Γαλλία 2017: Η «μεγάλη πορεία» προς τις εκλογές

Μανώλης Κοζαδίνος

Η Γαλλία βρίσκεται αντιμέτωπη με κρίσιμες και επικίνδυνες προεδρικές εκλογές.

Θα διε­ξα­χθούν, σύμ­φω­να με το ισχύ­ον σύ­στη­μα, σε δύο γύ­ρους, στις 23 Απρί­λη και 7 Μάη. Στον 2ο γύρο θα συμ­με­τά­σχουν οι δύο πρώ­τοι νι­κη­τές του πρώ­του γύρου. Κύρια χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά αυτής της εκλο­γής είναι η μέχρι στιγ­μής απο­στα­σιο­ποί­η­ση της πλειο­ψη­φί­ας του εκλο­γι­κού σώ­μα­τος από κόμ­μα­τα που έχουν κυ­βερ­νή­σει (και από τους πο­λι­τι­κούς θε­σμούς γε­νι­κά) και η επα­κό­λου­θη ρευ­στό­τη­τα του πο­λι­τι­κού σκη­νι­κού. Αυτά δη­μιουρ­γούν κιν­δύ­νους, καθώς η υπο­ψή­φια του ακρο­δε­ξιού κόμ­μα­τος Μαρίν Λε Πεν ανα­μέ­νε­ται να ενι­σχυ­θεί σε σχέση με τις εκλο­γές του 2012 ( έλαβε 18%, τέ­ταρ­τη θέση) δη­μιουρ­γούν όμως και ελ­πί­δες για ανά­δει­ξη στο προ­σκή­νιο νέων και ρι­ζο­σπα­στι­κών δυ­νά­με­ων.

Ολάντ

Πρέ­πει να ανα­φερ­θεί πως το σύ­στη­μα της 5ης Γαλ­λι­κής Δη­μο­κρα­τί­ας εγκα­θι­δρύ­θη­κε το 1958 για να απο­τρέ­πο­νται ανα­τρο­πές στην πο­λι­τι­κή ζωή με μο­χλούς τις ευ­ρεί­ες εξου­σί­ες του Προ­έ­δρου και τη Γε­ρου­σία, και πως το πλειο­ψη­φι­κό εκλο­γι­κό σύ­στη­μα διαιω­νί­ζει τον κυ­ρί­αρ­χο δι­κομ­μα­τι­σμό. Επί­σης πως ο προ­ερ­χό­με­νος από το Σο­σια­λι­στι­κό Κόμμα και απερ­χό­με­νος πρό­ε­δρος Ολάντ και οι δια­δο­χι­κές κυ­βερ­νή­σεις που διό­ρι­σε αντι­με­τώ­πι­σαν ευ­ρεία λαϊκή κα­τα­κραυ­γή εξαι­τί­ας της πλέ­ριας υπο­τα­γής τους στο με­γά­λο κε­φά­λαιο, στο κα­τα­στη­μέ­νο της ΕΕ και στον ατλα­ντι­σμό: συ­νυ­πο­γρα­φή του συμ­φώ­νου λι­τό­τη­τας της ΕΕ, φα­να­τι­κή ευ­θυ­γράμ­μι­ση με τις ΗΠΑ, εμπλο­κή σε ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πο­λέ­μους, απαλ­λα­γές φόρων και ει­σφο­ρών για τις με­γά­λες επι­χει­ρή­σεις, μι­σθο­λο­γι­κή λι­τό­τη­τα, απο­ψί­λω­ση δη­μό­σιων υπη­ρε­σιών, απο­δό­μη­ση ερ­γα­τι­κών κα­τα­κτή­σε­ων, με­ρι­κή ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης, επι­βο­λή κα­θε­στώ­τος έκτα­κτης ανά­γκης, άγρια κα­τα­στο­λή κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων. Η πε­ντα­ε­τία Ολάντ κλεί­νει με την ανερ­γία των νέων στο 26%, την ανά­πτυ­ξη στο 0,2%, τις κοι­νω­νι­κές ανι­σό­τη­τες πα­γιω­μέ­νες, ενώ η κα­τα­στρο­φή του πε­ρι­βάλ­λο­ντος προ­χω­ρεί επι­κίν­δυ­να. Μο­να­δι­κό θε­τι­κό βήμα της πε­ντα­ε­τί­ας η νο­μι­μο­ποί­η­ση του δι­καιώ­μα­τος γάμου και της τε­κνο­θε­σί­ας για ζευ­γά­ρια του ίδιου φύλου. Η από­συρ­ση της προ­ε­δρι­κής υπο­ψη­φιό­τη­τας του Ολάντ είναι η οι­κειο­θε­λής ομο­λο­γία απο­τυ­χί­ας της πο­λι­τι­κής του.

Σε αυτό το πλαί­σιο, η διορ­γά­νω­ση προ­κρι­μα­τι­κών εσω­κομ­μα­τι­κών εκλο­γών για την υπό­δει­ξη υπο­ψή­φιου προ­έ­δρου απο­τε­λεί ελιγ­μό για την πα­ρά­τα­ση της επι­βί­ω­σης του «σο­σια­λι­στι­κού» κόμ­μα­τος, που βιώ­νει την τε­λευ­ταία δε­κα­ε­τία εσω­τε­ρι­κές αντι­πα­ρα­θέ­σεις ανά­με­σα στη γραμ­μή της λι­τό­τη­τας και σε μια πιο χα­λα­ρή κεϊν­σια­νή γραμ­μή. Οι δη­μο­ψη­φι­σμα­τι­κού τύπου εσω­κομ­μα­τι­κές εκλο­γές εμπνέ­ο­νται από το βο­ρειο­α­με­ρι­κα­νι­κό πρό­τυ­πο και ενι­σχύ­ουν τον δι­κομ­μα­τι­σμό. Τα κομ­μα­τι­κά εκλο­γι­κά σώ­μα­τα, αν και θε­ω­ρη­τι­κά ανοι­χτά, είναι μη αντι­προ­σω­πευ­τι­κά, συ­γκρο­τού­με­να βα­σι­κά από μέλη των με­σαί­ων και ανώ­τε­ρων στρω­μά­των. Προ­ά­γουν συχνά, στο πλαί­σιο της κρί­σης, ανε­παρ­κή πο­λι­τι­κά πρό­σω­πα, στην Ελ­λά­δα τον «Γιωρ­γά­κη», τον Σα­μα­ρά, βλέπε και Κυ­ριά­κο Μη­τσο­τά­κη.

Στις φε­τι­νές γαλ­λι­κές προ­κρι­μα­τι­κές κομ­μα­τι­κές εκλο­γές, των Οι­κο­λό­γων, των Ρε­που­μπλι­κά­νων (Δεξιά), των Σο­σια­λι­στών, απορ­ρί­φθη­καν τα πε­ρισ­σό­τε­ρα πρό­σω­πα που είχαν ανα­λά­βει κυ­βερ­νη­τι­κές ευ­θύ­νες, εμ­μέ­σως και η δια­κυ­βέρ­νη­σή τους. Πρό­κει­ται, σύμ­φω­να με τους Γάλ­λους σχο­λια­στές, για μια επι­δη­μία «ξε­κου­μπί­τι­δας» («dégagisme»).

Οι εκλο­γές του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος, που ψευ­δε­πί­γρα­φα ανα­φέρ­θη­καν από τα μί­ντια ως «της Αρι­στε­ράς» ενώ συμ­με­τεί­χαν εκτός του ΣΚ μόνο δύο ασή­μα­ντες ομα­δού­λες, έκλει­σαν στις 29 Γε­νά­ρη και κα­τέ­γρα­ψαν την τάση αυτή, στέλ­νο­ντας αδιά­βα­στο τον γε­μά­το αυ­το­πε­ποί­θη­ση και αυ­ταρ­χι­κό απερ­χό­με­νο πρω­θυ­πουρ­γό Μα­νου­έλ Βαλς, πρι­μο­δο­τώ­ντας την εσω­κομ­μα­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση στο πρό­σω­πο του πρώην υπουρ­γού Παι­δεί­ας Μπε­νουά Αμόν. Για τη ση­μα­σιο­δό­τη­ση του Αμόν, ας ανα­φερ­θεί πως είχε δη­λώ­σει συμ­με­το­χή στην πλα­τιά συ­γκέ­ντρω­ση υπο­στή­ρι­ξης στην Ελ­λά­δα της 19ης Γε­νά­ρη 2015 στο γή­πε­δο Ζαπί στο Πα­ρί­σι, όμως την τε­λευ­ταία στιγ­μή δή­λω­σε κω­λυό­με­νος και εκ­προ­σω­πή­θη­κε από… τη γραμ­μα­τέα του πο­λι­τι­κού του γρα­φεί­ου.

Δια­κύ­βευ­μα

Το κύριο δια­κύ­βευ­μα αυτών των εσω­κομ­μα­τι­κών εκλο­γών ήταν η δια­τή­ρη­ση της πο­λι­τι­κής νο­μι­μο­ποί­η­σης και η πι­στο­ποί­η­ση της ορ­γα­νω­τι­κής επάρ­κειας του ΣΚ, μέσα από μια ελ­πι­ζό­με­νη με­γά­λη συμ­με­το­χή πο­λι­τών στη δια­δι­κα­σία. Ο επί­ση­μος αριθ­μός των 2 εκα­τομ­μυ­ρί­ων συμ­με­το­χών δεν είναι ευ­κα­τα­φρό­νη­τος. Σε πλη­θυ­σμό όμως ανά­λο­γο με της Ελ­λά­δας η συμ­με­το­χή αυτή θα ανα­λο­γού­σε σε 300.000, συ­γκρι­τι­κά χλωμή με εκεί­νη των εσω­κομ­μα­τι­κών εκλο­γών του ΠΑΣΟΚ του 2007 (900.000), κυ­ρί­ως όμως με εκεί­νη των προ­κρι­μα­τι­κών του Γαλ­λι­κού ΣΚ του 2012 (πε­ρί­που 3 εκα­τομ­μύ­ρια), ή των Γάλ­λων Ρε­που­μπλι­κά­νων (Δεξιά) του Νο­έμ­βρη του 2016, που ανά­δει­ξαν νι­κη­τή τον ήδη αμ­φι­σβη­τού­με­νο κα­θο­λι­κό θα­τσε­ρι­κό Φραν­σουά Φι­γιόν (4 εκα­τομ­μύ­ρια). Υπάρ­χει φη­μο­λο­γία (επι­βε­βαιω­μέ­νη για τον 1ο γύρο) για φού­σκω­μα από το ΣΚ της συμ­με­το­χής.

Οι προ­γραμ­μα­τι­κές δια­κη­ρύ­ξεις του Μπε­νουά Αμόν επι­και­ρο­ποιούν τις θε­μα­τι­κές της πλα­τιάς γαλ­λι­κής Αρι­στε­ράς και ανα­δει­κνύ­ουν ιδιαί­τε­ρα θε­μα­τι­κές που πρό­βα­λε το πε­ρυ­σι­νό κί­νη­μα των πλα­τειών: εγ­γυ­η­μέ­νο ελά­χι­στο ει­σό­δη­μα για όλους, οι­κο­λο­γία, δη­μο­κρα­τι­κή συ­νταγ­μα­τι­κή με­ταρ­ρύθ­μι­ση, ψήφος με­τα­να­στών, υπο­δο­χή προ­σφύ­γων, κα­τάρ­γη­ση του αντερ­γα­τι­κού νόμου και άλλα ση­μα­ντι­κά, όπως η συ­ζή­τη­ση δια­γρα­φής του χρέ­ους των χωρών της Νό­τιας Ευ­ρώ­πης. Είναι οπωσ­δή­πο­τε θε­τι­κό πως τα θέ­μα­τα αυτά προ­βάλ­λο­νται από τον υπο­ψή­φιο του ΣΚ. Όμως ο Αμόν δεν απο­στα­σιο­ποιεί­ται από τον ευ­ρω­α­τλα­ντι­σμό, ούτε συ­νο­λι­κά από την εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή της προη­γού­με­νης κυ­βέρ­νη­σης, και δεν ανα­φέ­ρει οποιο­δή­πο­τε εναλ­λα­κτι­κό σχέ­διο σε πε­ρί­πτω­ση που συ­να­ντή­σει τη βέ­βαιη άρ­νη­ση των θε­σμών της ΕΕ. Γε­νι­κά, δεν δε­σμεύ­ε­ται για τα μέσα που θα χρη­σι­μο­ποι­ή­σει για να πε­τύ­χει τους στό­χους του. Δεν προ­βλέ­πει οποιο­δή­πο­τε μέτρο για τον έλεγ­χο του χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού συ­στή­μα­τος, αρ­κεί­ται σε ευχές πως οι τρά­πε­ζες θα στη­ρί­ξουν την πο­λι­τι­κή του. Η προ­σε­κτι­κή ανά­γνω­ση των δια­κη­ρύ­ξε­ών του απο­κα­λύ­πτει πως όλοι οι στό­χοι είναι στρογ­γυ­λε­μέ­νοι με την… αφελή ελ­πί­δα πως θα απο­φευ­χθεί οποια­δή­πο­τε σύ­γκρου­ση με το εσω­τε­ρι­κό και το εξω­τε­ρι­κό κα­τε­στη­μέ­νο. Κάτι μας θυ­μί­ζουν όλα αυτά!

Η βάση στην οποία απευ­θύ­νε­ται κυ­ρί­ως ο Αμόν είναι το με­γά­λο κομ­μά­τι των με­σαί­ων στρω­μά­των, νέας ει­δι­κό­τε­ρα ηλι­κί­ας, που ωθεί­ται ή βρί­σκε­ται ήδη στην επι­σφά­λεια και σε αρ­χι­κό στά­διο πο­λι­τι­κο­ποί­η­σης. Η βάση αυτή, που εν μέρει έδωσε πέ­ρυ­σι το «παρών» στις πλα­τεί­ες, δεν έχει ξε­κα­θα­ρί­σει πλέ­ρια τη θέση της απέ­να­ντι στο σο­σιαλ­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό, ούτε έχει επε­ξερ­γα­στεί τους τρό­πους για να συ­γκρου­στεί με το σύ­στη­μα.

Το 2012 ο σο­σια­λι­στής υπο­ψή­φιος Φραν­σουά Ολάντ δια­κή­ρυσ­σε πως θα κη­ρύ­ξει πό­λε­μο στο χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό κε­φά­λαιο, πως θα επα­να­δια­πραγ­μα­τευ­θεί τις ευ­ρω­παϊ­κές συν­θή­κες, πως θα φο­ρο­λο­γή­σει αυ­στη­ρά τα πολύ με­γά­λα ει­σο­δή­μα­τα, πως θα χο­ρη­γή­σει δι­καί­ω­μα ψήφου στις το­πι­κές εκλο­γές στους με­τα­νά­στες, πως θα πε­ριο­ρί­σει την αστυ­νο­μι­κή αυ­θαι­ρε­σία. Μέσα σε ένα τρί­μη­νο οι δια­κη­ρύ­ξεις αυτές κα­τέρ­ρευ­σαν και μαζί με αυτές και η δη­μο­φι­λία του Ολάντ, που δί­καια κέρ­δι­σε τότε το πα­ρα­τσού­κλι «Ολα­ντρέ­ου».

Καθώς οι λαοί δεν έχουν, όπως ορι­σμέ­νοι πι­στεύ­ουν, μνήμη χρυ­σό­ψα­ρου, είναι βέ­βαιο πως η εμπει­ρία αυτή θα βα­ρύ­νει στην ψήφο του γαλ­λι­κού λαού, ελ­πί­ζου­με για το κα­λύ­τε­ρο!

rproject.gr