Του ΑΝΔΡΕΑ ΚΟΛΟΒΟΥ*
Με ιδιαίτερη έκπληξη πληροφορηθήκαμε την ανακοίνωση (κάποιων;) Μηχανικών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για το θέμα των αναδρομικών εισφορών και του νέου ασφαλιστικού (μπορείτε να τη δείτε εδώ – http://antarsya.gr/node/3791). Μετά από ένα μήνα πλήρους πολιτικής απραξίας (ακόμα και σε επίπεδο ανακοινώσεων!) το κονκλάβιο τελικά κατέληξε:
O TEMPORA O MORES
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, ξεκινώντας ίσως από τα λιγότερο ουσιώδη. Έχουμε το πρωτοφανές, για οργάνωση της Αριστεράς, να εκδίδεται ανακοίνωση 23 σελίδων (!) από τις οποίες οι 21 να είναι συρραφή αποσπασμάτων πρακτικών (!!) και μόλις 2 το “πολιτικό” σκέλος, στο οποίο γίνεται στα γρήγορα το γνωστό πολιτικό ξεκαθάρισμα: “όλοι οι άλλοι πουλημένοι – εμείς, εμείς οι μόνοι συνεπείς”. Θα μπορούσα να απαντήσω στο ίδιο επίπεδο, κάνοντας μια αντίστοιχη συρραφή πρακτικών, που θα τόνιζαν όσα θετικά έχουν πετύχει τα μέλη και τα στελέχη της ΛΑΕ στα όργανα διοίκησης και θα καλούσα μετά τον κόσμο των Μηχανικών να τα ζυγίσει και να δει προς τα που γέρνει το ζύγι.
Δεν θα το κάνω, όμως, όχι μόνο για λόγους αισθητικούς αλλά κυρίως πολιτικούς. Δεν είναι μόνο το αυτονόητο, ότι δηλαδή τα πρακτικά δεν μεταφέρουν πάντα όλη την αλήθεια, αλλά κάτι άλλο πολύ σημαντικότερο Ότι η απουσία πολιτικής ανάλυσης και η ένδεια επιχειρημάτων υποβιβάζουν την πολιτική ανάλυση σε μια «πρακτικομαχία». Ας θυμηθούν εξάλλου οι συντάκτες της ανακοίνωσης ποιοι πολιτικοί χώροι “κάνανε καριέρα” στο πολύ πρόσφατο παρελθόν, κραδαίνοντας πρακτικά και διάφορα άλλα χαρτιά στα τηλεοπτικά παράθυρα. Η πολιτική αντιπαράθεση στην αριστερά δεν πρέπει να γίνεται με δικαστικούς όρους. Η πολιτική κριτική δεν είναι ένα άθροισμα έγγραφων αποδείξεων ότι ο κρινόμενος είναι ένοχος. Ο αναγνώστης μιας τέτοιας ανακοίνωσης δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν ένορκος, που πρέπει να μελετήσει κι αυτός τα πρακτικά για να επιβεβαιώσει την ορθότητα ή όχι μιας καταγγελίας. Έγραψα στην αρχή ότι το συγκεκριμένο σημείο το θεωρώ από τα λιγότερο ουσιώδη, κυρίως επειδή το χρεώνω σε αστοχία των συντακτών της ανακοίνωσης και σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ ότι συμμερίζεται τέτοιες λογικές αντιπαράθεσης το σύνολο των μελών και των οργανώσεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Απέναντι στην πρακτικομαχία λοιπόν πρέπει να προταθεί η πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση εντός των πολιτικών χώρων της Αριστεράς. Μολονότι η τελευταία είναι εξαιρετικά φτωχή στην σχετική ανακοίνωση, θα προσπαθήσω να την προσεγγίσω παρακάτω.
ΜΗΝΙΑΙΑ ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΕΙΣΦΟΡΩΝ
Με την ανεργία και την υποαπασχόληση των συναδέλφων Μηχανικών να χτυπάει κόκκινο, το μεγάλο πρόβλημα είναι η αδυναμία μεγάλου μέρους των ασφαλισμένων να ανταπεξέλθουν στις τρέχουσες και παλιές εισφορές, είτε αυτές είναι σε μηνιαία βάση είτε σε εξαμηνιαία (από τη στιγμή που φυσικά η συνολική επιβάρυνση είναι η ίδια). Ουσιαστική αντιμετώπιση του ζητήματος αυτού θα ήταν η ανατροπή της πολιτικής που γεννά τα παραπάνω βέβαια, αλλά στα πλαίσια της διοίκησης ενός ταμείου θα ήταν τουλάχιστον η διεκδίκηση λύσεων που ελαφρύνουν ή και απαλλάσσουν από τις τρέχουσες εισφορές τους άμεσα πληττόμενους, τους άνεργους καταρχάς αλλά και τους συναδέλφους με πολύ χαμηλά εισοδήματα, με ταυτόχρονη ιατροφαρμακευτική κάλυψη προφανώς. Τα μέλη της διοίκησης του ΤΣΜΕΔΕ που καταγγέλλονται στην ανακοίνωση έχουν δώσει μάχη για τα παραπάνω, όχι μόνο κινηματικά ούτε μόνο μέσω των πολιτικών οργανώσεων της Αριστεράς που συμμετέχουν, αλλά και θεσμικά, μέσα από πίεση στο αρμόδιο Υπουργείο με κατάθεση σειράς σχετικών αιτημάτων. Η τελευταία έστω λειψή και μερική νομοθετική ρύθμιση για την ιατροφαρμακευτική κάλυψη των ανασφάλιστων για παράδειγμα, ήταν πάγιο αίτημα πρώτα και κύρια του κινήματος των Μηχανικών αλλά δευτερευόντως και της ΔΕ του ΤΣΜΕΔΕ. Και για όποιον/α αναρωτιέται για το τελευταίο, είναι η παρουσία και πίεση συγκεκριμένων μελών προερχόμενων από την Αριστερά που ωθούν τη διοίκηση του ταμείου σε τέτοια κατεύθυνση. Πίεση που άλλοτε έχει αποτελέσματα (παρατάσεις στην καταβολή εισφορών, εμπόδια στο να σταλούν οφειλέτες στο ΚΕΑΟ κλπ) και άλλοτε δεν καταφέρνει να γίνει ηγεμονική (καταψηφίσαμε για τη συμμετοχή του ταμείου στην ανακεφαλαιοποίηση της Attica Bank μεν, αλλά μειοψηφήσαμε κι έτσι δεν απετράπη).
Υπό αυτό το πρίσμα, η μηνιαία καταβολή των εισφορών που αποφασίστηκε αρχικά δεν έγινε διότι αυτό αποτελεί κύριο πυλώνα του ασφαλιστικού Κατρούγκαλου (sic) αλλά διότι θεωρήθηκε ότι εξυπηρετεί καλύτερα τους ασφαλισμένους σε σχέση με την εξαμηνιαία «κεραμίδα». Παρά ταύτα, μετά από διαβουλεύσεις και συζητήσεις με φορείς, φαίνεται ότι το συγκεκριμένο μέτρο εξυπηρετεί ένα μεγάλο μέρος των ασφαλισμένων (κυρίως τους μισθωτούς) αλλά μάλλον δυσκολεύει τους αυτοαπασχολούμενους και τους ελεύθερους επαγγελματίες Για το λόγο αυτό ζητήσαμε από τη ΔΕ την ανάκληση της συγκεκριμένης απόφασης και την επαναφορά του θέματος για συζήτηση μόνο εφόσον έχουν ερωτηθεί και αποφανθεί οι κυριότεροι φορείς των μηχανικών (ΤΕΕ, ΣΜΤ, ΕΜΔΥΔΑΣ, Συνταξιούχοι κλπ).
ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΑ
Τα όργανα διοίκησης δεν είναι εξ’ οφίτσιο ούτε καλά ούτε κακά. Μπορεί να παίρνουν αποφάσεις που στηρίζουν τους ασφαλισμένους, μπορεί και όχι. Μπορεί να δρουν ταξικά, μπορεί και όχι. Συσκέπτονται και αποφασίζουν στο πλαίσιο του εσωτερικού συσχετισμού δύναμης αλλά και του εξωτερικού, δηλαδή της συγκυρίας. Αυτή την παραδοχή πρέπει να την έχουμε πάντα στο μυαλό μας όταν εξετάζουμε τη δράση και τη στάση Αριστερών συντρόφων σε τέτοια όργανα.
Το ζήτημα της καταβολής των αναδρομικών αυξήσεων των εισφορών από το 2011 έως το 2014, ουσιαστικά ανοίγει από την αρνητική (δεν πέφτουμε και από τα σύννεφα) απόφαση του ΣΤΕ σε σχέση με τη συνταγματικότητα του νόμου στα μέσα του 2015. Με βάση το νόμο, από τον Απρίλη του 2015 θα έπρεπε να βρεθεί η φόρμουλα για την καταβολή των αναδρομικών αυξήσεων από τους ασφαλισμένους. Αν ήμουν πρακτικολάγνος, θα μπορούσα να επισυνάψω και τη σχετική αλληλογραφία που φανερώνει ότι το υπουργείο από το φθινόπωρο του 2015 με έναν όχι και τόσο έμμεσο τρόπο, πιέζει έως και απειλεί τη Δ/νση Εισφορών του ΤΣΜΕΔΕ για την εφαρμογή του νόμου. Η ΔΕ του ταμείου, με πρωτοβουλίες κυρίως συγκεκριμένων μελών προερχόμενων από την Αριστερά, καθυστερεί με διάφορα προσχήματα τη συζήτηση για τη λήψη σχετικής απόφασης, μέχρι το Φλεβάρη του 2016 όπου μετά από απειλητικό σημείωμα προς τη Διεύθυνση Εισφορών, το ζήτημα έρχεται στη ΔΕ. Στη συγκεκριμένη συγκυρία βρισκόμασταν από τη μια ένα βήμα πριν από ένα νέο «εντέλλεσθε» σαν κι αυτό του 2014 (θυμηθείτε το “εντέλλεσθε” του Βρούτση τον Μάιο του 2014, με το οποίο επιχειρήθηκε να εφαρμοστεί η αύξηση των εισφορών, παρότι ακόμα η υπόθεση δεν είχε τελεσιδικήσει στο ΣΤΕ, και ενώ ούτε το ΤΣΜΕΔΕ ούτε το ΕΤΑΑ είχαν πάρει τέτοια απόφαση) και από την άλλη μπροστά σε έναν εσωτερικό συσχετισμό εντός της ΔΕ όπου η λογική του να εφαρμόσουμε άρον άρον το νόμο φαινόταν ηγεμονική. Σε αυτό το πλαίσιο και με δεδομένο ότι το υπουργείο πίεζε για καταβολή των αναδρομικών «εδώ και τώρα» θεωρήσαμε ότι μια απόφαση της ΔΕ (ως εισήγηση προς το ΕΤΑΑ) η οποία θα «άπλωνε» την καταβολή των αναδρομικών σε 10 εξαμηνιαίες δόσεις δηλαδή σε 5 χρόνια, ήταν σε μια κατεύθυνση όπου το κίνημα των μηχανικών θα κέρδιζε χρόνο για την ανασυγκρότησή του και την αντεπίθεση για την μη εφαρμογή στην πράξη ούτε καν αυτής της μεσοβέζικης λύσης.
Το αν η συγκεκριμένη απόφαση έχει θετικό ή αρνητικό πρόσημο, είναι πράγματι ένα ζητούμενο και πρέπει να το συζητήσουμε και να κάνουμε έναν απολογισμό με τόλμη και ειλικρίνεια. Αλλά η συζήτηση δεν μπορεί να γίνει αν δεν δούμε παράλληλα τι ακριβώς σημαίνει παρέμβαση της Αριστεράς στα θεσμικά όργανα και δη στα όργανα διοίκησης. Τι είναι αυτό που βαραίνει περισσότερο και ποια στάση τελικά είναι πιο χρήσιμη για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των από κάτω? Ο αρνητικός πολιτικός συμβολισμός μέσα από την αποδοχή ενός εξοντωτικού νόμου ή η ενδεχόμενη υλοποίηση μιας πολύ χειρότερης εφαρμογής του?
ΟΙ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ “ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ” ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΛΥΨΟΥΝ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΝΔΕΙΑ
Σε ότι με αφορά, ομολογώ ότι η απάντηση στο πιο πάνω ερώτημα δεν είναι εύκολη. Είναι δύσκολη διότι έχει πολλές παραμέτρους που πρέπει να εξεταστούν ταυτόχρονα. Από τη μια μεριά οι 10 εξαμηνιαίες δόσεις δίνουν χρόνο στο κίνημα για να αντιδράσει και είναι το καλύτερο που μπορούσε να πετύχει η ΔΕ στη συγκεκριμένη συγκυρία εντός του εσωτερικού και εξωτερικού συσχετισμού δύναμης. Αλλά από την άλλη μεριά η αποδοχή αυτού του μέτρου έστω και με αυτή τη διευκόλυνση είναι προβληματική σε συμβολικό επίπεδο διότι πράγματι οι αυξήσεις των εισφορών (με το νόμο του 2011) είναι ασύμφορες, παράλογες, εξοντωτικές και πετάνε έξω από το επάγγελμα την πλειοψηφία των Μηχανικών που ζουν από τη δουλειά τους, και άρα η αποδοχή ενός τέτοιου μέτρου από τη ΔΕ του ΤΣΜΕΔΕ προσφέρει στον εξοντωτικό αυτό νόμο μια τρόπον τινά «νομιμοποίηση».
Ο προβληματισμός αυτός οδήγησε σε μια σειρά εξελίξεων. Καταρχάς έχουμε μεταγενέστερη απόφαση της ΔΕ του ΤΣΜΕΔΕ που ανακαλεί την παλαιά και παραπέμπει το θέμα στις καλένδες. Κατά δεύτερον έχουμε επίσημες και κατατεθειμένες τοποθετήσεις αφενός του συντρόφου Μούζιου στο ΔΣ του ΕΤΑΑ και αφετέρου της δικής μου και του Μούζιου στη ΔΕ του ΤΣΜΕΔΕ με βάση τις οποίες προσπαθούμε να πολιτικοποιήσουμε το θέμα μέσα στα όργανα διοίκησης και να το απεμπλέξουμε από τη στενή νομικοτεχνική του διάσταση που συνήθως κυριαρχεί σε τέτοια όργανα. Πιο συγκεκριμένα στη τοποθέτησή μας ανακαλούμε τις προηγούμενες αποφάσεις (σχετικά με τις 10 δόσεις) και δηλώνουμε ότι το ζήτημα της εφαρμογής του νόμου 3986/2011 από εδώ και στο εξής πρέπει να αντιμετωπιστεί (αν όχι μόνο τουλάχιστον κυρίως) πολιτικά κι έτσι καταψηφίζουμε και την εφαρμογή των αναδρομικών αυξήσεων στους ασφαλισμένους αλλά και τον υπολογισμό των νέων εισφορών για το 2016 με τις αυξήσεις.
Τα παραπάνω είναι γεγονότα από τα οποία εξάγονται συμπεράσματα και (συνειδητά;) αποσιωπούνται από την ανακοίνωση των Μηχανικών ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Εξάγονται συμπεράσματα όχι μόνο στο επίπεδο της αυτοκριτικής (άλλωστε το αλάθητο μόνο ο Πάπας το έχει, εκτός κι αν το διεκδικούν και οι συντάκτες της ανακοίνωσης) αλλά και στο επίπεδο που έθιξα νωρίτερα: μέσα σε όργανα διοίκησης, ακόμα και όταν οι συσχετισμοί δεν είναι υπέρ σου, πρέπει να δίνεις τις μάχες και να μην δρας σαν καλόγερος ο οποίος θα πει την προσευχή του, θα καταψηφίσει ως μειοψηφία τα μέτρα που θα περάσει η πλειοψηφία, πετυχαίνοντας να έχει “ήσυχη” τη συνείδησή τους τη στιγμή που δίπλα του ο κόσμος των μηχανικών σφαγιάζεται. Ή να το πούμε με πιο απλά λόγια, δεν μας ενδιαφέρει να φαινόμαστε οι πιο επαναστάτες (εξάλλου θεωρούμε τον σχετικό διαγωνισμό “επαναστατικότητας” όχι μόνο εξαιρετικά γελοίο αλλά και επικίνδυνο για το κίνημα στη συγκεκριμένη συγκυρία). Πυξίδα της δράσης μας είναι η προάσπιση των συμφερόντων των υποτελών τάξεων (στις οποίες ανήκει και η πλειοψηφία των Μηχανικών) τόσο στο εδώ και στο τώρα όσο βέβαια και στο μέλλον, με την αλλαγή μοντέλου παραγωγής συνολικά στην κοινωνία, με το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό.
Υπό αυτό το πρίσμα λοιπόν, μπορούμε να δεχτούμε κριτική στη μία η στην άλλη απόφαση που πήραμε, αρκεί αυτή να μπορεί να τεκμηριωθεί πολιτικά. Αντίθετα, όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους συντάκτες της ανακοίνωσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τα οποία δεν τα αγγίζουν καν, προχωρώντας άμεσα στην προαποφασισμένη ετυμηγορία. Κατασκευάζεται μια βολική αφήγηση με βάση την οποία κάποιοι, υπόγεια και εν κρυπτώ, σχεδίαζαν τον αφανισμό των πληττόμενων μηχανικών και ούτε λίγο ούτε πολύ αφήνει να εννοηθεί ότι τα μέλη και τα στελέχη της ΛΑΕ είναι πουλημένοι, πεμπτοφαλαγγίτες, οπορτουνιστές, κουβαλάνε το μικρόβιο του ΣΥΡΙΖΑ και άλλα τέτοια φαιδρά. Έχουμε να τους απαντήσουμε ωστόσο το εξής: τα μέλη και τα στελέχη της ΛΑΕ, αυτά που προέρχονται από το ΣΥΡΙΖΑ τουλάχιστον, είχαν και θέσεις και εξουσία στον κυβερνητικό σχηματισμό που προέκυψε από τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015. Και όμως, τις αφήσανε και καταψήφισαν το τρίτο μνημόνιο, ακριβώς όταν είδαν ότι δεν μπορούσαν να εφαρμόσουν πολιτική υπέρ των εκμεταλλευομένων τάξεων. Αλήθεια, γνωρίζουν οι συντάκτες της ανακοίνωσης κάποιο άλλο ιστορικό παράδειγμα, από τη Μεταπολίτευση και μετά, που να αφορά την Αριστερά στην οποιαδήποτε μορφή της (κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική), όπου τα μέλη και τα στελέχη της να άφησαν κυβερνητικές θέσεις όταν δεν μπόρεσαν να εφαρμόσουν την πολιτική τους? Αντίθετα, μήπως έχουν υπόψη τους τα πάμπολλα παραδείγματα πρώην μελών και στελεχών ακόμα και της λεγόμενης ’’επαναστατικής” Αριστεράς που ξεπούλησαν τα πάντα για λίγα ψίχουλα εξουσίας?
ΤΑ ΖΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ
Το νέο ασφαλιστικό που μαγειρεύεται (ανεξάρτητα από την ιλαροτραγωδία της “διαπραγμάτευσης” με το ΔΝΤ) θα έχει σαν αποτέλεσμα τη σφαγή των όποιων δυνατοτήτων μας έχουν απομείνει για μια αξιοπρεπή διαβίωση ωθώντας την συντριπτικά μεγάλη πλειοψηφία των συναδέλφων στην εξαθλίωση. Τα βασικά του χαρακτηριστικά είναι η ενοποίηση των ταμείων, η οριστική απώλεια της περιουσίας τους και η ακύρωση της όποιας αυτοτέλειας διατηρούσαν, η μετατροπή του συστήματος σε ανταποδοτικό/κεφαλαιοποιητικό, η οριστικοποίηση των αυξήσεων των ορίων ηλικίας, η μεγάλη μείωση των συντάξεων (ειδικά για τους μηχανικούς) και κυρίως οι τεράστιες αυξήσεις εισφορών, που σε συνδυασμό με τη ληστρική φορολογία, θα οδηγήσουν σε εξόντωση ανέργους, αυτοαπασχολούμενους και εργαζόμενους με ΔΠΥ.
Η εφαρμογή ενός τέτοιου νόμου επί της ουσίας θα εξαφανίσει το, κερδισμένο με αίμα εργατών, δικαίωμα στην κοινωνική ασφάλιση. Το κράτος θα αποσυρθεί από την υποχρέωση χρηματοδότησης της κοινωνικής ασφάλισης, ώστε οι όποιοι “εξοικονομούμενοι πόροι” να κατευθύνονται στην εσαεί αποπληρωμή του τοκογλυφικού χρέους. Οι αυτοαπασχολούμενοι θα εξοντωθούν και στην καλύτερη περίπτωση θα μισθωτοποιηθούν με αποτέλεσμα να υπάρξει ακόμη μεγαλύτερη συγκέντρωση κεφαλαίου σε μεγάλα επιχειρηματικά σχήματα, σε εταιρείες κολοσσούς, με νέα συμπίεση μισθών. Επιπλέον, προετοιμάζεται με τον καλύτερο τρόπο το έδαφος για την πλήρη είσοδο της ιδιωτικής ασφάλισης, μετά την κατάρρευση του δημόσιου κοινωνικού χαρακτήρα της.
Σε μια συγκυρία λοιπόν που η καταστροφή σε ότι έχει απομείνει πλησιάζει και η απειλή της μαζικής μετανάστευσης, ειδικά των νέων, είναι προ των πυλών, η ανακοίνωση των μηχανικών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι τουλάχιστον εκτός τόπου και χρόνου. Για την ανατροπή της πολιτικής αυτής, για την αποτροπή κατάθεσης και ψήφισης από τη Βουλή αυτού του νόμου, απαιτείται μαζικό και ενωτικό κίνημα. Κίνημα που έως τώρα δεν έχει δείξει τα δόντια του, δεν έχει καταφέρει να αποκτήσει ακόμη τα χαρακτηριστικά εκείνα θα έφερναν στο προσκήνιο ενεργά και καταλυτικά τις πληττόμενες τάξεις. Κίνημα που δείχνει ανεπαρκές για την ανατροπή, κίνημα που δεν πολυφοβίζει, ακόμα. τον αντίπαλο.
Παρόμοια είναι η κατάσταση και στον χώρο των Μηχανικών, που θα είναι από τα πρώτα κιόλας θύματα του νόμου – λαιμητόμου. Πεδίο δόξης λαμπρό λοιπόν για την κάθε δύναμη να κινηθεί ενωτικά και να προσπαθήσει να ξεσηκώσει ένα κίνημα Μηχανικών, και όχι μόνο, για την ανατροπή. Κάποιοι κινούνται σε αυτή την κατεύθυνση, κάποιοι άλλοι αναλώνουν τις αραιές τους παρεμβάσεις στην ανακάλυψη φανταστικών εχθρών.
Αυτό το τελευταίο, εκτός από αναποτελεσματικότητα και ανεπάρκεια, φανερώνει και αποκαλύπτει και κάτι άλλο, βαθύτερο. Φανερώνει μια παθογένεια η οποία δυστυχώς βαθαίνει στους κόλπους της Αριστεράς και δεν αφορά μόνο την άστοχη ανακοίνωση των Μηχανικών ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά αφορά όλους μας, με διαφορετικές βέβαια αποχρώσεις. Η παθογένεια αυτή έχει να κάνει με κάτι πολύ επικίνδυνο, διαλυτικό και παραλυτικό : με την αποδοχή της ήττας. Εξηγούμαι : το ότι οι μηχανικοί ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν φαίνεται να καταναλώνουν τόση ενέργεια για την οικοδόμηση νικηφόρου κινήματος μηχανικών, όση για την ανακάλυψη φανταστικών εχθρών και για την επιβεβαίωση της καθαρότητάς τους ως οι μόνοι γνήσιοι εκφραστές των από κάτω, δεν συμβαίνει επειδή δεν θέλουν νικηφόρο κίνημα ούτε επειδή δεν θέλουν ανατροπή αυτής της πολιτικής. Συμβαίνει γιατί έχουν προεξοφλήσει και εσωτερικεύσει την ήττα, θεωρώντας επί της ουσίας αδύνατη την υπόθεση ενός νικηφόρου εργατικού κινήματος. Αυτός είναι και ο λόγος, εξάλλου, που καταφεύγουν σε έναν ιδιότυπο πολιτικό αναχωρητισμό, παρόμοιο με αυτόν της ηγεσίας του ΚΚΕ, έχοντας ως μοναδικό τους στόχο την διατήρηση της όποιας επιρροής έχουν σε ένα μικρό κομμάτι της αγωνιζόμενης εργατικής τάξης.
Ιστορικά, το εργατικό και το λαϊκό κίνημα είχαν και έχουν δύο εχθρούς, τους οποίους γνωρίζουν πολύ καλά τόσο οι συντάκτες της ανακοίνωσης, όσο και γενικότερα τα μέλη και οι φίλοι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Από τη μία είναι ο ρεφορμισμός (σοσιαλδημοκρατικά κόμματα παλιότερα, ΣΥΡΙΖΑ σήμερα), ο οποίος θεωρώντας αδύνατη την οποιαδήποτε νικηφόρα προοπτική για το κίνημα, ενσωματώνεται στο πλαίσιο της αστικής διαχείρισης, βολευόμενος στα ψύχουλα που θα πετάξει (ή και όχι…) η κυρίαρχη τάξη στις υποτελείς. Από την άλλη είναι ο αριστερισμός, ο οποίος πάλι θεωρεί αδύνατη την οποιαδήποτε νικηφόρα προοπτική για το κίνημα, και για αυτό το λόγο μαξιμάρει την πολιτική στόχευσή του, αφήνοντας εκ των πραγμάτων απέξω την οποιαδήποτε άλλη αγωνιζόμενη δύναμη, για να έρθει εκ των υστέρων, “απολογητικά”, να πει ότι από τη στιγμή που η δική μας άποψη δεν κυριάρχησε στις μάζες, ο αγώνας ήταν αναπόφευκτα χαμένος. Όπως είπαμε και πριν, τα μέλη και τα στελέχη της ΛΑΕ που αποχώρησαν από την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ όταν είδαν ότι δεν μπορούσαν να πάρουν φιλολαϊκές αποφάσεις, έδειξαν ότι δεν είναι “μολυσμένα” από το “μικρόβιο” του ρεφορμισμού και του κυβερνητισμού. Μπορούν τα μέλη και τα στελέχη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να δείξουν με τη σειρά τους, ότι δεν είναι “μολυσμένα” από το “μικρόβιο” του αριστερισμου, έτσι ώστε να δώσουμε μαζί τους αγώνες που “μέλλονται για να’ ρθουν”, για να αποκτήσουν μαζικότητα και νικηφόρα προοπτική;
*Μέλος της ΛΑ.Ε Μηχανικών
