Η συμπεριφορά και το “ξέρεις ποιος είμαι εγώ?” του Αυγενάκη και όχι μόνο, ιδιαίτερα από το χώρο της Ν. Δ. και όσων της μοιάζουν, ξεκινά από μια αλαζονεία και μια ιδιοκτησιακή αντίληψη για την Κυβερνητική εξουσία. Με αφορμή το περιστατικό με το μέχρι πρόσφατα κυβερνητικό στέλεχος, θα σας διηγηθώ δύο-τρία περιστατικά, ενδεικτικά του πόσο διάχυτη είναι αυτή η αντίληψη στα στελέχη της, υπουργούς, βουλευτές και διάφορους παρατρεχάμενους γύρο τους. Όταν εκλέχτηκα στη Βουλή, ως Βουλευτής Ευρυτανίας τον Γενάρη του 15, από τις πρώτες διαπιστώσεις όταν αρχίσαμε να γνωρίζουμε το προσωπικό στις υπηρεσίες της Βουλής, από το καφενείο και το εστιατόριο, μέχρι τις δομές και τις υπηρεσίες υποστήριξης του Κοινοβουλευτικού έργου, έκανε εντύπωση σε πολλούς από τους υπαλλήλους το ότι πολλοί (όχι βέβαια όλοι) από την νέα τότε Κυβέρνηση και τους βουλευτές της, αντιμετωπίζαμε όλο αυτό το προσωπικό ισότιμα σαν συναδέλφους και συνεργάτες στην καθημερινή μας συνεργασία ή τις υπηρεσίες που μας προσέφεραν για να διευκολύνουν το έργο μας χωρίς να γνωρίζουμε, ούτε μας ενδιέφεραν οι πολιτικές τους απόψεις. Αυτή η αντιμετώπιση τους ήταν τόσο άγνωστη που μετά από λίγο καιρό έκανε πολλούς να μας λένε ότι αισθάνονται ότι τους σεβόμαστε και ότι το εκτιμούν. Αυτό συνέβαινε λίγο έως πολύ παντού αλλά ιδιαίτερα έντονα στις υπηρεσίες, όπου οι απαιτήσεις όσων είχαν πάντα καβαλημένα καλάμια ήταν προσβλητικές.
Χαρακτηριστικά δείγματα,
Η απαίτηση μερικών να τους καθαρίζουν το ψάρι, το προσωπικό του εστιατορίου της Βουλής για να το φάνε.
Σε Υπουργείο με πολύ κόσμο, το ένα από τα δύο ασανσέρ, ήταν στη διάθεση μόνο του Υπουργού και στο άλλο γίνονταν το αδιαχώρητο. Μέχρι που η νέα Υπουργός αποδέσμευσε και έθεσε και το δεύτερο ασανσέρ στην διάθεση του κοινού μαζί με το οποίο ανεβοκατέβαινε και η ίδια.
Κλειδωμένα επτασφράγιστα γραφεία στη Βουλή που η πρόεδρος τότε δεν έπαιρνε απάντηση από τα αρμόδια τμήματα, σε ποιον ανήκουν και ποιος έχει τα κλειδιά.
Πόσα είναι τα αυτοκίνητα της Βουλής και που βρίσκονται, όχι τα βουλευτικά που είναι μισθωμένα, αλλά των υπηρεσιών της Βουλής, για να βρεθούν μερικά που αλλού, στην Κρήτη και μπορείτε να υποθέσετε ποιοι και για λογαριασμό ποιων τα χρησιμοποιούσαν.
Πόσοι είναι οι υπάλληλοι της Βουλής, ποιος ο μισθός του καθένα και που εργάζεται. Πόσοι και ποιοι πληρώνονται από τη Βουλή, χωρίς να είναι υπάλληλοι της, κυρίως δημοσιογράφοι στην υπηρεσία πολιτικών.
Όταν η πρόεδρος απείλησε ότι δεν θα υπογράψει μισθοδοσίες, αν δεν μάθει που, ποιον, πληρώνει η Βουλή και τι δουλειά κάνει, ο Σύλλογος των Υπαλλήλων της Βουλής, μέλος του κλαμπ της εξουσίας, τουλάχιστον η ηγεσία του τότε, έβγαλε καταγγελία κατά της προέδρου.
Τέλος και μια προσωπική εμπειρία.
Με σταμάτησε η τροχαία Λαμίας στην Αλαμάνα για υπέρβαση ορίου ταχύτητας. Όταν μου ζήτησαν άδεια, δίπλωμα, ασφάλεια εγώ άργησα να τα βρω, ψάχνοντας στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου που μου είχε διατεθεί από την Βουλή, ανάμεσα σε διάφορα άλλα χαρτιά, μισθωτήρια κ.τ.λ. χωρίς όμως μέχρι τότε να τα ανοίξω. Στην εύλογη ερώτηση του αστυνομικού, αν είναι δικό μου το αυτοκίνητο, αφού φάνηκε να μην ξέρω που είναι τα χαρτιά του, εγώ απέφευγα να αποκαλύψω τίνος ήταν το αυτοκίνητο, άρα και την ιδιότητά μου. Ο άλλος αστυνομικός στο περιπολικό μάλλον ή το βρήκε από την πινακίδα ή με αναγνώρισε, καθότι Λαμία- Καρπενήσι είμαστε κοντά και πλησιάζοντας με ρωτά αν είμαι ο Βουλευτής Ευρυτανίας, εκεί αναγκάστηκα να αποκαλυφτώ και διεξάγεται ο εξής διάλογος.
Μα κύριε Κώτσια, τόση ώρα και δεν μας λέτε ποιος είστε;.
Απαντώ ότι δεν περιποιεί τιμή για ένα βουλευτή να ελέγχεται για παραβίαση ορίων ταχύτητας, προσδοκώντας να μου κόψουν μια κλήση που θα την πλήρωνα και θα τελείωνε το θέμα εκεί.
Ο αστυνομικός φαίνεται να εκπλήσσεται και μου λέει.
Ξέρετε πόσους σταματάμε για παραβάσεις και μας λένε “ξέρεις ποιος είμαι εγώ” επικαλούμενοι κάποια σχέση με την εξουσία ή σχέση με κάποιους που ασκούν εξουσία, φτάνοντας ακόμα και σε έμμεσες απειλές;
Σε παλιότερες εποχές που η πατριδοκαπηλία μετριόνταν με το μέτρο της “Εθνικοφροσύνης” το “ξέρεις ποιος είμαι εγώ” ή το ” θα σε στείλω στον Έβρο” συνδέονταν και με το μπόι της που δεν ξεπερνούσε βεβαίως το κόστος μιας κλήσης για τροχαία παράβαση. Ωστόσο τα φαινόμενα αυτά συντηρούνται και σήμερα και τα ζούμε καθημερινά με διάφορες εκδοχές. Ο Αυγενάκης είναι το κατασκεύασμα αυτής της αντίληψης.
Γιατί το κλαμπ της εξουσίας σου επιτρέπει να την επικαλείσαι για να κάνεις ό,τι κάνεις, αν όμως μπορείς και να κρύβεσαι για να μην την εκθέτεις. Αν δεν μπορείς να κρυφτείς ή δεν μπορούν και τους βολεύει να μην σε κρύψουν, σε πετάνε στα σκυλιά, γιατί είναι προτιμότερο να συζητάμε για τον Αυγενάκη και να φαίνονται ότι “καθάρισαν” με μια διαγραφή μέχρι να τον επαναφέρουν σε κατάλληλο χρόνο ή να προκύψει ο επόμενος “ξέρεις ποιος είμαι εγώ” αλλάζοντας την ατζέντα, παρά να συνεχίζονται οι συζητήσεις στα κανάλια για τα όσα αποκαλυπτικότατα είπαν αυτές τις μέρες, ο Σαμαράς με τον Καραμανλή για την Κυβέρνηση.
