Hταν από τα πιο ωραία, σπάνια στιγμιότυπα της Βουλής, που θα μπορούσαν να καταστούν και αιωνιότυπα, να γίνουν δηλαδή παράδειγμα ειλικρινούς και αφτιασίδωτου πολιτικού λόγου. Θα δούμε πώς. Ούτε στημένο από εμπνευσμένο σκηνοθέτη να ήταν.
Μιλάει στο βήμα της Βουλής ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αντιλαμβάνεται αίφνης μικροθορύβους και χάχανα από τα έδρανα. «Τι πάθατε;» ερωτά απορημένος πως. Είχε ανοίξει η θύρα της αίθουσας και εμφανίστηκε να μπαίνει ο Αδωνις Γεωργιάδης.
Γιώργος Σταματόπουλος
Τον βλέπει ο κ. Τσίπρας και με εύθυμο, χαρούμενο θα έλεγε κανείς, τρόπο απευθύνεται -και αυτό έχει σημασία- γλυκά και αυθόρμητα [εντάξει, και με υπολανθάνουσα ειρωνεία, αλλά δεν έχει σημασία] στον άρτι εισελθόντα. «Α, ήρθε ο νονός. Αξιος, κύριε Γεωργιάδη, πάντα άξιος» και δεν δίστασε να απαντήσει βεβαίως ο Αδωνις με ένα γεμάτο «ευχαριστώ». Αβρότητες; Χιούμορ; Μακάρι, θα γινόταν ευχάριστο το κλίμα των πολιτικών -λεκτικά- αντιπαραθέσεων, θα τους βλέπαμε πιο ανθρώπινους. Οχι να το γυρίσουν σε τίποτα κακόγουστα και χοντρά αστεία και ανόητα καλαμπούρια και να επικρατήσει έτσι άλλο μπάχαλο. Με μέτρο, αδερφέ.
Ο ομιλητής τον επανέφερε στην πραγματικότητα. «Μη νομίζετε ότι η Βουλή είναι σαν εκείνα τα τηλεπαράθυρα χαμηλού επιπέδου όπου καθημερινά κονταροχτυπιέστε με τον εαυτό σας». Αβρότητες μεν, κριτική δε.
Να, λοιπόν, πώς θα μπορούσε να αναβαθμιστεί ο πολιτικός λόγος μέσα στη Βουλή: να τον διανθίζουν οι ομιλητές με ποιητικούς στίχους [διαθέτουμε ευτυχώς ποιητές από τους μεγαλύτερους στον κόσμο)· με ιστορικές αναφορές ώστε να γίνονται και συγκρίσεις με τα σημερινά δεδομένα· με σπαράγματα από τις αρχαίες τραγωδίες και γενικά χωρία από την αρχαιοελληνική γραμματεία· με αποφθέγματα από τους «αναγεννησιακούς» και τους «διαφωτιστές» ώστε να είναι πιο κοντινά και κατανοητά εκείνα που μας ταλανίζουν· με πηγαίο και όχι υστερόβουλο και φτηνό χιούμορ· με παιγνιώδη αλλά σκληρή και ανελέητη κριτική. Να μην επιδίδονται σε επικολυρικά, εθνικοπατριωτικά ασυνάρτητα λογύδρια από τη μία και από την άλλη να μη γνωρίζουν βασικές σελίδες της αστείρευτης ελληνικής και παγκόσμιας γραμματείας. Να μαθαίνουμε και εμείς από τέτοιους λόγους και να πάψουμε να τους παρακολουθούμε σαν χάσκακες. Να μεταμορφωθεί έτσι η Βουλή σε σχολείο των Ελλήνων [όπως θα όφειλε να είναι].
Απαιτείται και λίγο διάβασμα βέβαια για όλα αυτά, λίγος κόπος, κάποια αποχή από τα τηλεοπτικά κανάλια, υπευθυνότητα, ανοχή, αξιοπρέπεια, σθένος. Ισως να ακούγονται -και να είναι- μακρινά όλα τούτα και ανήκοντα στον χώρο του αδυνάτου, ηχούν όμως ενδιαφέροντα και εφικτά [με λίγη προσπάθεια… – αλλά, ξέρω, πού να βρεθεί χρόνος]. Αρκούμαστε λοιπόν σε άθλια ακροάματα-θεάματα και ελπίζουμε σε αναλαμπές μερικών μόνο ομιλητών. Πραγματικά ο Αδωνις τσιρίζει λες και μιλάει στα αγαπημένα του κανάλια και στους λατρεμένους του οικοδεσπότες, που αφειδώς του παρέχουν χρόνο να ακούγονται οι φανατισμένες του παρόλες. Με τέτοιους πολιτικούς (!) δεν γίνεται δουλειά, αλλά δεν πρέπει κανείς να χάνει κάθε ελπίδα για βελτίωση του πολιτικού λόγου.
Δεν είναι φτωχό των νέων το λεξιλόγιο, όπως υπερφίαλα και ανεύθυνα εκτοξεύουμε, αλλά το δικό μας – και ας μην το παραδεχόμαστε· ποιοι, εμείς;
efsyn.gr/
