Μετάφραση: Αντωνία Πάνου
Την Τετάρτη 13 Μαΐου, το περιοδικό Forbes δημοσίευσε την κατάταξή του με τις 20 μεγαλύτερες περιουσίες του κόσμου. Μεταξύ αυτών, αξίζει να σημειωθεί η παρουσία ενός Γάλλου – του Μπερνάρ Αρνώ – και μιας Γαλλίδας – της Φρασουάζ Μπεττανκούρ Μεγιέ –που είναι αντίστοιχα ο πλουσιότερος άνδρας και η πλουσιότερη γυναίκα στον κόσμο. Μην ανησυχείτε, παρά τις κρίσεις, οι καπιταλιστικές περιουσίες πάνε καλά στη Μακρονία.
Αρνώ- Μπεττενκούρ, τα πρώτα παράσιτα της Γαλλίας. Σύμφωνα με το Forbes, η περιουσία της οικογένειας Αρνώ υπολογίζεται σε 196 δισεκατομμύρια ευρώ και της Φρασουάζ Μπεττανκούρ Μεγιέ σε σχεδόν 80 δισεκατομμύρια. Για να κόψουμε κάθε φαντασίωση ότι αυτοί οι δισεκατομμυριούχοι είναι αυτοδημιούργητοι, ας θυμηθούμε ότι οι οικογένειες του Μπερνάρ Αρνώ από πατέρα και μητέρα προέρχονταν από την ανώτερη μεσαία τάξη, όπως και εκείνες της Φρασουάζ Μπεττανκούρ Μεγιέ, της οποίας η μητέρα Λιλιάν Μπεττανκούρ ήταν ήδη η πλουσιότερη γυναίκα στον κόσμο το 2016 και το 2017. Και ας μην ανησυχούμε για τους απογόνους τους που θα πρέπει να σηκώσουν το “βάρος” (sic) της επιτυχίας των μεγαλύτερων τους, όλοι τους ήδη ανακυκλώνονται στις οικογενειακές επιχειρήσεις.
Αυτό που έχουν κοινό οι δύο αυτές οικογένειες είναι ότι κινούνται στα οικονομικά νερά της βιομηχανίας ειδών πολυτελείας, ενός τομέα όπου η Γαλλία διαπρέπει ιδιαίτερα στους τομείς της μόδας, των καλλυντικών και των αρωμάτων. Πράγματι, τέσσερις από τις δέκα κορυφαίες μάρκες πολυτελείας, παγκοσμίως, είναι γαλλικές: η LVMH και η Hermès, που ανήκουν στον Μπερνάρ Αρνώ, η Kering, που ανήκει στον Φρανσουά Πινό (3η μεγαλύτερη γαλλική περιουσία) και η L’Oréal, που ανήκει στην Φρασουάζ Μπεττανκούρ. Επιπλέον, την 4η και την 5η θέση στην κατάταξη καταλαμβάνουν οι Αλαίν και Ζεράρντ Βαρτχάιμερ, ιδιοκτήτες της Chanel.
Η αγορά των πολυτελών ειδών μοιράζεται μεταξύ πολλαπλών πολύ προσοδοφόρων δραστηριοτήτων που λαμβάνουν κρατικές ενισχύσεις ή φορολογικές ελαφρύνσεις (μεγάλοι αμπελώνες, αγορά τέχνης, πολυτελή ακίνητα κ.λπ.). Σύμφωνα με μελέτη της Deloitte, οι γαλλικές εταιρείες ειδών πολυτελείας κατέχουν το 23,5% της παγκόσμιας αγοράς ειδών πολυτελείας, η οποία αναμένεται να φτάσει σε ετήσιο κύκλο εργασιών 320 έως 330 δισεκατομμύρια ευρώ μέσα στην επόμενη πενταετία.
Ένα άλλο κοινό χαρακτηριστικό αυτών των καπιταλιστικών δυναστειών ειδών πολυτελείας είναι ότι διοικούν εταιρείες που κάνουν εκτεταμένη χρήση υπεργολαβιών, με εταιρείες π.χ. όπως η Thomas Leather Goods, όπου οι εργαζόμενοι υπόκεινται σε κολασμένους ρυθμούς εργασίας και μερικές φορές στερούνται ακόμα και τα πιο βασικά τους δικαιώματα, όπως το δικαίωμα στην απεργία. Οι εταιρείες αυτές επίσης καταφεύγουν στην εργασία σε φυλακές, όπου «οι αμοιβές είναι απρεπείς – μεταξύ 20 και 45% του κατώτατου μισθού – και η εργασία με το κομμάτι, που έχει απαγορευτεί από το 2009, εξακολουθεί να είναι συνηθισμένη» σύμφωνα με την OIP.
Ο τομέας των ειδών πολυτέλειας είναι τόσο σημαντικός σε αυτή την κατάταξη που σχεδόν λυπάται κανείς τους υπόλοιπους Γάλλους ολιγάρχες, όπως τον Εμανουέλ Μπεσνιέ (6η μεγαλύτερη γαλλική περιουσία), το αφεντικό της Lactalis, (αγροδιατροφικής –ιδιαίτερα προϊόντων γάλακτος – βιομηχανία) ο οποίος έχει εκτιμώμενη περιουσία 20,4 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Η συσσώρευση πλούτου γίνεται στις πλάτες εκείνων που τον δημιουργούν.
Είτε στις εταιρείες της οικογένειας Αρνώ), είτε στις εταιρείες Bettencourt (Μπεττενκούρ), Pinault (Πινώ), Besnier(Μπεσνιέ) ή αλλού, η πραγματικότητα για όλους τους εργαζόμενους είναι η εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης τις τελευταίες δεκαετίες. Ενώ στη δεκαετία του 1980, το μερίδιο των μισθών στην προστιθέμενη αξία είχε φτάσει το 75%, σήμερα έχει φτάσει στο ανώτατο όριο του 58%, δηλαδή έχει υποστεί μια απώλεια άνω των δεκαπέντε μονάδων. Αυτό το ποσό– που αφαιρείται από τους εργαζόμενους για να πληρωθούν οι μέτοχοι Αρνώ, Μπεττενκούρ και άλλοι – αντιπροσωπεύει περισσότερα από 250 δισεκατομμύρια ευρώ. Αυτή η πτώση των σχετικών μισθών, δηλαδή του μέρους της αξίας που δημιουργείται από την εργασία και πηγαίνει στον εργαζόμενο, είναι ακόμη πιο δυσβάσταχτη καθώς ο πραγματικός μισθός, δηλαδή αυτό που μπορεί να αγοραστεί με τον μισθό, μειώνεται λόγω του καλπάζοντος πληθωρισμού.
Βυθισμένες σε μια κρίση υπερπαραγωγής, οι μεγάλες φεουδαρχικές δυνάμεις του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού δεν έχουν άλλη επιλογή από το να αφαιμάζουν όλο και περισσότερα χρήματα από τους εργαζόμενους. Η κατανομή του κοινωνικού πλούτου μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας γίνεται όλο και πιο άνιση. Αυτό είναι απολύτως κατανοητό, αφού για να αυξηθεί το μερίδιο του κεφαλαίου – το κέρδος– στην αξία, πρέπει να μειωθεί το μερίδιο που πηγαίνει στην εργασία. Η αδικία που διαπράττουν οι μεγαλύτερες περιουσίες της Γαλλίας είναι επομένως ανάλογη με την αύξηση της φτώχειας στη Γαλλία.
Η πολιτική του Μακρόν στην υπηρεσία των πλουσίων
Έτσι, ο Μακρόν προτιμά να κάνει τους εργαζόμενους να δουλεύουν για άλλα δύο χρόνια, όχι μόνο για να εξοικονομήσει 10 έως 12 δισεκατομμύρια στις πλάτες τους σύμφωνα με το Conseil d’orientation des retraites -COR (Συμβούλιο Προσανατολισμού των συντάξεων), αλλά επίσης και κυρίως για να αυξήσει το μερίδιο του κεφαλαίου στον καταμερισμό της αξίας. Πράγματι, η κυβέρνηση προτιμά να διατηρήσει τις απαλλαγές από τις εργοδοτικές εισφορές που συμβάλλουν στην αύξηση του ελλείμματος και στην αποδυνάμωση της αυτοχρηματοδότησης της κοινωνικής ασφάλισης, προκειμένου να χρησιμοποιήσει αυτό το έλλειμμα ως επιχείρημα για να δικαιολογήσει τις μεταρρυθμίσεις λιτότητας, όπως η διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης. Ο καπιταλισμός βρίσκεται στο τέλος της διαδρομής του και για να την διατηρήσει, μπαίνει σε μηχανική υποστήριξη από το κράτος. Τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων πραγματοποιούνται χάρη στη μαζική στήριξη του κράτους, ιδίως τα 160 δισεκατομμύρια ευρώ δημόσιας βοήθειας που παρέχονται κάθε χρόνο χωρίς κανένα αντίτιμο.
Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι βουλευτές και τα μέλη της κυβέρνησης που ψηφίζουν για την εφαρμογή αυτής της πολιτικής στην υπηρεσία των πλουσιότερων, συγκαταλέγονται στο 3% των Γάλλων που αμείβονται καλύτερα. (Σύμφωνα με έρευνα, που αναφέρει η Le Monde, δύο ερευνητών που ήθελαν να καταρτίσουν μια πρώτη εκτίμηση του εισοδήματος των εκλεγμένων αντιπροσώπων στο Palais-Bourbon από το 1914). Ας θυμηθούμε επίσης ότι οι δηλώσεις συμφερόντων και περιουσιακών στοιχείων της κυβέρνησης που δημοσιεύθηκαν την Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου, αποκάλυψαν ότι η κυβέρνηση της Ελίζαμπεθ Μπορν, – η οποία αρνείται να αυξήσει τους μισθούς, θέλει να αυξήσει την ηλικία συνταξιοδότησης στα 64 έτη, τσακίζει τα δικαιώματα των ανέργων, σπάει τις απεργίες- έχει στις τάξεις της όχι λιγότερους από δεκαεννέα εκατομμυριούχους υπουργούς. Η εκτελεστική εξουσία είναι επομένως ακόμη πιο πλούσια από εκείνη του 2017. Οι 41 υπουργοί έχουν μέση περιουσία 1,9 εκατ. ευρώ, έναντι «μόνο» 1,6 εκατ. ευρώ το 2017. Σχεδόν όλοι τους ανήκουν στο κορυφαίο 10% του πληθυσμού.
Επομένως, δεν υπάρχει τελικά τίποτα το εκπληκτικό στη λίστα που δημοσίευσε το Forbes: η πολιτική είναι θέμα κοινωνικών τάξεων, η κάστα των μικρών επιχειρήσεων που διατηρείται στην εξουσία ξέρει να υπολογίζει στους πολιτικούς της ομόλογους, συνεργούς στην κυβέρνηση, στην Εθνοσυνέλευση και αλλού, στις πολιτικές κοινωνικής οπισθοδρόμησης που υλοποιούνται με κοινή συμφωνία μεταξύ της Medef (ο Γαλλικός ΣΕΒ) και των κυβερνητικών κομμάτων. Για να αλλάξουν όλα και να ανατραπούν τα δεδομένα, θα πρέπει να τα πάρουμε όλα πίσω!
*Η Unité CGT είναι ένα ανεξάρτητο μαχητικό μέσο ενημέρωσης για συνδικαλιστικές, εθνικές και διεθνείς ειδήσεις και αναλύσεις.
kommon.gr/
