«Να διεκδικήσουμε την πόλη και τις ανάγκες μας»

H ομιλία της Όλγας Κλείτσα, υποψήφιας δημοτικής συμβούλου, μέλους της συλλογικής εκπροσώπησης της «Ανατρεπτικής Συμμαχίας για την Αθήνα» στην κεντρική προεκλογική συγκέντρωση στις 3/10 στα Προπύλαια.

Ως Ανυ­πό­τα­κτη Αθήνα, είναι με­γά­λη μας χαρά που βρι­σκό­μα­στε εδώ και ιδιαί­τε­ρη χαρά για εμένα να χαι­ρε­τί­ζω αυτή την εκ­δή­λω­ση.

Όλγα Κλείτσα

Ο δρό­μος ήταν μα­κρύς για όλες κι όλους μας. Γιατί οι προ­σπά­θειες για τη δη­μιουρ­γία της Ανα­τρε­πτι­κής Συμ­μα­χί­ας για την Αθήνα μπο­ρεί να ξε­κί­νη­σαν τον τε­λευ­ταίο χρόνο, απλώ­νουν όμως τις ρίζες τους στο πα­ρελ­θόν. Περ­νά­νε από τα κι­νή­μα­τα πόλης της προ-μνη­μο­νια­κής επο­χής για μια Αθήνα των κα­τοί­κων, πη­γά­ζουν στις πρώ­τες Λαϊ­κές Συ­νε­λεύ­σεις όπου άρ­χι­σε να ανα­πλά­θε­ται το αί­τη­μα για ανα­τρο­πή και δια­τρέ­χουν όλους τους αγώ­νες της τε­λευ­ταί­ας πε­ριό­δου για δη­μο­κρα­τία, ελεύ­θε­ρη με­τα­κί­νη­ση, ερ­γα­σια­κά δι­καιώ­μα­τα, αγώ­νες για να πά­ρου­με ξανά τη ζωή μας στα χέρια μας. Εί­μα­στε γέν­νη­μα αυτών των αγώ­νων και αυ­τούς θέ­λου­με να εκ­φρά­σου­με και να ενι­σχύ­σου­με.

Για εμάς η Αθήνα δεν είναι ένα σκα­λο­πά­τι στην κλί­μα­κα της πο­λι­τι­κής κα­ριέ­ρας. Ο ένας μετά τον άλλον οι Δή­μαρ­χοι των τε­λευ­ταί­ων ετών συ­να­γω­νί­ζο­νται σε έργα βι­τρί­νας, έργα εμ­βλη­μα­τι­κά με τα οποία θα μπο­ρέ­σουν να εγ­γρά­ψουν το όνομά τους σε γει­το­νιές, κτί­ρια, τε­λευ­ταία μά­λι­στα και… πε­ζο­δρό­μια στην πόλη μας. Ο με­γά­λος πε­ρί­πα­τος, η πλα­τεία Ομό­νοιας, η Ακα­δη­μία Πλά­τω­να, η ανά­πλα­ση των  Λόφων Στρέ­φη, Φι­λο­πάπ­που και Λυ­κα­βητ­τού, το Πάρκο Δρα­κό­που­λου, τα διά­φο­ρα πάρκα τσέ­πης αλλά και πολ­λές άλλες τέ­τοιες ανα­πλά­σεις δεν είναι παρά η προ­σπά­θεια του απερ­χό­με­νου δη­μάρ­χου να εγ­γρά­ψει στη συ­νεί­δη­ση των Αθη­ναί­ων ότι δήθεν «άφησε έργο». Έργο το έργο, όμως, αυτό το επι­κοι­νω­νια­κό μύ­θευ­μα που πά­σχι­σε να χτί­σει κα­ταρ­ρέ­ει.  Γιατί όλα είναι έργα που υλο­ποι­ή­θη­καν χωρίς καμία δια­βού­λευ­ση, πολ­λές φορές ούτε καν μέσα από τις δια­δι­κα­σί­ες του Δη­μο­τι­κού και των Κοι­νο­τι­κών Συμ­βου­λί­ων, άλλες φορές από δήθεν χο­ρη­γί­ες «με το αζη­μί­ω­το», άλλες φορές χωρίς καν τις νό­μι­μες άδειες, χωρίς με­λέ­τες συ­ντή­ρη­σης της βλά­στη­σης. Έργα όπου κα­τα­σπα­τα­λή­θη­καν χρή­μα­τα εις βάρος των πραγ­μα­τι­κών ανα­γκών των κα­τοί­κων.

Κι όταν οι κά­τοι­κοι αντι­δρούν ο Δή­μαρ­χος τους κα­ταγ­γέλ­λει ως τρα­μπού­κους και τους χα­ρα­κτη­ρί­ζει πε­ρι­φε­ρό­με­νο θίασο. Μέχρι εκεί φτά­νει η σχέση του με τον πο­λι­τι­σμό στην πόλη μας. Ε, λοι­πόν, εμείς αυτό το χα­ρα­κτη­ρι­σμό τον φο­ρά­με για πα­ρά­ση­μο, γιατί θα υπε­ρα­σπι­στού­με την πόλη μας σε κάθε πάρκο και πλα­τεία, σε κάθε γει­το­νιά. Και αυτός ας κοι­τά­ξει να μα­ζέ­ψει τους σαλ­τι­μπά­γκους του που έχει εξα­πο­λύ­σει σε κάθε γωνιά της πόλης μπας και πεί­σουν ότι τα πε­ζο­δρό­μια δεν είναι κα­τε­στραμ­μέ­να, ότι υπάρ­χουν αρ­κε­τές παι­δι­κές χαρές, ότι το πρά­σι­νο αυ­ξή­θη­κε με τον χλο­ο­τά­πη­τα που πρό­σθε­σε, ότι τα σι­ντρι­βά­νια που έβρα­ζαν στον καύ­σω­να, δρο­σί­ζουν την πόλη.

Εμείς θα συ­νε­χί­σου­με να διεκ­δι­κού­με ελεύ­θε­ρα δη­μό­σια πάρκα και πλα­τεί­ες, προ­σβά­σι­μα από όλες/ους/α με απο­κλει­στι­κή Δη­μο­τι­κή Δια­χεί­ρι­ση του Πρα­σί­νου.

Τέσ­σε­ρα χρό­νια πριν, στην προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δο του 2019 ο κύ­ριος Μπα­κο­γιάν­νης κα­τη­γο­ρού­σε την αρι­στε­ρά στον Δήμο ότι από ιδε­ο­λο­γι­κή εμ­μο­νή υπέρ του Δη­μο­σί­ου διεκ­δι­κεί την δια­τή­ρη­ση και ενί­σχυ­ση των Δη­μο­τι­κών Υπη­ρε­σιών. Αυτό ήταν μόνο ο προ­άγ­γε­λος αυτού που ακο­λού­θη­σε. Με­ρι­κές από τις ση­μα­ντι­κό­τε­ρες υπη­ρε­σί­ες του Δήμου αυτή τη στιγ­μή έχουν ήδη ιδιω­τι­κο­ποι­η­θεί ως προς το πε­ριε­χό­με­νο και βλέ­που­με ήδη τα απο­τε­λέ­σμα­τα:

Η υπη­ρε­σία πρα­σί­νου όχι μόνο δεν διε­ξά­γει πλέον τις με­λέ­τες για την ανα­βάθ­μι­ση του πρα­σί­νου, αλλά κα­τέ­χει μόνο ρόλο επό­πτη. Η υπε­ρερ­γο­λα­βία της UNISON είχε ακρι­βώς τα απο­τε­λέ­σμα­τα που πε­ρι­μέ­να­με. Κου­τσού­ρε­μα των δέ­ντρων, κλα­δέ­μα­τα και φυ­τεύ­σεις σε λάθος επο­χές και τη με­γα­λύ­τε­ρη απώ­λεια δέ­ντρων (των μου­ριών) στην Αθήνα τις τε­λευ­ταί­ες δε­κα­ε­τί­ες. Έχει οδη­γή­σει σε μία πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κή υπο­βάθ­μι­ση άνευ προη­γου­μέ­νου.

Η υπη­ρε­σία κτη­ρια­κών υπο­δο­μών δια­μοι­ρά­στη­κε σαν πίτα σε με­γά­λες κα­τα­σκευα­στι­κές εται­ρεί­ες. Και τα απο­τε­λέ­σμα­τα είναι πάλι τα ίδια: σχο­λεία που πέ­φτουν σο­βά­δες στα παι­διά, κτί­ρια που στά­ζουν τα τα­βά­νια, μέχρι και πρό­σφα­τα σχο­λεία που αρ­χί­ζουν να επι­σκευά­ζο­νται μετά την εκ­κί­νη­ση της σχο­λι­κής χρο­νιάς.

Τα ίδια με τις υπη­ρε­σί­ες ηλε­κτρο­φω­τι­σμού, τε­χνι­κών έργων, τμή­μα­τα της κοι­νω­νι­κής πο­λι­τι­κής και άλλα. Θα μπο­ρού­σα­με, λοι­πόν, να αντι­στρέ­ψου­με τον χα­ρα­κτη­ρι­σμό στον κύριο Μπα­κο­γιάν­νη και να του πούμε ότι η ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση των υπη­ρε­σιών του Δήμου έχει ήδη δεί­ξει τα απο­τε­λέ­σμα­τά της και είναι κα­τα­στρο­φι­κά με υπερ­πολ­λα­πλά­σιο κό­στος για τον πο­λί­τη, να του πούμε ότι πρέ­πει να στα­μα­τή­σει να επι­μέ­νει από ιδε­ο­λο­γι­κή εμ­μο­νή. Όμως ξέ­ρου­με πολύ καλά ότι δεν είναι θέμα εμ­μο­νής, αλλά πο­λι­τι­κής επι­λο­γής για την εξυ­πη­ρέ­τη­ση συ­γκε­κρι­μέ­νων συμ­φε­ρό­ντων.

Γιατί αν μία Δη­μο­τι­κή αρχή υπε­ρα­σπι­ζό­ταν τα δικά μας συμ­φέ­ρο­ντα, δεν θα βιώ­να­με αυτή την πρω­τό­γνω­ρη στε­γα­στι­κή κρίση. Ζούμε σε μία πόλη όπου δεν υπάρ­χει κα­τα­γρα­φή της πραγ­μα­τι­κής αστε­γί­ας. Μη­δε­νι­κή πρό­βλε­ψη για κοι­νω­νι­κή κα­τοι­κία για ευά­λω­τους πλη­θυ­σμούς. Κα­θη­με­ρι­νά  υπερ­χρε­ω­μέ­να  νοι­κο­κυ­ριά απει­λού­νται από πλει­στη­ρια­σμούς και εξώ­σεις. Προ­σφύ­γισ­σες και με­τα­νά­στες αφη­μέ­νοι στην τύχη τους ενώ τα ελά­χι­στα προ­γράμ­μα­τα που υλο­ποιού­νται από τον Δήμο είναι ολι­γό­μη­να και κα­τα­λή­γουν να ανα­κυ­κλώ­νουν δι­καιού­χους και μαζί τους την δυ­στυ­χία. Σε αυτό το υπό­βα­θρο η Δη­μο­τι­κή Αρχή ενι­σχύ­ει με κάθε μέσο την του­ρι­στι­κο­ποί­η­ση η οποία μέσω των ανε­ξέ­λεγ­κτων βρα­χυ­χρό­νιων μι­σθώ­σε­ων μειώ­νει ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο το οι­κι­στι­κό από­θε­μα και εκτο­ξεύ­ει τα ενοί­κια και το κό­στος της στέ­γης σε ιστο­ρι­κό υψηλό τόσο για την πόλη μας όσο και σε σχέση με την υπό­λοι­πη Ευ­ρώ­πη.

Η στρα­τη­γι­κή της απερ­χό­με­νης δη­μο­τι­κής αρχής ήταν κα­θα­ρή από την αρχή: συρ­ρί­κνω­ση της κοι­νω­νι­κής πο­λι­τι­κής και πε­ριο­ρι­σμός της σε επί μέ­ρους μνη­μό­νια συ­νερ­γα­σί­ας με διά­φο­ρες ΜΚΟ ενώ ταυ­τό­χρο­να ενί­σχυ­ση του του­ρι­στι­κού κε­φα­λαί­ου και προ­σέλ­κυ­ση νέων επεν­δύ­σε­ων μέσω του εξευ­γε­νι­σμού που επι­χει­ρεί­ται στην πόλη. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό­τε­ρο πα­ρά­δειγ­μα όλων, η χρη­μα­το­δό­τη­ση του με­γά­λου πε­ρί­πα­του: στην πρώτη του φάση του έργου (την πε­ρί­ο­δο της κα­ρα­ντί­νας) η υλο­ποί­η­σή του αι­τιο­λο­γή­θη­κε ως μέτρο πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κής ανα­βάθ­μι­σης για την αντι­με­τώ­πι­ση των επι­πτώ­σε­ων του COVID κι έτσι απορ­ρό­φη­σε τα χρή­μα­τα που έπρε­πε να δο­θούν για κοι­νω­νι­κή πο­λι­τι­κή, για συσ­σί­τια, για το πρό­γραμ­μα Βο­ή­θεια στο Σπίτι, για κοι­νω­νι­κά πα­ντο­πω­λεία και βο­ή­θεια αστέ­γων. Και είναι ένα έργο που υπερ­ψη­φί­στη­κε απ’ όλες τις Δη­μο­τι­κές πα­ρα­τά­ξεις πλην αυτών της ρι­ζο­σπα­στι­κής αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής αρι­στε­ράς.

Γιατί στον Δήμο αυτό, μπο­ρεί τα πρό­σω­πα ν’ αλ­λά­ζουν και η Δη­μο­τι­κή Αρχή να αλ­λά­ζει από­χρω­ση, μπο­ρεί οι ερ­γο­λα­βί­ες να αλ­λά­ζουν χέρια για να εξυ­πη­ρε­τή­σουν κάθε φορά δια­φο­ρε­τι­κά συμ­φέ­ρο­νται και να φαί­νε­ται σαν να υπάρ­χει αλ­λα­γή κα­τεύ­θυν­σης, όμως η πο­λι­τι­κή τους έχει συ­νέ­χεια.

Είναι η πο­λι­τι­κή που κλεί­νει τις πόρ­τες των συμ­βου­λί­ων απέ­να­ντι στους κα­τοί­κους κάτι που επι­χει­ρούν πλέον με τον νέο νόμο για τους ΟΤΑ να το επι­κυ­ρώ­σουν και θε­σμι­κά.

Είναι η πο­λι­τι­κή που αυ­ξά­νει την αστε­γία και μειώ­νει τους ελεύ­θε­ρους χώ­ρους. Είναι η πο­λι­τι­κή που μας θέλει του­ρί­στες μέσα στην ίδια μας την πόλη.

Ως Ανα­τρε­πτι­κή Συμ­μα­χία για την Αθήνα έχου­με τις ρίζες μας σε όλους τους αγώ­νες του πα­ρελ­θό­ντος, αλλά φτά­σα­με σή­με­ρα εδώ για να εκ­φρά­σου­με την με­γα­λύ­τε­ρη αγω­νία και ανά­γκη που δια­τρα­νώ­νε­ται ει­δι­κά τους τε­λευ­ταί­ους μήνες: την ενό­τη­τα της ρι­ζο­σπα­στι­κής αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής αρι­στε­ράς προ­κει­μέ­νου ν’ απο­τε­λέ­σου­με φραγ­μό σε αυτή την κα­τα­στρο­φι­κή πο­λι­τι­κή, να διεκ­δι­κή­σου­με την πόλη και τις ανά­γκες μας.

Και για εμάς, ο αγώ­νας αυτός δεν τε­λειώ­νει αυτή την Κυ­ρια­κή, αλλά αρ­χί­ζει την ερ­χό­με­νη Δευ­τέ­ρα. Σας κα­λού­με να δώ­σου­με αυτό τον αγώνα μαζί, ώστε την επαύ­ριο των εκλο­γών να εί­μα­στε ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρες και πε­ρισ­σό­τε­ροι, να υπάρ­χουν πε­ρισ­σό­τε­ρα χα­μό­γε­λα, να ακού­με πε­ρισ­σό­τε­ρες άγνω­στες γλώσ­σες στις γει­το­νιές μας να γί­νου­με ένα πο­λύ­μορ­φο σώμα που διεκ­δι­κεί τη ζωή του. Γιατί έτσι μας αρέ­σει η πόλη μας και θα την διεκ­δι­κή­σου­με.

/rproject.gr