ΣΥΡΙΖΑ: Το βαρέλι του σοσιαλφιλελευθερισμού δεν έχει πάτο

Όλα τα στοιχεία των δημοσκοπήσεων επιμένουν στη διαπίστωση ότι ενώ έχει αρχίσει η διαδικασία της φθοράς της ΝΔ, αυτή δεν συνδυάζεται με ενίσχυση της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ.

Η αί­σθη­ση ότι το κόμμα του Αλ. Τσί­πρα «αρ­χί­ζει να κερ­δί­ζει» εδρά­ζε­ται μόνο στο ότι έχει ανα­κό­ψει πο­σο­τι­κά το ρεύμα των διαρ­ρο­ών του προς τη ΝΔ, που είχε προη­γου­μέ­νως φτά­σει σε δι­ψή­φιο πο­σο­στό. Μικρό το κέρ­δος, αν σκε­φτεί κα­νείς ότι αυτό συμ­βαί­νει μέσα σε μια πε­ρί­ο­δο εκρη­κτι­κών πο­λι­τι­κών προ­βλη­μά­των που πιέ­ζουν ση­μα­ντι­κά την ηγε­σία της ΝΔ.

Μαρία Μπόλαρη |

Με αυτόν το ρυθμό πο­λι­τι­κής «από­δο­σης», η προ­ο­πτι­κή για τον Τσί­πρα πα­ρα­μέ­νει αυτή της δεύ­τε­ρης εκλο­γι­κής ήττας, που ανα­πό­φευ­κτα θα θέσει εσω­κομ­μα­τι­κό ζή­τη­μα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Πο­ρεία προς τα δεξιά

Αυτή την κα­τά­στα­ση η πα­ρού­σα ηγε­τι­κή ομάδα την χει­ρί­ζε­ται με μια διαρ­κή πο­ρεία προς τα δεξιά, μια διαρ­κή συ­ντη­ρη­τι­κή με­τα­τό­πι­ση που –τάχα– δια­τη­ρεί εν ζωή το στόχο της κυ­βερ­νη­σι­μό­τη­τας.

Αυτή την πο­ρεία την πα­ρα­κο­λου­θεί στενά –και φρο­ντί­ζει να την ενι­σχύ­ει– η ηγε­σία της ΝΔ και το μι­ντια­κό κα­θε­στω­τι­κό σύ­στη­μα. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα της πί­ε­σης για με­γα­λύ­τε­ρη προ­σαρ­μο­γή στα κα­θε­στω­τι­κά πλαί­σια, είναι το ξε­κί­νη­μα της δί­ω­ξης κατά του Ν. Παππά για δω­ρο­λη­ψία και πα­ρά­βα­ση κα­θή­κο­ντος, στην υπό­θε­ση της αδειο­δό­τη­σης των τη­λε­ο­πτι­κών κα­να­λιών, με άξονα τις απο­κα­λύ­ψεις του «με­τα­νοη­μέ­νου» κ. Κα­λο­γρί­τσα. Ο Α. Τσί­πρας έκανε λόγο για δεύ­τε­ρη δίωξη σε βάρος «υπουρ­γού του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ», πα­ρα­ποιώ­ντας ελα­φρώς την ιστο­ρία, αφού η πρώτη δίωξη αφο­ρού­σε τον κ. Πα­παγ­γε­λό­που­λο, που ου­δέ­πο­τε υπήρ­ξε μέλος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αλλά ήταν εκ­πρό­σω­πος της κα­ρα­μαν­λι­κής Δε­ξιάς μέσα στην κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα και πρώην Διοι­κη­τής της ΕΥΠ.

Όσοι γνω­ρί­ζουν έστω και στοι­χειω­δώς τα πράγ­μα­τα στον Τύπο, γνω­ρί­ζουν ότι το «σύ­στη­μα» Ν. Παππά αξί­ζει να τι­μω­ρη­θεί. Όχι για τους λό­γους που επι­κα­λεί­ται η ΝΔ, αλλά γιατί συ­ντή­ρη­σε και με­τε­ξέ­λι­ξε τις αθλιό­τε­ρες κα­θε­στω­τι­κές πρα­κτι­κές ελέγ­χου του Τύπου, προ­σπα­θώ­ντας να τις αξιο­ποι­ή­σει προς όφε­λος της στε­νής ηγε­τι­κής ομά­δας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (Γρα­φεία Τύπου, «εμπε­δω­μέ­νοι» δη­μο­σιο­γρά­φοι, έλεγ­χος ΑΠΕ-ΕΡΤ, «παι­χνί­δι» με Με­λισ­σα­νί­δη-Σαβ­βί­δη κ.ά. «επεν­δυ­τές» κ.ο.κ.). Αξί­ζει να τι­μω­ρη­θεί όχι με τις με­θό­δους που σή­με­ρα ενερ­γο­ποιεί η ΝΔ, αλλά με την πε­ρι­φρό­νη­ση και την απο­μό­νω­ση του κό­σμου της Αρι­στε­ράς, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της βάσης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Το «σύ­στη­μα» αυτό κλη­ρο­δό­τη­σε στον Αλ. Τσί­πρα μια ορδή από πλη­ρω­μέ­νες «πένες» (με προ­ϋ­πη­ρε­σία στον Κόκ­κα­λη, στον Κα­λο­γρί­τσα, στον Ση­μί­τη, στον ΓΑΠ, στον Κ. Κα­ρα­μαν­λή…) που σή­με­ρα πα­ρεμ­βαί­νει στο εσω­τε­ρι­κό του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ζη­τώ­ντας τα κε­φά­λια ιστο­ρι­κών στε­λε­χών.

Αυτά τα φαι­νό­με­να ήταν και είναι αη­δια­στι­κά, αλλά πα­ρα­μέ­νουν δευ­τε­ρεύ­ο­ντα. Το πρω­τεύ­ουν είναι η πο­λι­τι­κή γραμ­μή. Και εδώ ο Αλ. Τσί­πρας έχει δώσει σαφή δείγ­μα­τα γρα­φής. Μέσα στις χει­ρό­τε­ρες στιγ­μές της παν­δη­μί­ας και της κρί­σης διά­λε­ξε να κάνει προ­σφο­ρά «συ­ναί­νε­σης και εθνι­κής συ­νεν­νό­η­σης» στον Μη­τσο­τά­κη, που με­γα­λο­πρε­πώς «ση­μεί­ω­σε» την προ­σφο­ρά και την απέρ­ρι­ψε, συ­νε­χί­ζο­ντας την πο­λι­τι­κή του.

Για να γίνει σαφές το νόημα, ο Αλ. Τσί­πρας προ­χώ­ρη­σε σε δύο εμ­βλη­μα­τι­κές κι­νή­σεις:

Η από­φα­ση να ψη­φί­σει «Ναι» η Κοι­νο­βου­λευ­τι­κή Ομάδα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στη σύμ­βα­ση για την αγορά των Ραφάλ ήταν μια κα­τά­πτυ­στη πο­λι­τι­κή πράξη. Πα­ρα­βί­α­ζε κάθε έν­νοια αρι­στε­ρής πο­λι­τι­κής στο ζή­τη­μα των προ­τε­ραιο­τή­των μέσα σε συν­θή­κες βα­θιάς υγειο­νο­μι­κής και κοι­νω­νι­κής κρί­σης. Ενέ­γρα­ψε την προ­ο­πτι­κή της «κυ­βερ­νη­σι­μό­τη­τας» από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στον ίδιο κύκλο εξυ­πη­ρέ­τη­σης συμ­φε­ρό­ντων των μι­λι­τα­ρι­στι­κών κρα­τι­κών γρα­φειο­κρα­τιών και των διε­θνών εμπό­ρων όπλων. Δυ­στυ­χώς τότε δεν υπήρ­ξε καμιά φωνή δια­φο­ρο­ποί­η­σης από την ΚΟ του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Ελ­λη­νι­κό και κό­ντρες

Τα πράγ­μα­τα έγι­ναν σα­φέ­στε­ρα με την από­φα­ση Τσί­πρα να υπερ­ψη­φι­στεί η σκαν­δα­λώ­δης σύμ­βα­ση που χα­ρί­ζει το Ελ­λη­νι­κό στους «επεν­δυ­τές» γύρω από τον Λάτση. Αυτό το «Ναι» ξε­περ­νά το δί­πο­λο Αρι­στε­ράς-Δε­ξιάς, ξε­περ­νά ακόμα και το δί­πο­λο σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία-φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός, αφορά τα στοι­χειώ­δη: αν ένα κόμμα «θα ταυ­τί­ζει άκρι­τα την ανά­πτυ­ξη με αυτό που απο­δί­δουν σε αυτή την έν­νοια οι ελίτ» (όπως έγρα­ψε η εφη­με­ρί­δα «Εποχή» και η ιστο­σε­λί­δα Commonality, μιας «τάσης» μελών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ). Και έτσι είναι: το «Ναι» στα αρ­πα­κτι­κά των αγο­ρών στο Ελ­λη­νι­κό είναι πολύ πιο δεξιά από τη γραμ­μή πο­λι­τι­κών που ομο­λο­γούν έντι­μα τη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή στρα­τη­γι­κή τους, όπως ο Σά­ντερς ή ο Κόρ­μπιν. Το «φι­λο­ε­πεν­δυ­τι­κό» προ­φίλ που θέλει να ανα­δεί­ξει ο Τσί­πρας, λέ­γο­ντας «Ναι» σε μια τέ­τοια σύμ­βα­ση, είναι πέρα από τα όρια της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, πέρα από τα όρια ενός έντι­μου σο­σιαλ­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, είναι γραμ­μή τύπου Ρέν­τσι, γραμ­μή τύπου Μα­κρόν. Αυτή τη φορά ο Ν. Φίλης και ο Θ. Δρί­τσας αρ­νή­θη­καν να στη­ρί­ξουν αυτή τη γραμ­μή. Και ένα μπα­ράζ συ­ντο­νι­σμέ­νων άρ­θρων ζή­τη­σε τη δια­γρα­φή τους ως προ­ϋ­πό­θε­ση, λέει, για να πα­ρα­μεί­νει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μέσα στην υπό­θε­ση διεκ­δί­κη­σης της κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας. Ο γίγας Κου­ρου­μπλής έφτα­σε να βάζει το ζή­τη­μα μέσα στα όρ­γα­να του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Εσω­κομ­μα­τι­κά

Ασφα­λώς, το ζή­τη­μα δεν είναι το τι λένε οι επαγ­γελ­μα­τί­ες και­ρο­σκό­ποι. Το ζή­τη­μα είναι ότι, παρά τον θό­ρυ­βο, δεν υπάρ­χει ακόμα επί­ση­μη απά­ντη­ση από τα ηγε­τι­κά όρ­γα­να του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και τον ίδιο τον Αλ. Τσί­πρα.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι πλέον ένα ρι­ζι­κά δια­φο­ρε­τι­κό κόμμα. Στις εκλο­γές των με­γά­λων κομ­μα­τι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων της Ατ­τι­κής, το «σύ­στη­μα» Σπίρ­τζη στα βόρια και στα ανα­το­λι­κά, το «σύ­στη­μα» Ρα­γκού­ση στον Πει­ραιά κ.ο.κ. κα­τέ­γρα­ψαν μαζί με τους «στε­νούς προ­ε­δρι­κούς» με­γά­λες πλειο­ψη­φί­ες, απο­δει­κνύ­ο­ντας ότι η άμυνα της «ομπρέ­λας» ήταν ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κή.

Οι νε­ο­φερ­μέ­νοι από τη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία και τη ΔΗΜΑΡ, σε συμ­μα­χί­ες με τους ανερ­μά­τι­στους «νέους λύ­κους» γύρω από τον Αλ. Τσί­πρα, είναι το κέ­ντρο της πο­λι­τι­κής πραγ­μα­τι­κό­τη­τας του ση­με­ρι­νού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Δεν θα αρ­γή­σουν να πα­ρου­σιά­σουν το λο­γα­ρια­σμό σε όσους εξα­κο­λου­θούν να κρα­τά­νε ζω­ντα­νή τη σχέση με τη δια­δρο­μή τους μέσα στην Αρι­στε­ρά, σε όσους ήδη θε­ω­ρούν ως «βα­ρί­δια» στην ακραία εκλο­γο­κε­ντρι­κή στρα­τη­γι­κή τους. Όπως έγρα­ψε κι ένας εκ­συγ­χρο­νι­στι­κού πα­ρελ­θό­ντος δη­μο­σιο­γρά­φος: «Όλοι αυτοί είχαν την ευ­και­ρία τους το 2015… όταν έπρε­πε να πούνε Όχι και να αρ­νη­θούν να συμ­με­τά­σχουν στην κυ­βέρ­νη­ση που… υλο­ποί­η­σε το μνη­μό­νιο 3…».

Σκε­λε­τοί στις ντου­λά­πες

Η κυ­βερ­νη­τι­κή πε­ρί­ο­δος του 2015-19 έχει πραγ­μα­τι­κούς σκε­λε­τούς κρυμ­μέ­νους στις ντου­λά­πες. Πρό­σφα­τα ο Γ. Βα­ρου­φά­κης υπεν­θύ­μι­σε το σκάν­δα­λο του ΟΠΑΠ, απο­δί­δο­ντας ευ­θύ­νες στον Γ. Δρα­γα­σά­κη για την κα­τάρ­γη­ση κάθε πε­ριο­ρι­σμού που έθετε η νο­μο­θε­σία περί τζό­γου, μπρο­στά στα αι­τή­μα­τα του Δ. Με­λισ­σα­νί­δη και των λοι­πών «επεν­δυ­τών», για να ανα­πτύ­ξει ο ΟΠΑΠ τους κου­λο­χέ­ρη­δες σε όλες τις γει­το­νιές. Ο Γ. Βα­ρου­φά­κης υπήρ­ξε γεν­ναιό­δω­ρος, γιατί η αλή­θεια είναι χει­ρό­τε­ρη. Η «πρώτη φορά Αρι­στε­ρά» δεν έδωσε μόνο «απε­λευ­θε­ρω­μέ­νους» τους κου­λο­χέ­ρη­δες στον ΟΠΑΠ, αλλά και τον ιπ­πό­δρο­μο (μαζί με τα φι­λέ­τα γης του ΟΔΙΕ στο Μαρ­κό­που­λο και στα Σπάτα), δη­μιουρ­γώ­ντας έτσι ένα ιδιω­τι­κό μο­νο­πώ­λιο τζό­γου που δεν έχει όμοιο σε όποια χώρα του κό­σμου.

Ανά­λο­γοι «σκε­λε­τοί», όταν θα έρ­χε­ται η ώρα, πρό­κει­ται να πλη­ρω­θούν ακρι­βά (ήδη ακού­στη­καν, δια του Τύπου, οι προει­δο­ποι­ή­σεις ότι εσείς δεν δι­καιού­στε δια να ομι­λεί­τε για την Τρά­πε­ζα Πει­ραιώς).

Η υπό­σχε­ση του Τσί­πρα ότι δια της διαρ­κούς συ­ντη­ρη­τι­κής με­τα­τό­πι­σης θα συ­γκρο­τή­σει νι­κη­φό­ρα εκλο­γι­κή εναλ­λα­κτι­κή απέ­να­ντι στον Μη­τσο­τά­κη, είναι υπο­νο­μευ­μέ­νη. Οδη­γεί σε πο­λι­τι­κή και εκλο­γι­κή ήττα. Η πα­γκό­σμια πο­λι­τι­κή και εκλο­γι­κή πείρα, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της εμπει­ρί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, απο­δει­κνύ­ει ότι μα­ζι­κό κοι­νω­νι­κό ρεύμα υπέρ ενός αρι­στε­ρού εγ­χει­ρή­μα­τος είναι εφι­κτό να δη­μιουρ­γη­θεί μόνο εάν και εφό­σον πα­ρου­σιά­ζο­νται κα­θα­ρά στον κόσμο υπαρ­κτές πο­λι­τι­κές δια­φο­ρές και δε­σμεύ­σεις. Εδώ και καιρό αυτό είναι υπό­θε­ση των δυ­νά­με­ων στα αρι­στε­ρά του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

rproject.gr/