Να ξαναχτίσουμε τις δυνατότητες της αντίστασης

Αυτοαξιολόγηση-Τηλεκπαίδευση-Αξιολόγηση εκπαιδευτικών: Η επίθεση της κυβέρνησης στη δημόσια δωρεάν παιδεία

Η κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ όταν εκλέ­χτη­κε το κα­λο­καί­ρι του 2019 δεν έκρυ­ψε τις προ­θέ­σεις της. Προ­χώ­ρη­μα και εμ­βά­θυν­ση όλων των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων, ανα­τρο­πή κα­τα­κτή­σε­ων και δι­καιω­μά­των που είχαν τη ρίζα τους στους αγώ­νες της με­τα­πο­λί­τευ­σης, φόρ­τω­μα του κό­στους της κρί­σης στις πλά­τες του ερ­γα­ζο­μέ­νων και των λαϊ­κών στρω­μά­των. Αξιο­ποί­η­σε όλες τις αντερ­γα­τι­κές τομές της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και πα­τώ­ντας σε αυτές εμ­βά­θυ­νε και διεύ­ρυ­νε το πε­ριε­χό­με­νό τους.

Νίκος Αναστασιάδης

Το κρά­τος πρέ­πει να απαλ­λα­γεί από το βάρος, της δη­μό­σιας δω­ρε­άν υγεί­ας, της δη­μό­σιας δω­ρε­άν παι­δεί­ας, του ασφα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος ώστε να δη­μιουρ­γη­θούν οι όροι για την ιδιω­τι­κή κερ­δο­φο­ρία από τη μια και τις αγο­ρές των Rafalle και των Belhara ή της ενί­σχυ­σης των κα­τα­σταλ­τι­κών μη­χα­νι­σμών και την εξα­σφά­λι­ση της φι­λι­κό­τη­τας των ΜΜΕ.

Η παν­δη­μία δεν εμπό­δι­σε την αντι­δρα­στι­κή κα­τεύ­θυν­ση της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής. Απλά της έδωσε ένα υγειο­νο­μι­κό προ­κά­λυμ­μα ενώ ταυ­τό­χρο­να αξιο­ποι­ή­θη­κε για να προ­ω­θη­θούν μια σειρά αλ­λα­γές.

Η νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη αντι­με­ταρ­ρύθ­μι­ση στην παι­δεία

Η παι­δεία δε θα μπο­ρού­σε να λεί­πει από την κυ­βερ­νη­τι­κή ατζέ­ντα. Ήταν ένας χώρος που οι νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις είχαν αρ­γή­σει πολύ. Αυτό συ­νέ­βη λόγω των αγώ­νων που είχαν δοθεί τα προη­γού­με­να χρό­νια, χάρη και στο ει­δι­κό βάρος της Αρι­στε­ράς στα πα­νε­πι­στή­μια και τα σχο­λεία. Έπρε­πε όλα λοι­πόν να γί­νουν πολύ πιο γρή­γο­ρα για να κα­λυ­φθεί το χα­μέ­νο έδα­φος. Η αυ­το­α­ξιο­λό­γη­ση της σχο­λι­κής μο­νά­δας, η αξιο­λό­γη­ση των εκ­παι­δευ­τι­κών, η κα­τάρ­γη­ση ει­δι­κο­τή­των όπως τα ει­κα­στι­κά και οι κοι­νω­νι­κές επι­στή­μες από το Λύ­κειο, η αύ­ξη­ση των μα­θη­τών και μα­θη­τριών ανά τάξη μέσα μά­λι­στα στην παν­δη­μία, η εφαρ­μο­γή με μα­ζι­κούς όρους της τη­λεκ­παί­δευ­σης τόσο για εξοι­κο­νό­μη­ση πόρων όσο και με κα­τα­σταλ­τι­κή λο­γι­κή αλλά και με μα­κρο­πρό­θε­σμες στο­χεύ­σεις είναι οι βα­σι­κές μόνο πτυ­χές του έργου του τόσο «πα­ρα­γω­γι­κού» υπουρ­γεί­ου παι­δεί­ας. Και φυ­σι­κά ας μη ξε­χά­σου­με την τρά­πε­ζα θε­μά­των, την ΕΒΕ και τα 20000 παι­διά εκτός πα­νε­πι­στη­μί­ων, την πα­νε­πι­στη­μια­κή αστυ­νο­μία, την ανα­βάθ­μι­ση των κολ­λε­γί­ων σε ισό­τι­μες με πα­νε­πι­στή­μια σχο­λές και πόσα ακόμη.

Η ανά­γκη εφαρ­μο­γής μιας τόσο σκλη­ρής ατζέ­ντας που ήταν δε­δο­μέ­νο ότι θα προ­κα­λού­σε αντι­δρά­σεις και σε τόσο σύ­ντο­μο χρο­νι­κό διά­στη­μα, σή­μα­νε την ανά­δυ­ση μιας ηγε­σί­ας απο­φα­σι­σμέ­νης να την επι­βάλ­λει. Δεν είναι τυ­χαία ούτε η αντι­δη­μο­φι­λία της υπουρ­γού Νίκης Κε­ρα­μέ­ως, ούτε τα βέλη που συ­γκε­ντρώ­νει ο Γε­νι­κός Γραμ­μα­τέ­ας του υπουρ­γεί­ου.

Η παν­δη­μία, απέ­δει­ξε από τη μια την απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα να προ­ω­θη­θούν οι αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις αλλά από την άλλη με­γά­λω­σε την από­στα­ση ανά­με­σα στην εκ­παι­δευ­τι­κή κοι­νό­τη­τα και το υπουρ­γείο. Η μα­ζι­κό­τη­τα που συ­γκέ­ντρω­σε ο αγώ­νας ενά­ντια στην αυ­το­α­ξιο­λό­γη­ση της σχο­λι­κής μο­νά­δας ήταν μια από­δει­ξη της οργής που είχε συσ­σω­ρευ­τεί και της διά­θε­σης να μπλο­κα­ρι­στεί η κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή στην εκ­παί­δευ­ση. Χρειά­στη­κε η χρήση του αντερ­γα­τι­κού νόμου Χα­τζη­δά­κη, οι απο­φά­σεις της «ανε­ξάρ­τη­της» δι­καιο­σύ­νης και η υπο­νό­μευ­ση του αγώνα από τη ΔΑΚΕ, την ΠΕΚ και τις ΣΥΝΕΚ που συ­γκε­ντρώ­νουν την πλειο­ψη­φία στο ΔΣ της ΟΛΜΕ για να στα­μα­τή­σουν οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις που δη­μιουρ­γού­σαν ρωγ­μές στην κυ­βερ­νη­τι­κή στα­θε­ρό­τη­τα αφού μπο­ρού­σαν να λει­τουρ­γή­σουν ως πα­ρά­δειγ­μα προς μί­μη­ση. Στη ΔΟΕ η εξέ­λι­ξη ήταν λίγο κα­λύ­τε­ρη, με το ερ­γα­λείο των κει­μέ­νων να απο­τε­λεί ένα τρόπο συ­ντή­ρη­σης του αγώνα σε πολύ χα­μη­λό­τε­ρο βέ­βαια επί­πε­δο.  Ση­μα­ντι­κό­τα­το ρόλο χωρίς αμ­φι­βο­λία, παί­ζει η πρω­το­βου­λία ΕΛΜΕ και ΣΕΠΕ που έχουν προ­κη­ρύ­ξει απερ­γία – αποχή, συ­νε­χί­ζο­ντας να πα­ρέ­χουν κά­λυ­ψη στους εκ­παι­δευ­τι­κούς που αρ­νού­νται να συμ­με­τά­σχουν στην αυ­το­α­ξιο­λό­γη­ση.

Η ανά­γκη εφαρ­μο­γής μιας τέ­τοιας πο­λι­τι­κής οδη­γεί σε όλο και με­γα­λύ­τε­ρη απο­στα­σιο­ποί­η­ση της ηγε­σί­ας του υπουρ­γεί­ου από τις ανά­γκες της κοι­νω­νί­ας. Αυτό το απέ­δει­ξε και η στάση της τις μέρες του χιο­νιά. Ενώ η μισή Ελ­λά­δα βού­λια­ζε από το χιόνι και τις ανε­πάρ­κειες του κρα­τι­κού μη­χα­νι­σμού, ενώ ολό­κλη­ρες πε­ριο­χές έμε­ναν χωρίς ρεύμα και χι­λιά­δες άν­θρω­ποι εγκλω­βί­ζο­νταν στην Ατ­τι­κή οδό και όχι μόνο, ή προ­σπα­θού­σαν να εγκα­τα­λεί­ψουν τα ακι­νη­το­ποι­η­μέ­να τρένα, το μυαλό της ηγε­σί­ας του υπουρ­γεί­ου ήταν κολ­λη­μέ­νο στην τη­λεκ­παί­δευ­ση και στην ανά­γκη να μη χαθεί ούτε μία ώρα μα­θή­μα­τος! Η τη­λεκ­παί­δευ­ση λοι­πόν, ως ερ­γα­λείο δη­μιουρ­γί­ας μιας επί­πλα­στης κα­νο­νι­κό­τη­τας. Η κυ­βέρ­νη­ση κι­νεί­ται τόσο με τη γραμ­μή των ανοι­κτών σχο­λεί­ων, ώστε να εξα­σφα­λι­στεί η λει­τουρ­γία των σχο­λεί­ων ως παι­δο­φυ­λα­κτή­ρια και χώρου ιδε­ο­λο­γι­κής δια­μόρ­φω­σης της νε­ο­λαί­ας, ενώ ταυ­τό­χρο­να προ­σπα­θεί να εγκα­θι­δρύ­σει την τη­λεκ­παί­δευ­ση ως ισό­τι­μη εκ­παί­δευ­ση παρά τους ισχυ­ρι­σμούς που πάντα υπο­κρύ­πτουν σκο­πι­μό­τη­τες, περί υπε­ρο­χής της δια ζώσης εκ­παί­δευ­σης. Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα στις ΗΠΑ με τα δια­δι­κτυα­κά σχο­λεία (δη­μό­σια και ιδιω­τι­κά) τα οποία πα­ρα­κο­λου­θούν εκα­τομ­μύ­ρια μα­θη­τές στη θέση των κα­νο­νι­κών σχο­λεί­ων, δεί­χνει τις όχι και τόσο κρυ­φές στο­χεύ­σεις του υπουρ­γεί­ου. Με λίγα λόγια, το φτηνό σχο­λείο της αγο­ράς που προ­ω­θεί­ται και η εξ’ απο­στά­σε­ως εκ­παί­δευ­ση, είναι δυο αλ­λη­λο­συ­μπλη­ρού­με­νες πλευ­ρές της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης αντι­με­ταρ­ρύθ­μι­σης.

Η τη­λεκ­παί­δευ­ση μπο­ρεί να απο­τε­λεί ένα ερ­γα­λείο για εξαι­ρε­τι­κές συν­θή­κες αλλά ακόμα και αν υπάρ­χει επάρ­κεια τε­χνο­λο­γι­κής υπο­δο­μής και εκ­παι­δευ­τι­κού υλι­κού αλλά και επι­μόρ­φω­ση των εκ­παι­δευ­τι­κών, απο­τε­λεί μιας πολύ κακής ποιό­τη­τας εκ­παί­δευ­ση ει­δι­κά στις σχο­λι­κές ηλι­κί­ες. Πόσο μά­λι­στα όταν όλα τα πα­ρα­πά­νω δεν υπάρ­χουν!

Η ορ­γά­νω­ση της αντί­στα­σης

Το 2022 είναι μια εκλο­γι­κή χρο­νιά, ανε­ξάρ­τη­τα αν οι εκλο­γές θα διε­ξα­χθούν φέτος. Ήδη η κυ­βερ­νη­τι­κή φθορά είναι εμ­φα­νής ακόμα και στις πει­ραγ­μέ­νες δη­μο­σκο­πή­σεις. Για να μπο­ρέ­σει να υπάρ­ξει δυ­να­τό­τη­τα μα­ζι­κής απά­ντη­σης πρέ­πει να δούμε ότι το βα­σι­κό ερ­γα­λείο μέσα από το οποίο πέ­ρα­σε η ανά­πτυ­ξη του κι­νή­μα­τος ενά­ντια στην αυ­το­α­ξιο­λό­γη­ση ήταν οι σύλ­λο­γοι δι­δα­σκό­ντων. Και σε αυτό έπαι­ξε κυ­ρί­αρ­χο ρόλο ένα δί­κτυο εκ­παι­δευ­τι­κών της ευ­ρύ­τε­ρης Αρι­στε­ράς, που πήραν πάνω τους την προ­σπά­θεια να μα­ζέ­ψουν υπο­γρα­φές και να κα­τε­βά­σουν τον κόσμο στη με­γά­λη απερ­γία στις 11/10. Η από­συρ­ση της ΟΛΜΕ από τη μάχη, χτύ­πη­σε ακρι­βώς τη δυ­να­τό­τη­τα αυτού του δι­κτύ­ου να κι­νη­το­ποιεί τους συλ­λό­γους γιατί έλει­πε πια η αί­σθη­ση της κα­θο­δή­γη­σης της μάχης που πρό­σφε­ρε η Ομο­σπον­δία.

Σή­με­ρα η μάχη ενά­ντια στην πο­λι­τι­κή του υπουρ­γεί­ου συ­να­ντά­ει δυ­σκο­λί­ες. Το κύρος ει­δι­κά της ΟΛΜΕ έχει υπο­στεί ζημιά λόγω της ση­με­ρι­νής ηγε­σί­ας της και των επι­λο­γών της. Παρ’ όλ’ αυτά η ση­μα­σία των δύο ομο­σπον­διών πα­ρα­μέ­νει κρί­σι­μη λόγω των απα­νω­τών επι­θέ­σε­ων που δέ­χε­ται ο κό­σμος της εκ­παί­δευ­σης. Η επα­νεμ­φά­νι­ση της μα­ζι­κής αντί­στα­σης θα πάρει χρόνο αλλά θα υπάρ­ξει. Η επι­θε­τι­κό­τη­τα της κυ­βέρ­νη­σης, η ακρί­βεια και ο πλη­θω­ρι­σμός που σα­ρώ­νει, η διά­λυ­ση του όποιου κοι­νω­νι­κού κρά­τους έχει απο­μεί­νει, η προ­σπά­θεια για διαί­ρει και βα­σί­λευε (εκ­παι­δευ­τι­κοί ενά­ντια στις μα­θη­τι­κές κα­τα­λή­ψεις, γο­νείς ενά­ντια σε εκ­παι­δευ­τι­κούς που δε κά­νουν τη­λεκ­παί­δευ­ση ή δε θέ­λουν να αξιο­λο­γη­θούν κ.ο.κ), η κα­τα­στο­λή μέσω των δι­κα­στη­ρί­ων και του νόμου Χα­τζη­δά­κη ή και μέσω της αστυ­νο­μί­ας δη­μιουρ­γούν ένα εκρη­κτι­κό υπό­στρω­μα. Αν αυτό συν­δυα­στεί με την όλο και με­γα­λύ­τε­ρη φθορά της κυ­βέρ­νη­σης, οι δυ­να­τό­τη­τες επα­νεκ­κί­νη­σης του κι­νή­μα­τος αντί­στα­σης είναι εδώ. Και η επα­νεκ­κί­νη­ση θα πε­ρά­σει μέσα από ένα συν­δυα­σμό προ­σπα­θειών που όμως πρέ­πει να έχουν ως βα­σι­κό μέ­λη­μά τους την δου­λειά μέσα στους συλ­λό­γους και το δέ­σι­μο με τους γο­νείς αλλά και το μα­θη­τι­κό και το φοι­τη­τι­κό κί­νη­μα.

Ο ρόλος των συλ­λό­γων δι­δα­σκό­ντων

Οι τρό­ποι με τους οποί­ους θα μπο­ρέ­σουν οι σύλ­λο­γοι να πά­ρουν επάνω τους το ζή­τη­μα της υπε­ρά­σπι­σης της δη­μό­σιας δω­ρε­άν παι­δεί­ας ξε­κι­νά­ει μέσα από την προ­σπά­θεια δρα­στη­ριο­ποί­η­σής τους για τα μικρά και τα με­γά­λα προ­βλή­μα­τα των σχο­λεί­ων. Πρέ­πει να σπά­σει η πα­θη­τι­κό­τη­τα και να με­τα­τρα­πεί σε ενερ­γή διεκ­δί­κη­ση όχι μόνο από το υπουρ­γείο, κάτι που χρειά­ζε­ται τις Ομο­σπον­δί­ες ή ένα ισχυ­ρό δί­κτυο ΕΛΜΕ ή Δι­δα­σκα­λι­κών Συλ­λό­γων, αλλά και από τους δή­μους, τις διευ­θύν­σεις δευ­τε­ρο­βάθ­μιας και τις πε­ρι­φε­ρεια­κές διευ­θύν­σεις αλλά και όσους φο­ρείς εμπλέ­κο­νται στην εκ­παι­δευ­τι­κή δια­δι­κα­σία. Μια τέ­τοια δια­δι­κα­σία δη­μιουρ­γεί όρους και προ­ϋ­πο­θέ­σεις ώστε οι μάχες που δί­νο­νται κε­ντρι­κά να έχουν πολύ με­γα­λύ­τε­ρες δυ­να­τό­τη­τες επι­τυ­χί­ας καθώς και ο έλεγ­χος στις ηγε­σί­ες από τον κόσμο θα είναι εντο­νό­τε­ρος. Οι πα­λαιό­τε­ροι/ες πρέ­πει να θυ­μη­θούν και οι νε­ό­τε­ροι/ες να εκ­παι­δευ­τούν να δί­νουν μάχες ενά­ντια στα μικρά και τα με­γά­λα προ­βλή­μα­τα. Η διεκ­δί­κη­ση πρέ­πει να βρει νέα μο­νο­πά­τια και να εμπλέ­ξει ένα με­γα­λύ­τε­ρο κομ­μά­τι του κλά­δου. Η απά­ντη­ση στο με ποιο τρόπο εμπλέ­κο­νται οι εκ­παι­δευ­τι­κοί πρέ­πει να ανα­ζη­τη­θεί όχι μόνο στην εξα­σφά­λι­ση των όρων από τα πάνω αλλά και σε δρά­σεις που ορ­γα­νώ­νο­νται το­πι­κά και προ­σπα­θούν να εξα­σφα­λί­σουν την καλή λει­τουρ­γία των σχο­λεί­ων. Οι πε­ρι­κο­πές στην χρη­μα­το­δό­τη­ση της εκ­παί­δευ­σης κά­νουν τέ­τοιες δρά­σεις υπο­χρε­ω­τι­κές. Το δί­κτυο των εκ­παι­δευ­τι­κών της ευ­ρύ­τε­ρης Αρι­στε­ράς που έπαι­ξε και παί­ζει ρόλο στην ορ­γά­νω­ση της απερ­γί­ας απο­χής από την αυ­το­α­ξιο­λό­γη­ση πρέ­πει να πάρει επάνω του αυτό το κα­θή­κον. Και να προ­σπα­θεί να εμπλέ­ξει σε αυτή την κα­τεύ­θυν­ση το σύ­νο­λο της εκ­παι­δευ­τι­κής κοι­νό­τη­τας!

Η ανά­γκη της ενό­τη­τας της Αρι­στε­ράς

Τί­πο­τε από τα πα­ρα­πά­νω δε μπο­ρεί να γίνει, αν οι δυ­νά­μεις της εκ­παι­δευ­τι­κής Αρι­στε­ράς δεν μπο­ρέ­σουν να κι­νη­θούν μαζί σε αγω­νι­στι­κή κα­τεύ­θυν­ση. Χρειά­ζε­ται ευ­ε­λι­ξία και ενω­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες που μπο­ρούν να εμπνεύ­σουν και να ενερ­γο­ποι­ή­σουν τον κλάδο. Η εξα­σφά­λι­ση όρων ασφα­λούς λει­τουρ­γί­ας των σχο­λεί­ων εν μέσω παν­δη­μί­ας, η άρ­νη­ση χρή­σης της τη­λεκ­παί­δευ­σης για σπά­σι­μο των κα­τα­λή­ψε­ων, το ξα­νά­νοιγ­μα με μα­ζι­κούς όρους της μάχης ενά­ντια στην αυ­το­α­ξιο­λό­γη­ση, η αντι­με­τώ­πι­ση του νόμου Χα­τζη­δά­κη και η αντι­με­τώ­πι­ση της αξιο­λό­γη­σης των εκ­παι­δευ­τι­κών, το ζή­τη­μα των δα­πα­νών για την παι­δεία, η ΕΒΕ και η τρά­πε­ζα θε­μά­των και πολλά άλλα ακόμα, είναι θέ­μα­τα που για να αντι­με­τω­πι­στούν χρειά­ζε­ται να εμπνευ­στεί ο κλά­δος για να δώσει τη μάχη. Η ενό­τη­τα της Αρι­στε­ράς εξα­σφα­λί­ζει την απα­ραί­τη­τη συ­γκέ­ντρω­ση δυ­νά­με­ων σε αυτή την κα­τεύ­θυν­ση. Τα απο­τε­λέ­σμα­τα για τις εκλο­γές των ΕΛΜΕ που έχουν γίνει ως τώρα, έδει­ξαν ενί­σχυ­ση της Αρι­στε­ράς, που έφτα­σε να έχει ακόμη και από­λυ­τη πλειο­ψη­φία σε με­γά­λες ΕΛΜΕ. Οι εκλο­γές αντι­προ­σώ­πων για το συ­νέ­δριο της ΟΛΜΕ ανοί­γουν δυ­να­τό­τη­τες για αλ­λα­γή συ­σχε­τι­σμών στην ηγε­σία της Ομο­σπον­δί­ας. Η συ­μπό­ρευ­ση της Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς στην εκ­παί­δευ­ση είναι ση­μα­ντι­κό ερ­γα­λείο, σε μια τέ­τοια κα­τεύ­θυν­ση.

/rproject.gr