Αντιπολεμική δήλωση αριστερών νέων στο Αζερμπαϊτζάν

Σε συνθήκες εθνικιστικού παροξυσμού και στρατιωτικού νόμου στις δύο χώρες, αναδημοσιεύουμε με τιμή την δημόσια δήλωση αριστερών Αζέρων νεολαίων, που φιλοξενήθηκε στο lefteast.

Ο πρό­σφα­τος γύρος κλι­μά­κω­σης με­τα­ξύ Αζερ­μπαϊ­τζάν και Αρ­με­νί­ας στο Να­γκόρ­νο-Κα­ρα­μπάχ απο­δει­κνύ­ει για άλλη μια φορά πόσο ξε­πε­ρα­σμέ­νο είναι το πλαί­σιο του έθνους-κρά­τους στις πα­ρού­σες πραγ­μα­τι­κό­τη­τες. Η ανι­κα­νό­τη­τα να ξε­πε­ρά­σου­με τον τρόπο σκέ­ψης που χω­ρί­ζει τους λαούς σε αν­θρώ­πους και μη-αν­θρώ­πους απο­κλει­στι­κά με βάση τον τόπο γέν­νη­σής τους και μετά επι­χει­ρεί να θε­με­λιώ­σει την ανω­τε­ρό­τη­τα των «αν­θρώ­πων» απέ­να­ντι στους απαν­θρω­πο­ποι­η­μέ­νους «άλ­λους» ως το μο­να­δι­κό εφι­κτό σε­νά­ριο ζωής μέσα σε κά­ποια δο­σμέ­να εδα­φι­κά όρια είναι η μόνη «δύ­να­μη κα­το­χής» με την οποία έχου­με να πα­λέ­ψου­με.

Αριστεροί νέοι από το Αζερμπαϊτζάν | μετάφραση Πάνος Πέτρου |

Είναι η δύ­να­μη κα­το­χής των μυα­λών μας και της ικα­νό­τη­τάς μας να σκε­φτού­με πέρα από τις αφη­γή­σεις και τις προ­βο­λές που μας επι­βά­λουν αρ­πα­κτι­κές εθνι­κι­στι­κές κυ­βερ­νή­σεις. Είναι αυτός ο τρό­πος σκέ­ψης που μας κάνει να κλεί­νου­με τα μάτια στις εκ­με­ταλ­λευ­τι­κές συν­θή­κες της φτω­χής μας επι­βί­ω­σης και στις δύο χώρες όταν το «έθνος» μας καλεί να το προ­στα­τέ­ψου­με από τον «εχθρό». Ο εχθρός μας δεν είναι ο τυ­χαί­ος Αρ­μέ­νιος, τον οποίο δεν γνω­ρί­σα­με ποτέ στη ζωή μας και μπο­ρεί να μην τον γνω­ρί­σου­με ποτέ. Οι εχθροί μας είναι οι άν­θρω­ποι στις θέ­σεις εξου­σί­ας, που έχουν συ­γκε­κρι­μέ­να ονό­μα­τα, που φτω­χο­ποιούν κι εκ­με­ταλ­λεύ­ο­νται τους απλούς αν­θρώ­πους και τους πό­ρους της χώρας μας προς όφε­λός τους εδώ και πάνω από δύο δε­κα­ε­τί­ες.

Είναι αυτοί που δεν ανέ­χο­νται οποια­δή­πο­τε πο­λι­τι­κή κρι­τι­κή, κα­τα­πιέ­ζο­ντας σκλη­ρά τους αντι­πο­λι­τευό­με­νους μέσα από τους μα­ζι­κούς μη­χα­νι­σμούς ασφα­λεί­ας τους. Έχουν κα­τα­λά­βει φυ­σι­κά τοπία, πα­ρα­λί­ες, με­ταλ­λευ­τι­κούς πό­ρους για τη δική τους χρήση κι ευ­χα­ρί­στη­ση, πε­ριο­ρί­ζο­ντας την πρό­σβα­ση των απλών πο­λι­τών σε αυτά. Κα­τα­στρέ­φουν το πε­ρι­βάλ­λον μας, κό­βο­ντας δέ­ντρα, μο­λύ­νο­ντας νερά και προ­ω­θώ­ντας την πλήρη «συσ­σώ­ρευ­ση δια του εκτο­πι­σμού». Είναι συ­νέ­νο­χοι στην εξα­φά­νι­ση ιστο­ρι­κών και πο­λι­τι­σμι­κών μνη­μεί­ων κι αντι­κει­μέ­νων σε όλη τη χώρα. Με­τα­φέ­ρουν πό­ρους από ανα­γκαί­ους το­μείς, όπως η παι­δεία, η υγεία και η κοι­νω­νι­κή πρό­νοια, προς τον στρα­τό, δη­μιουρ­γώ­ντας κέρδη για τους κα­πι­τα­λι­στές γεί­το­νές μας με ιμπε­ρια­λι­στι­κές βλέ­ψεις –τη Ρωσία και την Τουρ­κία.

Πα­ρα­δό­ξως, ενώ ο κα­θέ­νας και η κα­θε­μιά γνω­ρί­ζει αυτά τα γε­γο­νό­τα, ένα ξαφ­νι­κό κύμα αμνη­σί­ας χτυπά τους πά­ντες με το που πέσει η πρώτη σφαί­ρα στα όρια με­τα­ξύ Αρ­με­νί­ας και Αζερ­μπαϊ­τζάν. Τυ­φλω­μέ­νοι, όπως οι χα­ρα­κτή­ρες του ομώ­νυ­μου μυ­θι­στο­ρή­μα­τος του Σα­ρα­μά­γκου, στρέ­φο­νται στην αυ­το­κα­τα­στρο­φή, πα­νη­γυ­ρί­ζο­ντας για τους θα­νά­τους της νε­ο­λαί­ας μας στο όνομα της «μαρ­τυ­ρι­κής θυ­σί­ας» για τον «ιερό» σκοπό. Αυτός ο «σκο­πός» δεν υπήρ­ξε ποτέ τί­πο­τε πε­ρισ­σό­τε­ρο από μια υπαρ­ξια­κή πλατ­φόρ­μα, η οποία κρατά στις θέ­σεις τους τις κυ­βερ­νή­σεις και του Αζερ­μπαϊ­τζάν και της Αρ­με­νί­ας και λει­τουρ­γεί ως δι­καιο­λο­γία για την χωρίς τέλος στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση των κοι­νω­νιών μας, μαζί με την επι­δί­ω­ξη πε­ρισ­σό­τε­ρης βίας και θα­νά­των.

Ωστό­σο δεν κα­τη­γο­ρού­με τους αν­θρώ­πους: Εν τη απου­σία εναλ­λα­κτι­κών ερ­μη­νευ­τι­κών πλαι­σί­ων για να κα­τα­νοη­θεί η φύση του πο­λέ­μου και της σύ­γκρου­σης με­τα­ξύ των δύο εθνών, η εθνι­κι­στι­κή ιδε­ο­λο­γία πα­ρα­μέ­νει χωρίς αντί­πα­λο. Αν υπάρ­χει ένα πράγ­μα το οποίο κά­νουν καλά οι υπο­χρη­μα­το­δο­τού­με­νοι εκ­παι­δευ­τι­κοί μας θε­σμοί, αυτό είναι σί­γου­ρα η δι­δα­σκα­λία του μί­σους και της διά­χυ­σης της εθνι­κι­στι­κής προ­πα­γάν­δας. Γιατί το μίσος δεν είναι ποτέ πα­ρά­γω­γο ατο­μι­κής ψυ­χο­λο­γί­ας, αλλά κα­τα­σκευά­ζε­ται και πα­ρά­γε­ται μέσα σε συ­γκε­κρι­μέ­νες σχέ­σεις εξου­σί­ας. Σε ένα πλαί­σιο όπου δεν υπάρ­χει άμεση επαφή με­τα­ξύ «εκεί­νου που μισεί» και του «αντι­κει­μέ­νου του μί­σους του», όταν το κοινό το οποίο πα­ρα­κι­νεί­ται σε μίσος αρ­χί­ζει να ανη­συ­χεί για τα ζη­τή­μα­τα της δικής του οι­κο­νο­μι­κής επι­βί­ω­σης μέσα στο σύ­στη­μα που του αρ­νεί­ται την ίση δια­νο­μή πόρων και υπη­ρε­σιών και συσ­σω­ρεύ­ει όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρη κα­θη­με­ρι­νή δυ­στυ­χία, τότε προ­κύ­πτει η ανά­γκη να υπεν­θυ­μί­ζε­ται διαρ­κώς σε αυτό το κοινό ότι πρέ­πει να μισεί τους «αξιο­μί­ση­τους» και να ανα­πα­ρά­γε­ται το μίσος. Το μίσος έχει ανά­γκη από διερ­γα­σί­ες που επι­τυγ­χά­νουν την ύπαρ­ξή του. Έκλε­ψαν τη «δική μας» γη, λένε, οπότε τους μι­σού­με. Καμία ση­μα­σία δεν δί­νε­ται στο ότι υπάρ­χουν μυ­ριά­δες άλλοι τρό­ποι να ζούμε σε αυτήν τη γη χωρίς καμιά με­μο­νω­μέ­νη ομάδα να μην διεκ­δι­κεί την αδιαμ­φι­σβή­τη­τη ιδιο­κτη­σία της.

Ένας από εμάς έχει έναν έφηβο αδελ­φό, τον οποίο ενη­μέ­ρω­σε ότι θα πάει σε μια επαγ­γελ­μα­τι­κή συ­νά­ντη­ση με Αρ­μέ­νιους συ­να­δέλ­φους στο εξω­τε­ρι­κό. Ο έφη­βος ανα­φώ­νη­σε με δέος: «Πρό­κει­ται να δεις από κοντά έναν ΠΡΑΓ­ΜΑ­ΤΙ­ΚΟ Αρ­μέ­νιο;». Αν το κα­λο­σκε­φτού­με, γε­νιές αν­θρώ­πων με­γά­λω­σαν σε ένα κενό, χωρίς καμία επαφή με εκεί­νους με τους οποί­ους συ­νυ­πάρ­χου­με στον ίδιο χώρο εδώ και αιώ­νες. Τι εί­δους βία ασκεί στα μυαλά μας και στις δη­μιουρ­γι­κές μας ικα­νό­τη­τες μια τέ­τοια απο­μο­νω­μέ­νη ύπαρ­ξη; Δεν χρειά­ζε­ται να πούμε ότι αυτή η συν­θή­κη είναι η τέ­λεια συ­ντα­γή για την απαν­θρω­πο­ποί­η­ση του «άλλου». Τι πιο εύ­κο­λο από το να απο­δώ­σου­με όλα τα μο­χθη­ρά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά πάνω σε αν­θρώ­πους με τους οποί­ους δεν έχου­με αλ­λη­λε­πι­δρά­σει ποτέ στη ζωή μας;

Στα χρό­νια μετά τη συμ­φω­νία του Bishkek (1994) που κα­τέ­λη­ξε σε εκε­χει­ρία με­τα­ξύ των δύο πλευ­ρών, οι κυ­βερ­νή­σεις Αρ­με­νί­ας και Αζερ­μπαϊ­τζάν συ­νέ­χι­σαν να συσ­σω­ρεύ­ουν σο­βα­ρές πο­σό­τη­τες θα­νά­σι­μων όπλων, τα οποία τώρα ετοι­μά­ζο­νται να χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν η μία ενά­ντια στην άλλη. Η τε­λευ­ταία φορά που οι δύο χώρες έφτα­σαν κοντά στην ει­ρη­νι­κή λύση ήταν το 2001, στη διάρ­κεια των συ­νο­μι­λιών του Key-West με τη με­σο­λά­βη­ση των συ­μπρο­έ­δρων της Ομά­δας Μινσκ –Γαλ­λία, Ρωσία και ΗΠΑ. Ωστό­σο, εξαι­τί­ας της κυ­ριαρ­χί­ας των εθνι­κι­στι­κών αι­σθη­μά­των και του γε­γο­νό­τος ότι οι ηγε­σί­ες και των δύο πλευ­ρών δεν ήταν έτοι­μες να απο­δε­χτούν συμ­βι­βα­σμούς, οι συ­νο­μι­λί­ες απέ­τυ­χαν. Και δεν έγινε ποτέ ξανά μια πα­ρό­μοια κί­νη­ση με την ίδια απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα όπως στις αρχές του 21ου αιώνα.

Θε­ω­ρού­με ότι είναι μια πολύ με­γά­λη πρό­κλη­ση να ανα­ζη­τή­σου­με τρό­πους που θα απο­φύ­γου­με άλλον έναν πό­λε­μο στην πε­ριο­χή στην τρέ­χου­σα κα­τά­στα­ση. Πα­ρα­τη­ρού­με την αύ­ξη­ση της διά­χυ­της ρη­το­ρι­κής μί­σους να κυ­ριαρ­χεί στην αφή­γη­ση και των δύο πλευ­ρών, ει­δι­κά σε ό,τι αφορά τα τη­λε­ο­πτι­κά κα­νά­λια, τις κρα­τι­κές δη­λώ­σεις ή τα ποστ στα σό­σιαλ μί­ντια που ανα­πα­ρά­γο­νται με ανη­συ­χη­τι­κή έντα­ση. Εκτο­ξεύ­ο­νται και από τις δυο πλευ­ρές ισχυ­ρι­σμοί που είναι δύ­σκο­λο να επι­βε­βαιω­θούν κι έτσι δη­μιουρ­γούν μια ατμό­σφαι­ρα φόβου, αμοι­βαί­ου μί­σους και κα­χυ­πο­ψί­ας.

Οι λαοί και στις δύο πλευ­ρές έχουν υπο­φέ­ρει και συ­νε­χί­ζουν να υπο­μέ­νουν την παν­δη­μία και την οι­κο­νο­μι­κή ύφεση, επι­χει­ρώ­ντας να αντα­πε­ξέλ­θουν στις προ­κλή­σεις και τις κρί­σεις που προ­κύ­πτουν. Και τώρα σύ­ρο­νται σε μια στρα­τιω­τι­κή σύ­γκρου­ση, η οποία θα κα­θυ­στε­ρή­σει επι­πλέ­ον κάθε πι­θα­νή εποι­κο­δο­μη­τι­κή επί­λυ­ση της σύ­γκρου­σης στο Να­γκόρ­νο-Κα­ρα­μπάχ. Η συ­ντή­ρη­ση αυτής της σύ­γκρου­σης απαι­τεί ένα τε­ρά­στιο μέ­γε­θος οι­κο­νο­μι­κών και αν­θρώ­πι­νων πόρων, από τα οποία επω­φε­λού­νται οι ελίτ και των δύο πλευ­ρών. Ο στρα­τιω­τι­κός προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός του Αζερ­μπαϊ­τζάν για το 2020 αυ­ξή­θη­κε στα 2,3 δισ. δο­λά­ρια, ενώ ο αντί­στοι­χος δεί­κτης για την Αρ­με­νία βρί­σκε­ται στα 634 εκατ. δο­λά­ρια. Ου­σια­στι­κά τα ποσά αυτά απο­τε­λούν το 5% των ΑΕΠ και των δύο χωρών.

Είναι πια και­ρός εμείς, η νε­ο­λαία του Αζερ­μπαϊ­τζάν και της Αρ­με­νί­ας, να πά­ρου­με στα χέρια μας την επί­λυ­ση αυτής της ανα­χρο­νι­στι­κής δια­μά­χης. Δεν θα έπρε­πε να είναι πια αυτή προ­νο­μια­κό αντι­κεί­με­νο των αν­θρώ­πων με τα κου­στού­μια, των οποί­ων οι στό­χοι είναι η συσ­σώ­ρευ­ση κε­φα­λαί­ου, οι­κο­νο­μι­κού και πο­λι­τι­κού, και όχι η επί­λυ­ση της σύ­γκρου­σης. Θα πρέ­πει να απαλ­λα­γού­με από τον άσχη­μο μαν­δύα του «εθνι­κού κρά­τους», που ανή­κει στον σκου­πι­δο­τε­νε­κέ της ιστο­ρί­ας, και να φα­ντα­στού­με και να δη­μιουρ­γή­σου­με νέους τρό­πους κοι­νής και ει­ρη­νι­κής συ­νύ­παρ­ξης. Γι’ αυτό το σκοπό, είναι πολύ ση­μα­ντι­κό να ανα­ζω­ο­γο­νή­σου­με πο­λι­τι­κές πρω­το­βου­λί­ας βάσης «από τα κάτω», με τη συμ­με­το­χή κυ­ρί­ως απλών κα­θη­με­ρι­νών πο­λι­τών, που θα απο­κα­τα­στή­σουν τις ει­ρη­νευ­τι­κές συ­νο­μι­λί­ες και τη συ­νερ­γα­σία. Εμείς, αρι­στε­ροί αγω­νι­στές στο Αζερ­μπαϊ­τζάν δεν στη­ρί­ζου­με σε καμία πε­ρί­πτω­ση οποια­δή­πο­τε επι­πλέ­ον κι­νη­το­ποί­η­ση της νε­ο­λαί­ας της χώρας σε αυτόν τον πα­ρά­λο­γο πό­λε­μο και θε­ω­ρού­με βα­σι­κό μας στόχο την απο­κα­τά­στα­ση του δια­λό­γου.

Δεν βλέ­που­με το μέλ­λον της επί­λυ­σης της σύ­γκρου­σης σε επι­πλέ­ον στρα­τιω­τι­κές κλι­μα­κώ­σεις και σε εξά­πλω­ση του αμοι­βαί­ου μί­σους. Οι πρό­σφα­τες στρα­τιω­τι­κές συ­γκρού­σεις στο Να­γκόρ­νο-Κα­ρα­μπάχ δεν φέρ­νουν τί­πο­τε καλό στον στόχο της εγκα­θί­δρυ­σης της ει­ρή­νης στην πε­ριο­χή. Δεν θέ­λου­με ούτε να φα­ντα­ζό­μα­στε τους κιν­δύ­νους του να συρ­θού­με σε έναν ανοι­χτό γε­νι­κευ­μέ­νο πό­λε­μο, καθώς κα­τα­λα­βαί­νου­με τι συ­νέ­πειες θα έχει αυτός για τις κοι­νω­νί­ες μας και τις μελ­λο­ντι­κές γε­νιές. Κα­τα­δι­κά­ζου­με σθε­να­ρά κάθε κί­νη­ση που πα­ρα­τεί­νει τη σύ­γκρου­ση και βα­θαί­νει το μίσος ανά­με­σα στους δύο λαούς. Θέ­λου­με να κοι­τά­ξου­με προς τα πίσω και να κά­νου­με τα ανα­γκαία βή­μα­τα για να ανοι­κο­δο­μή­σου­με την εμπι­στο­σύ­νη ανά­με­σα στις κοι­νω­νί­ες μας και στις νε­ο­λαί­ες μας. Απορ­ρί­πτου­με κάθε εθνι­κι­στι­κή και φι­λο­πό­λε­μη αφή­γη­ση που απο­κλεί­ει την πι­θα­νό­τη­τα να ξα­να­ζή­σου­με ποτέ μαζί σε αυτά τα εδάφη. Κα­λού­με σε πρω­το­βου­λί­ες αλ­λη­λεγ­γύ­ης και οι­κο­δό­μη­σης της ει­ρή­νης. Πι­στεύ­ου­με ότι υπάρ­χει ένας εναλ­λα­κτι­κός δρό­μος έξω από αυτό το αδιέ­ξο­δο, μέσα από αμοι­βαίο σε­βα­σμό, ει­ρη­νι­κή στάση και συ­νερ­γα­σία.

Υπο­γρα­φές:

Vusal Khalilov

Leyla Jafarova

Karl Lebt

Bahruz Samadov

Giyas Ibrahim

Samira Alakbarli

Toghrul Abbasov

Javid Agha

Leyla Hasanova

Toghrul Mashalli

Laman Orujova

Loghman Gasimov

Vahid Ali

Lala Darchinova

Gumru Aliyeva

Nijat Eldarov

Alyosha

/rproject.gr