Στους μημουάπτηδες της αστικής τάξης ανήκει και ο νυν πρωθυπουργός, σε αυτούς, παρακαλώ, που «σπούδασαν» την ευγένεια διότι έτσι επιτάσσουν οι καλοί τρόποι της κοινωνίας και διότι έπρεπε να αναρριχηθούν στην κορυφή της εξουσίας. Να όμως που η εσώτερη φύση τους, η παιδεία τους έστω, τους προδίδει σε κρίσιμες στιγμές -και τι να την κάνεις τη συγγνώμη, που εκλιπαρούν κατόπιν εορτής; Και ευτυχώς να λέμε που ο Νίκος Φίλης είναι ευρύχωρος, πνευματικά και ψυχικά, άνθρωπος και αποδέχτηκε τη συγγνώμη του κ.Μητσοτάκη, μετά τη λεκτική απρέπεια εναντίον του από το βήμα δε της Βουλής. Χρόνια είχαμε να ακούσουμε από πρωθυπουργικά χείλη τέτοιον ασεβή λόγο -το είχε κάνει ο Σημίτης πριν από χρόνια όταν είχε αποκαλέσει τον Μ. Εβερτ «χοντρό».
Γιώργος Σταματόπουλος
Βρε τους αστούς μας, πόσο ολίγοι είναι όταν δεν μπορούν να κρύψουν τον πραγματικό εαυτό τους. Υπάρχει εμπάθεια και εκδικητικότητα στον υβριστικό, έως χυδαίο, λόγο τους. Στα ξένα πανεπιστήμια σου μαθαίνουν πώς να είσαι, όχι να μάθεις ποιος πραγματικά είσαι -και στα ελληνικά. Σαν να έχει δίκιο συνεπής αναγνώστης της εφημερίδας: «Το έχω πει κατ’ επανάληψιν και το λέω ακόμη μία φορά. Το “Μητσοτάκη κάθαρμα”, που φώναζαν στην πλατεία Συντάγματος το ’65 για την αποστασία εκατό χιλιάδες κόσμος, εκδικείται τώρα ο Κυριάκος». Ισως να υπερβάλλει ο αναγνώστης, ίσως όμως να έχει και δίκιο. Ο λαός ή ο καιρός (θα) κρίνει. Και αυτή η πρωθυπουργική απρέπεια πέρασε στα ψιλά αρκούμενοι όλοι οι τελάληδες της κυβερνητικής πολιτικής στη συγγνώμη που ζήτησε ο πρωθυπουργός, πολύ μετά το ατόπημά του, από τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ.
Εδώ που τα λέμε το μόνο ενδιαφέρον στη Βουλή, που έχει και το χάζι του, είναι αυτοί οι λεκτικοί σολοικισμοί και βαρβαρότητες που εξαπολύονται απ’ τα έδρανα [παντός χρώματος] και που πιάνονται μερικοί από αυτά και τα ανάγουν σε πρώτο θέμα, αφού πρώτο θέμα ουδέποτε υπάρχει, αλλά πάντα κατασκευάζεται. Εχει σημασία όμως όταν υποπίπτουν σε μικρότητες άνθρωποι που υποτίθεται γαλουχήθηκαν μέσα στον καθωσπρεπισμό και την αστική ευγένεια, καλή ώρα ο πρωθυπουργός. Καθώς φαίνεται η κληρονομιά, το εγγενές ας πούμε, υπερτερεί του επίκτητου, του επίπλαστου καλύτερα -το βίωμα κυριαρχεί επί της γνώσης.
Ενας πρωθυπουργός είναι αναγκασμένος να είναι υπεράνω ματαιοδοξιών όταν ομιλεί μέσα στη Βουλή. Στην Πάρνηθα ας λέει ό,τι θέλει με τους φίλους του και τους συγγενείς του και με όποιον, ας κάνει και ποδήλατο και ό,τι του καπνίσει. Μέσα στη Βουλή, όμως, και μέσα στα τηλεοπτικά παράθυρα (που έχουν σχεδόν υποκαταστήσει τη Βουλή), είναι υποχρεωμένος να σέβεται την ισότητα, την ισονομία, την πολυφωνία, την ποικιλία (την πεμπτουσία δηλαδή της ζωής), τη διαφορετικότητα, τις μειονότητες -είπαμε: την ποικιλία. Κοντολογώντας: έπρεπε ο πρωθυπουργός να επιστρέψει στη Βουλή, να ανεβεί ξανά στο βήμα και από εκεί να ζητήσει συγγνώμη, εάν την εννοούσε· και δεν υπάρχει λόγος να το αμφισβητήσει κανείς αυτό (τη μεταμέλειά του, την ειλικρίνειά του). Ετσι είναι οι γενναίοι στα λάθη τους, όχι μουλωχτοί και στα ιδιαίτερα γραφεία, αλλά μπροστά στην κοινή γνώμη (εφόσον εξακολουθεί να υφίσταται κοινή γνώμη) να παραδέχονται τις κακοτοπιές τους.
.efsyn.gr/
