Τα πρόσφατα επιστημονικά δεδομένα για τον Αμβρακικό Κόλπο, όπως παρουσιάζονται σε διεθνή μελέτη, αποτυπώνουν με σαφήνεια μια πραγματικότητα που η κυβέρνηση της Ν.Δ. και οι αρμόδιες αρχές επιλέγουν εδώ και χρόνια να αγνοούν: ένα εξαιρετικά ευαίσθητο και προστατευόμενο οικοσύστημα υποβαθμίζεται συστηματικά, με μετρήσιμες πλέον επιπτώσεις στη βιοποικιλότητα και δυνητικά στη δημόσια υγεία.
Η μελέτη καταγράφει συγκεντρώσεις βαρέων μετάλλων – μεταξύ άλλων υδραργύρου, μολύβδου, καδμίου και χαλκού – σε σπάνια και προστατευόμενα είδη που ζουν και αναπαράγονται στον Αμβρακικό. Πρόκειται για την πρώτη οργανωμένη βάση δεδομένων για την παρουσία τέτοιων ρύπων στην περιοχή, γεγονός που καθιστά τα ευρήματα ιδιαίτερα κρίσιμα για τη χάραξη πολιτικής.
Ιδιαίτερη ανησυχία προκαλούν:
η αυξημένη παρουσία χαλκού, που συνδέεται άμεσα με γεωργικές πρακτικές και εκροές από βιολογικούς καθαρισμούς,
η μεταφορά ρύπων από τη μητέρα στο έμβρυο στα θαλάσσια είδη, στοιχείο που δείχνει μακροχρόνιες και διαγενεακές επιπτώσεις
και τα επίπεδα υδραργύρου, που – σύμφωνα με τους ερευνητές – φέρνουν ειδικά τα παιδιά, κοντά στα ανώτατα αποδεκτά όρια μέσω της τροφικής αλυσίδας.
Τα στοιχεία αυτά δεν προκύπτουν σε ένα «ουδέτερο» οικολογικό περιβάλλον. Ο Αμβρακικός χαρακτηρίζεται ήδη από εποχική υποξία και μόνιμη ανοξία σε τμήματά του, γεγονός που τον καθιστά εξαιρετικά ευάλωτο σε κάθε πρόσθετη ρύπανση. Η επιστήμη, λοιπόν, δεν προειδοποιεί απλώς· καταγράφει μια κρίση σε εξέλιξη.
Και εδώ ακριβώς εντοπίζεται η πολιτική ευθύνη.
Η κυβέρνηση δεν μπορεί να επικαλείται άγνοια, ούτε έλλειψη δεδομένων. Τα επιστημονικά εργαλεία υπάρχουν. Οι πηγές ρύπανσης είναι γνωστές. Αυτό που απουσιάζει είναι:
η συστηματική και ανεξάρτητη λειτουργία των ελεγκτικών μηχανισμών,
η επιβολή κυρώσεων σε δραστηριότητες που επιβαρύνουν τον κόλπο,
η εφαρμογή της περιβαλλοντικής νομοθεσίας χωρίς εξαιρέσεις και «επενδυτικές» εκπτώσεις.
Η σημερινή περιβαλλοντική πολιτική αντιμετωπίζει τις προστατευόμενες περιοχές ως χώρους «διαχείρισης της ζημιάς» και όχι ως οικοσυστήματα που απαιτούν πρόληψη, αυστηρό έλεγχο και πολιτική σύγκρουση με ρυπογόνα συμφέροντα. Έτσι, η επιστημονική γνώση παραμένει στα χαρτιά, ενώ η υποβάθμιση συνεχίζεται στην πράξη.
Για το ΜέΡΑ25, η υπόθεση του Αμβρακικού αποδεικνύει ότι η οικολογική κρίση είναι άρρηκτα δεμένη με το έλλειμμα πολιτικής βούλησης και δημοκρατικού ελέγχου.
Απαιτούμε:
άμεση ενίσχυση και ανεξαρτησία των ελεγκτικών μηχανισμών,
συνεχή επιστημονική παρακολούθηση με δημόσια πρόσβαση στα δεδομένα,
ουσιαστική εφαρμογή της περιβαλλοντικής νομοθεσίας χωρίς εξαιρέσεις,
απόδοση πολιτικών και διοικητικών ευθυνών.
Όταν τα επιστημονικά δεδομένα είναι σαφή και η αδράνεια συνεχίζεται, τότε το πρόβλημα δεν είναι τεχνικό. Είναι βαθιά πολιτικό.
Ο Αμβρακικός δεν χρειάζεται άλλες διακηρύξεις.
Χρειάζεται έλεγχο, σύγκρουση με τα συμφέροντα και πολιτική ευθύνη – τώρα.
Σχόλια (0)