο. (…). Τα συν­δι­κά­τα έδει­ξαν υπευ­θυ­νό­τη­τα». Το UMP πλή­ρω­σε το τί­μη­μα 2 χρό­νια αρ­γό­τε­ρα, όταν έχασε την προ­ε­δρία και είδε την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πλειο­ψη­φία να πη­γαί­νει στο Σο­σια­λι­στι­κό Κόμμα, το οποίο όμως όχι μόνο δεν ακύ­ρω­σε την με­ταρ­ρύθ­μι­ση του Βερτ αλλά πρό­σθε­σε και την με­ταρ­ρύθ­μι­ση του Του­ρέν που αυ­ξά­νει στα­δια­κά τα χρό­νια ετή­σιων ει­σφο­ρών [για θε­με­λί­ω­ση δι­καιώ­μα­τος πλή­ρους σύ­ντα­ξης].

Το ζή­τη­μα της ανα­νε­ού­με­νης απερ­γί­ας, της γε­νι­κής απερ­γί­ας [διαρ­κεί­ας] που θα έκανε τον Βερτ και τον Σαρ­κο­ζί να υπο­κύ­ψουν, είχε τεθεί στις δια­δη­λώ­σεις και μέσα στα συν­δι­κά­τα. Αλλά ένα με­γά­λο μέρος του δια­συν­δι­κα­λι­στι­κού συ­ντο­νι­σμού ήταν αντί­θε­το. Όπως ο Φραν­σουά Σερέκ, τότε γε­νι­κός γραμ­μα­τέ­ας της CFDT, που είχε στο Γαλ­λι­κό Πρα­κτο­ρείο Ει­δή­σε­ων στις 23 Σε­πτέμ­βρη: «Αυτοί που θέ­λουν να ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποι­ή­σουν το κί­νη­μα, που κα­λούν σε γε­νι­κή απερ­γία, θέ­λουν να πε­ρά­σου­με σε μια πο­λι­τι­κή προ­σέγ­γι­ση (…). Αλλά η δύ­να­μη αυτού του κι­νή­μα­τος βρί­σκε­ται στο ότι δεν είναι πο­λι­τι­κό, αλλά κοι­νω­νι­κό. Έχου­με μια ήσυχη δύ­να­μη, ας τη χρη­σι­μο­ποι­ή­σου­με». Ο Μπερ­νάρ Τυμπό, γε­νι­κός γραμ­μα­τέ­ας της CGT είχε απο­φύ­γει μια κα­θα­ρή απά­ντη­ση, δη­λώ­νο­ντας στις 10 Σε­πτέμ­βρη στη Le Monde: «Όσο κυ­ριαρ­χεί η αδιαλ­λα­ξία, τόσο θα κερ­δί­ζει έδα­φος η ιδέα των ανα­νε­ού­με­νων απερ­γιών». Συ­νο­λι­κά, ο δια­συν­δι­κα­λι­στι­κός συ­ντο­νι­σμός δεν ενα­ντιώ­θη­κε στις ανα­νε­ού­με­νες απερ­γί­ες σε κάθε κλάδο, αλλά τις άφησε απλά να συμ­βούν χωρίς να επι­χει­ρεί να τις ενι­σχύ­σει, να τις επε­κτεί­νει, να ορ­γα­νώ­σει ένα αγω­νι­στι­κό «κα­λε­ντά­ρι» για την ανά­πτυ­ξη της σύ­γκρου­σης. Το 2010, οι μα­χη­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες προ­ήλ­θαν από ένα με­γά­λο αριθ­μό συν­δι­κά­το και μα­χη­τι­κών αγω­νι­στών που έφτια­ξαν συ­ντο­νι­σμούς και δια­κλα­δι­κές γε­νι­κές συ­νε­λεύ­σεις για να ενι­σχυ­θούν οι απερ­γί­ες και να ορ­γα­νω­θούν οι απο­κλει­σμοί, ιδιαί­τε­ρα στην Του­λούζ, τη Ρουέν, τη Μασ­σα­λία και το δια­μέ­ρι­σμα 92 της πε­ρι­φέ­ρειας του Πα­ρι­σιού.

Το ίδιο ζή­τη­μα λοι­πόν είναι ιδιαί­τε­ρα παρόν και σή­με­ρα. Αξί­ζει να ση­μειω­θούν δύο ση­μα­ντι­κές δια­φο­ρές με το 2010, όσον αφορά την πο­λι­τι­κή των συν­δι­κα­λι­στι­κών ηγε­σιών: Πρώ­τον, όλα τα συν­δι­κά­τα είναι ξε­κά­θα­ρα υπέρ της από­συρ­σης του νο­μο­σχε­δί­ου της Μπορν. Αυτό δεν ίσχυε το 2010 [όταν κά­ποια αγω­νί­ζο­νταν για «βελ­τιώ­σεις»]. Η άλλη δια­φο­ρά είναι ακρι­βώς η ύπαρ­ξη της εμπει­ρί­ας του 2010 και της απο­τυ­χί­ας της -οι συν­δι­κα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες έχουν επί­γνω­ση αυτής της απο­τυ­χί­ας.

Στις 7 Φλε­βά­ρη, η συν-εκ­πρό­σω­πος των Solidaires, Μυ­ριέλ Ζιλ­μπέρ, δή­λω­σε: «Δεν θα μπο­ρέ­σου­με να νι­κή­σου­με αν δεν κι­νη­θού­με προς ένα πραγ­μα­τι­κό, ανα­νε­ού­με­νο και γε­νι­κευ­μέ­νο μπλο­κά­ρι­σμα της οι­κο­νο­μί­ας. Οι με­γά­λες δια­δη­λώ­σεις δεν θα αρ­κέ­σουν». Τα Solidaires έχουν προ­τεί­νει συ­γκε­κρι­μέ­να να γί­νουν προ­ε­τοι­μα­σί­ες για τις 8 Μάρτη, προ­ω­θώ­ντας την προ­ο­πτι­κή μιας ανα­νε­ού­με­νης απερ­γί­ας από εκεί­νη την ημε­ρο­μη­νία και μετά. Ο στό­χος είναι εμ­φα­νώς να συν­δυα­στεί στο κα­λε­ντά­ρι της μάχης ενά­ντια στη συ­ντα­ξιο­δο­τι­κή με­ταρ­ρύθ­μι­ση, η απερ­γία και η φε­μι­νι­στι­κή δια­δή­λω­ση της Πα­γκό­σμιας Μέρας της Γυ­ναί­κας στις 8 Μάρτη, έχο­ντας τη γνώση ότι ήδη η CGT, η FSU και τα Solidaires προ­ε­τοι­μά­ζο­νται από κοι­νού για να στη­ρί­ξουν αυτή την ημε­ρο­μη­νία.

Ο πα­νε­θνι­κός δια­συν­δι­κα­λι­στι­κός συ­ντο­νι­σμός στο σύ­νο­λό του, πήρε υπόψη του εν μέρει αυτή την πρό­τα­ση. Στη δια­κή­ρυ­ξή του στις 11 Φλε­βά­ρη με τίτλο «Ο δια­συν­δι­κα­λι­στι­κός συ­ντο­νι­σμός είναι έτοι­μος να σκλη­ρύ­νει την κι­νη­το­ποί­η­ση», δη­λώ­νει: «Αν η κυ­βέρ­νη­ση και οι βου­λευ­τές πα­ρα­μεί­νουν κου­φοί απέ­να­ντι στη λαϊκή δια­μαρ­τυ­ρία, ο δια­συν­δι­κα­λι­στι­κός συ­ντο­νι­σμός θα κα­λέ­σει σε σκλή­ρυν­ση της κι­νη­το­ποι­η­μέ­νης πα­ρα­λύ­ο­ντας στις 7 Μάρτη κάθε κλάδο σε όλη τη Γαλ­λία… και αξιο­ποιώ­ντας την 8η Μάρτη… για να υπο­γραμ­μι­στεί η με­γά­λη κοι­νω­νι­κή αδι­κία αυτής της με­ταρ­ρύθ­μι­σης απέ­να­ντι στις γυ­ναί­κες». Είναι εμ­φα­νές ότι αυτή η ανα­κοί­νω­ση ται­ριά­ζει στην πρό­τα­ση των Solidaires που κα­λούν σε προ­ε­τοι­μα­σί­ες σε όλους τους κλά­δους για μια γε­νι­κή απερ­γία, ανα­νε­ού­με­νη από τις 7 Μάρτη και μετά. Ήδη η ομο­σπον­δία της CGT στους σι­δη­ρο­δρο­μι­κούς καλεί σε ανα­νε­ού­με­νη απερ­γία από εκεί­νη την ημέρα, όπως και ο δια­συν­δι­κα­λι­στι­κός συ­ντο­νι­σμός στις αστι­κές συ­γκοι­νω­νί­ες του Πα­ρι­σιού (RATP). Τις επό­με­νες μέρες ανα­μέ­νε­ται να βγά­λουν μια γε­νι­κή ανα­κοί­νω­ση τα Solidaires. Είναι πολύ πι­θα­νό ότι τις επό­με­νες ημέ­ρες θα προ­κύ­ψουν πε­ρισ­σό­τε­ρα κα­λέ­σμα­τα στην ίδια κα­τεύ­θυν­ση. Θα μπο­ρού­σε έτσι να δια­μορ­φω­θεί ένας κα­θα­ρό και δια­κλα­δι­κό χρο­νο­διά­γραμ­μα για ανα­νε­ού­με­νες απερ­γί­ες από τις 7 Μάρτη. Επι­πλέ­ον, αυτή η ημε­ρο­μη­νία είναι και το τέλος των χει­με­ρι­νών σχο­λι­κών δια­κο­πών, κάτι που ανοί­γει τις πι­θα­νό­τη­τες κι­νη­το­ποί­η­σης στα λύ­κεια και ενί­σχυ­σης του κι­νή­μα­τος που έχει ξε­κι­νή­σει στα πα­νε­πι­στή­μια. Κάπως έτσι, μπο­ρεί να προ­κύ­ψει ένα δια­φο­ρε­τι­κό σε­νά­ριο από αυτό του 2010.

Το θε­με­λιώ­δες ερώ­τη­μα είναι προ­φα­νώς αν υπάρ­χει η πε­ποί­θη­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων ότι είναι εφι­κτό να νι­κή­σου­με, ότι αξί­ζει τον κόπο να βρε­θού­με σε απερ­γία από τις 7 Μάρτη και μετά για να οδη­γή­σου­με τον Μα­κρόν σε υπο­χώ­ρη­ση. Οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις οφεί­λουν να δια­χει­ρι­στούν με προ­σο­χή τις επό­με­νες 25 μέρες, γιατί πα­ρό­τι μπο­ρούν να συμ­βά­λουν σε διά­φο­ρους κλά­δους για την προ­ε­τοι­μα­σία ενός κα­θο­λι­κού κι­νή­μα­τος στις αρχές Μάρτη, μπο­ρούν επί­σης να προ­κα­λέ­σουν κι ένα αί­σθη­μα πα­ραί­τη­σης στον πλη­θυ­σμό.

Η κυ­βέρ­νη­ση και τα φι­λι­κά της ΜΜΕ γνω­ρί­ζουν πολύ καλά ότι ξε­κι­νά μια νέα φάση. Ο Μα­κρόν δεν επι­διώ­κει πλέον να πεί­σει. Θέλει κυ­ρί­ως να απο­δυ­να­μώ­σει ή να διαι­ρέ­σει το κί­νη­μα. Πρώτα από όλα απευ­θυ­νό­με­νος ου­σια­στι­κά στις «με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κές» συ­νο­μο­σπον­δί­ες, ιδιαί­τε­ρα τις CFDT, CGC και UNSA, προ­κει­μέ­νου να τις απο­σπά­σει από τους «σκλη­ρο­πυ­ρη­νι­κούς» της ανα­νε­ού­με­νης απερ­γί­ας. Μέχρι τώρα το συν­δι­κα­λι­στι­κό μέ­τω­πο έχει αντέ­ξει και ο ίδιος ο γε­νι­κός γραμ­μα­τέ­ας της CFDT, Λορέν Μπερ­ζέ, επα­να­λαμ­βά­νει ότι αν το κί­νη­μα σκλη­ρύ­νει η κυ­βέρ­νη­ση θα έχει την πλήρη ευ­θύ­νη για αυτή την εξέ­λι­ξη.

Πα­ράλ­λη­λα, τα ΜΜΕ και η κυ­βέρ­νη­ση επι­χει­ρούν να στρέ­ψουν τα φώτα του εν­δια­φέ­ρο­ντος στην κοι­νο­βου­λευ­τι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση στην Εθνο­συ­νέ­λευ­ση. Κα­τη­γο­ρούν την NUPES και ιδιαί­τε­ρα την Ανυ­πό­τα­κτη Γαλ­λία ότι έχουν κάνει μπά­χα­λο τη συ­ζή­τη­ση και την μπλο­κά­ρουν με την κα­τά­θε­ση 11.000 τρο­πο­λο­γιών. Οι μα­κρο­νι­κοί βου­λευ­τές, που στο συ­γκε­κρι­μέ­νο ζή­τη­μα συμ­μα­χούν με τον Εθνι­κό Συ­να­γερ­μό, αντι­δρούν υστε­ρι­κά στο πα­ρα­μι­κρό πε­ρι­στα­τι­κό για το οποίο είναι τάχα ένο­χοι οι βου­λευ­τές της NUPES: Όπως πχ γιατί έπαι­ζαν με μια μπάλα που είχαν φτιά­ξει απερ­γοί και είχε πάνω της το πρό­σω­πο του Ολι­βιέ Ντου­σόπ, του υπουρ­γού που φέρει την ευ­θύ­νη της με­ταρ­ρύθ­μι­σης. Πα­ρο­μοί­ως, η κυ­βέρ­νη­ση κάνει υπερ­βο­λι­κά με­γά­λο θό­ρυ­βο για ένα ομοί­ω­μα της Ελι­ζα­μπέτ Μπορν που κρε­μά­στη­κε από μια αγ­χό­νη στη δια­δή­λω­ση της 11ης Φλε­βά­ρη. Ωστό­σο, είναι συ­νη­θι­σμέ­νο στις κοι­νω­νι­κές δια­δη­λώ­σεις των τε­λευ­ταί­ων 50 χρό­νων να βλέ­πει κα­νείς συν­θή­μα­τα, πλα­κάτ ή ομοιώ­μα­τα που γε­λοιο­ποιούν και βρί­ζουν προ­έ­δρους και υπουρ­γούς. Ο στό­χος των Μα­κρο­νι­κών είναι προ­φα­νώς να χρη­σι­μο­ποιούν αυ­τούς τους αντι­πε­ρι­σπα­σμούς για να χα­λα­ρώ­σει η μέγ­γε­νη στην οποία έχουν βρε­θεί.

Εν τω με­τα­ξύ, στις πιο πρό­σφα­τες συ­νε­δριά­σεις της Εθνο­συ­νέ­λευ­σης εί­δα­με επί­σης τους Μα­κρο­νι­κούς και τους Ρε­που­μπλι­κα­νούς βου­λευ­τές να σπεύ­δουν να συ­να­σπι­στούν την τε­λευ­ταία στιγ­μή ως έσχα­τη λύση για να ανα­τρα­πεί μια πλειο­ψη­φία που είχε προ­τεί­νει να κο­στί­ζουν 1 ευρώ τα γεύ­μα­τα για όλους τους φοι­τη­τές στα εστια­τό­ρια των πα­νε­πι­στη­μί­ων. Με την αντί­στοι­χη τα­κτι­κή, δεν κα­τά­φε­ραν να εμπο­δί­σουν την εθνο­συ­νέ­λευ­ση να υιο­θε­τή­σει ένα νο­μο­σχέ­διο του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος για επα­νε­θνι­κο­ποί­η­ση της EDF -σχε­δόν απο­κλει­στι­κού πα­ρα­γω­γού ηλε­κτρι­κού ρεύ­μα­τος στη Γαλ­λία- και έξοδο από τους κα­νό­νες της ΕΕ όσον αφορά την τιμή του ρεύ­μα­τος. Προ­φα­νώς αυτό το ψη­φι­σμέ­νο νο­μο­σχέ­διο θα αμ­φι­σβη­τη­θεί από τη δεξιά πλειο­ψη­φία στη Γε­ρου­σία, όμως όλα αυτά τα πε­ρι­στα­τι­κά απο­δει­κνύ­ουν την αδυ­να­μία της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής ομά­δας της «Ανα­γέν­νη­σης» στην εθνο­συ­νέ­λευ­ση [ΣτΜ: το προ­ε­δρι­κό μπλοκ είναι ήδη μειο­ψη­φι­κό, αλλά και αυτό δεν είναι δε­δο­μέ­νο, καθώς πε­ρι­λαμ­βά­νει και τα­λα­ντευό­με­νους συμ­μά­χους πέρα από την «Ανα­γέν­νη­ση», το αμι­γώς μα­κρο­νι­κό κόμμα]. Ως μειο­ψη­φία, εξαρ­τιό­νται όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο από την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή ομάδα των Ρε­που­μπλι­κα­νών για να εξα­σφα­λί­ζουν την ψή­φι­ση των μέ­τρων τους. Αντι­με­τω­πί­ζουν την εχθρό­τη­τα της ίδιας της εκλο­γι­κής τους βάσης και φο­βού­νται για το μέλ­λον τους στις επό­με­νες κοι­νο­βου­λευ­τι­κές εκλο­γές.

Άρα το κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό κλίμα στη Γαλ­λία μπο­ρεί να βρί­σκε­ται στα πρό­θυ­ρα ενός ση­μεί­ου κα­μπής. Πο­λι­τι­κά, τα επί­δι­κα είναι πολλά: Να ητ­τη­θεί ο Μα­κρόν, να βελ­τιω­θεί ο συ­σχε­τι­σμός δύ­να­μης υπέρ των λαϊ­κών τά­ξε­ων και να ενι­σχυ­θεί η πίστη σε μια εναλ­λα­κτι­κή που θα μπο­ρεί να βάλει τέλος στις επι­θέ­σεις του νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου κα­πι­τα­λι­σμού και να ικα­νο­ποι­ή­σει τις λαϊ­κές ανά­γκες. Πέρα από το ζή­τη­μα των συ­ντά­ξε­ων, υπάρ­χει ένα πα­ρά­θυ­ρο που μπο­ρεί να ανοί­ξει και ένας φόβος που μπο­ρεί να κυ­ριεύ­σει τις κα­πι­τα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες.

Οι πι­κρό­χο­λες επι­θέ­σεις που στο­χεύ­ουν να απα­ξιώ­σουν την NUPES και οι κο­λα­κεί­ες προς την ακρο­δε­ξιά, η οποία είναι συμ­βα­τή με τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές (όπως δεί­χνει ξε­κά­θα­ρα η κυ­βέρ­νη­ση Με­λό­νι στην Ιτα­λία), είναι ση­μά­δια ότι αρ­χί­ζει να εμ­φα­νί­ζε­ται ένας τέ­τοιος φόβος. Η οι­κο­δό­μη­ση ενός πραγ­μα­τι­κού αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κού πο­λι­τι­κού με­τώ­που μέσα στη φωτιά του κι­νή­μα­τος ενά­ντια στη με­ταρ­ρύθ­μι­ση του Μα­κρόν θα μπο­ρού­σε να κάνει ένα πραγ­μα­τι­κό άλμα μπρο­στά. Αυτό θα εξαρ­τη­θεί πρώτα από όλα από την ικα­νό­τη­τα να δια­τη­ρή­σει ενερ­γή την κι­νη­το­ποί­η­ση, να την «ρι­ζώ­σει» και να προ­ε­τοι­μά­σει την ανα­νε­ού­με­νη απερ­γία στους πε­ρισ­σό­τε­ρους δυ­να­τούς κλά­δους. Το να μην αφε­θεί το κί­νη­μα να ξε­φου­σκώ­σει τις επό­με­νες 25 μέρες θα είναι απο­φα­σι­στι­κό με αυτή την έν­νοια.

/rproject.gr