Oυδείς θα μπορούσε να αμφισβητήσει την αλήθεια του λόγου της Προέδρου της Δημοκρατίας όταν προτάσσει ότι «η μεγαλύτερη δύναμη του έθνους μας βρίσκεται στην ενότητα και την αλληλεγγύη» ή όταν διαπιστώνει ότι «η προστασία της δημόσιας υγείας και της κοινωνικής συνοχής είναι σε αυτή τη συγκυρία ο δικός μας αγώνας». Ολα αυτά όμως τα λαμπρά και σπουδαία (ενότητα, αλληλεγγύη, προστασία δημόσιας υγείας και κοινωνική συνοχή) είναι ζητούμενα ακόμη, δεν είναι διάχυτα στην Πολιτεία και την κοινωνία -απεναντίας: η τωρινή κυβέρνηση πασχίζει να διατηρήσει τη διαίρεση των ανθρώπων σε φιλελεύθερους και αριστερούς, επιδιώκοντας μάλιστα να αφανίσει από τον πολιτικό στίβο (από ολόκληρη τη χώρα) τις αριστερές ιδέες και κατά συνέπεια όσους τις φέρουν ή τις ενστερνίζονται.
Γιώργος Σταματόπουλος
Ας μη γίνει λόγος για προστασία της δημόσιας υγείας, την οποία βδελύσσονταν τα στελέχη της πριν από την επέλαση του κορονοϊού -τώρα καμώνονται πως κόπτονται γι’ αυτήν, οι άθλιοι [διότι δεν μπορείς να τους χαρακτηρίσεις αλλιώς με τόση υποκρισία και τόση διαστρέβλωση της πραγματικότητας]. Σε ό,τι αφορά την αλληλεγγύη και την κοινωνική συνοχή, αυτές τις έχουμε εξορίσει [μας έχουν εξωθήσει να τις εξορίσουμε] στην άβυσσο της εγωλατρίας και της αμεριμνησίας, της αδιαφορίας και της ασέβειας προς κάθε τι «ιερό» συγκροτεί την εσωτερική συνοχή.
Λοιπόν στα λόγια είμαστε πρώτοι, αξεπέραστοι θα έλεγα· είμαστε γεννημένοι για μεγαλεία [«σείστηκε» η γη από την παρέλαση των ευζώνων], φουσκώνουμε από εθνική υπερηφάνεια και νιώθουμε ασφάλεια στη χώρα, διακόσια χρόνια από τη μεγάλη επανάσταση που όμως δεν συντελέστηκε όπως π.χ. η αμερικανική, η γαλλική, η ρωσική. Στην πράξη είναι που χωλαίνουμε -αλλά τι λέω, έχουμε αναθέσει στην εθνική μας αναγεννήτρια να μας μορφώσει και να μας μεταλαμπαδεύσει τον αγώνα της για εορταστικές, υψηλού πολιτιστικού κύρους, εκδηλώσεις, να μας γεμίσει ελπίδα για το ελληνικό και υπερηφάνεια για το [θλιβερό] παρόν μας -ένα παρόν χωρίς το «παρών» της κοινωνίας δεν είναι να το μνημονεύεις, παρακαλώ.
Αλλος εθνικός ρήτωρ, ο γνωστός καθηγητής γλωσσολογίας, μας παρότρυνε να έχουμε ψηλά το κεφάλι, να μην το βάλουμε κάτω, διότι έχουμε τριάμισι χιλιάδες (sic) χρόνια ιστορίας πίσω μας [στην αρχή είπε τρεισήμισι, αλλά αυτομάτως το «διόρθωσε» -εντάξει μην ψειρίζουμε και τον προφορικό του λόγο, ο καθείς υποπίπτει σε σφάλματα]. Κι άλλος εθνικός μύστης, ο σεφ που έφτιαξε ένα λαχταριστό γεύμα με προϊόντα από όλη σχεδόν την Ελλάδα· τον καλούσαν παντού να εξηγήσει το μεγαλειώδες γαστριμαργικό έργο του. Πρέπει πραγματικά να ήταν κάτι «μεγαλειώδες», αφού ο άνθρωπος το προετοίμαζε πέντε μήνες τώρα.
Δεν είναι αυτή η Ελλάδα που βλέπουμε να παρελαύνει στα ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια, αλλά τι μπορείς να κάνεις; Να νιώσεις υπερήφανος και ασφαλής επειδή έτσι σε θέλουν οι κυβερνώντες και οι εθνικοί μας, τηλεοπτικοί, παιδαγωγοί; Λίγο βίαιο και ανάρμοστο για μια δημοκρατία, για ένα «ανεξάρτητο» κράτος, φαντάζει κάτι τέτοιο. Τουλάχιστον να παύαμε να γελοιοποιούμε τους μακρινούς αγωνιστές της προσπάθειας για [ανα]γέννηση κράτους και ανεξαρτησία αυτού του κράτους.
efsyn.gr/
