Ο ουκρανικός πόλεμος και η «τελική πρόταση» του Τραμπ

Ο  Ειδικός Απεσταλμένος του Τραμπ, Στίβεν Γουίτκοφ είχε δηλώσει ότι η διπλωματική προσπάθεια της αμερικανικής κυβέρνησης να τερματίσει τον ουκρανικό πόλεμο θα αποδώσει καρπούς στις 100 πρώτες μέρες της θητείας της.

Μετά από πολλά επει­σό­δια, οι 100 μέρες Αμε­ρι­κα­νι­κής δια­με­σο­λά­βη­σης έφτα­σαν στο τέλος τους και η Ουά­σινγ­κτον πα­ρου­σί­α­σε την λε­γό­με­νη «τε­λι­κή πρό­τα­ση» του Τραμπ. 

Πάνος Πέτρου

Η αμε­ρι­κα­νι­κή πο­λι­τι­κή

Σύμ­φω­να με αυτήν, η λήξη των εχθρο­πρα­ξιών θα γίνει με ντε φάκτο απο­δο­χή των τε­τε­λε­σμέ­νων στο έδα­φος και της ση­με­ρι­νής γραμ­μής του με­τώ­που. Δη­λα­δή το Κίεβο θα εγκα­τέ­λει­πε την επι­δί­ω­ξη να ανα­κτή­σει άμεσα/στρα­τιω­τι­κά τα χα­μέ­να του εδάφη και η Μόσχα θα εγκα­τέ­λει­πε την προ­σπά­θεια να κα­τα­κτή­σει άμεσα/στρα­τιω­τι­κά το σύ­νο­λο των εδα­φών των τεσ­σά­ρων πε­ρι­φε­ρειών που έχει ανα­κοι­νώ­σει την προ­σάρ­τη­σή τους (Λου­γκάνσκ, Ντο­νιέ­τσκ, Ζα­πο­ρί­ζια, Χερ­σώ­να). Οι ΗΠΑ θα ανα­γνω­ρί­σουν επί­ση­μα την προ­σάρ­τη­ση της Κρι­μαί­ας και θα άρουν τις κυ­ρώ­σεις που είχαν επι­βλη­θεί γι’ αυτό μετά το 2014. Οι ΗΠΑ δε­σμεύ­ο­νται να μην προ­σκα­λέ­σουν στο ΝΑΤΟ την Ου­κρα­νία, η οποία όμως θα είναι ελεύ­θε­ρη να επι­διώ­ξει την έντα­ξή της στην ΕΕ. Η πρό­τα­ση έκανε επί­σης πιο γε­νι­κό­λο­γες ανα­φο­ρές για ευ­ρω­παϊ­κές εγ­γυ­ή­σεις ασφα­λεί­ας στην Ου­κρα­νία (χωρίς ανα­φο­ρά στις ΗΠΑ) και για ενί­σχυ­ση των οι­κο­νο­μι­κών σχέ­σε­ων ΗΠΑ-Ρω­σί­ας, κυ­ρί­ως στους κλά­δους της ενέρ­γειας και της βιο­μη­χα­νί­ας.

Πρό­κει­ται ου­σια­στι­κά για το «κο­ρε­α­τι­κό μο­ντέ­λο» (πά­γω­μα της σύ­γκρου­σης, με ανοι­χτό το εδα­φι­κό ζή­τη­μα), ενι­σχυ­μέ­νο με θε­τι­κά κί­νη­τρα (Κρι­μαία/άρση κυ­ρώ­σε­ων) προς τη Μόσχα και εμπλου­τι­σμέ­νο με ση­μεία που θα διευ­κο­λύ­νουν τον Πού­τιν να πα­ρου­σιά­σει μια «νίκη» (ΝΑΤΟ). Αυτή η πρό­τα­ση δεν μπο­ρεί να αξιο­λο­γη­θεί μόνη της, χωρίς τη συμ­φω­νία ΗΠΑ-Ου­κρα­νί­ας για τα ορυ­κτά, η οποία υπο­γρά­φη­κε μετά από πολ­λές εντά­σεις και μπρος-πί­σω.

Σύμ­φω­να με αυτήν, συ­γκρο­τεί­ται ένα Κοινό Τα­μείο Αξιο­ποί­η­σης, του οποί­ου τα κε­φά­λαια θα προ­έρ­χο­νται κατά 50% από την Ου­κρα­νία (που δε­σμεύ­ε­ται να κα­τευ­θύ­νει εκεί τα έσοδα του κρα­τι­κού προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού από την αξιο­ποί­η­ση του ορυ­κτού της πλού­του) και κατά 50% από τις ΗΠΑ (σε χρήμα ή σε μελ­λο­ντι­κή στρα­τιω­τι­κή βο­ή­θεια). Η λήψη των απο­φά­σε­ων του Τα­μεί­ου θα λαμ­βά­νε­ται επί­σης με 50-50 εκ­προ­σώ­πη­ση της Ου­κρα­νί­ας και των ΗΠΑ. Θα υπάρ­ξει «καλή διά­θε­ση» από την Ουά­σινγ­κτον ώστε οι σχε­τι­κές απο­φά­σεις να μην έρ­χο­νται σε αντί­φα­ση με τις «ευ­ρω­παϊ­κές υπο­χρε­ώ­σεις» του Κιέ­βου. Η ιδιο­κτη­σία των φυ­σι­κών πόρων θα πα­ρα­μεί­νει στο ου­κρα­νι­κό κρά­τος που θα απο­φα­σί­ζει τι θα εξο­ρυ­χθεί (κάτι που θε­ω­ρεί­ται «δι­πλω­μα­τι­κή νίκη» της Ου­κρα­νί­ας), όμως στη δι­καιο­δο­σία του Κοι­νού Τα­μεί­ου θα πε­ρά­σει (εκτός από τις «σπά­νιες γαίες») και το πε­τρέ­λαιο και το φυ­σι­κό αέριο (κάτι που θε­ω­ρεί­ται υπο­χώ­ρη­ση του Κιέ­βου). Η ου­κρα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση ισχυ­ρί­ζε­ται ότι τα κέρδη του Τα­μεί­ου θα επεν­δύ­ο­νται στην ου­κρα­νι­κή οι­κο­νο­μία για τα πρώτα 10 χρό­νια («μετά από αυτό το διά­στη­μα, θα δια­μοι­ρά­ζο­νται», αλλά αυτή η πρό­βλε­ψη απου­σιά­ζει από το κεί­με­νο της συμ­φω­νί­ας…

Η συμ­φω­νία είναι προ­φα­νώς πολύ πιο ισορ­ρο­πη­μέ­νη από την αρ­χι­κή πλια­τσι­κο­λο­γι­κή πρό­τα­ση του Τραμπ (που ζη­τού­σε την πλήρη ιδιο­κτη­σία και τον από­λυ­το έλεγ­χο των «σπά­νιων γαιών» χωρίς αντί­τι­μο, ως «απο­ζη­μί­ω­ση» για την προη­γού­με­νη στρα­τιω­τι­κή βο­ή­θεια). Στην ουσία, ο Τραμπ ξε­κί­νη­σε με αξιώ­σεις που πα­ρέ­πε­μπαν στην αυ­το­κρα­το­ρι­κή-αποι­κιο­κρα­τι­κή εποχή, για να απο­σπά­σει τε­λι­κά μια συμ­φω­νία βγαλ­μέ­νη από τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη «νέο-αποι­κια­κή» εποχή, που γι’ αυτό μοιά­ζει «φυ­σιο­λο­γι­κή» κι «ισορ­ρο­πη­μέ­νη», παρά τον αντι­δρα­στι­κό  της χα­ρα­κτή­ρα.

Η συμ­φω­νία δεν θα έχει άμεση οι­κο­νο­μι­κή εφαρ­μο­γή, καθώς οι επεν­δύ­σεις θα γί­νουν από ιδιώ­τες, οι οποί­οι λο­γι­κά θα πε­ρι­μέ­νουν το τέλος του πο­λέ­μου και την δια­μόρ­φω­ση μιας στα­θε­ρό­τη­τας/προ­βλε­ψι­μό­τη­τας στην πε­ριο­χή πριν επεν­δύ­σουν. Καθώς η τε­λι­κή μορφή αφορά τε­λι­κά την «αμε­ρι­κα­νι­κή προ­τε­ραιό­τη­τα» κατά τις μελ­λο­ντι­κές απο­φά­σεις του Κιέ­βου για την κα­τεύ­θυν­ση των εξο­ρύ­ξε­ων/εξα­γω­γών του, η ση­μα­σία της συμ­φω­νί­ας για τις ΗΠΑ μοιά­ζει να αφορά λι­γό­τε­ρο την άμεση πρό­σβα­σή τους σε όλα τα ορυ­κτά και πε­ρισ­σό­τε­ρο στο δι­καί­ω­μα «βέτο» ως προς το ποιοι δεν θα έχουν μελ­λο­ντι­κά πρό­σβα­ση σε αυτά. Και για όποιον δεν κα­τά­λα­βε, ο Αμε­ρι­κα­νός υπ. Οι­κο­νο­μι­κών, Σκοτ Μπέ­σεντ, πα­ρου­σί­α­σε τη συμ­φω­νία προ­σθέ­το­ντας ότι «κα­νέ­να μέρος που χρη­μα­το­δό­τη­σε τη ρω­σι­κή πο­λε­μι­κή μη­χα­νή δεν πρό­κει­ται να επω­φε­λη­θεί από την ανοι­κο­δό­μη­ση». Ο ελέ­φα­ντας στο δω­μά­τιο είναι ασια­τι­κός και απο­τε­λού­σε προ­πο­λε­μι­κά τον κο­ρυ­φαίο εμπο­ρι­κό εταί­ρο του Κιέ­βου…

Το σύμ­φω­νο για τα ορυ­κτά λει­τουρ­γεί συ­μπλη­ρω­μα­τι­κά στην «τε­λι­κή πρό­τα­ση» του Τραμπ για τον πό­λε­μο. Δεν πε­ρι­λαμ­βά­νει ρητή ανα­φο­ρά σε αμε­ρι­κα­νι­κές εγ­γυ­ή­σεις ασφα­λεί­ας προς την Ου­κρα­νία, αλλά δη­μιουρ­γεί αμε­ρι­κα­νι­κό ιδιο­τε­λές συμ­φέ­ρον να υπο­στη­ρί­ξει την (υπό­λοι­πη) Ου­κρα­νία απέ­να­ντι σε μελ­λο­ντι­κές ρω­σι­κές απει­λές. Ο Μπέ­σεντ, που συ­νή­θως μιλά στη γλώσ­σα των hedge funds όπου στα­διο­δρό­μη­σε, έγινε ξαφ­νι­κά φλο­γε­ρός υπε­ρα­σπι­στής της εδα­φι­κής ακε­ραιό­τη­τας και της εθνι­κής κυ­ριαρ­χί­ας της (υπό­λοι­πης) Ου­κρα­νί­ας, έν­νοιες που στην τρα­μπι­κή πο­λι­τι­κή αντί­λη­ψη απο­τε­λούν κου­ρα­φέ­ξα­λα.

Και οι ξε­νο­δό­χοι;

Φέρ­νουν όλα αυτά πιο κοντά τον τερ­μα­τι­σμό του πο­λέ­μου; Προς το παρόν, η αμε­ρι­κα­νι­κή με­σο­λά­βη­ση δεν έχει κα­τορ­θώ­σει καν να επι­βά­λει μια προ­σω­ρι­νή κα­τά­παυ­ση του πυρός (30 ημε­ρών) ως πρώτο βήμα. Ο Πού­τιν απα­ντά στη σχε­τι­κή πίεση κη­ρύσ­σο­ντας μο­νο­με­ρείς κα­τα­παύ­σεις του πυρός σε… γιορ­τές κι αρ­γί­ες. Μετά από μια 2ή­με­ρη για το Πάσχα, ανα­κοί­νω­σε μια 3ή­με­ρη για τη ρω­σι­κή «Μέρα της Νίκης».

Ως προς την «τε­λι­κή πρό­τα­ση» του Τραμπ, υπάρ­χουν ση­μεία που το Κίεβο δεί­χνει πρό­θυ­μο να ανε­χτεί: Όπως η μη-λύ­ση του εδα­φι­κού ζη­τή­μα­τος (από τη στιγ­μή που δεν θα απο­δε­χτεί το ίδιο την προ­σάρ­τη­ση και θα μεί­νει ως ανοι­χτή εκ­κρε­μό­τη­τα/διεκ­δί­κη­ση) και η μη-έντα­ξη στο ΝΑΤΟ (που δεν περ­νού­σε ποτέ από το χέρι του). Υπάρ­χουν ση­μεία που αι­σθά­νε­ται κα­λυμ­μέ­νο: Η απου­σία ανα­φο­ράς σε οποιον­δή­πο­τε πε­ριο­ρι­σμό του με­γέ­θους των ενό­πλων δυ­νά­με­ών της και η ανα­φο­ρά σε ευ­ρω­παϊ­κές εγ­γυ­ή­σεις (που μένει όμως να απο­σα­φη­νι­στεί). Η ου­κρα­νι­κή απαί­τη­ση που απου­σιά­ζει από την πρό­τα­ση Τραμπ είναι το να πα­ρα­δο­θούν τα «πα­γω­μέ­να» από τη Δύση ρω­σι­κά πε­ριου­σια­κά στοι­χεία στην Ου­κρα­νία για την ανοι­κο­δό­μη­σή της, ως μορφή πο­λε­μι­κών απο­ζη­μιώ­σε­ων/επα­νορ­θώ­σε­ων. Ο Ζε­λέν­σκι φω­νά­ζει ότι δεν θα ανα­γνω­ρί­σει ποτέ την προ­σάρ­τη­ση της Κρι­μαί­ας από τη Ρωσία, για να του απα­ντή­σει ο Τραμπ «δεν σου ζή­τη­σε κα­νείς να το κά­νεις». Αλλά το προη­γού­με­νο μιας ανα­γνώ­ρι­σης από τις ΗΠΑ αγ­χώ­νει το Κίεβο.

Η Μόσχα δεν έχει ανοί­ξει τα χαρ­τιά της. Η έντα­ξη της Ου­κρα­νί­ας στο ΝΑΤΟ ήταν από καιρό «εκτός τρα­πε­ζιού», αλλά μια ρητή δια­τύ­πω­ση από την Ουά­σινγ­κτον θα διευ­κο­λύ­νει τον Πού­τιν να πα­ρου­σιά­σει μια δική του «νίκη». Η Μόσχα σί­γου­ρα θα ικα­νο­ποι­η­θεί και από την αμε­ρι­κα­νι­κή ανα­γνώ­ρι­ση της προ­σάρ­τη­σης της Κρι­μαί­ας (που μπο­ρεί να ανοί­ξει το δρόμο και σε άλ­λους «πρό­θυ­μους», πχ Ουγ­γα­ρία, Σλο­βα­κία) και την άρση των σχε­τι­κών κυ­ρώ­σε­ων. Ως προς το εδα­φι­κό ζή­τη­μα, εμ­φα­νί­στη­καν «διαρ­ρο­ές» στον δυ­τι­κό Τύπο, όπου «ανώ­νυ­μοι αξιω­μα­τού­χοι» πε­ρι­γρά­φουν κά­ποια προ­θυ­μία του Πού­τιν να πα­γώ­σει τη σύρ­ρα­ξη στη ση­με­ρι­νή γραμ­μή. Αλλά αυτό δεν έχει δια­τυ­πω­θεί επί­ση­μα ακόμα, ενώ δη­μο­σί­ως, ο Σερ­γκέι Λα­βρόφ επι­μέ­νει να ανα­φέ­ρε­ται στις τέσ­σε­ρις προ­σαρ­τη­μέ­νες επαρ­χί­ες ως τμήμα του ρω­σι­κού κρά­τους που ως τέ­τοιο πρέ­πει να πε­ριέλ­θει στον έλεγ­χό του ολο­κλη­ρω­τι­κά. Οι ρω­σι­κές αξιώ­σεις που έρ­χο­νται σε αντί­φα­ση με την πρό­τα­ση Τραμπ είναι η επι­μο­νή της Μό­σχας στην «απο­στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση» της Ου­κρα­νί­ας και η απόρ­ρι­ψη εγ­γυ­ή­σε­ων που θα εμπλέ­κουν προ­νο­μια­κά τα δυ­τι­κά κράτη: ως «ψευ­το-ει­ρη­νευ­τι­κές δυ­νά­μεις» που «θα απο­τε­λούν νό­μι­μο στόχο» απο­κά­λε­σε ο Λα­βρόφ την οποια­δή­πο­τε ευ­ρω­παϊ­κή πα­ρου­σία σε ου­κρα­νι­κό έδα­φος.

Ο συν­δυα­σμός των «διε­θνών εγ­γυ­ή­σε­ων ασφα­λεί­ας» και της ύπαρ­ξης/με­γέ­θους του ου­κρα­νι­κού στρα­τού έχουν εξε­λι­χθεί σε καρ­διά του ζη­τή­μα­τος και των δια­φω­νιών των άμεσα εμπλε­κό­με­νων. Γιατί με τα αίτια της σύ­γκρου­σης να πα­ρα­μέ­νουν επί της ου­σί­ας άλυτα, επι­κρα­τεί αμοι­βαία δυ­σπι­στία για την επό­με­νη μέρα μιας εκε­χει­ρί­ας. Μετά την ει­σβο­λή του 2022 προς το Κίεβο, την πε­ρι­γρα­φή των «μά­ξι­μουμ» στό­χων από τον Πού­τιν (απο­στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση, «απο­να­ζι­στι­κο­ποί­η­ση») και την πο­λι­τοϊ­δε­ο­λο­γι­κή πλαι­σί­ω­σή τους από το Ρώσο πρό­ε­δρο («η Ου­κρα­νία δεν είναι καν χώρα»), στο Κίεβο επι­κρα­τεί υπαρ­ξια­κός φόβος και μό­νι­μος σκε­πτι­κι­σμός ότι «οι Ρώσοι θα ξα­να­δο­κι­μά­σουν». Για τη Μόσχα, η ύπαρ­ξη ενός αξιό­μα­χου ου­κρα­νι­κού στρα­τού υπό τον έλεγ­χο μιας «αντι­ρω­σι­κής» κυ­βέρ­νη­σης, πα­ρα­μέ­νει «κόκ­κι­νη γραμ­μή», είτε από φόβο μιας ου­κρα­νι­κής ρε­βάνς, είτε με το μυαλό σε μια νέα δική της από­πει­ρα να τε­λειώ­σει τη δου­λειά.

Με αυτά και με κείνα, απο­δεί­χθη­κε ότι δεν αρκεί μια από­φα­ση της Ουά­σιγ­κτον για να τερ­μα­τι­στεί ο ου­κρα­νι­κός πό­λε­μος, ούτε μπο­ρεί «η τέχνη της συμ­φω­νί­ας» να απε­νερ­γο­ποι­ή­σει έτσι εύ­κο­λα τη δυ­να­μι­κή που τρο­φο­δο­τεί την ρω­σο-ου­κρα­νι­κή σύρ­ρα­ξη συ­γκε­κρι­μέ­να και τον ιμπε­ρια­λι­στι­κό αντα­γω­νι­σμό για το μέλ­λον της ανα­το­λι­κής Ευ­ρώ­πης γε­νι­κό­τε­ρα.

Τι εί­δους αμε­ρι­κα­νι­κή απο­χώ­ρη­ση;

Ο επι­κοι­νω­νια­κός μη­χα­νι­σμός των Ρε­που­μπλι­κά­νων προ­σπα­θεί να δια­φυ­λά­ξει το προ­φίλ του Τραμπ ως «ικα­νού στις συμ­φω­νί­ες». Χάρη στην αμε­ρι­κα­νι­κή με­σο­λά­βη­ση, λέει, μά­θα­με πού στέ­κο­νται οι δύο πλευ­ρές και φτά­σα­με κοντά, αλλά υπάρ­χουν πράγ­μα­τα που τις χω­ρί­ζουν, οπότε «πρέ­πει να πά­ρουν την από­φα­ση και να τα λύ­σουν». Μά­λι­στα. Μέχρι τότε; Ο αντι­πρό­ε­δρος Τζέι Ντι Βανς εκτί­μη­σε ότι «αυτός ο πό­λε­μος δεν θα λήξει σύ­ντο­μα». Ο υπουρ­γός Εξω­τε­ρι­κών Μάρκο Ρού­μπιο προ­α­νήγ­γει­λε ότι αν δεν υπάρ­ξει σύ­ντο­μα αντα­πό­κρι­ση και από τη Μόσχα και το Κίεβο, η αμε­ρι­κα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση θα στα­μα­τή­σει να ασχο­λεί­ται, καθώς «υπάρ­χουν ση­μα­ντι­κό­τε­ρα πράγ­μα­τα στον πλα­νή­τη που πρέ­πει να δούμε».

Η δι­πλω­μα­τι­κή από­πει­ρα του Τραμπ λο­γο­δο­τού­σε στην επα­να­προ­σέγ­γι­ση με τη Μόσχα και την από­σπα­ση κερ­δών από την αμε­ρι­κα­νι­κή «επέν­δυ­ση» στην Ου­κρα­νία. Ση­μεί­ω­σε ση­μα­ντι­κές προ­ό­δους και στους δύο στό­χους (δί­αυ­λος επι­κοι­νω­νί­ας με τον Πού­τιν πάνω σε με­γά­λη γκάμα ζη­τη­μά­των, πέρα από το ου­κρα­νι­κό + συμ­φω­νία με τον Ζε­λέν­σκι για τα ορυ­κτά) και από εκεί ίσως προ­κύ­πτει η πρό­θε­ση «να ασχο­λη­θεί με άλλα ζη­τή­μα­τα». Αλλά η συ­νέ­χεια του πο­λέ­μου θα αφή­σει και τους δυο στό­χους εκτε­θει­μέ­νους σε ανα­τρο­πές. Ο Τραμπ μπο­ρεί να απο­σύ­ρει τις ΗΠΑ από την προ­σπά­θεια να τερ­μα­τι­στεί ο πό­λε­μος. Αυτό που όμως δεν απο­σα­φη­νί­ζει ακόμα είναι αν θα απο­χω­ρή­σει και από την εμπλο­κή των ΗΠΑ σε αυτόν τον πό­λε­μο…

Συ­νέ­χεια του πο­λέ­μου;

Ένα τμήμα της ρω­σι­κής άρ­χου­σας γρα­φειο­κρα­τί­ας θε­ω­ρεί το 2025 «έτος κα­τάρ­ρευ­σης της ου­κρα­νι­κής άμυ­νας». Πλη­σιά­ζο­ντας στα μισά του 2025, παρά την ορια­κή κα­τά­στα­ση του ου­κρα­νι­κού στρα­τού, η ει­κό­να στο πεδίο της μάχης δεν δι­καιώ­νει αυτήν την πρό­βλε­ψη. Εδώ και ενά­μι­ση χρόνο, ο ρω­σι­κός στρα­τός έχει την πρω­το­βου­λία κι­νή­σε­ων σε όλη τη γραμ­μή του με­τώ­που. Αλλά κα­τα­γρά­φει κέρδη με ρυθμό σα­λι­γκα­ριού (που επι­βρα­δύν­θη­κε ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο το 2025) και με τε­ρά­στιες απώ­λειες: και τα δύο μαζί (όπως και η κι­νη­το­ποί­η­ση Βο­ρειο­κο­ρε­α­τών στρα­τιω­τών στο Κουρσκ) συ­γκλί­νουν σε πο­λυ­πλη­θή αλλά κακής ποιό­τη­τας/εκ­παί­δευ­σης στρα­τεύ­μα­τα που ρί­χνο­νται σε αδιά­κο­πα κύ­μα­τα πάνω στην ου­κρα­νι­κή άμυνα. Αυτή η ει­κό­να (και η συσ­σώ­ρευ­ση αντι­φά­σε­ων στη ρω­σι­κή οι­κο­νο­μία), έκανε τον Γουίτ­κοφ αι­σιό­δο­ξο ότι ο Πού­τιν θα δε­χτεί «μια καλή διέ­ξο­δο», σαν την πρό­τα­ση που πα­ρου­σιά­στη­κε. Με τον αδιά­κο­πο ρυθμό των ρω­σι­κών επι­θέ­σε­ων, η Μόσχα δεί­χνει ότι πο­ντά­ρει τα πάντα στη δια­σφά­λι­ση των μέ­γι­στων κερ­δών στο έδα­φος πριν συ­ζη­τή­σει τη διέ­ξο­δο αυτή. Για πόσο θα αντέ­ξει να επι­μέ­νει σε αυτήν τη τα­κτι­κή, τι θα απο­δώ­σει και πώς θα υπο­δε­χτεί ο απρό­βλε­πτος Τραμπ ένα τέ­τοιο εν­δε­χό­με­νο είναι τα άμεσα ερω­τή­μα­τα για την πο­ρεία του πο­λέ­μου.

Ευ­ρω­παϊ­κός μι­λι­τα­ρι­σμός και ει­ρή­νη

Οι με­γά­λες ευ­ρω­παϊ­κές δυ­νά­μεις προ­ε­τοι­μά­ζο­νται για το εν­δε­χό­με­νο με­τα­τρο­πής του πο­λέ­μου σε «ευ­ρω­παϊ­κή υπό­θε­ση». Έσπευ­σαν να συ­γκρο­τή­σουν μια «συμ­μα­χία των προ­θύ­μων», η οποία στέ­κε­ται αμή­χα­νη ως προς τον ρόλο της, πέρα από τη συ­νέ­χεια υλι­κής στή­ρι­ξης της ου­κρα­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης και εκ­κλή­σε­ων στην Ουά­σινγ­κτον να μην αλ­λά­ξει πο­λι­τι­κή. Με­γά­λες απο­φά­σεις, όπως η πα­ρου­σία ευ­ρω­παϊ­κών στρα­τευ­μά­των σε ου­κρα­νι­κό έδα­φος, δεί­χνουν να συ­ναρ­τώ­νται κυ­ρί­ως από αμε­ρι­κα­νι­κές εγ­γυ­ή­σεις (στρα­τιω­τι­κής) κά­λυ­ψής τους και δευ­τε­ρευό­ντως (ελ­λεί­ψει τέ­τοιων εγ­γυ­ή­σε­ων) από την απο­δο­χή της Ρω­σί­ας (που δεν το συ­ζη­τά…). Αλλά τα φλο­γε­ρά λόγια «υπε­ρά­σπι­σης της Ου­κρα­νί­ας» ως «προ­μα­χώ­να της Ευ­ρώ­πης» (που κιν­δυ­νεύ­ει!) αξιο­ποιού­νται για να νο­μι­μο­ποι­ή­σουν τον θη­ριώ­δη επα­νε­ξο­πλι­σμό του ευ­ρω­παϊ­κού ιμπε­ρια­λι­σμού, με το βλέμ­μα σε μελ­λο­ντι­κές ανα­με­τρή­σεις -στην ανα­το­λι­κή Ευ­ρώ­πη ή και αλλού.

Μια κα­τά­παυ­ση του πυρός θα επι­τρέ­ψει να ανα­σά­νει ο ου­κρα­νι­κός λαός και να στα­μα­τή­σει η «κρε­α­το­μη­χα­νή» να αλέ­θει κα­θη­με­ρι­νά φα­ντά­ρους και των δύο χωρών. Όμως μια δί­καιη λύση, που θα απε­νερ­γο­ποιεί κιν­δύ­νους, απαι­τεί πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρα, όπως η από­συρ­ση των ρω­σι­κών στρα­τευ­μά­των, η επι­στρο­φή των εκτο­πι­σμέ­νων Ου­κρα­νών στις εστί­ες τους, δη­μο­κρα­τι­κές απο­φά­σεις για το μέλ­λον της Κρι­μαί­ας και των «μι­κτών» πε­ριο­χών του Ντον­μπάς, που να παίρ­νουν υπόψη τις ευαι­σθη­σί­ες και τις προ­στα­σί­ες που απαι­τού­νται (των εθνι­κά Ρώσων και των Ου­κρα­νών που ζουν στα ανα­το­λι­κά, των Τα­τά­ρων της Κρι­μαί­ας) μετά την ανα­ζω­πύ­ρω­ση των εθνι­κι­σμών, μια πο­λι­τι­κή φι­λί­ας και συ­να­δέλ­φω­σης με­τα­ξύ των λαών των δύο χωρών, σε ρήξη με τα ιμπε­ρια­λι­στι­κά μπλοκ. Αλλά ο αγώ­νας για μια τέ­τοια λύση περνά μέσα από την αντι­πα­ρά­θε­ση με τις υπαρ­κτές κρα­τι­κές ηγε­σί­ες και τις άρ­χου­σες ολι­γαρ­χί­ες τους. Χωρίς με­γά­λες πο­λι­τι­κές-κοι­νω­νι­κές ανα­τρο­πές, τα εθνι­κι­στι­κά πάθη και οι ανοι­χτές ιστο­ρι­κές εκ­κρε­μό­τη­τες θα συ­νε­χί­σουν να υπο­νο­μεύ­ουν μια βιώ­σι­μη ει­ρή­νη.

https://rproject.gr/article/o-oykranikos-polemos-kai-i-teliki-protasi-toy-tramp