Ο ΑΝΕΜΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΠΑΡΕΙ

Σκηνοθεσία: Abbas Kiarostami
Σενάριο: Abbas Kiarostami, βασισμένο σε μια ιδέα τού Mahmud Aϊdin
Φωτογραφία: Mahmud Kalari
Μοντάζ: Abbas Kiarostami
Ήχος: Jahangir Mirshenkarij, Bagher Sasanpour
Μουσική: Peyman Yazdanian
Ηθοποιοί: Bezhad Durani, Farzhad Sohrabi, Masud Mansuri και οι κάτοικοι του χωριού Σια-Nταρέχ
Παραγωγός: Marin Karmitz, Abbas Kiarostami
Παραγωγή: MK2 Productions, Abbas Kiarostami
Έγχρωμη 118′
Iράν 1999

Μεγάλο Ειδικό βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Βενετίας και Βραβείο Fipresci

Κινηματογραφικό συνεργείο καταφθάνει σ’ ένα ορεινό χωριό με σκοπό την καταγραφή μιας νεκρικής τελετής. Αντιμετωπίζει όμως ένα σοβαρό πρόβλημα, η υπέργηρη, ετοιμοθάνατη, γυναίκα δε λέει να πεθάνει…και η ζωή συνεχίζεται με τους κανονικούς της ρυθμούς, μέχρι που το συνεργείο σιγά-σιγά αποχωρεί. Ο επικεφαλής, που έχει παραμείνει, μέσα από την εμπειρία ενός άλλου, απρόσμενου θανάτου, ανακαλύπτει την ομορφιά γύρω του.

Συναντήσεις και γνωριμίες ανολοκλήρωτες, συμβάντα και συζητήσεις ελλειπτικές. Αυτός είναι ο άνθρωπος της πόλης. Βιαστικός και αγχώδης, ανίκανος να φέρει κάτι εις πέρας. Ο Kiarostami μέσα από τη μινιμαλιστική και ρεαλιστική κινηματογραφική οπτική του, αποτυπώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την αντίθεση ανάμεσα στον άνθρωπο της πόλης και αυτόν της υπαίθρου.

Πρωταγωνιστής, ένας νωθρός κινηματογραφιστής, ενοχλητικός και αδιάκριτος. Μετέρχεται κάθε είδους μέσο για να πετύχει τους σκοπούς του, αδιαφορώντας για τις σχέσεις με τους συνάνθρωπούς του. Από την άλλη ο άνθρωπος της φύσης που προσωποποιείται σε πέντε διαφορετικούς χαρακτήρες, σε πέντε διαφορετικές συναντήσεις με τον πρωταγωνιστή, έχει ακόμη τη δύναμη να διακρίνει την ομορφιά τριγύρω του, είναι απλός και αγαπά τη φύση, μα πάνω απ’ όλα αγαπά τη ζωή.

Πέντε χαρακτήρες που ο καθένας συμβολίζει και μια πτυχή της ανόθευτης ζωής στην ύπαιθρο. Το παιδί, που ουσιαστικά αποτελεί και τον ξεναγό του ήρωα στο χωριό, είναι η αθωότητα. Η γυναίκα στο καφενείο, η προσωποποίηση της εργατικότητας αλλά και της χαλαρότητας, έννοιες ασυμβίβαστες με τη ζωή στην πόλη. Από την άλλη ο άνδρας που σκάβει ένα πηγάδι στο λόφο, η πίστη σ’ ένα σκοπό έστω κι αδύνατο. Η γυναίκα στο σκοτεινό υπόγειο που δίνει γάλα στον πρωταγωνιστή και το πρόσωπο της οποίας ποτέ δε βλέπουμε, εκφράζει τη συστολή των ανθρώπων του χωριού αλλά και της ανιδιοτέλειας. Ο γιατρός – φιλόσοφος… η σοφία της φύσης.

Ο Kiarostami στήνει ολόκληρη την ταινία στις αντιθέσεις. Από τη μια ο άνθρωπος της πόλης, από την άλλη αυτός της υπαίθρου… Οι φανεροί ήρωες και οι χαρακτήρες που δε βλέπουμε. Οι τελευταίοι, ανίκανοι συναισθηματικά, ενδιαφέρονται μόνο για την επίτευξη του στόχου τους, γι’ αυτό και κινηματογραφικά δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον… Τέλος, η αντίθεση του φωτός με το σκοτάδι. Στο σκοτάδι απαγγέλλει ο πρωταγωνιστής το ποίημα, ο τίτλος του οποίου είναι και ο τίτλος της ταινίας, στο φως πραγματώνεται το νόημά του. Μέσα σ’ ένα λιβάδι με στάχυα, ο άνεμος «μεταφέρει» τον ήρωα. Το φως νίκησε. Η αθωότητα και η θέληση για ζωή επιβάλλεται στη σκιά του θανάτου, που ηθελημένα άφησε ο Ιρανός σκηνοθέτης να πλανιέται σε όλη τη διάρκεια της ταινίας.