Μετά την απεργία πείνας του Δ. Κουφοντίνα: Η μάχη για ζωή και δικαιώματα συνεχίζεται

Η  απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα, έληξε στις 14 Μαρτίου με απόφαση του ίδιου μετά από 65 μέρες, όπου η ζωή του έφτασε σε οριακό σημείο και ενώ η κυβέρνηση φαινόταν αποφασισμένη να οδηγήσει τον απεργό στο θάνατο.

Χρήστος Σταυρακάκης

Μέσα σε αυτές τις 65 μέρες έγι­ναν πολλά. «Τους κρί­νει ο κό­σμος που κα­τε­βαί­νει στους δρό­μους. Αυτό που γί­νε­ται εκεί έξω είναι πολύ πιο ση­μα­ντι­κό από αυτό για το οποίο ξε­κί­νη­σε» έγρα­ψε στην επι­στο­λή με την οποία ανα­κοί­νω­σε τη λήξη της απερ­γί­ας πεί­νας. Η δια­τύ­πω­ση και η εκτί­μη­ση είναι σωστή. Μπο­ρεί το αί­τη­μα της με­τα­γω­γής του στις φυ­λα­κές Κο­ρυ­δαλ­λού να μην έγινε απο­δε­κτό, ωστό­σο η κυ­βέρ­νη­ση βρέ­θη­κε πολ­λα­πλώς εκτε­θει­μέ­νη, νο­μι­κά και πο­λι­τι­κά. Από αυτή την άποψη, δεν είναι τυ­χαίο ότι ενώ όσο η απερ­γία πεί­νας βρι­σκό­ταν σε εξέ­λι­ξη και οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις μα­ζι­κο­ποιού­νταν ολο­έ­να και πε­ρισ­σό­τε­ρο, κυ­βέρ­νη­ση και ΜΜΕ έπε­φταν «με τα μού­τρα» να δι­καιο­λο­γή­σουν τον πα­ρά­λο­γο (και έκνο­μο) κυ­βερ­νη­τι­κό αυ­ταρ­χι­σμό. Κι όμως δεν βγήκε να πα­νη­γυ­ρί­σει για κά­ποια τάχα μου νίκη απέ­να­ντι στο «γνω­στό απερ­γό πεί­νας», με εξαί­ρε­ση τα κυ­βερ­νη­τι­κά και ακρο­δε­ξιά τρολ στα κοι­νω­νι­κά δί­κτυα. Το ποιος κέρ­δι­σε ή έχασε κά­ποιες φορές δεν μπο­ρεί να απα­ντη­θεί εύ­κο­λα και με σα­φή­νεια.

Μα­ζι­κό κί­νη­μα

Η μα­ζι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην απερ­γία πεί­νας με­τα­σχη­μα­τί­στη­κε σε μία μα­ζι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση για την υπε­ρά­σπι­ση των δη­μο­κρα­τι­κών δι­καιω­μά­των απέ­να­ντι στην κα­τα­στο­λή και τον αυ­ταρ­χι­σμό. Αυτές οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις δεν ήταν δε­δο­μέ­νες και κα­τά­φε­ραν να δη­μιουρ­γή­σουν πολύ πραγ­μα­τι­κές πο­λι­τι­κές και κοι­νω­νι­κές πιέ­σεις. Ση­μείο κα­μπής για τη μα­ζι­κο­ποί­η­ση των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων ήταν η μα­ζι­κή απεύ­θυν­ση της πρω­το­βου­λί­ας νο­μι­κών και δι­κη­γό­ρων, μετά και την ενω­τι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση και των δυ­νά­με­ων της ρι­ζο­σπα­στι­κής – αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής αρι­στε­ράς. Οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις ξε­πέ­ρα­σαν το «στά­διο» μειο­ψη­φι­κών συ­γκε­ντρώ­σε­ων (όχι μόνο σε συμ­με­το­χή αλλά κυ­ρί­ως σε απεύ­θυν­ση) που δια­λύ­ο­νταν –γρή­γο­ρα και εύ­κο­λα– από την αστυ­νο­μία, απέ­κτη­σαν διεισ­δυ­τι­κό­τη­τα και κα­τά­φε­ραν να κι­νη­το­ποι­ή­σουν συ­νε­χό­με­να πολ­λές χι­λιά­δες αν­θρώ­πων και μά­λι­στα σε αυτές τις συν­θή­κες.

Η κυ­βέρ­νη­ση δεν είχε να αντι­με­τω­πί­σει πλέον μόνο μία απερ­γία πεί­νας, αλλά ένα μα­ζι­κό κί­νη­μα  αλ­λη­λεγ­γύ­ης με σαφή αντι­κυ­βερ­νη­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα. Για αυτό κή­ρυ­ξε «πό­λε­μο» με κάθε τρόπο και μέσο. Προ­φα­νώς χρη­σι­μο­ποί­η­σε τις γνω­στές με­θό­δους άγριας και απρο­κά­λυ­πτης κα­τα­στο­λής, αμ­φι­σβη­τώ­ντας επί της ου­σί­ας το δι­καί­ω­μα στο δια­δή­λω­ση. Η ει­κό­να των δι­κη­γό­ρων που πρω­το­στά­τη­σαν στην κα­τα­δί­κη της Χρυ­σής Αυγής να δέ­χο­νται απα­νω­τές επι­θέ­σεις από την αύρα της αστυ­νο­μί­ας ήταν εξορ­γι­στι­κές, την ώρα που στα κα­νά­λια γι­νό­ταν λόγος για «έντα­ση με­τα­ξύ δια­δη­λω­τών και αστυ­νο­μί­ας».

Αξιο­ποί­η­σε τα μέσα, τα οποία έχει ακρι­βο­πλη­ρώ­σει, για να δια­στρε­βλώ­σει την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, να κα­τα­συ­κο­φα­ντή­σει τον απερ­γό πεί­νας, να απο­κλεί­σει κάθε φωνή υπε­ρά­σπι­σης του δί­καιου αι­τή­μα­τος. Προ­σπά­θη­σε ακόμα να «παί­ξει» με τα πιο φο­βι­κά και συ­ντη­ρη­τι­κά αντα­να­κλα­στι­κά της εκλο­γι­κής της βάσης, επι­χει­ρώ­ντας να ταυ­τί­σει τις μα­ζι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις χι­λιά­δων αν­θρώ­πων (ακόμα και το σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ!) με την ένο­πλη δράση της 17 Νο­έμ­βρη. Εκεί που η κυ­βέρ­νη­ση άρ­χι­σε να χάνει την μπάλα ήταν η μα­ζι­κή λο­γο­κρι­σία στα μέσα κοι­νω­νι­κής δι­κτύ­ω­σης με κα­τέ­βα­σμα/δια­γρα­φή χι­λιά­δων δη­μο­σιεύ­σε­ων και προ­σω­πι­κών λο­γα­ρια­σμών που έπαιρ­ναν θέση υπέρ της απερ­γί­ας πεί­νας του Δη­μή­τρη Κου­φο­ντί­να, θυ­μί­ζο­ντας κα­θε­στώ­τα τύπου Ουρ­μπάν ή Ερ­ντο­γάν.

Μάχη υπε­ρά­σπι­σης της ζωής και της ελευ­θε­ρί­ας απέ­να­ντι στον αυ­ταρ­χι­σμό

Απο­δει­κνύ­ε­ται για ακόμη μία φορά ότι απέ­να­ντι σε αυ­τούς τους ισχυ­ρούς κα­θε­στω­τι­κούς μη­χα­νι­σμούς, ο μόνος τρό­πος υπε­ρά­σπι­σης της ζωής και των δη­μο­κρα­τι­κών δι­καιω­μά­των είναι το μα­ζι­κό κί­νη­μα, με όποιον τρόπο μπο­ρεί αυτό να εμ­φα­νί­ζε­ται κάθε φορά. Οι τε­λευ­ταί­ες κι­νη­το­ποι­ή­σεις, λίγο πριν τη λήξη της απερ­γί­ας πεί­νας, είχαν πλέον σω­μα­τεία, πρω­το­βου­λί­ες συν­δι­κα­λι­στών μαζί με πο­λι­τι­κές συλ­λο­γι­κό­τη­τες και ορ­γα­νώ­σεις. Ει­δι­κά μετά τα γε­γο­νό­τα στη Νέα Σμύρ­νη, ανα­γκά­στη­καν να πά­ρουν πιο ενερ­γές πρω­το­βου­λί­ες ακόμα και οι δυ­νά­μεις του ΚΚΕ, που μέχρι τότε είχαν μεί­νει μόνο στην κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση για αυτά τα ζη­τή­μα­τα και ιδιαί­τε­ρα για την απερ­γία πεί­νας. Ακόμα και το ΜεΡΑ 25 πιέ­στη­κε να συμ­με­τέ­χει σε κά­ποιες δια­δη­λώ­σεις.

Ο σκλη­ρός αυ­ταρ­χι­σμός και η κα­τα­συ­κο­φά­ντη­ση των αγώ­νων δεν είναι τυ­χαία και συ­γκυ­ρια­κή. Είναι στρα­τη­γι­κή επι­λο­γή της κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη που έχει κη­ρύ­ξει πό­λε­μο ενά­ντια στην Αρι­στε­ρά και το μα­ζι­κό κί­νη­μα. Οι εφιάλ­τες τις προη­γού­με­νης δε­κα­ε­τί­ας όταν συ­να­ντή­θη­κε η μα­ζι­κή αγα­νά­κτη­ση και κι­νη­το­ποί­η­ση με τη ρι­ζο­σπα­στι­κή αρι­στε­ρά, πο­νο­κε­φα­λιά­ζουν ακόμα τα κα­θε­στω­τι­κά επι­τε­λεία. Από αυτή τη σκο­πιά, η μάχη για την υπε­ρά­σπι­ση των δη­μο­κρα­τι­κών δι­καιω­μά­των θα συ­νε­χι­στεί και θα βρε­θού­με αντι­μέ­τω­ποι/ες και με νέες επι­θέ­σεις.

Απέ­να­ντι σε αυτή τη στρα­τη­γι­κή χρεια­ζό­μα­στε ενω­τι­κές μα­ζι­κές πρω­το­βου­λί­ες που να συ­σπει­ρώ­νουν τον κόσμο μας. Πρω­το­βου­λί­ες που είναι ανα­γκαίο να έχουν πλα­τιά, μα­ζι­κή απεύ­θυν­ση χωρίς να κά­νουν εκ­πτώ­σεις στο ρι­ζο­σπα­στι­σμό τους, διεκ­δι­κώ­ντας τη μέ­γι­στη δυ­να­τή συ­σπεί­ρω­ση, πο­λι­τι­κά και κοι­νω­νι­κά. Η συ­γκρό­τη­ση του Δι­κτύ­ου για την Υπε­ρά­σπι­ση των Δη­μο­κρα­τι­κών Ελευ­θε­ριών (το οποίο πα­ρου­σιά­ζε­ται σε συ­νέ­ντευ­ξη τύπου την Πέμ­πτη 1 Απρί­λη) είναι σε θε­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση, ακόμα και εάν δεν έχει εξα­ντλη­θεί κάθε δυ­να­τό­τη­τα για ακόμα με­γα­λύ­τε­ρο εύρος συμ­με­το­χής.

Η στάση μας και η δράση μας απέ­να­ντι στον κρα­τι­κό αυ­ταρ­χι­σμό είναι αδια­πραγ­μά­τευ­τη. Οι δυ­νά­μεις που επι­λέ­ξα­με από την πρώτη στιγ­μή, χωρίς «ναι μεν αλλά» να υπο­στη­ρί­ξου­με το αί­τη­μα της απερ­γί­ας πεί­νας και να πά­ρου­με ενω­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες για τη μα­ζι­κο­ποί­η­ση της αλ­λη­λεγ­γύ­ης, για τη διάρ­ρη­ξη της μι­ντια­κής πα­ρα­πλη­ρο­φό­ρη­σης, για την όρ­γα­νω­ση δρά­σε­ων σε γει­το­νιές, κά­να­με πολύ καλά, πα­ρό­τι γνω­ρί­ζα­με εξαρ­χής ότι η μάχη είναι άνιση.

Αυτή η μάχη είναι από τα πρώτα επει­σό­δια των αγώ­νων που έχου­με μπρο­στά μας, σε μία θυ­ελ­λώ­δη συ­γκυ­ρία.

rproject.gr