Ανακοίνωση της Σπουδάζουσας της Νεολαίας ΜέΡΑ25:
Το δημόσιο πανεπιστήμιο, όπως το γνωρίσαμε σε ολόκληρη τη μεταπολιτευτική περίοδο, δέχεται μια πολυμέτωπη επίθεση. Στο επίπεδο της χρηματοδότησης, από το 2019 μέχρι και σήμερα, το ποσοστό του ΑΕΠ που δαπανάται συνολικά στην παιδεία, μειώθηκε κατά περίπου 5,6 ποσοστιαίες μονάδες (2019: 8,36% – 2025: 2,7%), αναδεικνύοντας τη βαρύτητα που δίνει το κράτος της δεξιάς στην καθολική εκπαίδευση του λαού. Στο επίπεδο της καθημερινής λειτουργίας του πανεπιστημίου, η κυβέρνηση προσπαθεί να ριζώσει εντός του ένα κλίμα καταστολής και πραγματικής τρομοκρατίας, με σειρά αντιεκπαιδευτικών και αντισυνδικαλιστικών μεταρρυθμίσεων, όπως η καταπάτηση του ασύλου, η πανεπιστημιακή αστυνομία, και τώρα τελευταία οι διαγραφές φοιτητ(ρι)ών, οι παρακολουθήσεις, τα πειθαρχικά και το ιδιώνυμο. Στον αντίποδα της δυσοίωνης πραγματικότητας που έχει θεσπίσει για τους φοιτητές των δημοσίων πανεπιστημίων, δημιουργεί μια “ιδανική” συνθήκη για τους προνομιούχους υποψήφιους φοιτητές, αφού δύνανται να σπουδάσουν σε ιδιωτικά πανεπιστήμια αμφιβόλου ποιότητας χωρίς να κοπιάσουν. Την ίδια ώρα, η ΕΒΕ και το εθνικό απολυτήριο στερεί το δικαίωμα των λαϊκών οικογενειών στην είσοδο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Την ώρα που συμβαίνει αυτή η επίθεση, η φοιτητική Αριστερά κρίνεται κατώτερη των συνθηκών. Οι διαρκείς διασπάσεις της, η απουσία αυτοκριτικής αλλά και η έλλειψη ενός ξεκάθαρου οράματος που θα στοχεύει στη διεκδίκηση ενός πανεπιστημίου-καλλιεργητή της ταξικής συνείδησης και της ανάγκης για συλλογική δράση, έδωσαν τα προηγούμενα χρόνια αρκετό διάστημα στον εχθρό να οχυρωθεί και να οξύνει την επίθεση του στο πανεπιστήμιο. Το κυριότερο όμως είναι πως αυτή η εικόνα δεν ελκύει τον μέσο φοιτητή για ενεργή συμμετοχή στο κοινωνικό χώρο που κινείται, αντιθέτως τον απωθεί, χάνοντας ολοένα και περισσότερο την αξιοπιστία που κάποτε είχε οικοδομήσει η Αριστερά στα πανεπιστήμια.
Απέναντι στην επίθεση στα συνδικαλιστικά δικαιώματα και στις σπουδές μας, η απάντηση δεν μπορεί να έρθει ούτε από την αρρώστια του σεχταρισμού, ούτε από το μονοπώλιο στην πραγματική κομμουνιστική αλήθεια που διεκδικεί η εκάστοτε οργάνωση. Αν θέλουμε να διεκδικούμε την πολιτική κληρονομιά της Αριστεράς, στην όξυνση της ταξικής πάλης η Αριστερά πάντα απαντούσε ενωτικά.
Ως σπουδάζουσα της νεολαίας ΜέΡΑ25, δεν επιδιώκουμε τη δημιουργία μιας ακόμα φοιτητικής δικτύωσης της ριζοσπαστικής αριστεράς, αντιθέτως θεωρούμε ότι υπάρχει ήδη υπερκορεσμός σε αυτόν τον χώρο. Επιδιώκουμε λοιπόν να δημιουργήσουμε εκείνες τις προϋποθέσεις ώστε να ανοίξει μια παραγωγική συζήτηση ανάμεσα στα διάφορα κομμάτια της αριστεράς.
Είναι σημαντικό να ξαναδημιουργήσουμε τη δυναμική μας στα πανεπιστήμια για τρεις σημαντικούς λόγους:
Αν δεν σηκώσουμε εμείς ασπίδα προστασίας στα δημοκρατικά δικαιώματα και στην ανάγκη για καθολική δωρεάν εκπαίδευση, τότε ποιος;
Αν συνεχίσει να μετρά ήττες το φοιτητικό κίνημα, οι συλλογικές μορφές πάλης θα λοιδορηθούν ακόμα περισσότερο από τις δεξιές παρατάξεις, με αποτέλεσμα να βαθαίνει η λογική του ατομικισμού.
Πρέπει να θέσουμε στη φοιτητική κοινότητα ένα σχέδιο για ένα πανεπιστήμιο καθαρά δημοκρατικό, αποκλειστικά δημόσιο αγαθό, με αποφοίτους κοινωνικά χρήσιμους και επαρκείς, που να ωθεί σε συλλογική προκοπή, ταξική συνειδητοποίηση και κοινωνικότητα.
Αυτά μόνο η αριστερά μπορεί να τα προτάξει, στο πλαίσιο όμως της δημιουργίας ξεκάθαρων προωθημένων θέσεων που οδηγούν σε μια τέτοια κατεύθυνση.
Ως σταθμός αυτής της ενδεχόμενης συνεργασίας των ριζοσπαστικών δυνάμεων, θεωρούμε πως πρέπει να είναι η συλλογική δράση του φοιτητικού κινήματος αμέσως μετά την εξεταστική περίοδο. Η αναζήτηση του τρόπου παρεμβάσεων απέναντι σε διαγραφές, πειθαρχικά και κάμερες θα μπορούσε να θέσει το πρώτο βήμα μιας ουσιαστικής συζήτησης, όχι μόνο για τον κινηματικό τρόπο οργάνωσης, αλλά και τις αντιπροτάσεις που θα φέρουμε στον δημόσιο διάλογο, ώστε να αρχίσει να επανενεργοποιείται ο πόλος αμφισβήτησης εντός της ελληνικής κοινωνίας γύρω από το κυρίαρχο αφήγημα της περιόδου περί “νόμου και τάξης στα ΑΕΙ”.
Ταυτόχρονα, πρέπει να αντιμετωπίσουμε την έννοια της αυτοκριτικής πιο σοβαρά. Θεωρούμε ότι η αγωνιώδης προσπάθεια πέρυσι να αποδείξουμε ότι το φοιτητικό κίνημα κέρδισε, ήταν ξεκάθαρη υποκρισία και στρουθοκαμηλισμός. Όταν ο Ένγκελς παραδεχόταν την αποτυχία της παρισινής κομμούνας, τολμώντας να αναλύσει τις επιχειρησιακές της αστοχίες, δεν το έκανε με σκοπό να “προσβάλλει” την παρισινή εργατική τάξη που σήκωσε ανάστημα για κοινωνική απελευθέρωση, αλλά αντιθέτως για να παραθέσει συμπεράσματα και αστοχίες ώστε να αποτελέσουν μάθημα για την επόμενη εργατική επανάσταση. Έτσι και το φοιτητικό κίνημα, πρέπει να παραδεχτεί ότι κάποιες φορές ηττάται, ώστε τα χρήσιμα συμπεράσματα που θα εξαχθούν να γίνουν έμπνευση αγώνα και μελλοντικής ανυπακοής στις επόμενες αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις.
Τέλος, η λογική της περιχαράκωσης θεωρούμε ότι αποτελεί μια κύρια πηγή ηγεμονίας συστημικών δυνάμεων στα πανεπιστήμια. Όταν πλέον και έμπειροι συνδικαλιστές δυσκολεύονται να κατονομάσουν τις διάφορες διασπάσεις, είναι ευνόητο ότι η εικόνα που εισπράττει ο μέσος φοιτητής είναι οτι η ριζοσπαστική αριστερά στις σχολές είναι ασόβαρη και λειτουργεί με νοοτροπίες “μαγαζιών”. Πλέον έχουμε την πείρα να πούμε ότι το μοντέλο της απομόνωσης και της έντασης μεταξύ οργανώσεων μόνο την ΔΑΠ ευνοεί.
Ως σπουδάζουσα της Νεολαίας ΜέΡΑ25, παραμένοντας πιστοί στην ενωτική ανάγκη που υπάρχει στη ριζοσπαστική αριστερά, θέτουμε στο σύνολο του αριστερού πανεπιστημιακού κόσμου τις ανησυχίες μας με σκοπό να συνδράμουμε στο μέτρο των δυνατοτήτων μας, στην αναγκαία αυτή συζήτηση για την ανασύσταση ενός πραγματικά ανατρεπτικού φοιτητικού κινήματος.
Για αυτό προτείνουμε τις εξής άμεσες κινήσεις για το φοιτητικό κίνημα:
Δέσμευση για διαμόρφωση Ενωτικών Πλαισίων σε όλες τις σχολές με βάση το τρίπτυχο Γενική Συνέλευση-Κατάληψη-Διαδήλωση.
Δράσεις εντός των σχολών για καθιέρωση ζωντανών Καταλήψεων (π.χ. Αντι-Μαθήματα, Εμπλοκή-Συγκρότηση φοιτητικών πολιτισμικών ομάδων).
Ιδρυματικές Συνελεύσεις με τη συμμετοχή Προπτυχιακών και Μεταπτυχιακών φοιτητ(ρι)ών και Συλλόγων μελών ΔΕΠ.
Συντονισμό Δράσεων Πανελλαδικής και Τοπικής Εμβέλειας.
Η μακροπρόθεσμη λύση που θέτουμε επί τάπητος είναι αυτή της ανασύστασης μιας μαζικής ριζοσπαστικής δικτύωσης, ως ενιαίος χώρος συνάντησης των διαφόρων τάσεων της ριζοσπαστικής αριστεράς, με την απόπειρα αυτή την φορά να περιλαμβάνει σαφέστερο πλαίσιο —και ιδεολογικό και κινηματικό— ώστε να υπάρχει μια ενιαία αριστερή παρέμβαση, προφανώς με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κάθε σχολής. Ένα μοντέλο με το οποίο η κάθε οργάνωση θα διατηρεί την αυτονομία κινήσεών της και ταυτόχρονα θα συντονίζεται και συνομιλεί με τους συντρόφους άλλων οργανώσεων. Μόνο έτσι μπορεί να ανασυσταθεί ένα φοιτητικό κίνημα πραγματικά διεκδικητικό και διαμορφωτικό των συνθηκών εντός των πανεπιστημίων.
Σχόλια (0)