Οι πρώτοι 6 μήνες της Μελόνι στην εξουσία

Η  Τζόρτζια Μελόνι συμπλήρωσε 6 μήνες στην πρωθυπουργία [Rp: το άρθρο γράφτηκε στα μέσα Μάη, αντλώντας από κείμενα γραμμένα στις αρχές του] και έχει δώσει πλέον ένα πρώτο σημαντικό δείγμα γραφής.

Εν μέσω μιας (σχε­τι­κά πε­τυ­χη­μέ­νης) κα­μπά­νιας «κα­νο­νι­κο­ποί­η­σης» (με τη γεν­ναία συν­δρο­μή των ιτα­λι­κών ΜΜΕ και της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης), ανα­κύ­πτει κατά και­ρούς το ζή­τη­μα της σχέ­σης του κόμ­μα­τός της με τη φα­σι­στι­κή πα­ρά­δο­ση.

Αν και η Με­λό­νι κάνει πε­ρί­τε­χνους ρη­το­ρι­κούς ελιγ­μούς ικα­νο­ποί­η­σης του «κέ­ντρου» χωρίς να «αδειά­ζει» τον λαό της απέ­να­ντι στον «αντι­φα­σι­σμό», το υπό­λοι­πο κόμμα δεί­χνει μι­κρό­τε­ρη αυ­το­συ­γκρά­τη­ση. Στις κο­ρυ­φές, τα με­γα­λύ­τε­ρα επι­κοι­νω­νια­κά προ­βλή­μα­τα δη­μιουρ­γεί ο Μπε­νί­το Λα­ρού­σα, Πρό­ε­δρος της Γε­ρου­σί­ας, θε­σμι­κά δεύ­τε­ρος τη τάξει πο­λι­τεια­κός πα­ρά­γο­ντας μετά τον Πρό­ε­δρο της Δη­μο­κρα­τί­ας, που δεν δι­στά­ζει να συμ­με­τέ­χει σε εκ­δη­λώ­σεις που λή­γουν με συν­θή­μα­τα υπέρ του «Ντού­τσε» και «Ρω­μαϊ­κούς χαι­ρε­τι­σμούς». Στην βάση, είναι πρό­σφα­τη η επί­θε­ση μελών της νε­ο­φα­σι­στι­κής «Φοι­τη­τι­κής Δρά­σης» σε νε­α­ρούς μα­θη­τές και η ανά­λη­ψη της υπε­ρά­σπι­σής τους από μια νε­ο­να­ζί δι­κη­γό­ρο. Το κυ­βερ­νών κόμμα των «Φρα­τέ­λι Ντ’ Ιτά­λια», παρά τον θό­ρυ­βο γύρω από την υπό­θε­ση, συ­νε­χί­ζει να στε­γά­ζει στα γρα­φεία του στη Φλω­ρε­ντία την «Φοι­τη­τι­κή Δράση».

Η επι­λο­γή της Με­λό­νι να τηρεί σιωπή σε τέ­τοια πε­ρι­στα­τι­κά, προ­κα­λεί έναν κά­ποιο θό­ρυ­βο στα ΜΜΕ για την άρ­νη­σή της να πάρει απο­στά­σεις, αλλά θα ήταν αφε­λές να πε­ρι­μέ­νει κα­νείς να «φθα­ρεί» από αυτά τα πε­ρι­στα­τι­κά. Όπως γρά­φει ο Φα­μπρί­τσιο Μπου­ρα­τί­νι σε ένα εκτε­τα­μέ­νο άρθρο του για το «πρώτο 6μηνο» (του οποί­ου συ­νο­πτι­κή από­δο­ση είναι σε με­γά­λο βαθμό και αυτό εδώ το κεί­με­νο), οι υπο­στη­ρι­κτές της, «ψη­φί­ζο­ντάς την το πε­ρα­σμέ­νο φθι­νό­πω­ρο, δια­κή­ρυ­ξαν στην ουσία ότι δεν τους νοιά­ζει πια η “αντι­φα­σι­στι­κή προ­κα­τά­λη­ψη”, η οποία κα­θό­ρι­ζε την ιτα­λι­κή πο­λι­τι­κή σκηνή για δε­κα­ε­τί­ες».

Ρα­τσι­σμός

Ο ρα­τσι­σμός υπήρ­ξε βα­σι­κή «συ­γκολ­λη­τι­κή ουσία» για τη δια­μόρ­φω­ση ενός αντι­δρα­στι­κού μπλοκ στην Ιτα­λία από την εποχή της ανό­δου του Σαλ­βί­νι. Σε αυτό το ζή­τη­μα, η Με­λό­νι αντι­με­τω­πί­ζει μια δο­κι­μα­σία: Η τα­ρα­χώ­δης διε­θνής κα­τά­στα­ση έχει τε­τρα­πλα­σιά­σει φέτος τον αριθ­μό των προ­σφύ­γων και των με­τα­να­στών που φτά­νουν στις ακτές της Ιτα­λί­ας, απο­στε­ρώ­ντας από την Με­λό­νι τη δυ­να­τό­τη­τα να πα­ρου­σιά­σει «έργο» με σκλη­ρά αριθ­μη­τι­κά δε­δο­μέ­να (και υπεν­θυ­μί­ζο­ντας ότι τί­πο­τε δεν πρό­κει­ται να στα­μα­τή­σει τους αν­θρώ­πους από το να επι­χει­ρούν να κά­νουν το τα­ξί­δι για μια κα­λύ­τε­ρη ζωή).

Η κυ­βέρ­νη­ση απά­ντη­σε με μια κή­ρυ­ξη 6μη­νης «κα­τά­στα­σης έκτα­κτης ανά­γκης». Η επι­λο­γή έχει ιδιαί­τε­ρη πο­λι­τι­κή-ιδε­ο­λο­γι­κή ση­μα­σία. Ενερ­γο­ποιώ­ντας μια «κα­τά­στα­ση έκτα­κτης ανά­γκης», εξι­σώ­νει και επί­ση­μα-θε­σμι­κά την άφιξη προ­σφύ­γων-με­τα­να­στών με μια φυ­σι­κή κα­τα­στρο­φή ή μια παν­δη­μία. Πιο σωστά, αν υπο­λο­γί­σου­με τις κραυ­γές των Φρα­τέ­λι Ντ’ Ιτά­λια ενά­ντια στον «αυ­ταρ­χι­σμό» της κυ­βέρ­νη­σης Κόντε (για την «κα­τά­στα­ση έκτα­κτης ανά­γκης» κατά την αρ­χι­κή-εκρη­κτι­κή εξά­πλω­ση του covid στη Λομ­βαρ­δία), η κυ­βερ­νώ­σα ακρο­δε­ξιά εκ­παι­δεύ­ει την κοινή γνώμη να θε­ω­ρεί τους πρό­σφυ­γες-με­τα­νά­στες με­γα­λύ­τε­ρη απει­λή από μια επι­δη­μι­κή ασθέ­νεια. Στο ίδιο πεδίο, της πο­λι­τι­κοϊ­δε­ο­λο­γι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης, κυ­βερ­νη­τι­κά στε­λέ­χη των Φρα­τέ­λι και της Λέγκα, ανέ­συ­ραν τις κραυ­γές τους ενά­ντια στη «συ­νω­μο­σία της εθνι­κής αντι­κα­τά­στα­σης», μια θε­ω­ρία (σχέ­διο των «πα­γκο­σμιο­ποι­η­τών» να αντι­κα­τα­στή­σουν τον λευκό/χρι­στια­νι­κό/ευ­ρω­παϊ­κό πλη­θυ­σμό με μαύ­ρους/μου­σουλ­μά­νους) που κά­πο­τε πε­ριο­ρι­ζό­ταν στις πιο «πα­λα­βές» γω­νιές του ακρο­δε­ξιού ίντερ­νετ.

Στο πεδίο της εφαρ­μο­σμέ­νης πο­λι­τι­κής, η «κα­τά­στα­ση έκτα­κτης ανά­γκης» εξει­δι­κεύ­τη­κε σε δια­τάγ­μα­τα που ποι­νι­κο­ποιούν τη δράση των 15 πε­ρί­που δια­σω­στι­κών ΜΚΟ που δρουν στη Με­σό­γειο, στή­νουν άτυπα κλει­στά «κέ­ντρα υπο­δο­χής», επι­τα­χύ­νουν τις δια­δι­κα­σί­ες εξέ­τα­σης-απόρ­ρι­ψης αι­τη­μά­των ασύ­λου στα hot-spots. Το γε­γο­νός ότι εμείς εδώ εί­μα­στε απο­λύ­τως εξοι­κειω­μέ­νοι με τέ­τοια μέτρα από το 2016, δεν απο­τε­λεί αιτία εφη­συ­χα­σμού για το τι είναι η Με­λό­νι, αλλά υπο­γράμ­μι­ση  του ποιου πο­λι­τι­κού χώρου την ατζέ­ντα υιο­θέ­τη­σαν οι ελ­λη­νι­κές κυ­βερ­νή­σεις μετά την υπο­γρα­φή (επί ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ…) της συμ­φω­νί­ας ΕΕ-Τουρ­κί­ας.

Η πε­ρι­γρα­φή του Μπου­ρα­τί­νι για το ιτα­λι­κό δόγμα θα μπο­ρού­σε να αφορά την πο­λι­τι­κή του ελ­λη­νι­κού κρά­τους:

«Το μή­νυ­μα είναι εμ­φα­νές: Δεν μπο­ρεί­τε να φτά­σε­τε εδώ. Κι αν φτά­σε­τε, δεν μπο­ρεί­τε να μεί­νε­τε. Κι αν κα­τα­φέ­ρε­τε να μεί­νε­τε… θα κρα­τη­θεί­τε στα hot-spot, ανε­πί­ση­μα κέ­ντρα κρά­τη­σης όπου θα γί­νουν και οι δια­δι­κα­σί­ες ταυ­το­ποί­η­σης και η εξέ­τα­ση των αι­τή­σε­ων ασύ­λου… Δεν θα απο­κτή­σε­τε άδεια πα­ρα­μο­νής για να με­τα­κι­νή­στε. Κι αν μπο­ρέ­σε­τε να με­τα­κι­νη­θεί­τε, δεν θα βρεί­τε κέ­ντρο υπο­δο­χής. Ακόμα κι αν πιά­σε­τε δου­λειά, η αν­θρω­πι­στι­κή σας άδεια δεν θα γίνει άδεια ερ­γα­σί­ας, οπότε θα δου­λεύ­ε­τε πα­ρά­νο­μα, κα­κο­πλη­ρω­μέ­να και σε κα­θε­στώς εκ­βια­σμού. Η εν­σω­μά­τω­ση θα πα­ρα­μεί­νει μια απρό­σι­τη οφθαλ­μα­πά­τη και θα ρη­μά­ζε­τε στα πε­ρι­θώ­ρια της κοι­νω­νί­ας, υπό εκ­με­τάλ­λευ­ση, χωρίς εγ­γυ­ή­σεις και χωρίς μέλ­λον».

Όλα για την τάξη των ιδιο­κτη­τών

Όπως γνω­ρί­ζει καλά ο Σαλ­βί­νι, που ανέ­βη­κε κι έπεσε εξί­σου ρα­γδαία, οι αντι­δρα­στι­κές ιδέες δεν αρ­κούν για να συ­γκρα­τή­σουν συ­μπα­γή την συ­ντη­ρη­τι­κή κοι­νω­νι­κή-εκλο­γι­κή βάση μπρο­στά στη δύ­να­μη της οι­κο­νο­μί­ας. Σε αυτό το πεδίο, η Με­λό­νι απο­δει­κνύ­ε­ται πολύ πιο ικανή -και επι­κίν­δυ­νη.

Πρό­σφα­τα το ιτα­λι­κό κοι­νο­βού­λιο ψή­φι­σε μια «εξου­σιο­δό­τη­ση» της εκτε­λε­στι­κής εξου­σί­ας να δια­χει­ρι­στεί την φο­ρο­λο­γι­κή πο­λι­τι­κή.  Προ­κά­λε­σε ανη­συ­χία η μορφή, καθώς πρό­κει­ται για οι­κειο­θε­λή «αυ­τό-ακύ­ρω­ση» του κοι­νο­βου­λί­ου ως προς το να ξα­να­συ­ζη­τή­σει (αφού δώσει μια αρ­χι­κή γε­νι­κή «κα­τεύ­θυν­ση») και να απο­φα­σί­σει νό­μους σε ένα  πεδίο πο­λι­τι­κής. Αλλά προ­κά­λε­σε επι­πλέ­ον ανη­συ­χία το πε­ριε­χό­με­νο αυτής της γε­νι­κής κα­τεύ­θυν­σης: «Μεί­ω­ση των φο­ρο­λο­γι­κών βαρών, εν­θάρ­ρυν­ση των επεν­δύ­σε­ων και δη­μιουρ­γία θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας». Αυτόν το στόχο θα επι­διώ­ξουν με δια­τάγ­μα­τα στα επό­με­να 2 χρό­νια, κόμ­μα­τα (Λέγκα, Φρα­τέ­λι) που έχουν κάνει σα­φείς τις στρα­τη­γι­κές στο­χεύ­σεις  τους: α) Χα­μη­λός, ενιαί­ος φο­ρο­λο­γι­κός συ­ντε­λε­στής για όλα τα ει­σο­δή­μα­τα, για φυ­σι­κά πρό­σω­πα και για  επι­χει­ρή­σεις, κα­τα­στρα­τη­γώ­ντας κάθε έν­νοια «προ­ο­δευ­τι­κό­τη­τας» στη φο­ρο­λο­γία. β) Στα­δια­κή μεί­ω­ση ως την εξα­φά­νι­ση του IRAP (πε­ρι­φε­ρεια­κός φόρος στις πα­ρα­γω­γι­κές δρα­στη­ριό­τη­τες), ένας ει­δι­κός φόρος που χρη­μα­το­δο­τεί συ­γκε­κρι­μέ­να το δη­μό­σιο σύ­στη­μα υγεί­ας και ο οποί­ος απο­τε­λεί δια­χρο­νι­κό «κόκ­κι­νο πανί» για τους επι­χει­ρη­μα­τί­ες. γ)  Χα­λά­ρω­ση των κυ­ρώ­σε­ων για τους «φο­ρο­φυ­γά­δες από ανά­γκη», δη­λα­δή όσους επι­κα­λού­νται (αφού εντο­πι­στούν) «δυ­σκο­λί­ες πλη­ρω­μής» -μια συ­νή­θης επι­χει­ρη­μα­τι­κή πρα­κτι­κή σε μια χώρα που έχει 27% ανεί­σπρα­κτους φό­ρους.

Η μεί­ω­ση των φόρων απο­τε­λεί τη «ση­μαία» της Με­λό­νι, για να ικα­νο­ποι­ή­σει το με­γά­λο κε­φά­λαιο και να δια­τη­ρή­σει ενο­ποι­η­μέ­νο το μπλοκ του με τα με­σο­στρώ­μα­τα, που απο­τε­λούν «κορμό» και της δικής της εκλο­γι­κής της βάσης και δια­θέ­τουν αυ­ξη­μέ­νο -οι­κο­νο­μι­κό, κοι­νω­νι­κό, πο­λι­τι­κό- βάρος στην Ιτα­λία. Το πρώτο φο­ρο­λο­γι­κό μέτρο που εφαρ­μό­στη­κε ήδη αφορά τον ενιαίο φο­ρο­λο­γι­κό συ­ντε­λε­στή 15% στους ελεύ­θε­ρους επαγ­γελ­μα­τί­ες με (οποιο­δή­πο­τε) ετή­σιο ει­σό­δη­μα κάτω των 85.000 ευρώ και αυτή η τάση αναμ­φί­βο­λα θα διευ­ρυν­θεί και «προς τα πάνω».

Θα πρό­κει­ται για την ολο­κλή­ρω­ση μιας «φο­ρο­λο­γι­κής αντε­πα­νά­στα­σης» που εξε­λίσ­σε­ται επί δε­κα­ε­τί­ες στην Ιτα­λία: Η χώρα αυτή διέ­θε­τε κά­πο­τε (στη δε­κα­ε­τία του 1970) ένα προ­ω­θη­μέ­νο πα­ρά­δειγ­μα «προ­ο­δευ­τι­κής φο­ρο­λό­γη­σης»: Είχε 32 δια­φο­ρε­τι­κές φο­ρο­λο­γι­κές κλί­μα­κες, με εύρος από 10% ως 72%. Σή­με­ρα έχουν απο­μεί­νει 4 κλί­μα­κες, με εύρος από 23% ως 43%. Και η Με­λό­νι σπρώ­χνει τα πράγ­μα­τα προς το «15% για όλους!».

Αυτή η δρα­στι­κή μεί­ω­ση των φο­ρο­λο­γι­κών εσό­δων, σε μια χώρα με δη­μό­σιο χρέος γύρω στο 145% του ΑΕΠ και ρυθ­μούς ανά­πτυ­ξης (1%) που δεν επι­τρέ­πουν την ανέ­με­λη αυ­τα­πά­τη «μεί­ω­ση φόρων = ανά­πτυ­ξη = πο­σο­στιαία μεί­ω­ση του χρέ­ους», προει­δο­ποιεί για το πιο άγριο «τσε­κού­ρι» στις κοι­νω­νι­κές δα­πά­νες.

Ο Φράν­κο Του­ρι­λιά­το, σε δικό του κεί­με­νο απο­λο­γι­σμού της θη­τεί­ας Με­λό­νι ως τώρα, συ­νο­ψί­ζει το κυ­βερ­νη­τι­κό πρό­γραμ­μα ως εξής:

«Η κυ­βέρ­νη­ση συρ­ρι­κνώ­νει τις δη­μό­σιες δα­πά­νες προ­κει­μέ­νου να δια­σφα­λί­σει ισχυ­ρά πρω­το­γε­νή πλε­ο­νά­σμα­τα και να συρ­ρι­κνώ­σει το κρα­τι­κό χρέος… μέσω επι­θέ­σε­ων στις συν­θή­κες των πιο ευά­λω­των τμη­μά­των της κοι­νω­νί­ας… Αυτά συν­δυά­ζο­νται με την αυ­στη­ρή προ­σή­λω­ση της κυ­βέρ­νη­σης Με­λό­νι στην προ­στα­σία των οι­κο­νο­μι­κών προ­νο­μί­ων της μι­κρής και με­σαί­ας αστι­κής τάξης σε όλο της το φάσμα (βα­σι­κή κοι­νω­νι­κή και εκλο­γι­κή της βάση), την ώρα που δια­χει­ρί­ζε­ται την οι­κο­νο­μία με βάση τα κέρδη της με­γα­λο­α­στι­κή τάξης. Ξέρει καλά ότι πρέ­πει να εγ­γυ­η­θεί τα θε­με­λιώ­δη συμ­φέ­ρο­ντά της».

Στο πεδίο της δια­χεί­ρι­σης των ευ­ρω­παϊ­κών πόρων του Τα­μεί­ου Ανά­καμ­ψης (190 δισ.), το δυ­σοί­ω­νο οι­κο­νο­μι­κό πε­ρι­βάλ­λον, μαζί με κά­ποια πιο «ιτα­λι­κά» προ­βλή­μα­τα (διάρ­θρω­σης της οι­κο­νο­μί­ας, λει­τουρ­γί­ας του κρά­τους) έχουν βάλει ένα με­γά­λο ερω­τη­μα­τι­κό πλάι στη δυ­να­τό­τη­τα της κυ­βέρ­νη­σης να απορ­ρο­φή­σει τους πό­ρους που αφο­ρούν επεν­δύ­σεις σε υπο­δο­μές κλπ. Κά­ποια κυ­βερ­νη­τι­κά στε­λέ­χη της Λέγκα φτά­νουν στο ση­μείο να προ­τεί­νουν την… οι­κειο­θε­λή απο­κή­ρυ­ξη τμή­μα­τος των ευ­ρω­παϊ­κών πόρων! Αλλά ο πρό­ε­δρος της Κον­φι­ντού­στρια πρό­τει­νε μια λύση: Από το να κά­θο­νται αχρη­σι­μο­ποί­η­τα ή να πάνε χα­μέ­να αυτά τα λεφτά, σου λέει, δεν είναι κα­λύ­τε­ρα να κα­τευ­θυν­θούν σε «κί­νη­τρα προς τις εται­ρεί­ες»;

Ιμπε­ρια­λι­σμός

Στο πεδίο της εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής, η Με­λό­νι έχει απο­δει­χθεί υπερ-δρα­στή­ρια προς την Αφρι­κή. Στο φόντο του ου­κρα­νι­κού πο­λέ­μου και της «απο­σύν­δε­σης» από τη Ρωσία, η ιτα­λι­κή κυ­βέρ­νη­ση εξα­σφά­λι­σε προ­νο­μια­κή πρό­σβα­ση στο φυ­σι­κό αέριο της Αλ­γε­ρί­ας, το οποίο έχει πρα­κτι­κά αντι­κα­τα­στή­σει το ρω­σι­κό. Αλλά ο στό­χος είναι ευ­ρύ­τε­ρος: Η με­τα­τρο­πή της Ιτα­λί­ας σε «κόμβο» επε­ξερ­γα­σί­ας και με­τα­φο­ράς των αφρι­κα­νι­κών ενερ­γεια­κών προ­ϊ­ό­ντων στην Ευ­ρώ­πη. Μετά την Αλ­γε­ρία, η Με­λό­νι συ­νέ­χι­σε την πε­ριο­δεία της με συ­να­ντή­σεις με άλλες αφρι­κα­νι­κές ηγε­σί­ες (Αι­θιο­πία, Σο­μα­λία, Λιβύη κ.ά.). Προ­τί­μη­σε χώρες με τις οποί­ες -κατά δή­λω­σή της- «η Ιτα­λία έχει ση­μα­ντι­κούς πο­λι­τι­σμι­κούς δε­σμούς». Είναι ο γνω­στός ευ­φη­μι­σμός με τον οποίο όλες οι πα­λιές αποι­κιο­κρα­τι­κές δυ­νά­μεις πε­ρι­γρά­φουν τις χώρες που κά­πο­τε κα­τέ­λα­βαν, κα­τέ­σφα­ξαν και κα­τα­λή­στευ­σαν, αφή­νο­ντας πίσω τους κι ένα «πο­λι­τι­σμι­κό» χνάρι. Η Ρώμη φι­λο­δο­ξεί να ανα­κτή­σει προ­νο­μια­κή πρό­σβα­ση για δου­λειές στην παλιά της «σφαί­ρα επιρ­ρο­ής». Η Με­λό­νι κάνει λόγο για ένα «Σχέ­διο Ματέι» για την Αφρι­κή. Πα­ρα­πέ­μπει στο «Σχέ­διο Μάρ­σαλ», αλλά ανα­φέ­ρε­ται στον Εν­ρί­κο Ματέι, τον ιδρυ­τή του… ιτα­λι­κού ενερ­γεια­κού κο­λοσ­σού ΕΝΙ.

Αντερ­γα­τι­κή πο­λι­τι­κή

Η Με­λό­νι επέ­λε­ξε την Πρω­το­μα­γιά για να εγκρί­νει το «διά­ταγ­μα για την ερ­γα­σία». Σε αυτό διευ­ρύ­νει και κλι­μα­κώ­νει την χρήση συμ­βά­σε­ων ορι­σμέ­νου χρό­νου και άλλων μορ­φών «ελα­στι­κής» απα­σχό­λη­σης, ενώ κα­ταρ­γεί το «διά­ταγ­μα της αξιο­πρέ­πειας» της κυ­βέρ­νη­σης Κόντε, που έβαζε ένα κά­ποιο φρένο στην πρα­κτι­κή της πλή­ρους απορ­ρύθ­μι­σης των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων. Ως προς την κρίση του κό­στους ζωής, το διά­ταγ­μα πε­ρι­λάμ­βα­νε μια μεί­ω­ση των ει­σφο­ρών των ερ­γα­ζο­μέ­νων στα ασφα­λι­στι­κά τα­μεία που ωθεί σε μια μικρή ονο­μα­στι­κή αύ­ξη­ση των μι­σθών. Η αύ­ξη­ση είναι ανε­παρ­κής (με­ρι­κές δε­κά­δες ευρώ το μήνα). Η αύ­ξη­ση χρη­μα­το­δο­τεί­ται εμ­μέ­σως από τους ίδιους τους ερ­γα­ζό­με­νους (που μαζί με τους συ­ντα­ξιού­χους πλη­ρώ­νουν το 90% των γε­νι­κών φο­ρο­λο­γι­κών εσό­δων της Ιτα­λί­ας, η πο­ρεία των οποί­ων επέ­τρε­ψε στη Με­λό­νι φέτος να φανεί «γεν­ναιό­δω­ρη»). Αλλά επί­σης η αύ­ξη­ση αυτή έχει πο­λι­τι­κή στό­χευ­ση. Όπως πα­ρα­δέ­χτη­κε ωμά ο υπουρ­γός Οι­κο­νο­μι­κών, Τζιαν­κάρ­λο Τζορ­τζέ­τι (δια­βό­η­τος «άν­θρω­πος των επι­χει­ρή­σε­ων» μέσα στη «λαϊ­κι­στι­κή» Λέγκα), η μεί­ω­ση των ερ­γα­τι­κών ει­σφο­ρών έγινε «για να εν­θαρ­ρύ­νου­με τη με­τριο­πά­θεια σε μι­σθο­λο­γι­κές απαι­τή­σεις» και να απο­τρα­πεί «η δη­μιουρ­γία ενός νέου σπι­ράλ μι­σθών-τι­μών». Με πιο απλά λόγια, εν μέσω πλη­θω­ρι­σμού, η κυ­βέρ­νη­ση πα­σχί­ζει να δεί­ξει ότι «κάνει κάτι» και για τους ερ­γα­ζό­με­νους, ενώ επι­χει­ρεί να προ­στα­τεύ­σει τους επι­χει­ρη­μα­τί­ες από τη διεκ­δί­κη­ση αυ­ξή­σε­ων.

Η πιο εμ­βλη­μα­τι­κή πτυχή του «δια­τάγ­μα­τος για την ερ­γα­σία» θε­ω­ρεί­ται η κα­τάρ­γη­ση κι ανα­προ­σαρ­μο­γή του «Ει­σο­δή­μα­τος του Πο­λί­τη». Υπήρ­ξε η (σχε­δόν μο­να­δι­κή) φι­λο­λαϊ­κή «ση­μαία» της κυ­βέρ­νη­σης Κόντε και προ­έ­βλε­πε μη­νιαίο επί­δο­μα 580 ευρώ σε κάθε οι­κο­γέ­νεια που το ετή­σιο ει­σό­δη­μά της δεν ξε­περ­νού­σε τα 9.360 ευρώ (στη­ρί­ζο­ντας έτσι 1,7 εκα­τομ­μύ­ρια νοι­κο­κυ­ριά που αντι­στοι­χού­σαν σε 4 εκα­τομ­μύ­ρια αν­θρώ­πους). Το διά­ταγ­μα ει­σά­γει πλέον τη διά­κρι­ση ανά­με­σα σε «μη-απα­σχο­λή­σι­μους» (μέλη φτω­χών νοι­κο­κυ­ριών με ανή­λι­κα παι­διά, ΑμεΑ ή ηλι­κιω­μέ­νους) και «απα­σχο­λή­σι­μους». Οι δεύ­τε­ροι χά­νουν το επί­δο­μα αν αρ­νη­θούν έστω και μία οποια­δή­πο­τε θέση ερ­γα­σί­ας τους προ­σφερ­θεί, σε οποιο­δή­πο­τε μέρος της χώρας. Είναι η θε­σμι­κή κα­το­χύ­ρω­ση της κα­μπά­νιας της Δε­ξιάς που επί χρό­νια κα­τήγ­γει­λε «τους εξυ­πνά­κη­δες που ζουν στις πλά­τες αυτών που δου­λεύ­ουν», σε πλήρη αρ­μο­νία με μια άλλη κα­μπά­νια -των ερ­γο­δο­τών, που κα­τήγ­γει­λαν τη δυ­σκο­λία τους να βρουν υπαλ­λή­λους σε σκλη­ρές και κα­κο­πλη­ρω­μέ­νες θέ­σεις ερ­γα­σί­ας…

Αντι­πο­λί­τευ­ση και συν­δι­κά­τα

Το με­γα­λύ­τε­ρο πρό­βλη­μα στην Ιτα­λία είναι η κα­τά­στα­ση της πο­λι­τι­κής και της κοι­νω­νι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης.

Το Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα, (PD) που πα­ρα­μέ­νει (με 20%) το με­γα­λύ­τε­ρο κόμμα της αντι­πο­λί­τευ­σης, έλαβε ένα ανέλ­πι­στο «μή­νυ­μα» από την εκλο­γι­κή του βάση. Ο εκλε­κτός του μη­χα­νι­σμού και υπο­στη­ρι­κτής της «συ­νέ­χειας» της σο­σιαλ-φι­λε­λεύ­θε­ρης γραμ­μής, Στέ­φα­νο Μπο­να­τσί­νι, ητ­τή­θη­κε από την Έλι Σλάιν, η οποία διεκ­δί­κη­σε την ηγε­σία με ένα πιο αρι­στε­ρό πρό­γραμ­μα και με ση­μαία την υπε­ρά­σπι­ση των δι­καιω­μά­των και τον προ­σα­να­το­λι­σμό του PD προς τα προ­βλή­μα­τα του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας.

Ο Φράν­κο Του­ρι­λιά­το ανα­γνω­ρί­ζει ότι «Η ψήφος για την Σλάιν, ιδιαί­τε­ρα μα­ζι­κή κυ­ρί­ως στις με­γά­λες πό­λεις, εκ­φρά­ζει την απαί­τη­ση ενός μέ­ρους του εκλο­γι­κού σώ­μα­τος για ένα πιο μα­χη­τι­κό και αρι­στε­ρό PD». Αλλά προει­δο­ποιεί ότι «σε ένα κόμμα που δη­μιουρ­γή­θη­κε για να δια­χει­ρι­στεί το κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα, ο χώρος που θα έχει η γραμ­μα­τέ­ας για να κι­νη­θεί, πέρα από το επί­πε­δο της προ­πα­γάν­δας, θα είναι πολύ πε­ριο­ρι­σμέ­νος».

Αλλά το βα­θύ­τε­ρο πρό­βλη­μα αφορά την κα­τά­στα­ση στο κοι­νω­νι­κό πεδίο. Ο Μπυ­ρα­τί­νι ση­μειώ­νει ότι «όποια κι αν είναι η ηγε­σία του PD, ακόμα και η “ρι­ζο­σπά­στρια Έλι Σλάιν», αν δεν αλ­λά­ξει το κοι­νω­νι­κό κλίμα πα­ραί­τη­σης και κα­τα­κερ­μα­τι­σμού που τα συν­δι­κά­τα δεν αντι­πά­λε­ψαν αλλά μάλ­λον τρο­φο­δό­τη­σαν, τί­πο­τε δεν θα αλ­λά­ξει στο θλι­βε­ρό ιτα­λι­κό τοπίο».

Εκεί, όπως λέει ο Του­ρι­λιά­το: «Επι­κρα­τεί μια πα­ρά­λο­γη κοι­νω­νι­κή ει­ρή­νη προς το από­λυ­το όφε­λος των αφε­ντι­κών, η οποία ρηγ­μα­τώ­νε­ται εδώ κι εκεί μόνο από όλο και πιο δύ­σκο­λους απο­μο­νω­μέ­νους αγώ­νες… Ούτε καν η άνο­δος στην κυ­βέρ­νη­ση του βα­σι­κού ιστο­ρι­κού-πο­λι­τι­κού εχθρού των ερ­γα­ζο­μέ­νων, δη­λα­δή της ακρο­δε­ξιάς, δεν τους συ­ντά­ρα­ξε και δεν άλ­λα­ξε σο­βα­ρά την πο­λι­τι­κή των συν­δι­κα­λι­στι­κών γρα­φειο­κρα­τι­κών μη­χα­νι­σμών».

Από την προ­σπά­θεια αντι­στρο­φής αυτής της ει­κό­νας οφεί­λει να ξε­κι­νή­σει και όποιο σχέ­διο ανα­σύ­ντα­ξης της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς:

«Δεν υπάρ­χει αμ­φι­βο­λία ότι επι­κρα­τεί ανη­συ­χία ως προς την δυ­να­τό­τη­τα επι­τυ­χη­μέ­νων απερ­γιών, μετά από χρό­νια πα­θη­τι­κό­τη­τας και υπο­χω­ρή­σε­ων, και ότι η οι­κο­δό­μη­σή τους απαι­τεί πολύ προ­σε­κτι­κή προ­ε­τοι­μα­σία… Δεν είναι εύ­κο­λο να βγού­με από το αδιέ­ξο­δο στο οποίο έχου­με πέσει και το οποίο απο­θαρ­ρύ­νει με­γά­λα τμή­μα­τα της ερ­γα­τι­κής τάξης, αλλά είναι ο μόνος τρό­πος να επι­χει­ρή­σου­με να βγού­με από αυτό το χάλι…

Αυτή η εναλ­λα­κτι­κή κοι­νω­νι­κή και συν­δι­κα­λι­στι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα… μας φαί­νε­ται ότι δεν έχει την ίδια ση­μα­σία για άλλες πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς. Μας φαί­νε­ται ότι υπάρ­χει μόνο εν μέρει… ενώ η με­γα­λύ­τε­ρη έγνοια αφορά τις εκλο­γές. Η εκλο­γι­κή πα­ρέμ­βα­ση είναι ση­μα­ντι­κή αλλά ασφα­λώς δεν είναι το απο­φα­σι­στι­κό έδα­φος για την αλ­λα­γή του συ­σχε­τι­σμού δύ­να­μης ανά­με­σα στις τά­ξεις. Από αυτήν τη σκο­πιά, υπάρ­χουν επί­σης πράγ­μα­τα που πρέ­πει να αλ­λά­ξουν».

rproject.gr