Πολλές φορές σκέφτηκα, από τότε που ξέσπασαν οι ιστορίες με Λιγνάδη και Κουφοντίνα, να βγάλω στα σόσιαλ μίντια τις απόψεις που ως άνθρωπος έχω κι εγώ – κι ας μη σκαμπάζω γρυ από μεταγωγές φυλακισμένων, κι ας μη συχνάζω σε καλλιτεχνικούς κύκλους ή έχω γνωρίσει κάποιο «θύμα» βιασμού.
Ηταν, όμως, τόσο συντριπτική στο fb η κατακραυγή εναντίον του πρώτου και η συμπαράσταση στον δεύτερο, που κώλωνα. Με το παραμικρό λίγο διαφορετικό ποστ, να σου από κάτω οι χατζάρες, που βάλθηκαν να καθαρίσουν την κοινωνία από αμφιβολίες και αποχρώσεις, να φορέσουν σε όλους από ένα hashtag, με προτίμηση τα δημοφιλή «Μενδώνη παραιτήσου» (διαχρονικό αυτό), «Βιαστή Λιγνάδη», «H κυβέρνηση δολοφονεί τον Κουφοντίνα».
Βένα Γεωργακοπούλου
Τι σημασία έχει αν ακόμα και οι πιο σίγουροι αναγκάστηκαν κάποια στιγμή να ανακρούσουν πρύμναν; Το ΣΕΗ πρώτα έθεσε ζήτημα «παραίτησης σύσσωμης της κυβέρνησης» μπας και «καθαρίσει η κοινωνία» από τις αποκαλύψεις για τα προσφυγόπουλα (sic) και μετά έστειλε έναν (εξαιρετικό, ομολογώ) Μπιμπίλα στον Σκάι να πει ότι είναι έτοιμος να συνεργαστεί και με την κυβέρνηση ακόμα! Κάλεσε και τον «φίλο του» Μαρκουλάκη, μετά βέβαια το εξώδικο που έστειλε στο σωματείο, να ξεχάσουν τα «φάουλ», δικά τους και δικά του –ποια άραγε;– και να καθίσουν να τα βρουν. Για το καλό του κλάδου.
Ποιο καλό του κλάδου, όταν ακούγονται με απίστευτη ευκολία τα πάντα για τους πάντες, όταν παραστάσεις «χωρίζονται» ανεύθυνα στα δυο, από εκεί οι μενδωνικοί, από εδώ οι αντιμενδωνικοί, όταν αποθεώνεται ο ένας που αρνείται επιχορήγηση και ξεχνιούνται οι χιλιάδες, που κάνουν αιτήσεις; Νόμιζα ότι μετά τον διχασμό για τα μνημόνια είχαμε πάρει ένα μάθημα μετριοπάθειας. Δεν τράβηξε και λίγα τότε το θέατρο, καλλιτέχνες φακελώθηκαν ένθεν και ένθεν. Το ξαναντέχουμε;
.efsyn.gr/
