Χτες Σαββατιάτικα έκανα μια βόλτα απ’ τ’ Αγρίνιο ως το Μύτικα(Ξηρομέρου)- στη νότια μεριά φουσκοθαλασσιά, στη βόρεια νηνεμία, λάδι. Μαύλισαν τα μάτια μου, το Μεγανήσι, ο Κάλαμος, ο Καστός, η Άτοκος, το Θιάκι(Ιθάκη), η Κεφαλλονιά. Τύχη καλή, είπα και φούσκωσαν τα στήθη μου φχαρίστηση, ότι ρούφαγα ομορφιά, δίχως το παραμικρό να αφαιρώ από κανέναν. Στο δρόμο της επιστροφής, αργά-αργά το αυτοκίνητο, ανάμεσα απ’ Αρχοντοχώρι κι Αετό οι αγραπιδιές ήταν γιομάτες αγραπίδια κάμποσα γούρμα(ώριμα)· σταθηκα με την παρέα μου και δοκιμάσαμε το μέλι τους-χρόνια είχα να φάω. Είδαμε σ’ ακρόκλαρα απ’ αγραπιδιές πολλές ανθούς λες κι είν’ Απρίλης.
– Γέλασε τα κλαριά ο καιρός έλεγαν οι προεστοί κάποτε άμα η φύση έδειχνε παράκαιρα σημάδια, σχολίασα.
– Σημάδια της κλιματικής αλλαγής, είπε η συντροφιά μου.
Σωπάσαμε και προχωρήσαμε…
Στη Μπαμπίνη πάνω στη δημοσιά, μια αγράμπελη χαμογελούσε ανθισμένη, λες τέλη Μαϊού κι αρχές του Θεριστή.
– Κλιματική αλλαγή, σχολίασε πάλε η συντροφιά μου. Πάει το μικροκλίμα κατά διαόλου…
Τριγύρω, μας έδειχναν τα δόντια τους ατέλειωτα φωτοβολταϊκά.
Συνεχίσαμε προσπαθώντας να θυμηθούμε το δρόμο του Καλοκαιριού που πάει στο χινόπωρο κι απέ για το χειμώνα.
Γιώργος Παληγεώργος
