Ελεγε ο Τόμας Ελιοτ ότι τα περισσότερα προβλήματα στον κόσμο τα προκαλούν εκείνοι που πασχίζουν με κάθε μέσο να φαίνονται σπουδαίοι – και μάλλον είχε δίκιο ο σπουδαίος αυτός ποιητής αφού τα παραδείγματα αφθονούν στον δημόσιο άμα τε και ιδιωτικό χώρο: στην τηλοψία, στην πολιτική και στην εν γένει επικοινωνία [όσο έχει ισχύ ακόμη αυτός ο όρος, μια και έχουμε χάσει τ’ αυγά και τα πασχάλια στο πεδίο του διαλόγου]. Οι πασχίζοντες ουδόλως ενδιαφέρονται εάν αξίζουν τον έπαινο και την αναγνώριση από την πλέμπα, τους αρκεί όμως να αδιαφορούν για το πόπολο και να θεωρούν εαυτούς ξεχωριστούς και υπεράνω όλων – και τελικά το πιστεύουν. Ζουν λοιπόν με ψευδαισθήσεις, σε έναν δικό τους κατασκευασμένο κόσμο, περιχαρακωμένοι στην εγωλατρεία και εγωπάθειά τους, με απίθανη την περίπτωση να ξεριζωθεί ποτέ από μέσα τους τούτο το υπερτροφικό, αρρωστημένο «εγώ». Αυτό θα ήταν ασήμαντο, άνευ ενδιαφέροντος εάν δεν κατείχαν αξιώματα τα οποία, είτε το θέλουμε είτε όχι, επηρεάζουν πολλούς άνευ αξιωμάτων. Προκύπτουν λοιπόν αβίαστα τα προβλήματα και καθορίζονται έτσι οι συμπεριφορές πολλών από εμάς από το «εγώ» των κυρίων αυτών, που αποθεώνουν το «εγώ» τους και πέραν τούτου ουδέν έτερον τους απασχολεί – τους καημένους… τους αφελείς.
Γιώργος Σταματόπουλος
Φανταχτερό παράδειγμα όλης αυτής της εγωλατρείας και εγωπάθειας είναι νομίζω ο πρώην πρωθυπουργός και πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας. Απορεί κανείς με τη στάση του και εάν αρκεστεί στα αποσπάσματα του βιβλίου που διαχέονται δώθε-κείθε, αποσπάσματα που αφορούν την κρίση του για τους πρώην στενούς συνεργάτες του στην κυβέρνηση που όλοι συμμετείχαν με τον ίδιο πρωθυπουργό, βγαίνει ασφαλώς από τα ρούχα του με την τόση απαξίωσή του για τις (αν)ικανότητές τους. Είναι κρίμα, αλλά είναι και επικίνδυνο να μεταθέτεις τις ευθύνες σε άλλους· γι’ αυτό έχει γράψει επαρκώς ο Σιγμούνδος Φρόυδ, όπως τον εξελληνίσαμε κάποτε για λόγους άγνωστους. Η μετάθεση ευθυνών είναι προσπάθεια συγκάλυψης της δικής σου ευθύνης, της δικής σου ανεπάρκειας πιθανώς. Νομίζω θα συμφωνούσε και ο τελευταίος φροϋδιστής, εάν υπάρχουν τέτοιοι ακόμη ή μήπως έχουν καταργηθεί από την παράνοια των καιρών.
Στα αποσπάσματα ασφαλώς υπολανθάνουν μορφές μεγαλομανίας αλλά και κυνισμού και όσο και αν μερικοί θεωρούν το βιβλίο ιστορικό ντοκουμέντο δεν είναι δυνατόν να γίνει αντικείμενο μελέτης από ιστορικούς και άλλους μελετητές διότι κραυγάζει η αλαζονεία και με αυτήν δεν μπορείς να αναμετρηθείς ή να μετρήσεις την αλήθεια της – είναι ασυγχώρητο κάτι τέτοιο για τους μελετητές όσο καλοπροαίρετοι και αν φανούν [λόγω ιστορικής τάχα χροιάς του βιβλίου]· είναι σχεδόν αδιανόητο. Προφανώς και οι σύμβουλοί του κινούνται στα ίδια επίπεδα ναρκισσισμού και μεγαλομανίας ή προσβλέπουν σε κάποια μελλοντική πολιτική αναρρίχηση του συγγραφέα και άρα των ιδίων. Ποιος ξέρει τι καπνό φουμάρουν σύμβουλοι και ο ίδιος. Ξανά κρίμα. Θα περίμενε κανείς μια πιο γενναία αυτοκριτική, μια συγγνώμη απέναντι στον κόσμο της Αριστεράς που αθώα πίστεψε ότι επιτέλους η χώρα απέκτησε αριστερή κυβέρνηση. Κούνια που μας κούναγε όλους, αλλά, να, η κούνια εξακολουθεί να μας κουνάει, να μας νανουρίζει, να μας κοιμίζει. Πού ακούστηκε η Αριστερά να υπνώττει – ακόμη…
https://www.efsyn.gr/stiles/yposimeioseis/492613_gia-poia-eythyni
Σχόλια (0)