Ζαν Μαρί Λεπέν: Η ζωή και ο θάνατος ενός Ναζί

Ζαν Μαρί Λεπέν: Η ζωή και ο θάνατος ενός Ναζί

  • |

Ο Ζαν Μαρί Λεπέν, ο πιο επιδραστικός Γάλλος φασίστας ηγέτης μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, πέθανε την Τρίτη 7 Γενάρη. Το ίδιο βράδυ, πλήθη κυρίως νέων ανθρώπων συγκεντρώθηκαν στο Παρίσι, τη Λυόν και τη Μασσαλία για να γιορτάσουν, τραγουδώντας «Bonne Année et Bonne Santé: Jean-Marie est décédé!» (Καλή χρονιά! Καλή υγεία! Ο Ζαν Μαρί πέθανε!»).

Ο ακραί­ος υπουρ­γός Εσω­τε­ρι­κών,  Μπρού­νο Ρε­τε­γιό, κα­τήγ­γει­λε άμεσα τις εκ­δη­λώ­σεις χαράς ως «ντρο­πια­στι­κές». Εν τω με­τα­ξύ, τα ΜΜΕ δη­μο­σιεύ­ουν συλ­λο­γές από οι­κο­γε­νεια­κές φω­το­γρα­φί­ες των Λεπέν και ο Πρό­ε­δρος Μα­κρόν εξέ­φρα­σε επι­σή­μως τα συλ­λυ­πη­τή­ριά του στην οι­κο­γέ­νεια Λεπέν. Ο πρω­θυ­πουρ­γός, Φραν­σουά Μπαϊ­ρού ανα­φέρ­θη­κε τι­μη­τι­κά στο ότι ο Λεπέν ήταν «μα­χη­τής», δη­λώ­νο­ντας ταυ­τό­χρο­να τις θε­με­λιώ­δεις δια­φω­νί­ες που είχε μαζί του. Ο Ζορ­ντάν Μπαρ­ντε­λά, ο πρό­ε­δρος του φα­σι­στι­κού κόμ­μα­τος του Εθνι­κού Συ­να­γερ­μού, δή­λω­σε ότι ο Ζαν Μαρί Λεπέν «πάντα υπη­ρε­τού­σε τη Γαλ­λία και υπε­ρα­σπι­ζό­ταν την ταυ­τό­τη­τά της και την κυ­ριαρ­χία της». 

Τζον Μάλεν*

Στη­ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά, ο Ζαν Λικ Με­λαν­σόν της Ανυ­πό­τα­κτης Γαλ­λί­ας έγρα­ψε: «Η μάχη ενά­ντια σε αυτόν τον άνδρα τε­λεί­ω­σε. Ο αγώ­νας συ­νε­χί­ζε­ται ενά­ντια στο μίσος, το ρα­τσι­σμό, την ισλα­μο­φο­βία και τον αντι­ση­μι­τι­σμό που διέ­δω­σε». Η Κομ­μου­νι­στι­κή κα­θη­με­ρι­νή εφη­με­ρί­δα «L’ Humanite»κυ­κλο­φό­ρη­σε στις 8 Γε­νά­ρη με πρω­το­σέ­λι­δο  τίτλο «Το μίσος ήταν το επάγ­γελ­μά του» και φω­το­γρα­φία ενός γερ­μα­νι­κού στρα­τιω­τι­κού μα­χαι­ριού με χα­ραγ­μέ­νο το όνομα του Λεπέν πάνω του. Ήταν το μα­χαί­ρι το οποίο εντο­πί­στη­κε εκεί που το είχε αφή­σει ο ίδιος, στο σπίτι όπου βα­σα­νί­στη­κε και δο­λο­φο­νή­θη­κε ο ακτι­βι­στής Αχ­μέντ Μου­λάι το 1957, στη διάρ­κεια του Αλ­γε­ρι­νού Πο­λέ­μου.

Η Μανόν Ομπρί, ευ­ρω­βου­λεύ­τρια της Ανυ­πό­τα­κτης Γαλ­λί­ας μί­λη­σε χθες για το θά­να­το ενός «δια­βό­η­του ρα­τσι­στή και αντι­ση­μί­τη», ενώ ο Φιλίπ Που­τού, ηγε­τι­κό στέ­λε­χος του Νέου Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος εξέ­φρα­σε τη χαρά του για «αυτά τα ευ­χά­ρι­στα νέα. Τον θά­να­το ενός ρα­τσι­στή, αποι­κιο­κρά­τη, φα­σί­στα, βα­σα­νι­στή, δο­λο­φό­νου, ομο­φο­βι­κού».

Ναζί για μια ολό­κλη­ρη ζωή

Ο Ζαν Μαρί Λεπέν στρά­φη­κε στο φα­σι­σμό από νεαρή ηλι­κία. Στα τέλη της δε­κα­ε­τί­ας του 1940, σε ένα πα­νε­πι­στή­μιο στο Πα­ρί­σι, δια­κι­νού­σε την εφη­με­ρί­δα των ακρο­δε­ξιών μο­ναρ­χι­κών της ActionFrancaise, ένα έντυ­πο που εξέ­δι­δε ο Ξαβιέ Βα­γιάτ, ο οποί­ος είχε υπάρ­ξει «Επί­τρο­πος υπεύ­θυ­νος των Εβραϊ­κών Ζη­τη­μά­των» στην κυ­βέρ­νη­ση του Βισύ. Ο Λεπέν εξε­λέ­γη για πρώτη φορά βου­λευ­τής στην ηλι­κία των 27 ετών, ως υπο­ψή­φιος του ακρο­δε­ξιού κι­νή­μα­τος του Που­ζα­δι­σμού στη δε­κα­ε­τία του 1950. Στις αρχές της δε­κα­ε­τί­ας του 1960, καθώς ο πό­λε­μος κατά της Αλ­γε­ρί­ας δί­χα­ζε τη Γαλ­λία, ο ίδιος ήταν στο στρα­τό, πο­λε­μώ­ντας ενά­ντια στην Αλ­γε­ρι­νή ανε­ξαρ­τη­σία και συμ­με­τέ­χο­ντας συ­γκε­κρι­μέ­να στο βα­σα­νι­σμό αιχ­μα­λώ­των. Θα συ­νε­χί­σει να ισχυ­ρί­ζε­ται πάντα ότι η αποι­κιο­κρα­τία ήταν θε­τι­κό πράγ­μα. Δεν θα συγ­χω­ρέ­σει ποτέ τον Ντε Γκολ για το ότι απο­δέ­χτη­κε τε­λι­κά την ανε­ξαρ­τη­σία της Αλ­γε­ρί­ας.

Στη δε­κα­ε­τία του 1960 βρέ­θη­κε απο­μο­νω­μέ­νος πο­λι­τι­κά, αλλά συ­νέ­χι­σε να ερ­γά­ζε­ται για τη δια­τή­ρη­ση της φα­σι­στι­κής πα­ρά­δο­σης, ιδρύ­ο­ντας μια δι­σκο­γρα­φι­κή εται­ρία που κυ­κλο­φο­ρού­σε ακρο­δε­ξιές ομι­λί­ες και τρα­γού­δια. Ένας από τους δί­σκους που κυ­κλο­φό­ρη­σε πε­ρι­λάμ­βα­νε τρα­γού­δια και ομι­λί­ες του Τρί­του Ράιχ και εξη­γού­σε στο φυλ­λά­διο του εξω­φύλ­λου: «Αυτά είναι τα τρα­γού­δια της Γερ­μα­νι­κής Επα­νά­στα­σης… Η άνο­δος του Αδόλ­φου Χί­τλερ και του Εθνι­κο­σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος στην εξου­σία χα­ρα­κτη­ρί­στη­κε από ένα πα­νί­σχυ­ρο κί­νη­μα των μαζών, λαϊκό και δη­μο­κρα­τι­κό, το οποίο θριάμ­βευ­σε μετά από συ­χνές εκλο­γι­κές ανα­με­τρή­σεις, μια συν­θή­κη που γε­νι­κά έχει ξε­χα­στεί».

Στη δε­κα­ε­τία του 1970, ο Ζαν Μαρί Λεπέν κα­τόρ­θω­σε να συ­νε­νώ­σει τα κα­τα­κερ­μα­τι­σμέ­να κα­τά­λοι­πα της ακρο­δε­ξιάς και να ιδρύ­σει το Εθνι­κό Μέ­τω­πο, το οποίο απο­φά­σι­σε να κάνει μια σειρά από κομ­βι­κές αλ­λα­γές τα­κτι­κής. Ο να­ζι­στι­κός του πυ­ρή­νας θα έμενε κρυ­φός, ενώ προ­τε­ραιό­τη­τά του θα ήταν οι εκλο­γι­κές κα­μπά­νιες και όχι οι οδο­μα­χί­ες. Οι εκ­φρά­σεις αντι­ση­μι­τι­σμού μπή­καν στο ράφι, εστιά­ζο­ντας σχε­δόν απο­κλει­στι­κά στον αντι-αρα­βι­κό ρα­τσι­σμό και την ισλα­μο­φο­βία. Τέλος, άφησε πίσω του τον πα­ρα­δο­σια­κό ρα­τσι­σμό που βα­σι­ζό­ταν σε ψευ­δείς θε­ω­ρί­ες περί βιο­λο­γι­κής ιε­ραρ­χί­ας, με το νέο αφή­γη­μα να στη­ρί­ζε­ται πλέον στις «ασύμ­βα­τες» κουλ­τού­ρες και τον «πό­λε­μο με­τα­ξύ πο­λι­τι­σμών».

Το Εθνι­κό Μέ­τω­πο συ­γκρο­τή­θη­κε σε μια πε­ρί­ο­δο που η βαθιά οι­κο­νο­μι­κή κρίση επέ­στρε­φε στη δυ­τι­κή Ευ­ρώ­πη και μαζί της αυ­ξα­νό­ταν και η πίεση στην άρ­χου­σα τάξη να στρέ­ψει τη λαϊκή οργή ενά­ντια σε απο­διο­πο­μπαί­ους τρά­γους.

Ο Λεπέν θα πα­ρα­μεί­νει ένας Ναζί σε όλη του τη ζωή. Το 2010, σε ηλι­κία 81 ετών, δή­λω­σε σε ένα σε­μι­νά­ριο φοι­τη­τών δη­μο­σιο­γρα­φί­ας: «Στον Εθνι­κο­σο­σια­λι­σμό, υπάρ­χει σο­σια­λι­σμός. Υπήρ­ξε ένα ση­μα­ντι­κό σο­σια­λι­στι­κό πε­ριε­χό­με­νο που με­τα­σχη­μά­τι­σε τη γερ­μα­νι­κή κοι­νω­νία πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο από ό,τι είχε πε­τύ­χει οποια­δή­πο­τε άλλη πο­λι­τι­κή δύ­να­μη». Ενώ μόλις τον πε­ρα­σμέ­νο Σε­πτέμ­βρη, σε ηλι­κία 96 ετών, κα­τα­γρά­φη­κε σε βί­ντεο να τρα­γου­δά σπίτι του μαζί με το κα­λε­σμέ­νο νε­ο­να­ζι­στι­κό ροκ συ­γκρό­τη­μα Match Retour (Επα­να­λη­πτι­κός Αγώ­νας), ένα όνομα που ανα­φέ­ρε­ται στην ελ­πί­δα τους να υπάρ­ξει μια δεύ­τε­ρη ευ­και­ρία για την επι­βο­λή του να­ζι­σμού στην Ευ­ρώ­πη.

Τα­κτι­κές αλ­λα­γές

Ο Λεπέν ηγή­θη­κε του Εθνι­κού Με­τώ­που στη Γαλ­λία από το 1972 ως το 2011. Οι τη­λε­ο­πτι­κές εκ­πο­μπές μπο­ρού­σαν να κά­νουν ρεκόρ τη­λε­θέ­α­σης όταν τον κα­λού­σαν και οι «χα­λα­ρές» συ­νε­ντεύ­ξεις έγι­ναν συ­νη­θι­σμέ­νο φαι­νό­με­νο. Ο Λεπέν τις αξιο­ποιού­σε όσο πε­ρισ­σό­τε­ρο μπο­ρού­σε. Είχε δη­λώ­σει συ­γκε­κρι­μέ­να ότι η ύπαρ­ξη φούρ­νων, θα­λά­μων αε­ρί­ων για την εξό­ντω­ση Εβραί­ων και άλλων ήταν «μια λε­πτο­μέ­ρεια της ιστο­ρί­ας του Δεύ­τε­ρου Πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου». Όταν ενη­με­ρώ­θη­κε ότι ο Εβραί­ος τρα­γου­δι­στής Πα­τρίκ Μπρου­έλ πήρε μαζί με άλ­λους θέση ενά­ντια στο Εθνι­κό Μέ­τω­πο, σχο­λί­α­σε ότι σύ­ντο­μα μπο­ρεί να υπάρ­ξει «μια φουρ­νη­σιά» αντι­πά­λων του.

Τα μί­ντια λά­τρευαν αυτά τα πε­ρι­στα­τι­κά, στα οποία ανα­φέ­ρο­νταν ως «ολι­σθή­μα­τα», τα οποία όμως ήταν στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα πολύ προ­σε­κτι­κά με­λε­τη­μέ­νες πα­ρεμ­βά­σεις που είχαν στόχο να ενι­σχύ­σουν τον σκλη­ρό φα­σι­στι­κό πυ­ρή­να του FN. Όταν είχε πλέον απο­κτή­σει ένα σχε­τι­κά με­γά­λο αριθ­μό αν­θρώ­πων που τον υπο­στή­ρι­ζε σε άλλα ζη­τή­μα­τα, εξα­πέ­λυε αυτές τις αντι­ση­μι­τι­κές προ­κλή­σεις. Αυτές αντι­με­τώ­πι­ζαν γε­νι­κευ­μέ­νη κα­τα­κραυ­γή και οι πιο ήπιοι υπο­στη­ρι­κτές του Λεπέν προ­κα­λού­νταν να προ­σχω­ρή­σουν πιο βαθιά στις να­ζι­στι­κές πο­λι­τι­κές από­ψεις.

Για πολλά χρό­νια, το Εθνι­κό Μέ­τω­πο έχτι­ζε αργά τις δυ­νά­μεις του, με τη βο­ή­θεια τριών πα­ρα­γό­ντων: Πρώ­τον, η μα­ζι­κή απα­ξί­ω­ση των πα­ρα­δο­σια­κών αρι­στε­ρών κυ­βερ­νη­τι­κών κομ­μά­των που στρέ­φο­νταν στο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό και έδει­χναν επα­νει­λημ­μέ­να ότι είχαν ελά­χι­στα να προ­σφέ­ρουν στους απλούς αν­θρώ­πους. Δεύ­τε­ρον, η πολύ πε­ριο­ρι­σμέ­νη κα­τα­νό­η­ση που είχε δεί­ξει η ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά στην ανά­γκη να στα­μα­τή­σει τα φα­σι­στι­κά κόμ­μα­τα με μα­ζι­κές κα­μπά­νιες, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της άμε­σης δρά­σης για την πα­ρε­μπό­δι­ση των δρα­στη­ριο­τή­των τους. Τρί­τον, η ιστο­ρι­κή αδυ­να­μία της με­γά­λης πλειο­ψη­φί­ας της γαλ­λι­κής Αρι­στε­ράς όσον αφορά την πάλη ενά­ντια στην ισλα­μο­φο­βία, τη μορφή ρα­τσι­σμού που στα­δια­κά γι­νό­ταν το επί­κε­ντρο της αντί­δρα­σης στη Γαλ­λία.

Το Εθνι­κό Μέ­τω­πο προ­σπα­θού­σε σκλη­ρά να δια­τη­ρή­σει μυ­στι­κή την ύπαρ­ξη σκλη­ρών ναζί στον πυ­ρή­να του. Αλλά το 1987, η ερευ­νη­τι­κή δη­μο­σιο­γρά­φος Αν Τρι­στάν πα­ρει­σέ­φρη­σε σε μια το­πι­κή ορ­γά­νω­ση του FN και ση­μεί­ω­σε τον τρόπο με τον οποίο μι­λού­σαν οι σκλη­ρο­πυ­ρη­νι­κοί: «Κοίτα, αν σκο­τώ­σεις έναν Άραβα όταν ο Λεπέν παίρ­νει το 0,5% των ψήφων, θα φας άμεσα κα­τα­κραυ­γή και θα σε πουν ρα­τσι­στή», έλεγε ένα ενερ­γό μέλος. «Όταν ο Λεπέν είναι στο 15%, οι άν­θρω­ποι κά­νουν λι­γό­τε­ρη φα­σα­ρία. Οπό­τε­πρέ­πει­να­συ­νε­χί­σου­με έτσι και, θα δεις, όταν θα εί­μα­στε στο 30%, ο κό­σμος θα στα­μα­τή­σει να φω­νά­ζει».

Φα­σι­στι­κό άλμα

Στις 21 Απρί­λη του 2002, ο Λεπέν προ­κά­λε­σε το με­γα­λύ­τε­ρο πο­λι­τι­κό σει­σμό των τε­λευ­ταί­ων 40 χρό­νων στη Γαλ­λία περ­νώ­ντας στο δεύ­τε­ρο γύρο των προ­ε­δρι­κών εκλο­γών. Δε­κά­δες χι­λιά­δες άν­θρω­ποι δια­δή­λω­σαν όλη τη νύχτα σε πό­λεις όλης της Γαλ­λί­ας. Δέκα μέρες μετά, την Πρω­το­μα­γιά, πάνω από ένα εκα­τομ­μύ­ριο άν­θρω­ποι δια­δή­λω­σαν ενά­ντια στους φα­σί­στες. Ο Λεπέν ητ­τή­θη­κε εύ­κο­λα στο δεύ­τε­ρο γύρο παίρ­νο­ντας λίγο κάτω από 18%. Τον­ψή­φι­σαν 5μι­σηε­κα­τομ­μύ­ρια­άν­θρω­ποι. Αλλά ήταν ένα άλμα το οποίο επι­τά­χυ­νε την άνοδο της δη­μο­φι­λί­ας και της αξιο­σέ­βα­στης ει­κό­νας των φα­σι­στών. Το 2017, τους ψή­φι­σαν 10,5 εκα­τομ­μύ­ρια και το 2022, τους ψή­φι­σαν 13 εκα­τομ­μύ­ρια.

Μετά το 2011, όταν ανέ­λα­βε πρό­ε­δρος του Εθνι­κού Με­τώ­που η Μαρίν Λεπέν, κόρη του Ζαν Μαρί, εξε­λί­χθη­κε μια απο­φα­σι­στι­κή και γε­νι­κά πε­τυ­χη­μέ­νη κα­μπά­νια «από-το­ξι­κο­ποί­η­σης της ει­κό­νας» του FN.

Οι δε­σμοί με τους Ναζί θα κρύ­βο­νταν πολύ πιο ολο­κλη­ρω­μέ­να, απο­φεύ­γο­ντας ακόμα και την ορ­γά­νω­ση δια­δη­λώ­σε­ων στο δρόμο. Η Μαρίν διέ­γρα­ψε από το κόμμα τον πα­τέ­ρα της (επει­δή αυτός αρ­νού­νταν να εγκα­τα­λεί­ψει τον σαρ­κα­στι­κό αντι­ση­μι­τι­σμό του), πέ­τα­ξε έξω κά­ποιους άλ­λους ανοι­χτά να­ζι­στές, έδωσε εντο­λή στους βου­λευ­τές να εστιά­σουν στην κα­θω­σπρέ­πει ει­κό­να και τε­λι­κά θα εμ­φα­νι­ζό­ταν στις φι­λο-ισ­ραη­λι­νές «πο­ρεί­ες κατά του αντι­ση­μι­τι­σμού» το 2023. Χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε επί­σης η θη­λυ­κό­τη­τα της Μα­ρίν­Λε­πέν, για να κα­θη­συ­χα­στούν οι ψη­φο­φό­ροι ότι οι πα­λιές φα­σι­στι­κές αξίες -που γε­νι­κά συν­δέ­ο­νται με την αρ­ρε­νω­πό­τη­τα- δεν βρί­σκο­νταν πια στο επί­κε­ντρο της πο­λι­τι­κής του RN.

Αυτήν τη βδο­μά­δα, η ανη­συ­χία της Μα­ρίν­Λε­πέν ήταν να ορ­γα­νώ­σει μια κη­δεία για τον πα­τέ­ρα της η οποία δεν θα αφή­νει χώρο να εμ­φα­νι­στούν δη­μό­σια οι ανοι­χτά να­ζι­στές που τον λά­τρευαν. Κάτι τέ­τοιο θα απει­λού­σε την εύ­θρα­στη αξιο­σέ­βα­στη ει­κό­να που με τόση επι­τυ­χία έχει χτί­σει το κόμμα της, που με­το­νο­μά­στη­κε σε Εθνι­κό Συ­να­γερ­μό. Επέ­λε­ξε μια οι­κο­γε­νεια­κή κη­δεία μετά από Κα­θο­λι­κή λει­τουρ­γία στην πόλη της Βρε­τά­νης όπου είχε γεν­νη­θεί ο ίδιος. Όμως είναι πι­θα­νό να ακο­λου­θή­σει μια αη­δια­στι­κή τε­λε­τή «τιμής και μνή­μης» στο Πα­ρί­σι, στην οποία πρέ­πει να ενα­ντιω­θού­με.

Ο θά­να­τος του Λεπέν είναι η ώρα για να εξη­γή­σου­με ξανά και να κι­νη­το­ποι­ή­σου­με ξανά τον κόσμο ενά­ντια στον φα­σι­στι­κό Εθνι­κό Συ­να­γερ­μό, ο οποί­ος, έχο­ντας την προ­τί­μη­ση του Μα­κρόν ένα­ντι της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, είναι πιο κοντά στην κυ­βέρ­νη­ση από ό,τι υπήρ­ξε σε οποια­δή­πο­τε στιγ­μή της ηγε­σί­ας του Ζαν Μαρί Λεπέν.

 

*Ο Τζον Μάλεν είναι αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής ακτι­βι­στής και μέλος μιας Ομά­δας Δρά­σης της Ανυ­πό­τα­κτης Γαλ­λί­ας στην πε­ριο­χή του Πα­ρι­σιού. Τα κεί­με­νά του είναι δια­θέ­σι­μα στο randombolshevik.org

https://rproject.gr/article/zan-mari-lepen-i-zoi-kai-o-thanatos-enos-nazi

Εκτρωφείο Λαγων Καρφής Ευαγγελος

Σχόλια (0)

Το email σας δεν θα δημοσιευθεί.