Δύο χρόνια µετά την ρωσική εισβολή: Ο πόλεµος θα συνεχιστεί και το 2024

Τα πρώτα 2 χρό­νια του πο­λέ­µου

Το πρώτο έτος του πο­λέ­µου ανήκε στην Ου­κρα­νία. Ο ρω­σι­κός σχε­δια­σµός «αστρα­πιαί­ου πο­λέ­µου» και οι αντί­στοι­χες αρ­χι­κές εκτι­µή­σεις στα δυ­τι­κά επι­τε­λεία δια­ψεύ­στη­καν από την ου­κρα­νι­κή άµυνα στις πό­λεις. Ο πρό­χει­ρος ρω­σι­κός σχε­δια­σµός και η διά­θε­ση του ου­κρα­νι­κού πλη­θυ­σµού να αντι­στα­θεί είχαν ως απο­τέ­λε­σµα την απο­τυ­χία της ει­σβο­λής να κα­τα­λά­βει αστι­κά κέ­ντρα και την εγκα­τά­λει­ψη της προ­σπά­θειας γρή­γο­ρης κα­τά­λη­ψης του Κιέ­βου.

Το RIA Novosti υπο­χρε­ώ­θη­κε να απο­σύ­ρει το επι­νί­κιο άρθρο που ανα­κοί­νω­νε την «επί­λυ­ση του ου­κρα­νι­κού ζη­τή­µα­τος». Έµει­νε αναρ­τη­µέ­νο αρ­κε­τό χρόνο για να αρ­χειο­θε­τη­θεί και να µεί­νει ως µνη­µείο  του αρ­χι­κού (µα­ταιω­µέ­νου) σχε­δια­σµού: Ο ρω­σι­κός στρα­τός γι­νό­ταν δε­κτός πα­νη­γυ­ρι­κά, η Ου­κρα­νία «επέ­στρε­φε στη Ρωσία» και στις δυ­τι­κές πρω­τεύ­ου­σες γκρί­νια­ζαν λίγο αλλά έπαιρ­ναν από­φα­ση ότι δεν µπο­ρού­σε να γίνει αλ­λιώς.

Τα πρά­γµα­τα εξε­λί­χθη­καν πολύ δια­φο­ρε­τι­κά -αρ­χι­κά ως προς τις ου­κρα­νι­κές δια­θέ­σεις απέ­να­ντι στο ρω­σι­κό στρα­τό και έπει­τα ως προς την αντί­δρα­ση στις δυ­τι­κές πρω­τεύ­ου­σες, που βλέ­πο­ντας την αν­θε­κτι­κό­τη­τα της ου­κρα­νι­κής άµυ­νας, έσπευ­σαν να στη­ρί­ξουν οι­κο­νο­µι­κά και στρα­τιω­τι­κά την κυ­βέρ­νη­ση Ζε­λέν­σκι, ενώ εξα­πέ­λυαν κυ­ρώ­σεις κατά της Ρω­σί­ας και απο­κα­θι­στού­σαν την (κλο­νι­σµέ­νη ως τότε) συ­νο­χή της «συλ­λο­γι­κής Δύσης».

Η κα­τά­λη­ψη της Μα­ριού­πο­λης και της πόλης της Χερ­σώ­νας υπήρ­ξαν οι βα­σι­κές επι­τυ­χί­ες του ρω­σι­κού στρα­τού µετά την ανα­δί­πλω­ση της πο­λε­µι­κής του προ­σπά­θειας στα νο­τιο­α­να­το­λι­κά. Στην πο­ρεία του πο­λέ­µου, ο ου­κρα­νι­κός στρα­τός εξα­πέ­λυ­σε δύο επι­τυ­χη­µέ­νες αντε­πι­θέ­σεις. Πρώτα την αιφ­νι­δια­στι­κή στην πε­ρι­φέ­ρεια του Χαρ­κό­βου, που προ­κά­λε­σε µια άτα­κτη ρω­σι­κή υπο­χώ­ρη­ση. Κι έπει­τα την πιο αργή και στα­δια­κή αύ­ξη­ση της πί­ε­σης προς τη Χερ­σώ­να, που οδή­γη­σε στην απε­λευ­θέ­ρω­ση της πόλης και τη συ­ντε­τα­γµέ­νη ανα­δί­πλω­ση του ρω­σι­κού στρα­τού στην ανα­το­λι­κή όχθη του Δνεί­πε­ρου.

Σε αυτή τη δεινή θέση, ο Πού­τιν απά­ντη­σε µε ένα «πο­ντά­ρι­σµα»: Ανα­κοί­νω­σε την προ­σάρ­τη­ση των 4 ου­κρα­νι­κών επαρ­χιών (Ντο­νιέ­τσκ, Λου­γκάνσκ, Ζα­πο­ρί­ζια, Χερ­σώ­να) στις οποί­ες υπήρ­χε με­ρι­κή ρω­σι­κή στρα­τιω­τι­κή πα­ρου­σία, δη­λώ­νο­ντας την πρό­θε­ση να ολο­κλη­ρώ­σει την κα­τά­κτη­σή τους και να θε­ω­ρή­σει αυτά τα εδάφη «κε­κτη­µέ­να», ενώ διέ­τα­ξε και την υπο­χρε­ω­τι­κή στρα­το­λό­γη­ση 300.000 πο­λι­τών. Η πο­λε­µι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση στο εσω­τε­ρι­κό προ­κά­λε­σε κοι­νω­νι­κή ανα­στά­τω­ση που συ­γκρι­νό­ταν µόνο µε τις πρώ­τες αντι­πο­λε­µι­κές δια­δη­λώ­σεις στην αρχή της ει­σβο­λής, ενώ οι «προ­σαρ­τή­σεις» δεν αναι­ρού­σαν την δύ­σκο­λη πρα­γµα­τι­κό­τη­τα στο πεδίο των µαχών.

Το δεύ­τε­ρο έτος του πο­λέ­µου χα­ρα­κτη­ρί­στη­κε από τη µε­γά­λη στα­σι­µό­τη­τα, µε µια πο­λύ­µη­νη φο­νι­κή µάχη («κρε­α­το­µη­χα­νή») να κα­τα­λή­γει στην κα­τά­λη­ψη της σχε­τι­κά ασή­µα­ντης πόλης του Μπα­χµούτ από το ρω­σι­κό στρα­τό και την πο­λυ­δια­φη­µι­σµέ­νη ου­κρα­νι­κή αντε­πί­θε­ση να κα­θυ­στε­ρεί µήνες, έπει­τα να απο­τυγ­χά­νει πα­τα­γω­δώς να δια­σπά­σει τις ρω­σι­κές οχυ­ρώ­σεις και µετά από αρ­κε­τούς µήνες και χι­λιά­δες νε­κρούς να µην επι­φέ­ρει καµία ση­µα­ντι­κή αλ­λα­γή στον «χάρτη». Από τα τέλη του 2023 µέχρι και την µέρα που γρά­φο­νταν αυτές οι γρα­µµές, η πρω­το­βου­λία επι­θε­τι­κών κι­νή­σε­ων είχε πε­ρά­σει στα χέρια του ρω­σι­κού στρα­τού, που κα­τα­γρά­φει στα­θε­ρά (και αργά) προ­ό­δους, χωρίς όµως κά­ποιο «θε­α­µα­τι­κό» απο­τέ­λε­σµα [Rp: από όταν δη­μο­σιεύ­τη­κε αυτό το άρθρο στην Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά, ο ρω­σι­κός στρα­τός κα­τέ­λα­βε -με βαρύ τί­μη­μα σε απώ­λειες -την Αντέ­γεφ­κα και συ­νε­χί­ζει να δια­τη­ρεί την πρω­το­βου­λία κι­νή­σε­ων].

Απο­λο­γι­σµός

Μετά από 2 χρό­νια ατε­λεί­ω­των µαχών, η ει­κό­να ως προς τον έλεγ­χο ου­κρα­νι­κού εδά­φους θυ­µί­ζει το πο­τή­ρι, που είναι «µι­σο­γε­µά­το» και «µι­σο­ά­δειο». Ο ρω­σι­κός στρα­τός εξα­κο­λου­θεί να κα­τέ­χει το 17-18% της χώρας, έχο­ντας υπερ­δι­πλα­σιά­σει τα εδάφη που έλεγ­χε πριν τις 24 Φλε­βά­ρη του 2022. Από την άλλη, στα 2 χρό­νια του πο­λέ­µου, ο ου­κρα­νι­κός στρα­τός έχει ανα­κτή­σει πε­ρί­που τα µισά εδάφη από όσα έχασε τις πρώ­τες εβδο­µά­δες της ει­σβο­λής (όταν η Ρωσία είχε φτά­σει να ελέγ­χει το 25% της Ου­κρα­νί­ας).

Στο στρα­τιω­τι­κό πεδίο, µε βάση τα ση­µε­ρι­νά-υπαρ­κτά δε­δο­µέ­να, επι­κρα­τεί η εκτί­µη­ση «αδιέ­ξο­δης ισορ­ρο­πί­ας», όπου καµιά από τις δυο πλευ­ρές δεν δεί­χνει σε θέση να επι­βά­λει µια ρι­ζι­κή ανα­τρο­πή και σα­ρω­τι­κές αλ­λα­γές στη «γρα­µµή επα­φής».

Πο­λι­τι­κά, στο Κίεβο (και στους δυ­τι­κούς συ­µµά­χους του…) βα­ραί­νει ιδιαί­τε­ρα η απο­τυ­χία της αντε­πί­θε­σης του κα­λο­και­ριού του 2023. Αυτή υπήρ­ξε η «µε­γά­λη ζαριά» του Ζε­λέν­σκι, η από­πει­ρα να απο­δεί­ξει ότι µπο­ρεί να αντι­στρέ­ψει τα τε­τε­λε­σµέ­να της ρω­σι­κής ει­σβο­λής µε στρα­τιω­τι­κά µέσα και να επι­βά­λει µια επι­στρο­φή στο τρα­πέ­ζι των δια­πρα­γµα­τεύ­σε­ων από θέση ισχύ­ος. Η αδυ­να­µία που κα­τα­γρά­φη­κε έχει δη­µιουρ­γή­σει πολλά ερω­τη­µα­τι­κά για τα επό­µε­να βή­µα­τα, και µέσα στο Κίεβο, αλλά και στην Ουά­σινγ­κτον και στις Βρυ­ξέλ­λες…

Στη Μόσχα, κα­νείς δεν µπο­ρεί να πα­ρα­γνω­ρί­σει το γε­γο­νός ότι η «Ει­δι­κή Στρα­τιω­τι­κή Επι­χεί­ρη­ση» έχει τρα­βή­ξει 2 χρό­νια και ότι στη διάρ­κειά τους ο ρω­σι­κός στρα­τός δεν έχει να επι­δεί­ξει ακόµα κά­ποια ση­µα­ντι­κή (επι­θε­τι­κή) επι­τυ­χία πέραν της -συ­µβο­λι­κής- νίκης στο Μπα­χµούτ.

Πού βρι­σκό­µα­στε σή­µε­ρα;

Όµως στη συ­ζή­τη­ση για τις προ­ο­πτι­κές, το κλίµα στο Κίεβο είναι πιο σκο­τει­νό από ό,τι στο Κρε­µλί­νο. Όχι άδικα.

Πίσω από την ει­κό­να διαρ­κών µαχών δίχως κέρδη στην Ου­κρα­νία, η ρω­σι­κή ηγε­σία έχει κάνει προ­σα­ρµο­γές στη στρα­τη­γι­κή της και έχει επι­λέ­ξει να επεν­δύ­σει σε έναν «µα­ρα­θώ­νιο αντο­χής», εκτι­µώ­ντας ότι θα αντέ­ξει το υλι­κό-αν­θρώ­πι­νο κό­στος πε­ρισ­σό­τε­ρο από το Κίεβο.

Σε άρθρο του για «τις προ­ο­πτι­κές του ρω­σι­κού ιµπε­ρια­λι­σµού», ο Ρώσος σύ­ντρο­φος Ίλια Μπου­ντράι­τσκις κα­τα­γρά­φει τις δρα­στη­ριό­τη­τες του κα­θε­στώ­τος Πού­τιν στα εξής µέ­τω­πα: Στα­θε­ρο­ποί­η­ση της ρω­σι­κής κοι­νω­νί­ας, υπο­δαύ­λι­ση πο­λι­τι­κών εντά­σε­ων στο εσω­τε­ρι­κό των δυ­τι­κών συ­µµά­χων της Ου­κρα­νί­ας, νο­µι­µο­ποί­η­ση της εξου­σί­ας του µέσω των προ­ε­δρι­κών εκλο­γών το Μάρτη και κι­νη­το­ποί­η­ση ρω­σι­κών στρα­τευ­µά­των για µια νέα µε­γά­λη επί­θε­ση την άνοι­ξη.

Στο εσω­τε­ρι­κό µέ­τω­πο, ση­µειώ­νει την επι­τυ­χή αντι­µε­τώ­πι­ση της ανταρ­σί­ας Πρι­γκό­ζιν, την σχε­τι­κή αν­θε­κτι­κό­τη­τα της ρω­σι­κής οι­κο­νο­µί­ας στις δυ­τι­κές κυ­ρώ­σεις (που πα­ρέ­µει­ναν αµι­γώς «δυ­τι­κές», δί­νο­ντας άλλες διε­ξό­δους στη ρω­σι­κή οι­κο­νο­µία), το τσά­κι­σµα της αντι­πο­λε­µι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης και την προ­ώ­θη­ση µιας βαθιά αντι­δρα­στι­κής ιδε­ο­λο­γί­ας για να ενο­ποι­ή­σει την κοι­νω­νι­κή βάση του κα­θε­στώ­τος. Στη διε­θνή σκηνή, αξιο­ποιεί την αµε­ρι­κα­νι­κή στή­ρι­ξη στην ισ­ραη­λι­νή επι­θε­τι­κό­τη­τα στη Γάζα για να «ξε­πλυ­θεί» (υπο­κρι­τι­κά), ενώ υπο­λο­γί­ζει (πολύ πιο ει­λι­κρι­νά…) στην δια­φαι­νό­µε­νη άνοδο της ακρο­δε­ξιάς στην Ευ­ρώ­πη. Οι εκλο­γές θα απο­τε­λέ­σουν «ρου­τί­να», ενώ στο στρα­τιω­τι­κό ζή­τη­µα, έχει κα­τορ­θώ­σει να προ­σελ­κύ­σει ση­µα­ντι­κό αρι­θµό «συ­µβα­σιού­χων», καθώς ο µι­σθός του επαγ­γε­λµα­τία οπλί­τη στη Ρωσία είναι υπερ-πολ­λα­πλά­σιος του µέσου µι­σθού του ερ­γά­τη (και µόνη διέ­ξο­δος από τη φτώ­χεια).

Η ει­κό­να είναι δια­φο­ρε­τι­κή στην Ου­κρα­νία. Στην αρχή του πο­λέ­µου και για µε­γά­λο χρο­νι­κό διά­στη­µα, οι 3 δη­µο­φι­λέ­στε­ροι άν­θρω­ποι στη χώρα ήταν ο πρό­ε­δρος Ζε­λέν­σκι, ο Αρ­χη­γός ΓΕΕΘΑ Ζα­λούζ­νι και ο Αρε­στό­βιτς, σύ­µβου­λος του Προ­έ­δρου και «εθνι­κό αντι­κα­τα­θλι­πτι­κό» (όπως ονο­µά­στη­κε για τις ψύ­χραι­µες βρα­δι­νές εκ­πο­µπές του). Σή­µε­ρα, η «τριαν­δία» αυτή έχει σπά­σει. Ο Αρε­στό­βιτς απο­πέ­µφη­κε και έχει πέσει σε δυ­σµέ­νεια ενώ καθώς γρά­φο­νταν αυτές οι γρα­µµές, οι φήµες για επι­κεί­µε­νη από­λυ­ση του Ζα­λούζ­νι είχαν «χτυ­πή­σει κόκ­κι­νο», µετά από εβδο­µά­δες ρε­πορ­τάζ για τη ψύ­χραν­ση ή και τη ρήξη µε­τα­ξύ του στρα­τη­γού και του προ­έ­δρου. [Rp: Ο Ζα­λούζ­νι απο­πέμ­φθη­κε τις επό­με­νες μέρες]

Η δη­µό­σια (διό­λου ασή­µα­ντη) αφο­ρµή είναι το ζή­τη­µα της λει­ψαν­δρί­ας και της αντι­µε­τώ­πι­σής της. Ο Ζα­λούζ­νι φέ­ρε­ται να ζητά 500.000 εφέ­δρους σε βάθος χρό­νου, για να ανα­πλη­ρω­θούν απώ­λειες και να ξε­κου­ρα­στεί η «φουρ­νιά» που έσπευ­σε να κα­τα­τα­γεί και πλέον πο­λε­µά επί 2 χρό­νια αστα­µά­τη­τα. Ο Ζε­λέν­σκι δι­στά­ζει να προ­χω­ρή­σει σε δρα­στι­κά µέτρα, υπο­λο­γί­ζο­ντας και την αντι­δη­µο­φι­λία µιας υπο­χρε­ω­τι­κής επι­στρά­τευ­σης και το οι­κο­νο­µι­κό κό­στος µα­ζι­κής «από­συρ­σης» αν­θρώ­πι­νου δυ­να­µι­κού από την πα­ρα­γω­γή. Ο Αρε­στό­βιτς στρέ­φει τα βέλη του στην ανι­κα­νό­τη­τα του ου­κρα­νι­κού πο­λι­τι­κού συ­στή­µα­τος να απα­ντή­σει ελ­κυ­στι­κά στο «για ποια Ου­κρα­νία αξί­ζει να πο­λε­µή­σει κα­νείς». Οι δια­φω­νί­ες σί­γου­ρα είναι βα­θύ­τε­ρες και αφο­ρούν τα ερω­τή­µα­τα για την ευ­ρύ­τε­ρη ου­κρα­νι­κή στρα­τη­γι­κή, αλλά το ζή­τη­µα της λει­ψαν­δρί­ας -σε σύ­γκρι­ση µε τις δυ­να­τό­τη­τες της Ρω­σί­ας- είναι υπαρ­κτό.

Η αβε­βαιό­τη­τα αφορά και τη διε­θνή στρα­τιω­τι­κή στή­ρι­ξη, στην οποία επέ­λε­ξε να στη­ρί­ξει όλη του την στρα­τη­γι­κή το ου­κρα­νι­κό κα­θε­στώς. Η εν­δο­κα­θε­στω­τι­κή δια­φω­νία στις ΗΠΑ (για την χρη­σι­µό­τη­τα ή µη της συ­νέ­χειας της στή­ρι­ξης στην ου­κρα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση) είχε επι­λυ­θεί προ­σω­ρι­νά µε την ανα­µο­νή να στη­ρι­χθεί η «µε­γά­λη ζαριά» του Ζε­λέν­σκι µε την αντε­πί­θε­ση και να επα­να­ξιο­λο­γη­θεί η κα­τά­στα­ση µετά την έκ­βα­σή της.

Μετά την απο­τυ­χία της ου­κρα­νι­κής αντε­πί­θε­σης, τα ερω­τή­µα­τα έχουν πυ­κνώ­σει. Ο Τζο Μπάι­ντεν έχει ήδη µε­τα­το­πι­στεί δια­κρι­τι­κά, από τη «στή­ρι­ξη για όσο χρεια­στεί» στη «στή­ρι­ξη για όσο µπο­ρού­µε». Ενώ η Ρε­που­µπλι­κα­νι­κή πλειο­ψη­φία στη Βουλή µπλο­κά­ρει ως τώρα κάθε νέο «πα­κέ­το» για την Ου­κρα­νία, µε τους πό­ρους του προη­γού­µε­νου να έχουν ήδη εξα­ντλη­θεί.

Τρία σε­νά­ρια για το 2024 (και το 2025)

Θε­ω­ρεί­ται κοινά απο­δε­κτό και ει­λη­µµέ­νη από­φα­ση του Κιέ­βου ότι το 2024 θα είναι έτος πα­ρα­τε­τα­µέ­νης άµυ­νας και εγκα­τά­λει­ψης της τα­κτι­κής  «διαρ­κούς πί­ε­σης» στο ρω­σι­κό στρα­τό µε στόχο την ανα­κα­τά­λη­ψη εδα­φών. Ήδη ο ου­κρα­νι­κός στρα­τός έχει πε­ρά­σει ντε­φά­κτο σε θέ­σεις άµυ­νας, ενώ έγινε τε­λι­κά δεκτή από τον Ζε­λέν­σκι η ει­σή­γη­ση για οχυ­ρω­µα­τι­κά έργα σε όλη τη ση­µε­ρι­νή γρα­µµή του µε­τώ­που (και σε µε­γα­λύ­τε­ρο βάθος) αλλά και στα σύ­νο­ρα µε τη Λευ­κο­ρω­σία.

Κά­ποιοι εκτι­µούν ότι µια επι­τυ­χη­µέ­νη άµυνα, η οποία θα φθεί­ρει ακόµα πε­ρισ­σό­τε­ρο το ρω­σι­κό στρα­τό, µπο­ρεί να εµπε­δώ­σει και στη ρω­σι­κή πλευ­ρά το αί­σθη­µα «αδιε­ξό­δου» και να ανοί­ξει το δρόµο σε δια­πρα­γµα­τεύ­σεις ή σε ένα «πά­γω­µα» της σύρ­ρα­ξης πε­ρί­που στις ση­µε­ρι­νές γρα­µµές.

Άλλοι συ­µµε­ρί­ζο­νται το στόχο του πε­ριο­ρι­σµού σε άµυνα για το 2024, αλλά θε­ω­ρούν ότι αυτή η φάση θα είναι «µε­τα­βα­τι­κή», ελ­πί­ζο­ντας ότι η φθορά του ρω­σι­κού στρα­τού και µια πε­τυ­χη­µέ­νη ενί­σχυ­ση/ανα­συ­γκρό­τη­ση του ου­κρα­νι­κού στα µε­τό­πι­σθεν θα επι­τρέ­ψει µια νέα -απο­τε­λε­σµα­τι­κή αυτή τη φορά- αντε­πί­θε­ση το 2025.

Η ρω­σι­κή πλευ­ρά εκτι­µά ότι ακόµα κι αν η ου­κρα­νι­κή άµυνα αντέ­ξει το 2024, θα κα­ταρ­ρεύ­σει το 2025. Αυτό το σε­νά­ριο έχουν υπο­νο­ή­σει και Ρώσοι αξιω­µα­τού­χοι, κά­νο­ντας λόγο για πα­ρά­τα­ση του πο­λέ­µου ως το 2025, αλλά και για νίκη εκεί­νη τη χρο­νιά.

Το 2024 θε­ω­ρεί­ται κρί­σι­µο και για έναν άλλο λόγο, τις προ­ε­δρι­κές εκλο­γές στις ΗΠΑ το Νο­έ­µβρη. Η δι­χο­γνω­µία στο αµε­ρι­κα­νι­κό κα­τε­στη­µέ­νο ως προς την «προ­τε­ραιό­τη­τα» του ου­κρα­νι­κού µε­τώ­που για τα αµε­ρι­κα­νι­κά συ­µφέ­ρο­ντα είναι δε­δο­µέ­νη από καιρό και εκ­φρά­ζε­ται σε πο­λι­τι­κό-κο­µµα­τι­κό επί­πε­δο από την αντι­πα­ρά­θε­ση Δη­µο­κρα­τι­κών/Ρε­που­µπλι­κά­νων. Μια πι­θα­νή εκλο­γή Τραµπ το Νο­έ­µβρη θα είναι «ορό­ση­µο» που συ­νυ­πο­λο­γί­ζουν όλοι.

Μια µε­ρί­δα προ­σκεί­µε­νων στον Μπάι­ντεν ανα­λυ­τών ει­ση­γεί­ται να ανοί­ξουν οι δια­πρα­γµα­τεύ­σεις έγκαι­ρα, πριν αλ­λά­ξει η «βάρ­δια» στο Λευκό Οίκο και βρε­θεί η σύ­γκρου­ση σε αχαρ­το­γρά­φη­τα νερά. Οι «µα­ξι­µα­λι­στές» επι­µέ­νουν ότι θα είναι δεί­γµα αδυ­να­µί­ας ένα σι­νιά­λο στη Μόσχα για δια­πρα­γµα­τεύ­σεις και ου­σια­στι­κά ελ­πί­ζουν σε νίκη του Μπάι­ντεν το Νο­έ­µβρη και ανά­κτη­ση της πλειο­ψη­φί­ας στο Κο­γκρέ­σο, µε προ­ο­πτι­κή την υλική υπο­στή­ρι­ξη σε µια ου­κρα­νι­κή αντε­πί­θε­ση το 2025. Στη Μόσχα, επεν­δύ­ουν στην εκλο­γή Τραµπ το Νο­έ­µβρη, το τέλος κάθε αµε­ρι­κα­νι­κής στή­ρι­ξης στο Κίεβο και πάνω σε αυτό το σε­νά­ριο στέ­κο­νται οι εκτι­µή­σεις για ου­κρα­νι­κή κα­τάρ­ρευ­ση µέσα στο 2025.

Στην Ου­κρα­νία, εκτός από την ανα­δί­πλω­ση σε θέ­σεις άµυ­νας και την ανά­γκη στε­λέ­χω­σης/ανα­νέ­ω­σης του στρα­τού, η συ­ζή­τη­ση έχει πλέον στρα­φεί και στην ενί­σχυ­ση της εγ­χώ­ριας πο­λε­µι­κής πα­ρα­γω­γής. Είναι µια ανα­γκαιό­τη­τα (η αµε­ρι­κα­νι­κή βο­ή­θεια «στέ­ρε­ψε» ήδη), αλλά είναι και µέρος του ευ­ρύ­τε­ρου σχε­δια­σµού: είτε για συ­νέ­χεια του πο­λέ­µου και σε πε­ρί­πτω­ση δια­κο­πής της δυ­τι­κής στή­ρι­ξης, είτε για τη µε­τα­τρο­πή της χώρας σε «φρού­ριο», εφό­σον υπάρ­ξει µια (πάντα εύ­θρα­στη) εκε­χει­ρία («σε­νά­ριο Κο­ρέ­ας»).

Στη Ρωσία, ο δρό­µος προς τα αι­σιό­δο­ξα σε­νά­ρια που πα­τά­νε στο ση­µε­ρι­νό ευ­νοϊ­κό φεγ­γά­ρι, δεν θα είναι στρω­µέ­νος µε ρο­δο­πέ­τα­λα. Στο άρθρο που προ­α­να­φέ­ρα­µε, ο Μπου­ντράι­τσκις µαζί µε την πε­ρι­γρα­φή της στα­θε­ρο­ποί­η­σης της κα­τά­στα­σης, εντο­πί­ζει και τα ση­µεία που µπο­ρούν να λει­τουρ­γή­σουν υπο­νο­µευ­τι­κά. Πχ, η οι­κο­νο­µία «αντέ­χει» αλλά η ζωή πα­ρα­µέ­νει σκλη­ρή για την κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία, η ρω­σι­κή-ορ­θό­δο­ξη ιδε­ο­λο­γία συ­σπει­ρώ­νει αλλά µπο­ρεί και να απο­ξε­νώ­σει εθνι­κές και θρη­σκευ­τι­κές µειο­νό­τη­τες. Αλλά το πιο ση­µα­ντι­κό αφορά τις πι­θα­νό­τη­τες µιας νέας µε­γά­λης στρα­τιω­τι­κής κι­νη­το­ποί­η­σης. Η εξα­σφα­λι­σµέ­νη ροή επαγ­γε­λµα­τιών οπλι­τών επι­τρέ­πει στη Μόσχα να ανα­πλη­ρώ­νει τις διαρ­κείς απώ­λειές της, αλλά για την κα­τά­κτη­ση νέων εδα­φών και τον έλεγ­χό τους θα απαι­τη­θεί ένα πολύ µε­γα­λύ­τε­ρο στρά­τευ­µα και µια πι­θα­νή υπο­χρε­ω­τι­κή στρα­το­λό­γη­ση (µόνο µετά τις προ­ε­δρι­κές εκλο­γές…) που µπο­ρεί να ανα­τα­ρά­ξει το «κοι­νω­νι­κό συ­µβό­λαιο» που συ­ντη­ρεί την πα­θη­τι­κή στή­ρι­ξη στον πό­λε­µο.

Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, αν δεν µε­σο­λα­βή­σουν απρό­βλε­πτες εξε­λί­ξεις στο πεδίο της µάχης, εσω­τε­ρι­κές πο­λι­τι­κές ανα­τρο­πές ή ασφυ­κτι­κές εξω­γε­νείς πιέ­σεις, ο πό­λε­µος δεί­χνει βέ­βαιο ότι θα συ­νε­χι­στεί και για τρίτο χρόνο. Αν και η έντα­ση της σχε­τι­κής δη­µό­σιας συ­ζή­τη­σης έχει µειω­θεί, αντα­να­κλώ­ντας µια γε­ω­γρα­φι­κή-δι­πλω­µα­τι­κή «οριο­θέ­τη­ση» της σύ­γκρου­σης, όσο οι µάχες συ­νε­χί­ζο­νται και η σύρ­ρα­ξη «απο­κτά τη δική της δυ­να­µι­κή», η απει­λή της γε­νί­κευ­σης θα πα­ρα­µέ­νει. Αλλά ακόµα και αν κά­πως-κά­πο­τε λήξει ή «πα­γώ­σει», δεν θα αλ­λά­ξει το γε­γο­νός ότι η 24η Φλε­βά­ρη του 2022 εγκαι­νί­α­σε µια νέα εποχή όξυν­σης της ιµπε­ρια­λι­στι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης, που ήρθε για να πα­ρα­µεί­νει απει­λη­τι­κά ενερ­γή, και πέρα και µετά από τον ου­κρα­νι­κό πό­λε­µο. Αλλά αυτά θα µας απα­σχο­λή­σουν σε επό­µε­νο άρθρο…

https://rproject.gr/article/dyo-hronia-ueta-tin-rosiki-eisvoli-o-poleuos-tha-synehistei-kai-2024