Ελληνοτουρκικά: Ελιγμοί προς την αποφυγή ενός διπλωματικού Βατερλό

Ο  ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός σχετικά με τα μερίδια επιρροής και κυριαρχίας στην Ανατολική Μεσόγειο, όπως θα αποτυπώνονταν σε μια οριοθέτηση των ΑΟΖ στις θάλασσες της περιοχής, αφού έφτασε κοντά στο «σημείο βρασμού» πέρσι το καλοκαίρι, όταν δεν αποκλειόταν πλέον ένα «θερμό επεισόδιο» μεταξύ των ενόπλων δυνάμεων των δύο χωρών, φαίνεται να έχει μεταφερθεί σήμερα κυρίως στο πεδίο των διπλωματικών ελιγμών.

Αντώνης Νταβανέλος

Το πεδίο αυτό δεν πρέ­πει να θε­ω­ρεί­ται λι­γό­τε­ρο επι­κίν­δυ­νο, γιατί καθώς στο τρα­πέ­ζι τί­θε­ται η πι­θα­νό­τη­τα πραγ­μα­τι­κών λύ­σε­ων, αν μια από τις δυο πλευ­ρές θε­ω­ρή­σει ότι οδη­γεί­ται σε διά­ψευ­ση των προσ­δο­κιών της –και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο σε ένα δι­πλω­μα­τι­κό/πο­λι­τι­κό Βα­τερ­λό- δεν απο­κλεί­ε­ται κα­θό­λου η επι­στρο­φή στην αντι­πα­ρά­θε­ση με τις ένο­πλες δυ­νά­μεις ξανά σε πρώτο ρόλο.

Η ιστο­ρία της πε­ριο­χής απο­δει­κνύ­ει ότι η στάση των Με­γά­λων Δυ­νά­με­ων είναι κα­θο­ρι­στι­κή. Σή­με­ρα επι­σή­μως οι αμε­ρι­κα­νο­τουρ­κι­κές και οι ευ­ρω­τουρ­κι­κές σχέ­σεις είναι σε κα­θε­στώς «κυ­ρώ­σε­ων», δη­λα­δή σε δυ­να­μι­κή αντι­πα­ρά­θε­σης. Οι ΗΠΑ έχουν ήδη πυ­ρο­δο­τή­σει τις κυ­ρώ­σεις, ενώ η ΕΕ έχει ανα­βά­λει την πυ­ρο­κρό­τη­ση (για τη Σύ­νο­δο Κο­ρυ­φής του ερ­χό­με­νου Μάρτη;), υπο­γραμ­μί­ζο­ντας όμως ότι η ανα­βο­λή δεν μειώ­νει τη ση­μα­σία της από­φα­σης που ήδη έχει εγκρι­θεί. Μπρο­στά σε αυτή την πίεση ο Ερ­ντο­γάν έκανε στρο­φή, δη­λώ­νο­ντας έτοι­μος να δε­χθεί «απο­τε­λέ­σμα­τα» μέσω δια­λό­γου, υπό διε­θνή επο­πτεία.

Στην Ελ­λά­δα, οι κα­θε­στω­τι­κές δυ­νά­μεις φρο­ντί­ζουν να συ­σκο­τί­ζουν αυτή την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, για λό­γους εσω­τε­ρι­κής κα­τα­νά­λω­σης. Έτσι ση­μα­ντι­κές ει­δή­σεις, που δί­νουν άλλη χροιά στις αντι­πα­ρα­θέ­σεις, χά­νο­νται στο σκο­τά­δι.

Ας αντι­γρά­ψου­με από τα «ψιλά» της εφη­με­ρί­δας «Το Βήμα» (28/2): «Εδώ και με­ρι­κές ημέ­ρες στο λι­μά­νι της Αλε­ξαν­δρού­πο­λης, το θη­ριώ­δες αμε­ρι­κα­νι­κό με­τα­γω­γι­κό “Endurance” ξε­φορ­τώ­νει συ­νε­χώς κάπου 150 Απά­τσι, Σι­νούκ και με­τα­γω­γι­κά ελι­κό­πτε­ρα, καθώς και εκα­το­ντά­δες θω­ρα­κι­σμέ­να οχή­μα­τα και οχή­μα­τα με­τα­φο­ράς προ­σω­πι­κού (σύ­νο­λο 1.800!)… Είναι η δεύ­τε­ρη φορά [σσ Ε.Α.: αλή­θεια, πότε ήταν η πρώτη;] που γί­νε­ται από τους Αμε­ρι­κα­νούς χρήση του λι­μέ­νος της Αλε­ξαν­δρού­πο­λης για με­τα­κί­νη­ση με­γά­λων δυ­νά­με­ων των ΗΠΑ… Αυτή η υπερ­συ­γκέ­ντρω­ση αμε­ρι­κα­νι­κών στρα­τευ­μά­των, με ισχυ­ρή δύ­να­μη πυρός, σφό­δρα ενό­χλη­σε τους Τούρ­κους που πι­στεύ­ουν ότι η επι­χεί­ρη­ση στρέ­φε­ται ενα­ντί­ον τους…».

Και πα­ρα­κά­τω, πάντα στα «ψιλά»: «Στις αρχές Μαρ­τί­ου, στις ημε­ρο­μη­νί­ες που θα διε­ξά­γε­ται η τουρ­κι­κή άσκη­ση [σσ: η Mavi Vatan 2021] θα κα­τα­πλεύ­σει στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο, κοντά στην Κρήτη, η ναυαρ­χί­δα του γαλ­λι­κού πο­λε­μι­κού ναυ­τι­κού, το πυ­ρη­νο­κί­νη­το αε­ρο­πλα­νο­φό­ρο Σαρλ Ντε Γκολ, με τα 20 και πλέον Raffale του… Το Σαρλ Ντε Γκολ θα συ­νο­δεύ­ει η ελ­λη­νι­κή φρε­γά­τα “Κα­νά­ρης” που έχει ήδη εντα­χθεί στη γαλ­λι­κή ναυ­τι­κή δύ­να­μη…».

Οι ΗΠΑ και η ΕΕ, όπως άλ­λω­στε και το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ, δε δι­στά­ζουν να δεί­ξουν τις πραγ­μα­τι­κές συμ­μα­χί­ες τους στην πε­ριο­χή με την πιο κυ­νι­κή γλώσ­σα, τη γλώσ­σα της άμε­σης στρα­τιω­τι­κής πα­ρου­σί­ας. Εκτι­μή­σεις, όπως αυτή της ΚΕ του ΚΚΕ για το 21ο συ­νέ­δριο, ότι «οι επε­κτα­τι­κές βλέ­ψεις της Τουρ­κί­ας ενι­σχύ­ο­νται από την αμε­ρι­κα­νι­κή και ευ­ρω­ε­νω­σια­κή υπο­στή­ρι­ξή τους», δεν έχουν σχέση με την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, του­λά­χι­στον στην πα­ρού­σα ιστο­ρι­κή φάση.

East Med; Εί­πα­τε East Med;

Το οι­κο­νο­μι­κό υπό­βα­θρο της γραμ­μής των ΗΠΑ και της ΕΕ, αλλά και των τρια­δι­κών «αξό­νων» Ελ­λά­δας-Κύ­πρου-Ισ­ρα­ήλ-Αι­γύ­πτου, ήταν το σχέ­διο εξό­ρυ­ξης και με­τα­φο­ράς του φυ­σι­κού αε­ρί­ου από το βυθό της Ανα­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου στις «δι­ψα­σμέ­νες» για ενέρ­γεια αγο­ρές της ΕΕ.

Η αρ­χι­κή ιδέα ήταν το φα­ρα­ω­νι­κό σχέ­διο του υπο­θα­λάσ­σιου αγω­γού East Med. Αυτή προ­κα­λού­σε ονει­ρώ­ξεις στον ελ­λη­νι­κό εθνι­κι­σμό, αφού συν­δυα­ζό­ταν με την προ­ο­πτι­κή ενο­ποί­η­σης των ΑΟΖ Ελ­λά­δας-Κύ­πρου, τον απο­κλει­σμό της Τουρ­κί­ας και μια λε­ό­ντεια υπέρ του ελ­λη­νι­κού κρά­τους κα­τα­νο­μή των ΑΟΖ στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο. Ελά­χι­στοι έδι­ναν ση­μα­σία στο σκε­πτι­κι­σμό των εμπει­ρο­γνω­μό­νων που προει­δο­ποιού­σαν ότι το σχέ­διο East Med είναι πι­θα­νό­τα­τα οι­κο­νο­μι­κά μη-βιώ­σι­μο και τε­χνι­κά επι­σφα­λές ή και ανε­φάρ­μο­στο, αφού ο αγω­γός θα έπρε­πε να δια­νύ­σει 1.300 υπο­βρύ­χια χι­λιό­με­τρα στα πιο αβυσ­σα­λέα βάθη και τις σει­σμο­γε­νείς πε­ριο­χές με­τα­ξύ Κύ­πρου-Κρή­της.

Όμως όταν φτά­νει η ώρα των απο­φά­σε­ων, η αλή­θεια έρ­χε­ται στην επι­φά­νεια. Κατά την πρό­σφα­τη επί­σκε­ψη της αι­γυ­πτια­κής ηγε­σί­ας στην Αθήνα, μα­θαί­νου­με τώρα, οι Μη­τσο­τά­κης-Σί­σι συμ­φώ­νη­σαν σε μια εναλ­λα­κτι­κή, πιο «ρε­α­λι­στι­κή» προ­ο­πτι­κή: να προ­τεί­νουν στην κοι­νο­πρα­ξία East Med έναν άλλο αγωγό: από το Ισ­ρα­ήλ στην Αί­γυ­πτο, από εκεί δια ξηράς στα σύ­νο­ρα με τη Λιβύη, από εκεί δια θα­λάσ­σης στην Κρήτη και από εκεί με με­τα­φόρ­τω­ση σε πλοία στην Αλε­ξαν­δρού­πο­λη. Η πρό­τα­ση ικα­νο­ποιεί το Ισ­ρα­ήλ και την Αί­γυ­πτο (που δια­θέ­τουν τα πιο με­γά­λα κοι­τά­σμα­τα Λε­βιά­θαν και Ζορ), «ρί­χνει» εμ­φα­νώς την Κύπρο (που εκ­δή­λω­σε «δυ­σα­ρέ­σκεια» απέ­να­ντι στην Αθήνα) και εκτο­νώ­νει τη ση­μα­σία του ερω­τή­μα­τος αν θα ανα­γνω­ρι­στεί πλή­ρως επή­ρεια του Κα­στε­λό­ρι­ζου και της Στρογ­γύ­λης στην ελ­λη­νι­κή ΑΟΖ, που θε­ω­ρού­νταν προ­ϋ­πό­θε­ση για τον υπο­θα­λάσ­σιο East Med. Πα­ρε­μπι­πτό­ντως, η πρό­τα­ση αυτή βάζει πιο ενερ­γά στο παι­χνί­δι τους Αμε­ρι­κα­νούς, αφού είναι γνω­στό ότι η Αλε­ξαν­δρού­πο­λη προ­ο­ρί­ζε­ται για διε­θνής σταθ­μός με­τα­φόρ­τω­σης αμε­ρι­κα­νι­κού υγρο­ποι­η­μέ­νου φυ­σι­κού αε­ρί­ου.

Αν, τε­λι­κά, προ­κρι­θεί αυτή η προ­ο­πτι­κή, τότε με­γά­λο τμήμα της έντα­σης σχε­τι­κά με την οριο­θέ­τη­ση των ΑΟΖ εκτο­νώ­νε­ται, αφού η Αθήνα δεν θα έχει πλέον σο­βα­ρό λόγο να επι­μέ­νει σε «μα­ξι­μα­λι­στι­κή» απαί­τη­ση σχε­τι­κά με τις ΑΟΖ, του­λά­χι­στον στην «καυτή» πε­ριο­χή του Κα­στε­λό­ρι­ζου-Στρογ­γύ­λης. Η τάση των «ρε­α­λι­στών» της ελ­λη­νι­κής δι­πλω­μα­τί­ας (της «σχο­λής» είτε του εκ­συγ­χρο­νι­στι­κού ΠΑΣΟΚ, είτε της κα­ρα­μαν­λι­κής πτέ­ρυ­γας της ΝΔ), αλλά και ο «λόρ­δος» του υπ. Εξω­τε­ρι­κών και της ΕΥΠ, Πρέ­σβης Π. Απο­στο­λί­δης, που έχει ανα­λά­βει την κα­θο­δή­γη­ση των «διε­ρευ­νη­τι­κών επα­φών», θα βγαί­νουν δι­καιω­μέ­νοι για την επι­μο­νή τους σχε­τι­κά με την επα­νέ­ναρ­ξη της πο­λι­τι­κής «δια­λό­γου» με την Τουρ­κία.

Όμως αυτή η προ­ο­πτι­κή αφή­νει έκ­θε­τη την κυ­πρια­κή ηγε­σία και μά­λι­στα σε μια κρί­σι­μη στιγ­μή.

Η καυτή πα­τά­τα: το Κυ­πρια­κό

Από την εποχή του Τάσ­σου Πα­πα­δό­που­λου, με ισχυ­ρή ελ­λα­δι­κή υπο­στή­ρι­ξη (εκ­πρό­σω­πος του Κύ­πριου προ­έ­δρου είχε ανα­λά­βει ο αμε­ρι­κα­νο­τρα­φής Έλ­λη­νας δη­μο­σιο­γρά­φος Γ. Ρου­μπά­της, ο με­τέ­πει­τα διοι­κη­τής της ΕΥΠ επί Τσί­πρα…), οι ελ­λη­νο­κυ­πρια­κές κυ­βερ­νή­σεις συ­γκε­ντρώ­θη­καν σε ένα βή­μα-ση­μειω­τόν του «απορ­ρι­πτι­σμού», που ήταν σε ρήξη με τις προη­γού­με­νες επε­ξερ­γα­σί­ες της επο­χής Χρι­στό­φια, ακόμα και της επο­χής του όψι­μου Μα­κα­ρί­ου. Τις επε­ξερ­γα­σί­ες που ανα­ζη­τού­σαν «λύση» στα πλαί­σια μιας Δι­ζω­νι­κής-Δι­κοι­νο­τι­κής Ομο­σπον­δί­ας (ΔΔΟ), που έδινε στους τουρ­κο­κύ­πριους ενι­σχυ­μέ­νη πο­λι­τι­κή πα­ρου­σία/προ­στα­σία, για να πάρει την επα­νε­νο­ποί­η­ση του νη­σιού και μια ενιαία κρα­τι­κή οντό­τη­τα στην οποία εύ­κο­λα μπο­ρού­σε να προ­βλέ­ψει κα­νείς ότι ηγε­τι­κή δύ­να­μη θα ήταν η ελ­λη­νο­κυ­πρια­κή ελίτ. Το νόημα του «απορ­ρι­πτι­σμού» ήταν ότι, με την πά­ρο­δο του χρό­νου, το βά­θε­μα του αμε­ρι­κα­νο­τουρ­κι­κού ρή­μα­τος και η «στρα­τη­γι­κή των υδρο­γο­ναν­θρά­κων», θα δια­μόρ­φω­ναν λέει τις πι­θα­νό­τη­τες μιας «βέλ­τι­στης λύσης» για την ελ­λη­νο­κυ­πρια­κή πλευ­ρά. Σή­με­ρα απο­δει­κνύ­ε­ται ότι αυτή η πο­λι­τι­κή συν­δυα­ζό­ταν με κάτι πιο απλό, αν και ακραία κυ­νι­κό: τη βαθιά δια­φθο­ρά της ελ­λη­νο­κυ­πρια­κής ελίτ, που προ­τι­μού­σε την αχρεία νομή της εξου­σί­ας μέσα στο «οι­κο­νο­μι­κό θαύμα» της ενταγ­μέ­νης στην ΕΕ Κύ­πρου, από τις πε­ρι­πέ­τειες του ιστο­ρι­κού βή­μα­τος επα­νε­νο­ποί­η­σης του νη­σιού.

Την ίδια πε­ρί­ο­δο στην Αθήνα ακού­στη­καν για πρώτη φορά μέσα από τον «πα­τριω­τι­κό χώρο», οι ισχυ­ρές φωνές που πρό­τει­ναν το «βε­λού­δι­νο δια­ζύ­γιο» και τη λύση των «δύο κρα­τών». Άλλοι με αυ­τα­πά­τες ότι αυτό θα οδη­γού­σε σε μια ει­ρη­νι­κή βιω­σι­μό­τη­τα «ελ­λη­νι­κής Κύ­πρου» έστω στο μισό νησί, άλλοι με την κου­το­πό­νη­ρη σκέψη ότι αυτό αντι­κει­με­νι­κά θα οδη­γού­σε μα­κρο­πρό­θε­σμα σε μια «διπλή ένωση», που θα υλο­ποιού­σε έστω εν μέρει την παλιά τους στρα­τη­γι­κή για την Ένωση (Ελ­λά­δας-Κύ­πρου).

Η «υπερ-δρα­στή­ρια» πο­λι­τι­κή του Ν. Κο­τζιά, που φι­λο­δο­ξού­σε για με­γά­λες επι­τυ­χί­ες ανά­λο­γες με τη Συμ­φω­νία των Πρε­σπών, έφερε την πε­ντα­με­ρή διά­σκε­ψη υπό τον ΟΗΕ στο Κραν Μο­ντα­νά. Η Τουρ­κία δια του Τσα­βού­σο­γλου, που υπο­στη­ρί­ζει μια πο­λι­τι­κή εξό­δου της χώρας του από τον κίν­δυ­νο της δι­πλω­μα­τι­κής απο­μό­νω­σης, δέ­χθη­κε την προ­ο­πτι­κή της ΔΔΟ και δε­σμεύ­τη­κε να δε­χθεί συ­γκε­κρι­μέ­να χρο­νο­δια­γράμ­μα­τα για την απο­χώ­ρη­ση των κα­το­χι­κών στρα­τευ­μά­των και την εν πολ­λοίς κα­τάρ­γη­ση των εγ­γυ­η­τι­κών εξου­σιών της Ζυ­ρί­χης μετά από μια με­τα­βα­τι­κή-δο­κι­μα­στι­κή πε­ρί­ο­δο.

Την πα­ρα­μο­νή της επι­ση­μο­ποί­η­σης των πο­ρι­σμά­των της δια­πραγ­μά­τευ­σης, ο Ν. Ανα­στα­σιά­δης τί­να­ξε τα πάντα στον αέρα, προ­τεί­νο­ντας σε δι­με­ρή συ­νά­ντη­ση με τον Τσα­βού­σο­γλου να εγκα­τα­λει­φθούν οι διερ­γα­σί­ες για τη ΔΔΟ και να συ­ζη­τη­θεί το σε­νά­ριο των… δύο κρα­τών! Σή­με­ρα το γε­γο­νός αυτό θε­ω­ρεί­ται αναμ­φι­σβή­τη­το, μετά τη δή­λω­ση επι­βε­βαί­ω­σής του από τον Αρ­χιε­πί­σκο­πο της Κύ­πρου, αλλά και από σειρά δη­μο­σιευ­μά­των του κυ­πρια­κού κα­θε­στω­τι­κού Τύπου που δεν επι­δέ­χο­νται διά­ψευ­σης.

Ακο­λού­θη­σε μια ψυ­χρο­λου­σία με­γά­λων δια­στά­σε­ων. Η ελ­λη­νο­κυ­πρια­κή κυ­βερ­νη­τι­κή ελίτ δια­πί­στω­σε, κα­τό­πιν εορ­τής, ότι η ιδέα των δύο κρα­τών ται­ριά­ζει μια χαρά στη στρα­τη­γι­κή… της Τουρ­κί­ας. Η Βό­ρεια Κύ­προς θα απο­κτή­σει κρα­τι­κή οντό­τη­τα που θα στη­ρί­ζε­ται σε στενή σχέση με την Τουρ­κία, στο εσω­τε­ρι­κό του νη­σιού θα εγκα­τα­στα­θούν χερ­σαία σύ­νο­ρα με εμ­φα­νή το συ­σχε­τι­σμό στρα­τιω­τι­κής υπε­ρο­χής, το νέο κρά­τος θα έχει δι­καιώ­μα­τα ΑΟΖ και υπο­γρα­φής συμ­φω­νιών εξό­ρυ­ξης με εται­ρί­ες της επι­λο­γής του κ.ο.κ. Η ανα­τρο­πή της τουρ­κο­κυ­πρια­κής ηγε­σί­ας που επέ­με­νε στην «κυ­πρια­κό­τη­τα» (με την ήττα του Ακιν­τζί και την ανά­δει­ξη του Ταρά), έκανε τα πράγ­μα­τα χει­ρό­τε­ρα. Και τώρα η ελ­λη­νο­κυ­πρια­κή πλευ­ρά τρέ­χει για να διευ­κρι­νί­σει ότι δεν εν­νο­ού­σε ακρι­βώς αυτό…

Η νέα πε­ντα­με­ρής που συ­γκα­λεί­ται σε λίγες εβδο­μά­δες υπό τον ΟΗΕ (θα αρ­χί­σει στις 27 Απρί­λη στη Γε­νεύη), είναι μια δια­δι­κα­σία αι­σθη­τά πιο αυ­στη­ρή από εκεί­νη του Κραν Μο­ντα­νά. Συ­γκα­λεί­ται με πρω­το­βου­λία κυ­ρί­ως της ευ­ρω­παϊ­κής και αμε­ρι­κα­νι­κής δι­πλω­μα­τί­ας, που ανα­ζη­τούν στα­θε­ρο­ποι­η­τι­κά στη­ρίγ­μα­τα μέσα στην αυ­ξα­νό­με­νη ρευ­στό­τη­τα στην πε­ριο­χή. Σε αυτή τη δια­δι­κα­σία η Τουρ­κία προ­σέρ­χε­ται με τον ισχυ­ρι­σμό ότι υπο­στη­ρί­ζει πλέον τη «λύση» που της υπέ­δει­ξε η ελ­λη­νο­κυ­πρια­κή κυ­βέρ­νη­ση στο Κραν Μο­ντα­νά.

Ο Ν. Ανα­στα­σιά­δης βρί­σκε­ται σε τρα­γι­κή θέση. Ακόμα και επί­ση­μες εκ­θέ­σεις υπη­ρε­σιών της ΕΕ δια­τυ­πώ­νουν ερω­τή­μα­τα για το αν εκ­προ­σω­πεί τον πλη­θυ­σμό που τον επέ­λε­ξε, ή τους διε­θνείς με­γα­λο­κα­τα­θέ­τες που ξε­πλέ­νουν τα λεφτά τους στις κυ­πρια­κές τρά­πε­ζες. Το ΑΚΕΛ, μετά από λή­θαρ­γο κά­μπο­σων χρό­νων, έχει επα­να­φέ­ρει την πο­λι­τι­κή της ΔΔΟ και ζητά από την κυ­βέρ­νη­ση να δε­σμευ­τεί για τη γραμ­μή που θα υπο­στη­ρί­ξει στην πε­ντα­με­ρή. Και όλα αυτά θα πρέ­πει να λή­ξουν σε χρο­νι­κό πε­ρι­θώ­ριο λίγων εβδο­μά­δων…

Το μόνο ευ­χά­ρι­στο νέο από την Κύπρο είναι το ξέ­σπα­σμα των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων από τα κάτω, που συν­δυά­ζουν την κοι­νω­νι­κή δια­μαρ­τυ­ρία με την κα­ταγ­γε­λία του κί­βδη­λου πα­τριω­τι­σμού των «απορ­ρι­πτι­κών», που απο­δεί­χτη­κε συ­νώ­νυ­μο της βα­θύ­τα­της δια­φθο­ράς. Είναι σαφές ότι το κυ­πρια­κό επι­στρέ­φει ως ένα πι­θα­νό σει­σμι­κό επί­κε­ντρο στις ελ­λη­νο­τουρ­κι­κές σχέ­σεις που μπο­ρεί να απο­δει­χθεί εξί­σου επι­κίν­δυ­νο με την αντι­πα­ρά­θε­ση για τις ΑΟΖ.

Η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη θα δει να διευ­ρύ­νε­ται κάτω από τα πόδια της το χάσμα, ανά­με­σα σε εκεί­νους του κο­σμο­πο­λί­τι­κου «ρε­α­λι­σμού» που θα επι­μέ­νουν για εδώ και τώρα κα­το­χύ­ρω­ση των κερ­δών από τον προη­γού­με­νο γύρο αντι­πα­ρά­θε­σης και σε εκεί­νους που θα προ­σα­να­το­λί­ζο­νται στον «πα­τριω­τι­κό απορ­ρι­πτι­σμό», πε­ρι­μέ­νο­ντας κα­λύ­τε­ρες μέρες μέσω κυ­ρί­ως του Μπάι­ντεν και του ΝΑΤΟ.

Σε αυτή την αντι­πα­ρά­θε­ση είναι απα­ραί­τη­τη η δια­τή­ρη­ση της πλή­ρους ανε­ξαρ­τη­σί­ας της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, με κρι­τή­ριο την πο­λι­τι­κή ει­ρή­νης, τα­ξι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης και συ­να­δέλ­φω­σης των λαών, σε αντι­πα­ρά­θε­ση με τις κυ­βερ­νή­σεις και τους διε­θνείς «θε­σμούς» του ιμπε­ρια­λι­σμού.

rproject.gr