Mετά το ναυάγιο στο Κραν Μοντανά

Οργάνωση Γρανάζι

Στον απόηχο των διαπραγματεύσεων στην Ελβετία επιχειρούμε μια πρώτη αποτύπωση κάποιων βασικών συμπερασμάτων. Ασφαλώς, η κατάσταση που διαμορφώνεται απαιτεί συστηματική και σφαιρική πολιτική εκτίμηση με τα εργαλεία του μαρξισμού τόσο αναφορικά με τις εξελίξεις στο εσωτερικό όσο και στο ευρύτερο γεωπολιτικό περιβάλλον.

Απου­σία εναλ­λα­κτι­κής “από τα κάτω”
Κα­ταρ­χήν, η ανά­θε­ση για την εξεύ­ρε­ση της πο­λυ­πό­θη­της λύσης στους «από πάνω» και στις τε­χνι­κές επι­τρο­πές εμπει­ρο­γνω­μό­νων ήταν εξαρ­χής συν­δε­δε­μέ­νη με μη­δα­μι­νό κοι­νω­νι­κό έλεγ­χο. Αυτό ση­μαί­νει ότι το πε­ριε­χό­με­νο της δια­πραγ­μά­τευ­σης αντα­να­κλού­σε συ­γκε­κρι­μέ­να τα­ξι­κά συμ­φέ­ρο­ντα και κα­θο­ρι­σμέ­νο συ­σχε­τι­σμό δυ­νά­με­ων.

Σ’ αυτή τη συ­γκυ­ρία η κα­τά­στα­ση έγινε πε­ρισ­σό­τε­ρο πε­ρί­πλο­κη διότι στο κοι­νω­νι­κό πεδίο οι νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες δυ­νά­μεις έχουν επι­κρα­τή­σει και οι κοι­νω­νι­κές αντι­στά­σεις που έχουν ανα­πτυ­χθεί είναι δυ­σα­νά­λο­γα μι­κρές. Μπρο­στά σε μια τέ­τοια κα­τά­στα­ση, η εμπέ­δω­ση της μη ύπαρ­ξης εναλ­λα­κτι­κής (με κε­ντρι­κή ευ­θύ­νη της ρε­φορ­μι­στι­κής αρι­στε­ράς) ως αντί­βα­ρο στους χει­ρι­σμούς μιας ακραία νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης κυ­βέρ­νη­σης έθεσε εκ των πραγ­μά­των στο πε­ρι­θώ­ριο μια τε­ρά­στια με­ρί­δα της κοι­νω­νί­ας που πα­ρα­κο­λου­θού­σε την πο­ρεία της δια­δι­κα­σί­ας μέσα από το δια­στρε­βλω­τι­κό φακό των κα­θε­στω­τι­κών ΜΜΕ. Αυτό επέ­τρε­ψε για με­γά­λο διά­στη­μα στην κυ­βέρ­νη­ση να απευ­θύ­νε­ται ταυ­το­χρό­νως σε δυο ακρο­α­τή­ρια. Κατά πε­ριό­δους ο Ανα­στα­σιά­δης εμ­φα­νι­ζό­ταν ως ο πρό­θυ­μος υπο­στη­ρι­κτής της λύσης και, επο­μέ­νως, οι «θαρ­ρα­λέ­ες» κι­νή­σεις του έδι­ναν ελ­πί­δα σε ένα κόσμο που τάσ­σε­ται με την επα­νέ­νω­ση και σε άλλες φά­σεις «με­ταλ­λασ­σό­ταν» για να τα­ΐ­σει με εθνι­κι­σμό τα «απορ­ρι­πτι­κό­τε­ρα» ακρο­α­τή­ρια.

Μέσα σε αυτό το κλίμα το ΑΚΕΛ αντι­λαμ­βα­νό­με­νο την κρι­σι­μό­τη­τα της συ­γκυ­ρί­ας έμει­νε πε­ρισ­σό­τε­ρο προ­ση­λω­μέ­νο από ποτέ στην ανα­γκαιό­τη­τα της επα­νέ­νω­σης. Ωστό­σο, η πο­λι­τι­κή του επι­λο­γή να μην συμ­βά­λει με όλες του τις δυ­νά­μεις στο χτί­σι­μο ενός με­γά­λου δι­κοι­νο­τι­κού κι­νή­μα­τος επα­νέ­νω­σης διεκ­δι­κώ­ντας μια λύση «από τα κάτω» στοι­χί­ζει ακρι­βά… πολύ ακρι­βά. Γιατί η ύπαρ­ξη μιας τέ­τοιας δυ­να­μι­κής στην κοι­νω­νία θα έθετε εκ των πραγ­μά­των άλ­λους όρους στη συ­ζή­τη­ση, θα κό­ντρα­ρε στα ίσια την εθνι­κι­στι­κή πο­λι­τι­κή και θα απο­τε­λού­σε πραγ­μα­τι­κό μοχλό πί­ε­σης στους δια­πραγ­μα­τευό­με­νους κυ­βερ­νώ­ντες.

Η μο­νό­πλευ­ρη κρι­τι­κή για το ναυά­γιο
Μια άλλη πτυχή της ανυ­παρ­ξί­ας κοι­νω­νι­κού ελέγ­χου αντι­κα­το­πτρί­ζε­ται στον τρόπο που διε­ξά­γε­ται η δη­μό­σια συ­ζή­τη­ση μετά την κα­τάρ­ρευ­ση των συ­νο­μι­λιών. Η συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία των κυ­ρί­αρ­χων ΜΜΕ και των κομ­μά­των απο­δί­δουν απο­κλει­στι­κά τις ευ­θύ­νες του ναυα­γί­ου στην «αδιάλ­λα­κτη στάση της Τουρ­κί­ας» παρά τις «αγω­νιώ­δεις προ­σπά­θειες της ε/κ και ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης». Για να απο­κτή­σει, όμως, κα­νείς σφαι­ρι­κή και ου­σια­στι­κή γνώση της κα­τά­στα­σης είναι σαφές ότι δεν μπο­ρεί να βα­σι­στεί σε αυτά. Γιατί είναι αλή­θεια ότι η τουρ­κι­κή ηγε­σία κι­νεί­ται με απο­κλει­στι­κό γνώ­μο­να τα συμ­φέ­ρο­ντα της τάξης που εκ­προ­σω­πεί. Η αλή­θεια αυτή όμως ισχύ­ει και για τη δική μας πλευ­ρά. Όπως, επί­σης, είναι αλή­θεια ότι η τα­κτι­κή της έντα­ξης της Κυ­πρια­κής Δη­μο­κρα­τί­ας στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό άξονα Ισ­ρα­ήλ-Αι­γύ­πτου-Ελ­λά­δας-Κύ­πρου συ­νι­στά κα­τα­φα­νώς επι­θε­τι­κή στρα­τη­γι­κή που μόνο την ει­ρή­νη, την ασφά­λεια και την ευ­η­με­ρία του κυ­πρια­κού λαού δεν εγ­γυά­ται. Είναι αλή­θεια, επί­σης, πως η ηγε­σία της «έτε­ρης μη­τέ­ρας πα­τρί­δας» της Ελ­λά­δας θε­ώ­ρη­σε ότι βρήκε την ευ­και­ρία να επι­βάλ­λει τα συμ­φέ­ρο­ντα της τάξης της με τις πλά­τες της Ε.Ε και των ΗΠΑ. Οι εκ­πρό­σω­ποι της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης εκτι­μούν ότι η Τουρ­κία “βρί­σκε­ται στη γωνία” έχον ανοι­χτά πολ­λα­πλά εσω­τε­ρι­κά και εξω­τε­ρι­κά μέ­τω­πα και αυτή η εκτί­μη­ση τους οδή­γη­σε στην εγκα­τά­λει­ψη για προ­σπά­θεια λύσης και τη σύ­γκρου­ση με την Τουρ­κία.

Η βάρκα βού­λια­ξε, στε­ριά θα βρού­με;
Στη συ­ζή­τη­ση για την επό­με­νη μέρα φαί­νε­ται να κυ­ριαρ­χεί η πιστή δια­τή­ρη­ση της υπάρ­χου­σας κα­τά­στα­σης σε ένα ανέ­φε­λο μέλ­λον. Ελά­χι­στοι μι­λούν ανοι­κτά για τον ορατό κίν­δυ­νο εδραί­ω­σης της δι­χο­τό­μη­σης, αλλά αντί­θε­τα πολ­λοί μι­λούν για την απόρ­ρι­ψη ενός κακού σχε­δί­ου. Και πράγ­μα­τι μπο­ρεί το σχέ­διο να μην ήταν καλό (δεν προ­λά­βα­με να το δούμε στην τε­λι­κή του μορφή), όμως δεν είναι κα­θό­λου καλή και η εντει­νό­με­νη πα­ρου­σία τόσο πολ­λών στρα­τών στο νησί με την πρό­σφα­τη προ­σθή­κη του -έμπει­ρου από τη σφαγή των πα­λαι­στι­νί­ων- ισ­ραη­λι­νού. Όπως επί­σης δεν είναι κα­θό­λου καλό να εξα­κο­λου­θούν να ισχύ­ουν οι εγ­γυ­ή­σεις του ’60 για πάντα. Όπως τέλος δεν είναι κα­θό­λου καλό να ξε­κι­νούν δια­δι­κα­σί­ες εξο­ρύ­ξε­ων μέσα σε ένα κλίμα τόσο τε­τα­μέ­νο και σε μια κα­τά­στα­ση τόσο ρευ­στή.

Σα­νί­δα σω­τη­ρί­ας η ανά­γκη για ει­ρή­νη και ένα αρι­στε­ρό κί­νη­μα
Εν­δε­χο­μέ­νως το ναυά­γιο στο Κραν Μο­ντα­νά να ση­μα­το­δο­τεί το τέλος μιας επο­χής όπου οι δια­πραγ­μα­τεύ­σεις για το Κυ­πρια­κό μο­νο­πω­λού­σαν τον (εσω­τε­ρι­κό του­λά­χι­στόν) δη­μό­σιο διά­λο­γο. Ίσως, οι κα­πι­τα­λι­στές και οι φα­σί­στες να χαί­ρο­νται που δε θα ζή­σουν σε μια επα­νε­νω­μέ­νη Κύπρο. Εμείς από την άλλη, ο κό­σμος της ει­ρή­νης και της αρι­στε­ράς, θα πα­λέ­ψου­με με όλες τις δυ­νά­μεις μας για να φέ­ρου­με τα κά­τω-πά­νω.

project.gr