Συναρπάζει στην ανάγνωσή του το βιβλίο «Στην κόλαση των ομαδικών βιασμών» της αλγερινής καταγωγής Γαλλίδας ακτιβίστριας Σαμίρας Μπελίλ [1972-2004], που εκδόθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις Opportuna, σε μετάφραση του Φίλιππα Κυρίτση, αναρχοφεμινιστή όπως αυτοπροσδιορίζεται. Το διαβάζεις με κομμένη την ανάσα εννοείται, έτσι αληθινό και άμεσα εκφραστικό που είναι. Η ηρωίδα, που είναι η ίδια η συγγραφέας, έχοντας υποστεί πολλαπλούς ομαδικούς βιασμούς στα προάστια του Παρισιού από συμμορίες αραβικής καταγωγής νεαρών, βρίσκει το θάρρος και μαζεύει τα κομμάτια της καταγγέλλοντας τη φρίκη που έχει βιώσει.
Γιώργος Σταματόπουλος
Το βιβλίο της προκάλεσε όταν εκδόθηκε [2002] αισθητή κινητοποίηση τόσο θεσμικά όσο και κοινωνικά ώστε να αλλάξει κάπως η άθλια, όπως έχει διαμορφωθεί από το διαδίκτυο κυρίως, κουλτούρα του βιασμού. Γιά φαντάσου! Κουλτούρα του βιασμού. Αυτό σημαίνει ότι οι βιασμοί είναι έντονο κοινωνικό φαινόμενο και μάλιστα αποδεκτό από μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, ειδικά αυτό που κινείται και δρα στο πλαίσιο ρατσιστικών και ναζιστικών μορφωμάτων [και όχι μόνο, ίδια φαινόμενα παρατηρούνται και στον αντιεξουσιαστικό -αλλά και σε άλλους- χώρο].
Από τον συμπυκνωμένο λόγο του μεταφραστή διαβάζουμε: «Τους ομαδικούς βιασμούς στην Ελλάδα, αλλά και διεθνώς, ευνόησε και η εξέλιξη της τεχνολογίας, η οποία έδωσε στους βιαστές τη δυνατότητα να καταγράφουν με τα κινητά τους το αποτρόπαιο έγκλημά τους, ούτως ώστε να εκβιάζουν τα θύματά τους με ανάρτηση του βίντεο στο διαδίκτυο σε περίπτωση καταγγελίας από αυτά του ομαδικού βιασμού στην αστυνομία».
Σημείωσα ότι το βιβλίο συναρπάζει -συγκλονίζει έπρεπε να γράψω, αλλά αυτό μένει να το πει ο αναγνώστης διαβάζοντας μόνος του τις ανατριχιαστικές εμπειρίες αλλά και τη λύτρωσή της μέσω της συγγραφής. Αξίζουν δυο λόγια, μετά το πέρας της: «Οπως πάντα, το σώμα μου μίλησε. Αισθάνθηκα να βγαίνει από την κοιλιά μου και κατόπιν από το στόμα μου μια χοντρή φούσκα από αέρα. Η φωνή μου ήταν βραχνή και το στόμα μου πονούσε. Μετά βγήκαν τα δάκρυα. Ενα αίσθημα ανακούφισης με πλημμύρισε… Αραγε αυτό είναι; Τελείωσαν όλα, λέχτηκαν όλα, όλα έμειναν πίσω μου;».
Επίσης: «Καθώς έγραφα το σώμα μου γινόταν αισθητό. Είχα μια αίσθηση πολύ ισχυρής πίεσης στον λαιμό και στο σαγόνι μου. Σαν να προσπαθούσαν να με στραγγαλίσουν αόρατα χέρια». Φανταζόμαστε μέσα από τι κόλαση πέρασε για να καταφέρει να ξαναγεννηθεί.
Αξίζουν, όμως, και δυο λόγια από τις οξυδερκείς και καίριες παρατηρήσεις του Φίλιππα Κυρίτση σε ό,τι αφορά τη νέα κουλτούρα των βιασμών κι έχοντας ως δεδομένο την ευκόλυνση της διάδοσης της πορνογραφίας μέσω του διαδικτύου: «Οι γυναίκες οι οποίες έχουν ερωτικές σχέσεις με άνδρες με τέτοιο τύπο συμπεριφοράς αντί να κάνουν έρωτα βιάζονται και δεν το καταλαβαίνουν γιατί από μικρές δεν έχουν μάθει ποτέ άλλη μορφή έρωτα από εκείνη η οποία γίνεται αποδεκτή από την κουλτούρα του βιασμού [άνδρες-κυνηγοί, γυναίκες-θύματα]. Για την κουλτούρα αυτή δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ έρωτα και βιασμού». Παρατήρηση για μεγάλη συζήτηση [από άντρες και γυναίκες].
efsyn.gr