Δευτέρες με λιακάδα

Aυτή η ταινία δεν βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία. Βασίζεται σε χιλιάδες αληθινές ιστορίες. 

Ισπανία, 2002.

Σκηνοθεσία: Φερνάντο Λεόν ντε Αρανόα.

Σενάριο: Αρανόα, Ιγνάσιο ντε Μοράλ.

Ηθοποιοί: Χαβιέρ Μπαρντέμ, Λουίς Τόσαρ, Χοσέ Ανχελ Εγκίδο, Νίβε ντε Μεντίνα, Ενρίκε Βιλέν.

113 λεπτά.

Θοδωρής Σαρλας 

Μια πόλη στην βόρεια ισπανική ακτή (Vigo) αντιμετωπίζει έντονο πρόβλημα ανεργίας, μετά το κλείσιμο των ναυπηγείων της περιοχής και οι εργάτες πλέον, περνούν τις μέρες τους μέσα σε ένα κλίμα τεμπελιάς, για την οποία δεν ευθύνονται αυτοί. Στιγμές humor και δράματος εναλλάσσονται, μιας και λύσεις στην κατάσταση δεν βρίσκονται και ο καθένας προσπαθεί να την βολέψει όπως μπορεί.

Μην σας ξεγελάει η υπόθεση, η ταινία δεν φτάνει ποτέ στα επίπεδα ψευτοκοινωνικής κωμωδίας του τύπου Full Monty. Οι πρωταγωνιστές είναι μια ομάδα φίλων που δεν λύνουν τα προβλήματά τους με ένα striptease.

Ο Santa (ένας τρομερός Javier Bardem, με πολλά έξτρα κιλά – μιας που το σενάριο τον πέτυχε έχοντας μόλις κόψει το κάπνισμα), είναι ένας επαναστάτης που περνάει τις μέρες του στο bar και προσπαθεί να βγάλει χαρτζιλίκι όπως μπορεί (έστω και με baby sitting, σε μια από τις πιο κωμικές στιγμές του φιλμ), αλλά δεν φαίνεται να είναι αποφασισμένος να δράσει με τον οποιονδήποτε τρόπο, κερδίζοντας την συμπάθειά μας, αν και δεν είμαστε σίγουροι για το αν είναι θύμα ή ένας πεπεισμένος τεμπέλης που αρνείται να παραδεχτεί τις δικές του ευθύνες.

Οι φίλοι του έχουν και αυτοί να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της κατάστασής τους. Ο Paulino Casado (Jose Engrido), μεσήλικας πλέον, αναζητά δουλειά και έρχεται αντιμέτωπος με τις απαιτήσεις των αφεντικών (νέοι, με γνώσεις πληροφορικής), προσπαθώντας με συγκινητικά αδέξιους τρόπους να αντεπεξέλθει. Ο Jorge Suarez (Luis Tosar), σε μια πολύ καλή σφιγμένη ερμηνεία) αισθάνεται μειονεκτικά απέναντι στην εργαζόμενη γυναίκα του και τα έχει με όλους και με όλα, πράγμα που προκαλεί ένταση στην σχέση του, ενώ ο Amador (Cesar Bugallo) είναι μόνιμα μεθυσμένος, περιμένοντας την επιστροφή της γυναίκας του (μέχρι να αποκαλυφθεί η τραγική αλήθεια). Όλοι αυτοί μαζί με κάποιους άλλους «μικρότερους χαρακτήρες» (όπως ο ρώσος που δηλώνει πρώην αστροναύτης), συνθέτουν το κάδρο της καθημερινής τεμπελιάς στο bar του Rico (Joaquin Climent), ο μοναδικός απολυμένος που κατάφερε και έκανε κάτι με την αποζημίωσή του.

Με ηγέτη τον χαμαιλεοντικό Bardem, σε έναν εξαιρετικά καλογραμμένο ρόλο, η ταινία συνδυάζει έντονες συναισθηματικά στιγμές, με πικρόχολο humor, καθώς οι άνεργοι περνούν τις ώρες τους βάζοντάς τα με τον κόσμο, με τα πρώην αφεντικά, μέχρι και με τον σύντροφό τους, που κατάφερε να βρει μια άλλη δουλειά (άλλα έκανε το «λάθος» να γίνει φύλακας). Και έτσι οι μέρες περνούν με δουλειές του ποδαριού, με μισούς αγώνες ποδοσφαίρου (θα καταλάβετε τι εννοώ), γυναίκες, καβγάδες, μπελάδες με την δικαιοσύνη και μια αβάσιμη υποψία ότι τα πράγματα ίσως αλλάξουν.

Αν πρέπει να καταλογίσω κάτι στον Aranoa, είναι ίσως ότι επικεντρώνεται στον εσωτερικό κόσμο των χαρακτήρων, χωρίς ουσιαστικά να κάνει κάποια απροκάλυπτη κοινωνική καταγγελία για τις συνθήκες που τους έφεραν εκεί (αν και δεν λείπει ο ρεαλισμός, ιδίως με το footage από αληθινές συμπλοκές αστυνομίας και άνεργων στο Gijon). Παρόλα αυτά, οι εξαιρετικά καλογραμμένοι χαρακτήρες και οι πολύ καλές ερμηνείες με κάνουν να τον συγχωρέσω, μιας και και μου βγήκε κάτι ανάμεσα στον ρεαλισμό του Loach και τα πολλαπλά πορτραίτα του Altman. Τι κι αν το Oscar τίμησε τον λυρισμό του Almodovar, το Mondays In The Sun με την πετυχημένη tagline «αυτή η ταινία δεν βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία. Βασίζεται σε χιλιάδες αληθινές ιστορίες», αποτελεί ένα ακόμη βήμα μπροστά για το πιο δύσκολο είδος σινεμά: Αυτό που απαιτεί να σε κάνει να σκέφτεσαι.

 

---

http://www.cine.gr